Ως την ειρήνη

Παραθέτω αυτό το κειμενάκι όχι επειδή το θεωρώ άξιο λόγου, το εναντίων μάλιστα, μιας κι έχω ακόμη συναίσθηση των περιορισμένων περιγραφικών μου δεξιοτήτων (τα χουμε ξεκαθαρίσει αυτά )
Αποφάσισα να το εκθέσω κατά κύριο λόγο στην κρίση σας, επειδή θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της έκπληξης, διότι ίσως υποδεικνύει ότι ακόμα κι από την ανάποδη καμιά φορά μπορείς να φτάσεις στα ίσια.

Αέρες*

Είναι κάποιες φορές κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι έχω γκρεμοτσακιστεί μαζί με τις αξίες μου, σε ένα βαθύ ρήγμα υπαρξιακής ανυποληψίας, οπού κατά την αγωνιώδη πάλι μου για να ξεφύγω από αυτήν την τρομακτική άβυσσο που με κυριεύει, το μόνο που καταφέρνω είναι να εναποθέσω τυφλά τις ελπίδες μου, υιοθετώντας ως πραγματικότητα, κάθε λογής υποχόνδριο αποκύημα που εκείνες τις στιγμές εκκολάπτεται στην σφαίρα της αλόγιστης φαντασίας μου.

Ήταν κάποτε η Κρήτη

Αν κάποτε στην στράτα σου τύχη να κατηφορίζεις ξέγνοιαστα, αργοδιαβαίνοντας ανάμεσα από ανέμελους και χαμογελαστούς λόφους, όμοιους με αυτούς που με θαυμασμό περιέγραφε στο: « Ένας γύρος της Κρήτης στα 1415» ο Χριστοφόρος Μπουοντελμόντι, η αν πάλι άλλοτε ελπίδες κομίζοντας από στίχους του Ρασούλη, βρεθείς κατάκοπος οδοιπόρος να διασχίζεις αφηνιασμένα φαράγγια, τα θαυμαστά μνημεία ταραγμένων εποχών.

Για όλα φταιν τα δόγματα (εν μέρει)

Πριν εξηγήσω το πώς κατέληξα στο σκεπτικό των παρακάτω παρατηρήσεων στο σχόλιο που ακολουθεί.
Να πω καταρχάς ότι παίρνω κι ετούτη την δημοσίευση (έτσι ως έχει) επάνω μου εξυπακούεται δε ότι εφόσον το ΄΄δημοσιεύω΄΄, χρεώνομαι και τις αστοχίες του.

Περί μπλόκινγκ!

Πάγια άποψη μου όσον αφορά αναρτήσεις σχετικά με το μπλοκ, είναι ότι το καλύτερο για κάθε καλογραμμένο έστω και πρόχειρο κειμενάκι, καλό θα ναι να αναρτάται το συντομότερο δυνατόν ώστε να αναδύει αύρα φρεσκάδας, όσο ακόμα ως θέμα, η ως ιδέα παραμένει επίκαιρο κι όχι να σιτεύει αρχειοθετημένο σε κάποιο φάκελο μέσα σε ένα ερμάριο κάποιου ηλεκτρονικού συρταριού ενός Η/Υ.

Τζενίν (Άρχισαν λοιπόν από τα λιόδεντρα)

«Άρχισαν λοιπόν από τα λιόδεντρα,
συνέχισαν με τους δενδρόκηπους,
ύστερα με τις πολυκατοικίες,
κι όταν όλα όσα απαριθμήσαμε είχαν πια εξαφανιστεί,
έριξαν ανάκατα παιδιά, γέρους και νιόπαντρους,
νεκρούς ή ημιθανείς, σε τάφο ομαδικό,
και παράχωσαν τα πάντα,
κιόλα αυτά για να πουν στον κόσμο των νεκροζώντανων
ότι δεν υπήρχαμε,
ότι δεν είχαμε υπάρξει ποτέ
και πως έτσι, λοιπόν, δικαίως…
μας εξολόθρευσαν.»

ποίημα «Τζενίν» της Ετέλ Αντναν

 «ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΤΑΔΟΣΗ»

Ομφάλιος λώρος

Τι να κάνουμε, ας το παραδεχθούμε, εξάλλου είναι κοινό μυστικό, είμαστε αναγκασμένοι ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής προτάσεως, ν΄ ανεχόμαστε υποχρεωτικά τον κό Κόυλη μας.

«κλάιν μάιν»

Αρκούσε μόλις να κάνω ένα γρήγορο ''ξεφύλλισμα'' κατά την σύντομη ανασκόπηση στις επικεφαλίδες που έχω αναρτήσει τον τελευταίο καιρό σε τούτο εδώ το μπλοκ, για να διαπιστώσω ξανά το πόσο αισθητή είναι η αγωνία για το τι μας καρτερεί στον ερχομό της επόμενης μέρας.

«μήτε άδικεῖν μήτε ἀδικεῖσθαι»

BlackObelisk of Shalmaneser IIBritish Museum.jpg

Προτείνω μερικές ενδιαφέρουσες κατά την γνώμη μου ιστορικές μαρτυρίες, άσχετες εκ πρώτης μεταξύ τους, αλλά όπως ίσως διαπιστώσετε συσχετίζονται τρόπον τινά, καθώς στην βάση τους καταδεικνύουν την διαχρονική φύση των νόμων από τους οποίους δείχνει να διαχέεται ισόρροπα στο διηνεκές η ευταξία της τάξης των πραγμάτων.

Ιδιαίτερα αν τους παραληρήσουμε με ανάλογα σύγχρονα ιστορικά τεκταινόμενα που εξακολουθούν να συμβαίνουν στον ίδιο περίπου χώρο, δραματικά γεγονότα τα οποία μπορεί να λεχθεί ότι τροφοδοτούν κατά μιαν έννοια τον ιστορικό τροχό με την ενέργεια που απαιτείται για την νομοτελειακή μετακίνηση του.

(Παραθέτω τους τίτλους τους  που θα σας ανακατευθύνουν στα κείμενα.) 

Το τελευταίο μεγάλο ΟΧΙ

(Μια απλή παράθεση ιδεών)

Τώρα δεν γίνεται ούτε ο παραμικρός λόγος, ξεχάστηκε θαρρείς ως άνευ σημασίας γεγονός, ίσως εν αφορμή επετείου, αναφερθεί κάποιος ευφραδής αναλυτής από την εντιμότατη δημοσιογραφική κοινότητα, κι αυτό σχολιάζοντας με αρνητική χρεία, μπας και ξορκιστεί ποτέ από το πολιτικό μας σύστημα αυτό το ασυγχώρητο ολίσθημα.