Ήταν κάποτε η Κρήτη

Αν κάποτε στην στράτα σου τύχη να κατηφορίζεις ξέγνοιαστα, αργοδιαβαίνοντας ανάμεσα από ανέμελους και χαμογελαστούς λόφους, όμοιους με αυτούς που με θαυμασμό περιέγραφε στο: « Ένας γύρος της Κρήτης στα 1415» ο Χριστοφόρος Μπουοντελμόντι, η αν πάλι άλλοτε ελπίδες κομίζοντας από στίχους του Ρασούλη, βρεθείς κατάκοπος οδοιπόρος να διασχίζεις αφηνιασμένα φαράγγια, τα θαυμαστά μνημεία ταραγμένων εποχών.

Να νιώθεις ευδαίμων.
Μα τι πιθανότητες στα αλήθεια υπάρχουν για ταπεινά κι ασήμαντα πράγματα ωσάν κι ετούτα, άλλωστε τι χρειάζονται, στην εποχή μας προέχει να εξασφαλιστεί η άνετη πρόσβαση των ορδών των τουριστών, αυτό δικαιολογεί εξάλλου την διαχρονική καταστροφή που υποβάλλεται συστηματικά το πάλε ποτέ ανυπότακτο κρητικό τοπίο.
Αυτός είναι ο λόγος που καταστρέφεται η μεγαλειώδης ομορφιά της μοναδικής άγριας κρητικής φύσης όπου δυστυχώς ακόμα εξακολουθεί να καταπατιέται και να βιάζεται εντατικά το φυσικό περιβάλλον της, ώσπου εν τέλει ισοπεδωθεί ολοσχερώς πάντα στο όνομα της ημετέρας! προόδου.
Ωστόσο επ αυτού δεν θα παύω σε οποιαδήποτε ευκαιρία να εκφράζω την αγανάκτηση μου απέναντι σε αυτήν την παράλογη φυσική καταστροφή, που ακόμα δυστυχώς εξακολουθεί στον μέγιστο βαθμό να συμβαίνει.
Εκτός από το κολοσσιαίο οικολογικό έγκλημα που συντελείται με την ακατανόητη κατασκευή του νέου αεροδρομίου (βλέπε λοξό διάδρομο) στην καρδιά της πιο παραγωγικής περιοχής όσον αφορά τον πρωτογενή τομέα της ενδοχώρας του νομού ηρακλείου.
Αναφέρω κι άλλη μια σχετικά πρόσφατη περίπτωση μεγάλης κλίμακας ανεπανόρθωτης μετάλλαξης τοπίου την όποια έχω υπόψη, αναφέρομαι για τον νέο οδικό άξονα Τύλισος -Ανώγεια για του οποίου την πραγμάτωση τα χωματουργικά μηχανήματα ισοπέδωσαν στην κυριολεξία μια πανέμορφη κι ανέγγιχτη μέχρι πρότινος περιοχή στο οροπέδιο του Στρούμπουλα κι η οποία βρίσκεται εντός ορίων ζώνης NATURA, χαρακτηρισμένη επιπλέον κι ως Καταφύγιο Άγριας Ζωής ! Και τι με αυτό, μασκαραλίκια που τα βλέπουν και γελάνε ως κι οι βοσκοί.
Τελικά ένα ακόμα από τα ελάχιστα εναπομείναντα αγέρωχα τοπία ισοπεδώθηκε, αφήνοντας στην θέση του έναν ξέταιρο μελανό τάπητα να απλώνει το μακρύ φιδίσιο του αποτύπωμα, ζωσμένος πλάι στα χάλαβρα από τις μπαζωμένες με τροχάλους ράχες, κι ότι χαράκι κατρακύλησε από τις άλλοτε απόκρημνες πλαγιές.
Κι όλα αυτά προφανώς γενίκανε για να περάσει η απαραίτητη ασφαλτοδρομάρα που θα την χαίρονται  οντέ λαλούν τις αίγες τους καβάλα ον δε ρόαντ.
Παραθέτω ακόμη μια γνώμη

Ήταν κάποτε ένα ρέμα…