Ως την ειρήνη

Παραθέτω αυτό το κειμενάκι όχι επειδή το θεωρώ άξιο λόγου, το εναντίων μάλιστα, μιας κι έχω ακόμη συναίσθηση των περιορισμένων περιγραφικών μου δεξιοτήτων (τα χουμε ξεκαθαρίσει αυτά )
Αποφάσισα να το εκθέσω κατά κύριο λόγο στην κρίση σας, επειδή θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της έκπληξης, διότι ίσως υποδεικνύει ότι ακόμα κι από την ανάποδη καμιά φορά μπορείς να φτάσεις στα ίσια.

Εδώ και καιρούς λοιπών, έχω πέσει με τα μούτρα να παρακολουθώ τα δελτία των ειδήσεων, κάθε λίγο και λιγάκι να μαι να αναζητώ εναγωνίως στα διάφορα ειδησεογραφικά σάιτ των εφημερίδων όλο και περισσότερες λεπτομέρειες από τα φλεγόμενα μέτωπα των πολέμων.
Φρόντιζα δε να ανατρέχω μόνο στις αυστηρά εγκεκριμένες ως αντικειμενικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες διαβάζοντας αναλύσεις επί αναλύσεων, για να ξεψαχνίζω μανιωδώς και με μεγάλη λαχτάρα όλα τα πολεμικά ανακοινωθέντα κι όλα τα εξωραϊσμένα"νέα" από τα καυτά μέτωπα των πολέμων.
Ωστόσο καθώς είχα ενημερωθεί φρόντιζα να αποφεύγω τις ευτυχώς ελάχιστες ψεύτικες και προπαγανδιστικές πληροφορίες από τα αντίπαλα μέσα ενημέρωσης, που με κάποιο σατανικό τρόπο καταφέρνουν ακόμα να διαφεύγουν από τον επίσημο αποκλεισμό τους, κι άλλο δεν κάμουν παρά να διαδίδουν την άθλια προπαγάνδα τους.
Μια επιλογή, που όμως δεν ωφελούσε την μίζερη κι ανούσια συνήθεια που μου έγινε εμμονή, ώσπου παραδόξως εντελώς αναπάντεχα, σιχάθηκα την όλη ψυχολογική κατάσταση που έχω περιέλθει, και έκτοτε (από σήμερα πιο συγκεκριμένα δηλαδή) δεν ξανά ασχολήθηκα.
Μα ετούτο δεν σημαίνει ότι δεν σκοτίζομαι πλέον, κατάλαβα όμως πως τελικά το μόνο που αποκόμισα ήταν να εθιστώ στην φρίκη, καθώς δεν ''χόρταινα'' πια με τους αριθμούς των χιλιάδων απρόσωπων κι ανώνυμων (για εμένα) σκοτωμένων κι απολάμβανα την "ενημέρωση" μου περισσότερο από αδηφάγα περιέργεια παρά ανθρωπιστικό ενδιαφέρων, γεμάτος απάθεια, εντελώς ατάραχος, φύση και θέση αποστασιοποιημένος από τα θαμπωμένα φυτογραφικά στιγμιότυπα με τα άψυχα σώματα των κατακρεουργημένων θυμάτων κι από τις εκατόμβες των νεκρών, είτε νέων ανδρών, είτε ανυπεράσπιστων κι ανήμπορων είτε άμαχων γυναικόπαιδων.
Παραμένοντας εντελώς ανίδεος τελικά, παρά την υπερβολική δόση πληροφόρησης, δίχως κάν να με αγγίζουν στο ελάχιστο, ούτε να μου προκαλούν το παραμικρό συναίσθημα τα μύρια δεινά που στο πέρασμα του σκορπίζει ο όλεθρος του πολέμου, τις ανείπωτες τραγωδίες, των πόνο, την οδύνη, την απελπισία και τις αβάσταχτες κακουχίες που αυτός προκαλεί,στις ανθρώπινες υπάρξεις.
Ως την ειρήνη.