«κλάιν μάιν»

Αρκούσε μόλις να κάνω ένα γρήγορο ''ξεφύλλισμα'' κατά την σύντομη ανασκόπηση στις επικεφαλίδες που έχω αναρτήσει τον τελευταίο καιρό σε τούτο εδώ το μπλοκ, για να διαπιστώσω ξανά το πόσο αισθητή είναι η αγωνία για το τι μας καρτερεί στον ερχομό της επόμενης μέρας.

Γενικά στις περισσότερες αναρτήσεις κυριαρχεί το ζόρι που τραβάμε επί μακρό χρονικό διάστημα, λόγο μιας διαρκώς εντεινόμενης δυστοπικής κατάστασης, που εξακολουθεί με γεωμετρική ακρίβεια όλα αυτά τα χρόνια να κλιμακώνεται ολοένα πιο εκθετικά.
Σα να κατεβαίνουμε σκαλί το σκαλί χρόνο με τον χρόνο στις πύλες της αβύσσου, χωρίς κάτι αισιόδοξο ωστόσο να διαφαίνεται στον ορίζοντα που να προμηνύει πως τα πράγματα μπορεί να διορθωθούν έστω κατ΄ ελάχιστο. Ίσως λόγο του ότι ολισθαίνουμε ανεπαίσθητα λίγο λίγο, μέρα με την μέρα σε αυτό το επικίνδυνο στάδιο, αντιλαμβανόμαστε δύσκολα την κρισιμότητα της περιόδου στην οποία έχουμε ανεπιστρεπτί υπεισέλθει. Μπορούμε ωστόσο να την συνειδητοποιήσουμε εάν αναλογιστούμε το πως ζούσαμε, έστω ακόμη και λίγο πριν την πανδημία, σε σχέση με την τωρινή γεμάτη από απειλητικές καταστάσεις πραγματικότητα μας. Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω περισσότερα μιας και δεν θεωρώ απαραίτητο να αναφερθώ για κάθε μια ξεχωριστά από τις γνωστές κρίσεις και τρομακτικές απειλές που σε παγκόσμιο επίπεδο αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, παρά μόνο να ευχηθώ μήπως δεήσει κάποιος από τους Θεούς της Γης (για τους οποίους οι πιστοί οπαδοί τους με τόση ζέση σφάζονται) να βάλει το χέρι του, μπας και αποφύγουμε τα χειρότερα.
Αν κι από ότι νομίζω η πορεία είναι ήδη προδιαγεγραμμένη για να ελπίζουμε σε σωτήρια θαύματα.
Πέστε με απαισιόδοξο πεσιμιστή αν θέλετε, όμως δεν πρόκειται περί κλασικής κρίσης ανασφάλειας, είτε απόρροια καταστροφολογίας, η οποία προφανώς οφείλεται στους πηχυαίους τίτλους περί συντέλειας, από τα πάσης φύσεως ενημερωτικά κανάλια.
Διαχέω αυτές τις ατελείς σκέψεις μου, περισσότερο λόγο της ρεαλιστικής κατά την άποψη μου εκτίμησης, ότι νομοτελειακά ο κόσμος μας πρόκειται να διαβεί υποχρεωτικά ένα κρίσιμο σημείο ιστορικής καμπής.

ΥΓ
Κουβέντα να γίνεται, κατά τα άλλα «κλάιν μάιν», ας εξακολουθούμε να προσπαθούμε να περνάμε τουλάχιστον ευχάριστα, όσο κι εφόσον δηλαδή μας επιτρέπεται λόγο «σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης » (SMSD) έτσι αναφέρεται στους Ευρωπαϊκούς δείκτες, η δική μας φτώχεια.