Πορεία μνήμης Ισαάκ Σολωμού.

Η μηχανοκίνητη πορεία μνήμης πραγματοποιείται ενώ φέτος συμπληρώνονται 25 χρόνια από τις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολομών Σολωμού.

Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού

Από την 1η μέχρι τις 11 Ιουλίου 2021, ομάδα Κυπρίων μοτοσικλετιστών θα βρίσκεται στην Ελλάδα για να βαδίσει σε μονοπάτια ιστορικής συνέχειας, με γνώμονα τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη και κουβαλώντας την επιμονή για δικαιοσύνη των θυσιών του Τάσου και του Σολωμού. Από τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία, θα φτάσουν στις Καστανιές του Έβρου,στην Αλεξανδρούπολη, στο χωριό Αυξέντιο, μεταφέροντες τη σκυτάλη του Αυξεντίου.  Από εκεί, θα γίνουν ένα με την ιστορία, στο Οχυρό Ρούπελ, στο Σιδηρόκαστρο του Γεώργιου Κατσάνη, στα Ιωάννινα του Χριστόδουλου Σώζου, στο Μεσολόγγι της ηρωικής εξόδου, στα αντιφασιστικά Καλάβρυτα, στο Παλαμήδι του Κολοκοτρώνη, στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα, στη Σπάρτη του Λεωνίδα, στον βυζαντινό Μυστρά, στον Πειραιά, στην αλύγιστη Κρήτη, στην Αθήνα. Στο οδοιπορικό που φέρει ομώνυμο τίτλο, η μνήμη θα τρέξει ξανά και θα συναντήσει Έλληνες από κάθε γωνιά, με σκοπό να τονιστεί η σημασία του κοινού αγώνα Ελλάδας – Κύπρου. Για τον Τάσο, τον Σολωμό, την ιστορία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού», τιμώντας τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και επιμένοντας στον αγώνα της μνήμης και της δικαιοσύνης, 25 χρόνια μετά τις δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού από όργανα του κατοχικού καθεστώτος στη Δερύνεια, διοργανώνει αυτό το οδοιπορικό μνήμης, ελευθερίας και ιστορικής συνείδησης στα χώματα της μητροπολιτικής Ελλάδας και της Κύπρου.

Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ – Σολωμού
1-11 Ιουλίου 2021.
Η μνήμη τρέχει ξανά: Από τη Θράκη στην Κερύνεια, από την Μακεδονία στην Αχαιών Ακτή

Οι Κύπριοι  ηρωομάρτυρες Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκαν άνανδρα τον Αύγουστο του 1996, διαμαρτυρόμενοι ενάντια στην τουρκική κατοχή μπροστά από το οδόφραγμα της Δερύνειας. Ο Τάσος Ισαάκ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου (11/8/1996) και ο Σολομός Σολομού εκτελέστηκε εν ψυχρό (14/8/1996) στην  προσπάθεια του  να κατεβάσει την κατοχική σημαία του Αττίλα.  Όσοι παρακολουθήσαμε τότε της τραγικές σκηνές από την τηλεόραση, απορημένοι αναλογιστήκαμε ότι εκτός από μαλάκες* υπάρχουν ακόμη πραγματικοί Έλληνες.

 

* «Ρε μην πηγαίνεις κοντά ρε. Ελα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε ρε μαλάκα» ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσε. Μετά τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο Σολωμός Σολωμού έπεφτε νεκρός στο χώμα, χτυπημένος από πέντε σφαίρες στο πρόσωπο, το λαιμό και την κοιλιά.

Το πρόβλημα

Δημοσιεύονται πάμπολλα άρθρα γνώμης στα ΜΜΕ που υποτίθεται ότι εκφράζουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα ,όπως παραδείγματος χάρη συνέβη πρόσφατα με τον “σάλο” που δημιουργήθηκε όσον αναφορά Tο συνέδριο γονιμότητας το οποίο εντέλει ακυρώθηκε! Εξακολουθούν να ακούγονται ωστόσο ακόμη καμπόσοι από τους αρθογράφους να καταφέρονται αναφανδόν εναντία του , ακόμα κι αν καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για τους σύγχρονους ιεροεξεταστές τυπολάτρες κι επιδέξιους διαχειριστές των όρων της πολίτικης ορθότητας. Ωστόσο ένα ερώτημα που αβίαστα εδώ προκύπτει ,δεν είναι άλλο από το πώς γίνεται? Τα άρθρα τα οποία δημοσιεύονται με τόσο μεγαλόσχημο στόμφο να είναι καταφανέστατα αντίθετα και σε υπέρμετρη αναντιστοιχία με την πλειοψηφία της κοινής γνώμης την οποία όπως
ξαναείπαμε υποτίθεται ότι όλοι αυτοί εκφράζουν.
Η μήπως ΟΧΙ ;
Τα σχόλια πάντως κάτω από τα επίμαχα άρθρα το αυτό επιβεβαιώνουν.

ΗΔΥΣΤΥΧΙΑΤΟΥΝΑΠΕΘΑΙΝΕΙΣΣΑΝΒΔΕΛΥΓΜΑΤΙΚΟΣΚΩΛΟΕΛΛΗΝΑΣ

Η ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΤΟΥ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΑΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΑΣ

«Η Ελλάδα πεθαίνει.
Πεθαίνουμε, σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα,
και πεθαίνουμε.
Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα να πεθάνει γρήγορα ,
γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο »

Ο “ Προφητικός” μονόλογος του καλού μας Θανάση Βέγγου στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου « Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995)

Ο λαός αυτής της χώρας βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια δίνη παρατεταμένης και πολλαπλής κρίσης, μιας κρίσης , πολιτισμικής και οικονομικής, θεσμών και ιδανικών, αξιών και ηθικής, ταυτότητας και παιδείας. Αλλά προπάντων απειλείτε η ίδια του η βιολογική συνέχεια, ένας πληθυσμός που ολοένα γερνά χωρίς να αναγεννάτε, χωρίς να ανανεώνεται, ένας μικρός πληθυσμιακά λαός, με μεγάλο ποσοστό υπογεννητικότητας στην Ευρώπη.

Επ αυτού βέβαια καθώς η χώρα πορεύεται ασθμαίνουσα τον επιθανάτιο ρόγχο, φαίνεται ότι εμπνέει καθώς έχουν κατά καιρούς κατατεθεί κι άλλες καλλιτεχνικά καταξιωμένες απόψεις. Καλώ είναι να τις παρουσιάσουμε σύμφωνα με τη σειρά στο αρκτικόλεξο της επικεφαλίδας.

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ (1975) Νίκος Δήμου (Συγραφέας)

ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ (1978) Δημήτρης Δημητριάδης (θεατρικός συγγραφέας) 

ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ (2018) Δημήτρης Δημητριάδης (θεατρικός συγγραφέας)

ΚΩΛΟΕΛΛΗΝΕΣ (1989) Διονύσης Σαββόπουλος (συνθέτης, στιχουργός και τραγουδοποιός).

Απο την πηγή.

Κοντοζυγώνοντας το ορόσημο των 500.000 θεάσεων,κι ενώ κάποτε ένα τόσο "ιλιγγιώδες" νούμερο φάνταζε άπιαστος στόχος, για έναν άσημο διαδικτυακό κουζουλότοπο, ένα μικροσκοπικό σημείο χαμένο κάπου στον τρισμέγιστο γαλαξία της blogοσφαίρας. 
Τώρα πιο ώριμος, πιο ανανεωμένος, με μια πιο κουζουλαδερή διάθεση, προδιατίθεμαι να γιορτάσω το “επαιτειακό” γεγονός με μια ιδιοδημοσίευση.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν, αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι ο πραγματικός σκοπός ενός ιστολογίου ;
Προτίθεμαι λοιπών να αναδημοσιεύσω ένα ακόμη άρθρο από πρόσφατη αναδημοσίευση “σοβαρού” ιστολογίου , αν και παρότι αναδημοσιεύτηκε και ξαναδημοσιεύθηκε σε πολλούς διαδικτυακούς ιστότοτοπους, κι από ότι φαίνεται θα εξακολουθεί να αναδημοσιεύεται, καθόσον εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Εξού βέβαια και το φαινόμενο των συνεχών αναδημοσιεύσεων του.
Αυτός σαφέστατα είναι ο κύριος λόγος που τα άρθρα των λίγων αναδημοσιεύονται κατά κόρον από τους πολλούς , και ουχί η συνήθεις έλλειψη γνώσης, έμπνευσης, και βασικά ταλέντου, για την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ενός νέου θέματος, που θα μας ξεκολλούσε από το ευρύ και συστηματικό αναδημοσιευτικό μας βόλεμα.

«ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

Συστήνοντας ένα ακόμη εξαίρετο αφιερωματικό ιστολόγιο τιμής και μνήμης, δημιούργημα του Αργύρη Χάλαρη Λοχίας των Ελλήνων καταδρομέων που υπερασπιστήκαν την Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή το 1974

 «ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

 ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ 

Άλλο δεν απόμεινε από την Ελλάδα, παρά μια εύθραυστη παραφυάδα, μίας πάλαι ποτέ κραταιάς δρυός.

Μέχρι το 1920 περίπου το ελληνικό έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος: απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945), εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974), μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου σήμερα. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση:... 

Με αυτά τα λόγια ο Π.Κονδυλης (Kondylis) ξεκινάει την περίληψη του έργου του :

Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Ενωτικές προσπάθειες μετά το σχίσμα.

Το σχίσμα του 1054 είναι γεγονός συγκλονιστικό στην εκκλησιαστική ιστορία, αφού «κατέστη το δραματικό τέλος μιας μακράς διαδικασίας διαφοροποιήσεως» της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική και της εκπτώσεώς της σε «Παπισμό». Οι ιστορικοί επισημαίνουν τα ακόλουθα βασικά αίτια του σχίσματος: 

α) Θεολογικό αίτιο θεωρείται η προσθήκη του Filioque στο ιερό Σύμβολο το 1009 μετά την δογματοποίησή του (809) από τους Φράγκους,

 β) Εκκλησιαστική διαφορά ήταν το παπικό πρωτείο, ως απαίτηση καθολικής υποταγής της Εκκλησίας στην εξουσία και υπεροχή του Πάπα. Τα «πρεσβεία τιμής» του επισκόπου της Ρώμης ήσαν δεκτά στην Εκκλησία την πρώτη χιλιετία, ως αρχαιότερα έναντι εκείνων της Νέας Ρώμης (3ος καν. της Β’, 28ος της Δ’ και 36ος της Πενθέκτης), στα όρια όμως της ισότητος όλων των επισκόπων και της πενταρχίας. 

γ) Πολιτική διαφορά ήταν το Παπικό Κράτος, μετά την ίδρυσή του (754) λόγω ιστορικής αναγκαιότητος στη Δύση και η καθαρά κοσμική εξέλιξή του. Συμφωνούμε ως ένα σημείο με τη θέση, ότι «ο πολιτικός διχασμός έφερε τον εκκλησιαστικόν χωρισμόν», διότι υπήρχε πάντα διαπλοκή θεολογικού και πολιτικού παράγοντος.
Είναι γεγονός όμως αστασίαστο, ότι το κύριο αίτιο του σχίσματος εντοπίζεται στο παπικό πρωτείο και στην αξίωση επιβολής του σ’ ολόκληρη την Εκκλησία. Το πρωτείο υπόκειται σ’ όλες τις θεολογικοεκκλησιαστικές και πολιτικές παπικές αξιώσεις. Η ανύψωση του Πάπα πάνω από τους άλλους επισκόπους, οδήγησε στην έξαρσή του και πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους, συνεπώς δε και πάνω από την Εκκλησία… 

. Η πρωτοβουλία για τις ενωτικές αυτές προσπάθειες αναλαμβανόταν σχεδόν πάντοτε από την Ορθόδοξη Ανατολή υπό την πίεση της πορείας των πραγμάτων και γι’ αυτό η Ανατολή ήταν μόνιμα σε μειονεκτική θέση. Έτσι, ενώ στα τέλη του 11ου αιώνα ο παπισμός εισέρχεται στον «περί περιβολής αγώνα», που κατά την οξυδερκέστατη Άννα την Κομνηνή ήταν «αγώνας για την διεκδίκηση της παπικής κοσμοκρατορίας», η Ανατολή βρέθηκε αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της προέλασης των Σελτζουκιδών Τούρκων...

 ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση αποσπάσματος απο την ιστοσελίδα Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος.  δείτε το κύριο άρθρο του ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ εδώ:

ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ

 ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

 

https://www.impantokratoros.gr/metallinos_enotikes_prospatheies.el.aspx