Να πω καταρχάς ότι παίρνω κι ετούτη την δημοσίευση (έτσι ως έχει) επάνω μου εξυπακούεται δε ότι εφόσον το ΄΄δημοσιεύω΄΄, χρεώνομαι και τις αστοχίες του.Όσον αφορά τώρα την απόδοση ροής του λόγου, κράτησα σκόπιμα την αρχική σειρά ανάπτυξης των συλλογισμών μου όπως τις πρώτο-κατέγραψα αφού κατά πως υποθέτω είναι και το μόνον στοιχείο που ίσως να προσδίδει σε αυτό το ανερμάτιστο κατεβατό, (φέρνει περισσότερο προς εικασία), μια ελάχιστη υποψία κάποιου λογικού συμπεράσματος.
Εξηγώ λοιπών: η είδηση για τον «Συνεορτασμό του Πάσχα» διέγειρε μια αυτοματοποιημένη εγκεφαλική διεργασία, απ΄ όπου αναδυθήκαν όλες εκείνες οι αδιευκρίνιστες συναισθηματικές μνήμες όπου ενυπάρχουν από τα σχολικά μας χρόνια διάχυτες στο ιστορικό θυμικό κι αποχαλινώνονται έκτοτε κατά περίπτωση.
Κατά την συλλογιστική αυτών των σκόρπιων σκέψεων, σε συνδυασμό με τα λίγα ιστορικά που γνωρίζω, κατέληξα σε εντελώς λαθεμένα συμπεράσματα, καθ όσον αφορά το γεγονός σχετικά με την ιστορική επιλογή του τότε πανίσχυρου από την θέση του ως συναυτοκράτωρα βυζαντινού κλήρου, και την κοσμογονική του απόφαση να επιλέξει το τουρκικό φέσι, από την παπική τιάρα.
{Αναφέρομαι στην εποχή όπου στην Κωνσταντινούπολη διαδραματίζονταν οι πιο δραματικότατες στιγμές της χιλιόχρονης βυζαντινής αυτοκρατορίας, τότες που ο Ρωμαίικος Ελληνισμός κατέρρεε μαχόμενος ηρωικά, εγκαταλείποντας οριστικά με τον πιο τραγικό τρόπο την πάλε ποτέ κυριαρχική παρουσία του από το ιστορικό σκηνικό στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου.
Σχολιάζοντας τώρα εκ του μακρόθεν αποστασιοποιημένοι από όλα αυτά, η κριτική που επιχειρείται γίνεται βέβαια εκ των υστέρων, εκτός ιστορικού πλαισίου, κι ασφαλώς εκ του ασφαλούς, βάση τετελεσμένων.
Ωστόσο παρά την κοινή παραδοχή, για τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε αυτή η καταλυτική στάση του πολυπληθούς βυζαντινού παπαδαριού, δεν έχω κατά νου σχεδόν καμία γνώση σχετικά με την εντύπωση που έχουν αποκομίσει οι Έλληνες λόγιοι επ΄ αυτού, ούτε κατά πόσο κι αν στην ελληνική βιβλιογραφία οι ιστορικοί έχουν κρίνει θετικά, έχουν ψέξει, η έχουν αποστασιοποιηθεί από το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός.
Είναι γνωστό ότι έπειτα από την επώδυνη εμπειρία από το κακό προηγούμενο της λατινοκρατίας και τον άγριο διωγμό όπου υπέστη ο ορθόδοξος κλήρος, στις ενετοκρατούμενες περιοχές, κοιτώντας πρώτα το σινάφι του, σωστά υπολόγισε πως όφελος του ήταν να κλείνει προς αυτόν που αποδεδειγμένα εγγυούταν το ελαφρύτερο κόστος για τα συμφέροντα του κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον ζυγό των μουσουλμάνων.
Στην πραγματικότητα δηλαδή η εκκλησία προστάτευε πρωτίστως τα δικά της συμφέροντα, παρά τον υπαρκτό κίνδυνο ο πληθυσμός σταδιακά στο σύνολο του να μεταστρεφόταν στον μουσουλμανισμό καταλήγοντας οριστικά μια ισλαμική επαρχία.
Όπως το καταμαρτυρούν αλώστε οι ουκ ολίγοι χριστιανικοί πληθυσμοί στην ευρύτερη περιφέρεια όχι μόνον της ανατολικής μεσογείου αλλά και της βαλκανικής, οι οποίοι ο ένας μετά των άλλο μην αντέχοντας τα δεινά της τυραννίας κι έσπευδαν να αλλαξοπιστήσουν, συν τον χρόνο μαζί με το θρήσκευμα σύντομα μεταστρέφονταν κι η εθνική τους συνείδηση, εκ των πραγμάτων (τούρκευαν) εφόσον αυτό-προσδιορίζονταν ως Τούρκοι. ( Θράκη Κρήτη Κύπρος)
Από την πλευρά της, με ότι μετέπειτα απόμεινε να αντιπροσωπεύει ως ελληνορθόδοξη εκκλησία, ενόσω αισθάνεται αρκετά στερεωμένη, (προς ώρας τουλάχιστον), εκφράζει την δικαίωση των πράξεων της, τόσο πριν, όσο και κατά την διάρκεια των υπόδουλων αιώνων, καθόσον οι επιλογές τις επαφίονταν βάση λογικής της Θείας οικονομίας.
Η οποία Θεία χάρις όπως χαρακτηριστικά η εκκλησία μας ισχυρίζεται ευόδωσε τελικά και την επιτυχή έκβαση της επανάστασης του 21, συν το ότι υπό την σκέπη της υποβάσταξε αποτελεσματικά το εθνικό φρόνημα των υπόδουλων χριστιανών μέσα σε αυτούς τους σκοτεινούς αιώνες.
Άξιζε όμως να επιχειρηθεί ένα τόσο μεγάλο ρίσκο ;
με βάση την οπτική γωνία του σύγχρονου όρου έθνους ;
Όμως ετούτα συμπεραίνονται (πάντα με όρους εθνισμού) ακόμα και τώρα, παρότι κύλισαν τα χρόνια κι άλλαξαν τόσα και τόσα από τότε, αρκεί να αναλογιστούμε τους σύγχρονους απόγονους των τότε υπόδουλων εξωμοτών, κι αμέσως διαπιστώνουμε ότι εν αντιθέσει με την ολική τουρκοποίηση των απανταχού Ελλήνων μουσουλμάνων, οι Έλληνες καθολικοί παρότι είχαν μεταστραφεί προγενέστερα από την ορθόδοξη πίστη προς τον καθολικισμό, ουδέποτε δεν απέβαλαν διόλου την εθνική τους συνείδηση} !!!
Επικαλέστηκα αυτόν τον ατυχή παραλληλισμό που όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά μόνο ως μια εντελώς επιπόλαια εικασία ενός ανιστόρητου.
Θα επιχειρούσα να δικαιολογηθώ, εάν δεν επρόκειτο για μια συναισθηματική χίμαιρα του μυαλού μου, ένα έωλο επιχείρημα που προκαλεί περισσότερο η αναγκαιότητα μιας ηθικής προκατάληψης, παρά κάποια ιστορική πραγματικότητα. (Η οποία πάντα στέκεται αμείλικτη κατά των αδυνάτων)
Το άστοχο εξάλλου ετούτο παράδειγμα στο οποίο υπέπεσα πάνω σε μια επίδειξη χονδροειδούς ανιστοροσύνης, καταπίπτει άμεσα, αρκεί κανείς να ανατρέξει στην σχετική ιστοριογραφία όπου, με την πρώτη ανάγνωση αντιλαμβάνεται την δραματική ασημαντότητα του μίζερου ρόλου που διαδραμάτισε σε κρισιμότατες για την τύχη του ελληνισμού εποχές κι αυτή η κατά τ άλλα ιδιαίτερη ελληνική μειονότητα.
ΥΓ
Η υπερβολική επεξεργασία βλάπτει σοβαρά την έκφραση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως