Ομφάλιος λώρος

Τι να κάνουμε, ας το παραδεχθούμε, εξάλλου είναι κοινό μυστικό, είμαστε αναγκασμένοι ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής προτάσεως, ν΄ ανεχόμαστε υποχρεωτικά τον κό Κόυλη μας.

Τα λαμπρά επιτεύγματα της εν Ελλάδι αμυντικής βιομηχανίας συνεχίζονται

Ούτε ΚΑΑΝ σαΐτες

Βρες διάθεση τώρα για αστεϊσμούς, μετά από τις απογοητευτικές συγκρίσεις σε κάθε επίπεδο, με τους έως τώρα φτωχοποιημένους τριτοκοσμικούς κλπ παραμύθια που μας φλομώνουν για τους γείτονες.
Αλλά, τι βλάκας! Θεέ μου! πάλι ξέχασα!
Δεν χρειάζεται καμιά ανησυχία, καθότι εμείς είμαστε μέγιστοι μάγκες,
δεν είναι ανάγκη να χολοσκάμε και να ξοδευόμαστε τζάμπα, επειδή εμάς, πάλι θα τρέξουν να μας σώσουν οι άλλοι.

Εκστρατεία του Μοριά (Expédition de Morée) 1828 -1833

Εκστρατεία του Μοριά (Expédition de Morée) ονομάζεται η αποστολή Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο, μεταξύ των ετών, 1828 και 1833 κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με σκοπό να απελευθερωθεί η περιοχή από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις. Συνοδεύτηκε από μια επιστημονική εκστρατεία με εντολή της Γαλλικής Ακαδημίας.

Συνάντηση του Στρατηγού Μαιζώνος με τον Ιμπραήμ Πασά στις 1 Οκτωβρίου 1828 στις όχθες του όρμου του Ναβαρίνου (από τον Ζαν-Σαρλ Λανγκλουά)

«ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

Συστήνοντας ένα ακόμη εξαίρετο αφιερωματικό ιστολόγιο τιμής και μνήμης, δημιούργημα του Αργύρη Χάλαρη Λοχίας των Ελλήνων καταδρομέων που υπερασπιστήκαν την Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή το 1974

 «ΚΥΠΡΟΣ 1974-ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

 ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ 

Άλλο δεν απόμεινε από την Ελλάδα, παρά μια εύθραυστη παραφυάδα, μίας πάλαι ποτέ κραταιάς δρυός.

Μέχρι το 1920 περίπου το ελληνικό έθνος ήταν κατά πολύ ευρύτερο από το κράτος: απλωνόταν από την Ουκρανία ως την Αίγυπτο κι από τις παρακαυκάσιες χώρες ως τις ακμαίες παροικίες των Βαλκανίων και της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης. Έκτοτε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: Αφανισμός του ελληνισμού της Ρωσίας (μετά το 1919), της Μ. Ασίας (μετά το 1922), των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής (ιδίως μετά το 1945), εκδίωξη Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (1955) και της βόρειας Κύπρου (1974), μαζική φυγή του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου σήμερα. Και οι καταστροφές αυτές δεν επιδέχονται αναπλήρωση:... 

Με αυτά τα λόγια ο Π.Κονδυλης (Kondylis) ξεκινάει την περίληψη του έργου του :

Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες. Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιγνίδι είναι χαμένο. Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις...

Ενωτικές προσπάθειες μετά το σχίσμα.

Το σχίσμα του 1054 είναι γεγονός συγκλονιστικό στην εκκλησιαστική ιστορία, αφού «κατέστη το δραματικό τέλος μιας μακράς διαδικασίας διαφοροποιήσεως» της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική και της εκπτώσεώς της σε «Παπισμό». Οι ιστορικοί επισημαίνουν τα ακόλουθα βασικά αίτια του σχίσματος: 

α) Θεολογικό αίτιο θεωρείται η προσθήκη του Filioque στο ιερό Σύμβολο το 1009 μετά την δογματοποίησή του (809) από τους Φράγκους,

 β) Εκκλησιαστική διαφορά ήταν το παπικό πρωτείο, ως απαίτηση καθολικής υποταγής της Εκκλησίας στην εξουσία και υπεροχή του Πάπα. Τα «πρεσβεία τιμής» του επισκόπου της Ρώμης ήσαν δεκτά στην Εκκλησία την πρώτη χιλιετία, ως αρχαιότερα έναντι εκείνων της Νέας Ρώμης (3ος καν. της Β’, 28ος της Δ’ και 36ος της Πενθέκτης), στα όρια όμως της ισότητος όλων των επισκόπων και της πενταρχίας. 

γ) Πολιτική διαφορά ήταν το Παπικό Κράτος, μετά την ίδρυσή του (754) λόγω ιστορικής αναγκαιότητος στη Δύση και η καθαρά κοσμική εξέλιξή του. Συμφωνούμε ως ένα σημείο με τη θέση, ότι «ο πολιτικός διχασμός έφερε τον εκκλησιαστικόν χωρισμόν», διότι υπήρχε πάντα διαπλοκή θεολογικού και πολιτικού παράγοντος.
Είναι γεγονός όμως αστασίαστο, ότι το κύριο αίτιο του σχίσματος εντοπίζεται στο παπικό πρωτείο και στην αξίωση επιβολής του σ’ ολόκληρη την Εκκλησία. Το πρωτείο υπόκειται σ’ όλες τις θεολογικοεκκλησιαστικές και πολιτικές παπικές αξιώσεις. Η ανύψωση του Πάπα πάνω από τους άλλους επισκόπους, οδήγησε στην έξαρσή του και πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους, συνεπώς δε και πάνω από την Εκκλησία… 

. Η πρωτοβουλία για τις ενωτικές αυτές προσπάθειες αναλαμβανόταν σχεδόν πάντοτε από την Ορθόδοξη Ανατολή υπό την πίεση της πορείας των πραγμάτων και γι’ αυτό η Ανατολή ήταν μόνιμα σε μειονεκτική θέση. Έτσι, ενώ στα τέλη του 11ου αιώνα ο παπισμός εισέρχεται στον «περί περιβολής αγώνα», που κατά την οξυδερκέστατη Άννα την Κομνηνή ήταν «αγώνας για την διεκδίκηση της παπικής κοσμοκρατορίας», η Ανατολή βρέθηκε αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της προέλασης των Σελτζουκιδών Τούρκων...

 ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση αποσπάσματος απο την ιστοσελίδα Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος.  δείτε το κύριο άρθρο του ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ εδώ:

ΕΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ

 ΚΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΜΕ ΤΗΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

 

https://www.impantokratoros.gr/metallinos_enotikes_prospatheies.el.aspx