Αλλιώς ήταν ο κόσμος τότε που ήρθα...
κι άλλος εντελώς αυτός όπου στο ενδιάμεσο της Ανθρωπόκαινου βρέθηκα.
"Φρόνιμοι και νοικοκυροί,δεν ζουν στον Ψηλορείτη. Οι κουζουλοί την κάμανε αθάνατη την Κρήτη"
Αλλιώς ήταν ο κόσμος τότε που ήρθα...
κι άλλος εντελώς αυτός όπου στο ενδιάμεσο της Ανθρωπόκαινου βρέθηκα.
«Τα πορτοκάλια του χωριού γεμίζουνε βαπόρι, ότι σκατά ΄ναι ο πρόεδρος είναι κι ψηφοφόροι»
Λέει σοφά μια μαντινάδα, άλλο πράμα τώρα αν το ''κομματικό'' κλίμα που επικρατεί στον τόπο μας ευνοεί ιδιαίτερα την ανάπτυξη του συγκεκριμένου θεσμού,
Έχουν μαζευτεί τόσα πολλά τελευταία, που πραγματικά δεν προλαβαίνω να καταλάβω από πού πρωτοέρχονται.
Αν και δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, πάντως δεν νομίζω ότι η άποψη μου αποτελεί εξαίρεση από την επικρατούσα κοινή γνώμη, αυτό το υπόκωφο κύμα που διαπερνά τέμνοντας όλες τις κοινωνικές δομές, ωστόσο όμως, είμαι πεπεισμένος ότι η γνώμη μου έχει απολέσει προ πολλού το όποιο ''βάρος'' της και μαζί οπωσδήποτε την οποιαδήποτε αξία της (αν θεωρηθεί ότι ποτέ εκτιμήθηκε).
Ειδικά άπαξ περατώσεως της διαδικασίας του ύψιστου καθήκοντος κάθε ''ενεργά'' συνειδητοποιημένου πολίτη, αν πάρουμε όντας τις μετρητής τι διατείνονται τα εθιμοτυπικά κλισέ των ταλαντούχων πολιτευτών μας.
Περνώντας τα χρόνια, καθώς συνάμα μεγαλώνω αναγνωρίζω στον εαυτό μου ότι σταδιακά επέρχεται μια ποιοτική ωρίμανση σε αρκετές πτυχές του χαρακτήρα μου, ιδίως όσον αφορά την καλλιέργεια στον πνευματικό τομέα.
Μπορώ να πω μάλιστα ότι με τον καιρό, έχω φτάσει σε ένα σημείο εφάμιλλο υψηλών στάνταρτ.
Σε κάποια από τις πολλές επαφές από τις συνήθεις που προκύπτουν κατά την τριβή της καθημερινής δραστηριότητας, επιτέλους είχα την ευκαιρία να μου λάχει και εμένα να συναντηθώ αυτοπροσώπως με έναν από τους πολλούς που συνεχώς ακούμε ότι «ζουν ανάμεσα μας» κι όντος,είναι έτσι όπως ακριβώς τα έχουμε πληροφορηθεί.
Συλλογιζόμουν περί τις πρόσφατες θλιβερές περιστάσεις πολύ κοντινών συμβάντων, με τις ξαφνικές αποδημίες δύο υγιέστατων γνωστών μου μεσήλικων, καθώς ετούτοι οι ανεπάντεχοι χαμοί συντάραζαν περισσότερο τους στενού τους κύκλους, συνειδητοποιούσα ότι ακόμα και οι πλέον ''απαγορευμένες'' ως απόλυτο ταμπού σκέψεις περί θανάτου, αργά η γρήγορα επρόκειτο όχι μόνο να εισέλθουν λαθραία στην ζώνη των άμεσων πιθανοτήτων, αλλά να εδραιωθούν σοβαρά ως ένα από τα κατεξοχήν ενδεχόμενα προβλήματα,
Αυτό πάλι! του να θεωρείτε νορμάλ,το ότι αναρωτιόμαστε για όλα ετούτα, ίσως να είναι μια ακόμα λεπτομέρεια, που υποδεικνύει τον εν εξελίξει γενικό παραλογισμό για την κρισιμότητα της παρούσας κατάστασης, όπως εν πάση περιπτώσει μπορούμε να την αντιληφθούμε όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι από τα πίσω καθίσματα αυτού του παλαβού θεάτρου.
Κανένα καλό δεν μέλλεται όσο η βία μαίνεται.