Κριτική εξ αντικειμένου

Σα να μου φαίνεται ότι οι νέοι κυρίως το έχουν παρακάνει, όχι βέβαια ότι ήταν «τύπος και υπογραμμός» οι παλαιότεροι αρθρογράφοι και νυν διακεκριμένα στελέχη των πάντοτε έγκυρων ΜΜΕ, ίσα ίσα ως «πρώτοι διδάξαντες», αλλά οι ''μαθητές'' έχουν ξεφύγει πια από κάθε μέτρο.
Μα! πως να κάνουν διαφορετικά, θα μου πεις, όταν το παιχνίδι πλέον παίζεται υπό αυτούς τους όρους.
Κι έτσι φτάσαμε σε τέτοιο βαθμό τρομολαγνικής αρθρογραφίας, όπου ακόμη σε άρθρα σχετικά με τον καιρό, να διαβάζουμε με τους συνήθεις πηχυαίους με έντονη γραφή τίτλους: «Έρχεται πολικό Jetstream»

Εδώ είμαι στου Ρασούλη # 421

Ως ανθρώπινα όντα είναι στην φύση μας εν ριπή οφθαλμού να ολισθαίνουμε στις αδυναμίες μας, τούτο το γεγονός της κατάπτωσης δεν αλλάζει όσο ψαγμένος κι αν θεωρεί ότι είναι κανείς, ακόμη κι αν μερικές φορές καταφέρνει να δαμάζει κάποια πάθη, πολύ δύσκολα ωστόσο μπορεί να υπερβεί άπαξ από τα ελαττώματα της ανθρώπινης ψυχής.

Συμβαίνει

Είναι κάποιες σπάνιες στιγμές, που το υποφαινόμενο όν,
παρότι έχει βαθιά στο πετσί του την επίγνωση του πεπερασμένου και της φθαρτότητας του,
καταφέρνει να υπερβεί την μονοτονία της ρηχής του ύπαρξης
πλημμυρισμένος ως τα τρίσβαθα,
από ένα αίσθημα πλήρους κι απόλυτης ικανοποίησης.
Αίσθηση που όμως πηγάζει μέσα από πραγματάκια ταπεινά,
που ίσα ίσα χωρούν μέσα στην απλότητα τους.
Κάπως έτσι ρολάρουν οι μέρες και κυλούν τα φάλτσα χρόνια,
κι αν κάτι καταγράφεται στο κοντέρ της μηδενικότητας
είναι όταν σκαρώνω αυτοσχέδια στιχάκια,
που πολύ τα γουστάρω κάθε που ξεπετιούνται στο μυαλό μου,
ενίοτε δε πασίχαρα.

Ως την ειρήνη

Παραθέτω αυτό το κειμενάκι όχι επειδή το θεωρώ άξιο λόγου, το εναντίων μάλιστα, μιας κι έχω ακόμη συναίσθηση των περιορισμένων περιγραφικών μου δεξιοτήτων (τα χουμε ξεκαθαρίσει αυτά )
Αποφάσισα να το εκθέσω κατά κύριο λόγο στην κρίση σας, επειδή θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της έκπληξης, διότι ίσως υποδεικνύει ότι ακόμα κι από την ανάποδη καμιά φορά μπορείς να φτάσεις στα ίσια.

Αέρες*

Είναι κάποιες φορές κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι έχω γκρεμοτσακιστεί μαζί με τις αξίες μου, σε ένα βαθύ ρήγμα υπαρξιακής ανυποληψίας, οπού κατά την αγωνιώδη πάλι μου για να ξεφύγω από αυτήν την τρομακτική άβυσσο που με κυριεύει, το μόνο που καταφέρνω είναι να εναποθέσω τυφλά τις ελπίδες μου, υιοθετώντας ως πραγματικότητα, κάθε λογής υποχόνδριο αποκύημα που εκείνες τις στιγμές εκκολάπτεται στην σφαίρα της αλόγιστης φαντασίας μου.

Ήταν κάποτε η Κρήτη

Αν κάποτε στην στράτα σου τύχη να κατηφορίζεις ξέγνοιαστα, αργοδιαβαίνοντας ανάμεσα από ανέμελους και χαμογελαστούς λόφους, όμοιους με αυτούς που με θαυμασμό περιέγραφε στο: « Ένας γύρος της Κρήτης στα 1415» ο Χριστοφόρος Μπουοντελμόντι, η αν πάλι άλλοτε ελπίδες κομίζοντας από στίχους του Ρασούλη, βρεθείς κατάκοπος οδοιπόρος να διασχίζεις αφηνιασμένα φαράγγια, τα θαυμαστά μνημεία ταραγμένων εποχών.

Για όλα φταιν τα δόγματα (εν μέρει)

Πριν εξηγήσω το πώς κατέληξα στο σκεπτικό των παρακάτω παρατηρήσεων στο σχόλιο που ακολουθεί.
Να πω καταρχάς ότι παίρνω κι ετούτη την δημοσίευση (έτσι ως έχει) επάνω μου εξυπακούεται δε ότι εφόσον το ΄΄δημοσιεύω΄΄, χρεώνομαι και τις αστοχίες του.

Περί μπλόκινγκ!

Πάγια άποψη μου όσον αφορά αναρτήσεις σχετικά με το μπλοκ, είναι ότι το καλύτερο για κάθε καλογραμμένο έστω και πρόχειρο κειμενάκι, καλό θα ναι να αναρτάται το συντομότερο δυνατόν ώστε να αναδύει αύρα φρεσκάδας, όσο ακόμα ως θέμα, η ως ιδέα παραμένει επίκαιρο κι όχι να σιτεύει αρχειοθετημένο σε κάποιο φάκελο μέσα σε ένα ερμάριο κάποιου ηλεκτρονικού συρταριού ενός Η/Υ.

Ομφάλιος λώρος

Τι να κάνουμε, ας το παραδεχθούμε, εξάλλου είναι κοινό μυστικό, είμαστε αναγκασμένοι ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής προτάσεως, ν΄ ανεχόμαστε υποχρεωτικά τον κό Κόυλη μας.

«κλάιν μάιν»

Αρκούσε μόλις να κάνω ένα γρήγορο ''ξεφύλλισμα'' κατά την σύντομη ανασκόπηση στις επικεφαλίδες που έχω αναρτήσει τον τελευταίο καιρό σε τούτο εδώ το μπλοκ, για να διαπιστώσω ξανά το πόσο αισθητή είναι η αγωνία για το τι μας καρτερεί στον ερχομό της επόμενης μέρας.

Το τελευταίο μεγάλο ΟΧΙ

(Μια απλή παράθεση ιδεών)

Τώρα δεν γίνεται ούτε ο παραμικρός λόγος, ξεχάστηκε θαρρείς ως άνευ σημασίας γεγονός, ίσως εν αφορμή επετείου, αναφερθεί κάποιος ευφραδής αναλυτής από την εντιμότατη δημοσιογραφική κοινότητα, κι αυτό σχολιάζοντας με αρνητική χρεία, μπας και ξορκιστεί ποτέ από το πολιτικό μας σύστημα αυτό το ασυγχώρητο ολίσθημα.

Εν ολίγοις στέρεψα

Προς θεού, μην θεωρηθεί ότι υπαινίσσομαι άλλα τινά,
αλλά στην πραγματικότητα ισχύει ότι,
όταν η ανάγκη να διαγράφεις,(αποσύνθεση) είναι τόσο έντονη,
ώστε να υπερισχύει της διάθεσης να γράφεις, (σύνθεση)
τούτο σημαίνει ότι η όποια έστω δημιουργική πορεία προς την πνευματική αναζήτηση έχει ανακοπεί,
αφού όντας εκ του αποτελέσματος, με δεδομένη την τραγική κατάσταση επί των γεωπολιτικών πεδίων,
θεωρητικά έχουμε περιέλθει πλέον σε ιδεολογικό αδιέξοδο.
ΥΓ
Εξάλλου, με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», δεν …

Εκτοξεύτηκαν οι εκτοξεύσεις!

«Χρονιά ρεκόρ για τις εκτοξεύσεις πυραύλων στο Διάστημα»
Καθώς το ένστικτο μου με ωθούσε στην δημιουργία μιας ακόμα τρομερής και φοβερής παρουσίασης, αυτήν την φορά εμπνεόμενος από γεγονότα αιχμής που σηματοδοτούν την πρόοδο σχετικά με την κατάκτηση του διαστήματος.: «Το 2023 ήταν χρονιά-ρεκόρ για τις πετυχημένες (τροχιακές) εκτοξεύσεις.»

Ανακεφαλαίωση τραπεζοειδών

Επειδή τα γεγονότα είναι πολλά, τα περιστατικά είναι συχνά, και παρόμοιες περιπτώσεις δεν παύουν να ανεβοκατεβαίνουν στους τίτλους των δελτίων ειδήσεων, θα αναφερθώ γενικά κι αόριστα χωρίς να παραπέμπω σε κάποια συγκεκριμένη υπόθεση, θεωρώντας πάντως ότι καταλαβαινόμαστε, αν όχι, κατανοητό κι ίσως επιχειρήσω να το θέσω πιο συγκεκριμένα μια κάποια άλλη φορά.

Καλό σας βράδυ.

Μια στιγμή μοναχά χαλάρωσης μου μένει κι εμένα καθ΄όλη την διάρκεια της δύσκολης μέρας, κι εκεί που επιτέλους έλεγα να κάτσω κι εγώ για λίγο αναπαυτικά για να απολαύσω την αγαπημένη μου σειρά, να σου πετιέται ξαφνικά μια από τις εντυπωσιακές κυρίες που εκφωνούν τα δελτία ειδήσεων να μου το χαλάσει:

Χωροκατακτητικό είδος

Κάτι που γίνεται ''μακριά'', όσο κι αν σ' αφορά, στην ουσία ο καιρός δείχνει να περνά, εν μέσω συνηθισμένων πολεμικών συγκρούσεων, πληκτικών μαχών, βαρετών βομβαρδισμών, ανιαρών απειλών περί πυρηνικού ολοκαυτώματος, αλλά κι ενός συναρπαστικού ποδοσφαιρικού τουρνουά EURO24.

Εκτυφλωτισμός, η αλλιώς, πλάκωσε σκότος και βγήκα.

Επιμένω, αν κι εκ των υστέρων πια, πάνω στο ζήτημα, γιατί καλός η κακός, την περίοδο της πανδημίας καταπατήθηκαν δικαιώματα.
Κι αν τώρα αυτό που απασχολεί περισσότερο όλους εμάς τους κοινούς θνητούς, είναι μην τυχόν και πέσει κανένα πυραυλάκι στο κεφάλι μας, πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε πλήρης ημερών τον αβίωτο βίο μας.

Τι να από-δείξεις! στο τελευταίο δευτερόλεπτο

Αλλιώς ήταν ο κόσμος τότε που ήρθα...

κι άλλος εντελώς αυτός όπου στο ενδιάμεσο της Ανθρωπόκαινου βρέθηκα. 

 

 

Συλλέκτης σωστών

Πάντοτε προσπαθώ όταν εκφράζομαι να μιλώ με ειλικρίνεια, αν κι από ότι καταλαβαίνω, περισσότερο φαντάζω σα να παραμιλάω μόνος μου, αλλά έστω κι έτσι, έχει καλώς.

Φαιδρά πορτοκαλέα

«Τα πορτοκάλια του χωριού γεμίζουνε βαπόρι, ότι σκατά ΄ναι ο πρόεδρος είναι κι ψηφοφόροι»
Λέει σοφά μια μαντινάδα, άλλο πράμα τώρα αν το ''κομματικό'' κλίμα που επικρατεί στον τόπο μας ευνοεί ιδιαίτερα την ανάπτυξη του συγκεκριμένου θεσμού,