ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ (Μέρος Α)

Κ Α Μ Π Α Ν Ε Ι Ο   Ι Δ Ρ Υ Μ Α   

 (Ο Μύθος και η Πραγματικότητα) 

 Μέρος Α

Το Καμπάνειο Ίδρυμα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο και περισσότερο γνωστό από τα ιδρύματα που αφορούν το Οροπέδιο Λασιθίου. Τόσο το ιστορικό της ίδρυσης του και η στενή συγγένεια του ιδρυτή του Ιωάννη Καμπάνη με τον μεγάλο ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνιο Παπαδάκη, όσο και η ομοιότητα των σκοπών τους, έχει από την αρχή της σύστασης του δημιουργήσει μια έντονα φορτισμένη συσχέτιση ανάμεσα στα δύο ιδρύματα και υψηλές προσδοκίες από τη δράση του. Ενώ όμως το Κληροδότημα Παπαδάκη ευτύχησε όχι μόνο να εκπληρώσει, αλλά και μεγάλως να υπερακοντίσει τους σκοπούς και τα οράματα του εμπνευστή του, μεγάλου ανδρός, δεν συνέβη το ίδιο και με το Καμπάνειο, το οποίο στη μακρόχρονη πορεία του μόνο δυσκολίες, εμπόδια και κακοτυχίες έχει συναντήσει.

ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ( Μέρος Β)

 ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΜΠΑΝΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ  

(όπως έχει περιγράψει από έρευνά του ο κ. Ι. ΚΑΡΑΒΑΛΑΚΗΣ) 

Μέρος Β

Θεωρήσαμε χρήσιμο να περιλάβουμε σε ένα χωριστό κεφάλαιο όσες πληροφορίες μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε για τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία του Καμπανείου Ιδρύματος, τόσο της κληρονομιάς Καμπάνη, όσο και της κληρονομιάς Γαλανάκη και την τύχη που είναι στην συνέχεια. Η έλλειψη σωστής πληροφόρησης στο αντικείμενο αυτό, εκτός του ότι δημιούργησε προβλήματα στο ίδρυμα παλαιότερα (έριδες Λασιθιωτών 1891-92) αλλά και πρόσφατα ακόμη (ενέργειες συγγενών Γαλανάκη για ακύρωση της Διαθήκης), δημιουργεί επίσης αμφιβολίες για την καλή διαχείριση της περιουσίας του Καμπανείου με όλα τα δυσμενή επακόλουθα για τα εκάστοτε μέλη της Διοικούσης Επιτροπής. Τα περιουσιακά στοιχεία που θα εξετάσουμε στα κεφάλαιο αυτό είναι εκείνα που περιήλθαν τελικά στην κατοχή του ιδρύματος όπως αναφέρονται στην σχετική απογραφή της περιουσίας και όχι αυτά που αναφέρονται στην Διαθήκη αφού ορισμένα από αυτά είτε δεν έγινε δυνατόν να εκκαθαριστούν (π.χ. Χρέος 2.300 λίρες του Ισμαήλ Σελίμ Πασά προς τον Ι. Καμπάνη) ή απωλέσθηκαν ενώ ακόμη ζούσε ο διαθέτης (διάφορες μετοχές που αναφέρονται στη διαθήκη του Γαλανάκη).

Γεγονότα, μικρής, μεγάλης σημασίας.

Η ταφολογία ως φαίνεται θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, καθότι αν και πρόκειται για τετελεσμένα γεγονότα, μικρής - μεγάλης  σημασίας, που πέρασαν απαρατήρητα μέσα στον χρόνο, ξάφνου αποκαλύπτονται στην δημοσιότητα συνεχώς νέες λεπτομέρειες αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρων μας. Παρεμπιπτόντως εμπλουτίζουμε την γνώση μας ανακαλύπτοντας “πολυεπίπεδες” διαδρομές ανέλιξης στο κοινωνικό status. Δεν μπορούμε πάντως να μείνουμε ασυγκίνητοι με το ότι συμβαίνει περί του ταφικού μνημείου του Α. Φ. Παπαδάκη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Αντί να κείται εν ειρήνη, ο μεγάλος Κρητικός ευεργέτης , αναπαυμένος μέσα σε δάφνες δόξας, που ακριβοδίκαια η πολιτεία του οφείλει, αντιθέτως, παραγκωνισμένος με πλάγιους τρόπους από ότι φαίνεται , αν μη τι άλλο τελικά απαξιώνεται.

Επί του θέματος. 

Σχόλια για έναν ευπατρίδη.

Ιάκωβος Τσούνης. (Ο νεότερος βετεράνος του Β' ΠΠ).
Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι την υποχρέωση να αφιερώσω έστω κι από ετούτο εδώ το ελάχιστο πόστο, ένα λιθαράκι ευγνωμοσύνης σε αυτόν τον μεγάλο σύγχρονο μας εθνικό  ευεργέτη. Θεωρώντας κατά την γνώμη μου, ότι τίποτε άλλο δεν θα ήταν περισσότερο τιμητικό προς την μνήμη του (πολλάκις παρασημοφορημένου) άλλωστε, από το να μπορούσε να δει την συντριπτική πλειοψηφία των πάντοτε διχογνωμούντων συμπατριωτών του, με τι ομοψυχία και με πόσο λάβρα λόγια των εγκωμιάζουν στα πολυάριθμα σχόλια τους. Μέσα στο πλήθος ξεχωρίζουν μερικά εξαιρετικού επίπεδου σχόλια όπου επισημαίνεται η αδήριτη ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας να παραδειγματίζεται με αναλόγου ήθους ευγενείς υπερβάσεις.                         Για τούτο παραθέτω αυτούσια χωρίς διαλογή, τα σχόλια από ειδησεογραφική ιστοσελίδα με την είδηση του θανάτου του.

Απεβίωσε ο Ιάκωβος Τσούνης, ο εφοπλιστής που δώρισε την περιουσία του στιςΈνοπλες Δυνάμεις .

ΣΧΟΛΙΑ

Η ΑΝΑΚΛΗΣΗ !

Ταφικό μνημείο Α.Φ. Παπαδάκη, Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Γεώργιος Βρούτος (1881) 
ΥΠΠΟ - Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο & Έργο Τέχνης

ΦΕΚ 1604/Β/4-12-2001
"Χαρακτηρίζουμε ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με το αρ. 1, παρ. 3 του Ν 1469/1950, το ταφικό μνημείο Α.Φ. Παπαδάκη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών (Α' Ζώνη, 1ο τμήμα), διότι είναι έργο του Λ. Βρούτου, φιλοτεχνήθηκε στη μνήμη του Α. Παπαδάκη μεγάλου ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρουσιάζει εξαίρετο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον".

Δεν μιλάμε, δεν γεννάμε, δεν ομονοούμε μέχρι να χαθεί η χώρα.

Δεν μιλάμε.  Δεν γεννάμε.  Δεν ομονοούμε μέχρι να χαθεί η χώρα  

Πιστεύω πως είμαστε ένα έθνος που πεθαίνει. 

Πεθαίνουμε ως έθνος και βιολογικά (γεννάμε πολύ λιγότερα παιδιά) και πολιτισμικά (τα παιδιά μας χάνουν το βασικό όργανο που μας συνδέει με το νήμα μας: την ελληνική γλώσσα).   

Είμαστε Έλληνες γιατί μιλάμε ελληνικά.

Όταν χαθεί αυτή η γλώσσα, δεν θα υπάρχουν Έλληνες.

Μαρία Ευθυμίου: Έχουμε εθιστεί να είμαστε μωρά.

Με τα μυαλά και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα, δεν σωζόμαστε..

Συνέντευξη στον Νότη Παπαδόπουλο

Μαρία Ευθυμίου: «Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση που περνάμε δεν μας έδωσε κανένα ουσιαστικό μάθημα. Η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν θέλει να αλλάξει, άρα οποιαδήποτε βελτίωση υπάρξει θα είναι προσωρινή. Δεν θα επιτρέψει να κάνουμε το άλμα που χρειάζεται. Εάν η δυσλειτουργία, η σήψη και η διάλυση παραταθούν, κάποιοι από τους γείτονές μας που εποφθαλμιούν θα μας διαμελίσουν και θα μας απορροφήσουν». Το να ακούς μια τέτοια μαύρη εκτίμηση από την Μαρία Ευθυμίου, έναν άνθρωπο σοβαρό που σπάνια μιλάει στα Μέσα, αλλά έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της Ιστορίας, σου προκαλεί σύγκρυο.

Από το 2006 η Μαρία Ευθυμίου έχει δώσει χιλιάδες διαλέξεις σε όλη την Ελλάδα διδάσκοντας Παγκόσμια και Ελληνική Ιστορία. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων έχουν προσέλθει στα μαθήματα αυτά για να μπορούν να ερμηνεύουν καλύτερα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» Νότη Παπαδόπουλο και ο σχολιασμός του δημοσιογράφου, που καταγράφεται στο τέλος της, είναι πραγματικά χρήσιμο να διαβαστούν.

Η μακρά πορεία του ελληνισμού μέσα στο χρόνο:

 Η μακρά πορεία του ελληνισμού μέσα στο χρόνο: πραγματικότητα ή επινόηση;

Σπύρος Κουτρούλης

Ο ελληνισμός είναι συνομήλικος με την ελληνική γλώσσα. Ό,τι έχει γραφεί στην γλώσσα αυτή, είναι το ζωντανό αλλά όχι και το μοναδικό τεκμήριο της ύπαρξής του. Συνεπώς στο χρονικό εύρος αυτής της γλώσσας, δηλαδή στην διάσταση περίπου τριών χιλιάδων χρόνων ξετυλίγει την ιστορική του πορεία ως σύνολο που έχει συνείδηση της ενότητάς του.

Η γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων

 Η γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων – Οι νεότερες προσεγγίσεις και η ελληνική ταυτότητα.

από Γιώργος Κοντογιώργης

1.      Το έθνος ως έννοια

α. Η κρατούσα άποψη θεωρεί ότι η έννοια του έθνους «αποτελεί σχετικά σύγχρονο δημιούργημα και μια κοινωνική οντότητα μόνο στο βαθμό που παίρνει τη μορφή του σύγχρονου εδαφικά προσδιορισμένου κράτους, δηλαδή του ‘εθνικού κράτους’». «Όλα τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατα και σχετικά τεχνητά δημιουργήματα. Αυτό ισχύει και για το ελληνικό έθνος που δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα». Η έννοια του “ελληνικού έθνους” δεν αποτελεί σε τελική ανάλυση παρά (τεχνητό) δημιούργημα του νεοελληνικού κράτους-έθνους. Επομένως, τα έθνη που ισχυρίζονται ότι προϋπήρξαν του «κράτους-έθνους έχουν μία ψευδή αντίληψη του ιστορικού παρελθόντος»¹.

Έθνος, εθνισμός, εθνικισμός.

Το πρόβλημα της ορολογίας*

 Κώστας Χατζηαντωνίου

Ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα της επιστημονικής συζήτησης και μοιραία και της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι η πλήρης σχεδόν έλλειψη κοινής παραδοχής κριτηρίων και κοινών αναφορών ως προς τους βασικούς τουλάχιστον όρους και τις θεμελιώδεις έννοιες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Η σύγχυση αυτή αφενός γεννά μια σειρά από παθογένειες και αφετέρου επιτείνει μιαν αδιέξοδη διαμάχη που μόνο τις ιδεοληψίες, τον φανατισμό και τον σκοταδισμό εξυπηρετεί.

Υποτέλεια ή συντριβή.

Το δίλημμα: υποτέλεια ή συντριβή. 

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή.

Αν υπάρχει ένα ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας των σημερινών Ελλήνων, δεν είναι η ολοκληρωτική οικονομική χρεοκοπία του κωμικού μας κρατιδίου ούτε η ανίατη, μικροπρεπέστατη συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται την εξουσία και όσων τη διεκδικούν. Δεν είναι η κατακόρυφη πτώση επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο εξωφρενικός πρωτογονισμός της δημόσιας «πληροφόρησης» και «ψυχαγωγίας», η ανυποληψία του σχολείου, ο ιλιγγιώδης εκπεσμός των πανεπιστημίων. Δεν είναι ο αδίστακτος σε αναισχυντία αμοραλισμός, η διαστροφή ως «δικαίωμα», η αρνησιπατρία ως κορδακισμός, η ατιμία ως προϊόν. Ούτε είναι το ξέφρενο ξεπούλημα κάθε στοιχείου κοινωνικής περιουσίας – οδικών δικτύων, λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, υποδομών τουρισμού – δεν απομένει τίποτε από αυτά και από ανάλογα απειράριθμα «τζιβαϊρικά πολυτίμητα». Το εφιαλτικότερο τεκμήριο παραίτησής μας των Ελλήνων από τη μετοχή στην Ιστορία είναι ότι παρακάμψαμε απεγνωσμένες προειδοποιήσεις για τον επερχόμενο εφιάλτη του ιστορικού μας τέλους.

Το μέλλον είναι μια άλλη χώρα.

Στον «Βυσσινόκηπο», ο φοιτητής Τροφίμοφ λέει στην Άνια: «Έχουμε μείνει πίσω τουλάχιστον διακόσια χρόνια, δεν ξεκαθαρίσαμε τις σχέσεις μας με το παρελθόν. Και όμως είναι ολοφάνερο πως, για ν’ αρχίσουμε να ζούμε σήμερα, πρέπει να εξιλεωθούμε από το παρελθόν μας, να το ξεπεράσουμε. Και μπορούμε να εξιλεωθούμε μονάχα αν κοπιάσουμε με αδιάκοπη και σκληρή δουλειά…»

Μάκης Προβατάς 

Συνέντευξη με την Μαρία Ευθυμίου…

«Το μέλλον είναι μια άλλη χώρα».

Τηλεοπτική υφαλοκρηπίδα.

(Τουρκικές τηλεοπτικές σειρές)

Ιδιωτικά κανάλια και Τουρκικά σίριαλ στην αποδόμηση της Εθνικής ταυτότητας

Προοδευτικά θα γίνει αντιληπτό ότι τα Τουρκικά ΜΜΕ και οι Τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, λειτούργησαν άριστα ως εργαλείο εφαρμογής της πολιτικής στρατηγικής της Τουρκίας και ως μέσου εφαρμογής ενός ιδιόμορφου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Μοιραία οδηγούμαστε στον συνειρμό: Μήπως τα αυξημένα ποσοστά τηλεθέασης των τουρκικών τηλεοπτικών σειρών στην Ελλάδα επαληθεύουν τη υπόθεση του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου της Τουρκίας Τ. Οζάλ, σύμφωνα με την οποία δε θα χρειαστεί πόλεμος για να κατακτηθεί η Ελλάδα; Άλλωστε, είναι ιστορικά δεδομένο ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι κατάκτησης, όπως ο εποικισμός, ή ο δημογραφικός διεμβολισμός, ή ιδεολογική κατάκτηση ενός λαού.

Δημοτικό τραγούδι της Κω, για τη ναυμαχία του Γέροντα.

Δευτέρας το ξημέρωμα, κοντά το μεσημέρι,
οι Τούρκοι πέσαν άξαφνα βαριά αρματωμένοι,
να κατασφάξουν τον ραγιάν, κανένας να μη μένη.
Άλλοι επέφτα στο γιαλό, και άλλοι στα πηγάδια
και άλλοι ξεκόφτα σαν λαγοί στους βάτους, στα λιβάδια,
και άλλοι κόφτα στα βουνά, όσ' ήσαμ παλληκάρια,
όσ' είχαν δυνατήν καρδιά κι ακούραστα ποδάρια
Κι εκεί που φεύγαν έλεγαν με μάτια δακρυσμένα,
με χείλη στο παράπονον της πίκρας βουτισμένα.
Χριστέ, ας είχαμεν κ' εμείς άρματα σαν κ' εκείνους,
να πολεμούσαμεν κ' εμείς μ΄ αυτούς τους Σαρακήνους!
Χριστέ, κι ας είχαμε σπαθιά, τουφέκια και κοντάρια,
να πολεμούσαμε κ' εμείς σαν κι άλλα παλληκάρια.
Χριστέ, κι ας ήτο βολλετόν κι εμείς ν' αρματωθούμεν,
να δούσι οι Σαρακηνοί κ' εμείς πώς πολεμούμεν.
Μα τώρα οι Αγαρηνοί μας σφάζαν σαν θρεφτάρια,
παιδιά με μάνες και κυρούς, κόρες και παλληκάρια.
Τες πόρτες σπούσι καθενός, τα έχει μας μάς παίρνουν,
τες εκκλησιές μας γδύνουσι, και τους παπάδες γδέρνουν,
κοιλιές μανάδων σχίζουσι και τα μωρά σκοτώνουν,
τους γέρους καίουν ζωντανούς και τους τρυποσουβλώνουν.
Τα παλληκάρια ξέγκωνα, εκεί που θα τα βρούνε,
εις τα παλούκια ζωντανά απάνω τα περνούνε.
Τες όμορφες, τες ακριβές, που δεν τες είδε μάτι,
πο τα μαλλιά τες σέρνουνε για ένα μας γινάτι.

Η Καταστροφή της Κάσου.

 Ολοκαύτωμα της Κάσου. (7-8 Ιουνίου 1824)

Η λαϊκή ρίμα του νησιού εξιστόρησε ως εξής την καταστροφή :

Μαύρο πουλάκι κάθεται στής Κάσου τ’ αγριοβούνι
βγάλλει φωνίτσα θλιβερή καί μαύρο μοιρολόι,

Η Σφαγή της Σαμοθράκης (1821)

Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης. (1 Σεπτεμβρίου 1821)

Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε ο Γάλλος ζωγράφος  Αύγουστος Βινσόν (Αuguste Vinchon) σε έναν πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης ("Après le massacre de Samothrace"), που βρίσκεται στο Λούβρο. Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης παρέμεινε άγνωστο και η τυπική αναφορά στη θυσία των κατοίκων της στην εθνική παλιγγενεσία, αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία Αθηνών μόλις το 1980.

Η σφαγή της Σαμοθράκης, έργο του Αυγούστου Βινσόν, Μουσείο του Λούβρου

Στα χνάρια του Ιμπραήμ Πασά.

Ο βίος και η πολιτεία του Ιμπραήμ πασά της Αιγύπτου.
Του Ηλία Στ. Δημητρόπουλου

Αρκετοί είναι αυτοί που διερωτώνται τί απέγινε άραγε ο διαβόητος και πανίσχυρος Ιμπραήμ Πασάς της Αιγύπτου, ο παρ’ ολίγον νεκροθάφτης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, μετά τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου το 1827;

Από πλευράς βιογραφικών στοιχείων, ο Ιμπραήμ Πασάς (Ibrahim Pasha) γεννήθηκε στην Καβάλα το 1789 και ήταν γιος του, αλβανικής καταγωγής, Βαλή της Αιγύπτου, Μωχάμετ Άλη και μιας χριστιανής, που ήταν γνωστή ως χήρα Τουρματζή. Άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Ιμπραήμ ήταν γιος της χήρας από τον γάμο της με κάποιον Τουρματζή και απλώς ο Μωχάμετ Άλη τον υιοθέτησε.
Ο Ιμπραήμ έλαβε μόρφωση από ευρωπαίους παιδαγωγούς, η οποία δεν στάθηκε ικανή να απαλύνει τον σκληρό χαρακτήρα του. Αν και με τον πατέρα του δεν φαίνεται να είχε τις καλύτερες σχέσεις, στο πεδίο της μάχης επέδειξε σπουδαίες στρατιωτικές ικανότητες και βοήθησε ουσιαστικά τον πατέρα του να καθυποτάξει τους Μαμελούκους, που λυμαίνονταν το σουλτανάτο της Αιγύπτου. Σύμφωνα με την περιγραφή ενός άγγλου αξιωματικού, ο Ιμπραήμ ήταν κοντός, ευτραφής και με σημαδεμένο το πρόσωπο από την ευλογιά.

Ζαν-Πιέρ Μπουαγιέ, πρόεδρος του Χαϊτίου, προς τους Πολίτας της Ελλάδος.

Ζαν Πιερ Μπουαγέ,
πρόεδρος του Χαϊτίου,
προς τους Πολίτας της Ελλάδος Α. Κοραήν, Κ. Πολυχρονιάδην,
Α. Βογορίδην και Κ. Κλωνάρην.

«Εις τα Παρίσια
Πριν ή δεχθώμεν την επιστολή υμών, σημειουμένην εκ Παρισίων τη 20η παρελθόντος Αυγούστου, έφθασεν ενταύθα η είδησις της επαναστάσεως των συμπολιτών υμών κατά του δεσποτισμού, του επί τρεις περίπου διαρκέσαντος εκατονταετηρίδας. Μετά μεγάλου ενθουσιασμού εμάθομεν ότι η Ελλάς αναγκασθείσα τέλος πάντων εδράξατο των όπλων, ίνα κτήσηται της ελευθερίαν αυτής και την θέσιν, ήν μεταξύ των εθνών του κόσμου κατείχε.
Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις, και προ πάντων αι συνοδεύσασαι ταύτην πρώται επιτυχίαι, ουκ εισίν αδιάφοροι τοις Χαϊτίοις, οίτινες, ως οι Ελληνες επί πολύν καιρόν έκλινον τον αυχένα υπό ζυγόν επονείδιστον και δια των αλύσεων αυτών συνέτριψαν την κεφαλήν της τυραννίας.

Κρητικόν Συμβούλιον προκήρυξη «Προς τους Έλληνας»

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ.

Η Επανάσταση του 1821 στην Κρήτη, άρχισε στα τέλη Μαϊου του ίδιου χρόνου κι έληξε με τη Διακήρυξη του Κρητικού Συμβουλίου της 25ης Νοεμβρίου 1830.

Όλοι συνώμοσαν εναντίον των Χριστιανών της Κρήτης.

Η επίσημη σφραγίδα της Γενικής Διοικήσεως Κρήτης,
κατά την περίοδο 1821-1824

 Κρήτη η ανεκπλήρωτη κτίση του αγγλικού στέμματος.
ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1830-1840
 Οι διεθνείς Συνθήκες του 1829,1830 και 1832, απέκλεισαν την Κρήτη από το νέο Ελληνικό Βασίλειο, εξέλιξη που προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες τόσο στην Κρήτη όσο και στην Ελλάδα, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων απέκλεισαν τα Κρητικά παράλια, για να επιβάλουν την ειρήνη στο νησί, ενώ το «Κρητικόν Συμβούλιον» δεν σταμάτησε τις εκκλήσεις και τα διαβήματα προς τους ηγεμόνες της Ευρώπης, διεκτραγωδώντας και την εσωτερική κατάσταση της Κρήτης. Απόπειρα των Κρητών να ανακαταλάβουν το φρούριο της Γραμπούσας και να αναζωπυρώσουν την επανάσταση απέτυχε. Στις 23 Νοεμβρίου συνεδρίασε για τελευταία φορά το «Κρητικόν Συμβούλιον» στους Μαργαρίτες Μυλοποτάμου. Συνέταξε μια τελευταία διαμαρτυρία προς τον Κυβερνήτη της Ελλάδας και προς τους Ναυάρχους των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, στην οποία κατήγγελλε τη γενική συνωμοσία εις βάρος της Κρήτης:

Η ΚΡΗΤΗ 1829-1869 ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ

 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΑΛΛΙΒΡΕΤΑΚΗ 

pdf

 Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ TON KPHTQN του 1866-1869, σε περιορισμένη σύνθεση. Διακρίνονται ο πρόεδρος της, ηγούμενος Παρθένιος Περίδης (καθήμενος), ο ιερομόναχος Παρθένιος Κελαϊδής (στο έδαφος) και ο ταγματάρχης Ιωάννης Ζυμβρακάκης (δεξιά). Συλλογή του συγγραφέα.