Κ Α Μ Π Α Ν Ε Ι Ο Ι Δ Ρ Υ Μ Α
(Ο Μύθος και η Πραγματικότητα)
Μέρος Α
Το Καμπάνειο Ίδρυμα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο και περισσότερο γνωστό από τα ιδρύματα που αφορούν το Οροπέδιο Λασιθίου. Τόσο το ιστορικό της ίδρυσης του και η στενή συγγένεια του ιδρυτή του Ιωάννη Καμπάνη με τον μεγάλο ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνιο Παπαδάκη, όσο και η ομοιότητα των σκοπών τους, έχει από την αρχή της σύστασης του δημιουργήσει μια έντονα φορτισμένη συσχέτιση ανάμεσα στα δύο ιδρύματα και υψηλές προσδοκίες από τη δράση του. Ενώ όμως το Κληροδότημα Παπαδάκη ευτύχησε όχι μόνο να εκπληρώσει, αλλά και μεγάλως να υπερακοντίσει τους σκοπούς και τα οράματα του εμπνευστή του, μεγάλου ανδρός, δεν συνέβη το ίδιο και με το Καμπάνειο, το οποίο στη μακρόχρονη πορεία του μόνο δυσκολίες, εμπόδια και κακοτυχίες έχει συναντήσει.
Τον τελευταίο καιρό, μετά από μια μακρά περίοδο απραξίας, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για την ενεργοποίηση του και την κατά το δυνατόν εκπλήρωση των σκοπών του, τόσο με την αξιοποίηση της επί μακρόν χειμαζομένης και αδρανούς περιουσίας του, όσο και με την αναζήτηση συνεργασίας με άλλους φορείς, υπό τις πολύ δύσκολες σημερινές συνθήκες που βρίσκεται το Οροπέδιο, μετά και την μεγάλη πληθυσμιακή αφαίμαξη των τελευταίων δεκαετιών. Πρόσφατα η Δημοτική Αρχή, ανάμεσα στα σχέδια για την ανάπτυξη και την ανάδειξη των μεγάλων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής, έχει εκπονήσει, εκτός των άλλων και μελέτη για την αξιοποίηση των κτιριακών εγκαταστάσεων του Ιδρύματος στο Ψυχρό, εντάσσοντας την στα ειδικά προγράμματα της Περιφέρειας Κρήτης, για την ανάπτυξη των ορεινών περιοχών, τα οποία χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ και από τις μέχρι σήμερα επαφές φαίνεται ότι η συνεργασία αυτή μεταξύ του Ιδρύματος και του Δήμου βρίσκεται σε καλό δρόμο..
Ο Γιάννης Καραβαλάκης κατέχει όσο κανείς τα του Καμπανείου, όχι μόνο γιατί επί σειρά ετών υπήρξε μέλος τη Δ.Ε., αλλά και γιατί όπως ο ίδιος έχει επανειλημμένα ομολογήσει «πονάει» το Ίδρυμα και θα ήταν ευτυχής να δει επιτέλους να εκπληρώνεται η επιθυμία του ευπατρίδη ιδρυτή του. Βέβαια τόσο ο ίδιος ο κ. Καραβαλάκης, όσο και άλλοι κατά καιρούς έχουν ασχοληθεί και έχουν γράψει για το ίδιο θέμα, όμως η παρούσα συγγραφή θα αποτελεί μια πλήρη επιτομή της ιστορίας του Ιδρύματος. Λόγω της εκτάσεώς του, το θέμα θα αναπτυχθεί σε δύο συνέχειες, με το σημερινό πρώτο μέρος να αναφέρεται στα της ιστορίας του Ιδρύματος, ενώ στο επόμενο θα ακολουθήσει λεπτομερής καταγραφή της διαχείρισης και της δυσμενούς πορείας των περιουσιακών του στοιχείων, για να τεκμηριωθούν οι αιτίες της συρρίκνωσης τους. Τον ευχαριστούμε θερμά, τόσο για την παρούσα ανεκτίμητη προσφορά, όσο και για τα πολλά και πολύτιμα, που κατά καιρούς απλόχερα έχει προσφέρει στον τόπο.
Αντώνιος Τζομπανάκης Πρόεδρος ΔΕ Καμπανείου Ιδρύματος
ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ
Γράφει ο Γιάννης Καραβαλάκης
Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο επισκέπτης του Οροπεδίου Λασυθίου που ενδιαφέρεται να επισκεφθεί το
Δικταίον Άντρον, μυθολογική γενέτειρα του Δία, μόλις εγκαταλείψει την
περιφερειακή οδό του Οροπεδίου και πάρει την ανηφορική παρακαμπτήριο που θα τον
οδηγήσει στο Τουριστικό Περίπτερο Ψυχρού, θα περάσει δίπλα από ένα εντυπωσιακό
για μικρό χωριό κτιριακό συγκρότημα, που οι ντόπιοι αποκαλούν «Πολυτεχνείο».
Το συγκρότημα αυτό, όπως παρουσιάζεται σήμερα, έχει σχήμα Π, στη νότια πτέρυγα του οποίου στεγάζεται το Παπαδάκειο σχολείο των «κοινών γραμμάτων», κληροδότημα του Α.Φ.Παπαδάκη, μεγάλου Εθνικού Ευεργέτου προς την γενέτειρά του, το Ψυχρό, ενώ η βόρεια και η ανατολική πτέρυγα θα χρησιμοποιούνταν για την στέγαση του Καμπανείου Πρακτικού Τεχνικού σχολείου, κληροδότημα επίσης του Ιωάννου Καμπάνη, πρωτεξαδέλφου του Α.Φ.Παπαδάκη προς το χωριό του. Πρόκειται δηλαδή για συστέγαση στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα ενός σχολείου «των κοινών γραμμάτων» (βασικής εκπαίδευσης) και ενός πρακτικού τεχνικού σχολείου εκμάθησης τεχνών (τεχνική σχολή).
Ο χαρακτηρισμός του Καμπανείου σαν «Πολυτεχνείο», συναντάται για πρώτη φορά σε μια σειρά άρθρων του Αντ. Βορεάδη στην εφημερίδα «Ηράκλειον» του Ηρακλείου ( 25/11/1893 και επόμενα) προφανώς δε ο συγραφέας θέλησε να συσχετίσει το Τεχνικό Σχολείο του Ψυχρού με το ανώτατο τεχνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, το Μετσόβειο των Αθηνών. Ο όρος έγινε αποδεκτός, καθιερώθηκε και χρησιμοποιείται από τους κατοίκους της περιοχής ακόμη και σήμερα.
Η ιδέα για την δημιουργία του πρωτότυπου αυτού εκπαιδευτικού συγκροτήματος, στο οποίο ισότιμα θα συμμετείχαν η γενική και η τεχνική παιδεία, ανήκει στον μεγάλο οραματιστή, πατριώτη και Εθνικό Ευεργέτη Α.Φ.Παπαδάκη, ο οποίος πίστευε ότι «η Παιδεία είναι το ασάλευτο βάθρο της Αληθινής Ελευθερίας» και «η εκμάθησις των τεχνών μαζί με τα κοινά γράμματα συμβάλλει εις το ευ ζην και την πολιτιστικήν ανάπτυξιν του ανθρώπου».
Όταν ο Παπαδάκης, μετά την απίστευτη προσωπική του περιπέτεια επέστρεψε στην Ελλάδα πλούσιος και σοφός τώρα, ίδρυσε με δικές του δαπάνες και συντηρούσε στην γενέτειρά του ένα αλληλοδιδακτικό σχολείο (1858), αργότερα δε προέτρεψε τον πρωτεξάδελφό του Ιωάννη Α. Καμπάνη να διαθέσει την περιουσία του για να ιδρύσει ένα Πρακτικό Τεχνικό Σχολείο(1874) δίπλα στο δικό του, το οποίο κατά κάποιο τρόπο και θα συμπλήρωνε.
Για να εκτιμηθεί σωστά η αξία της προτροπής Παπαδάκη, ας δούμε με ποιο τρόπο οι νέοι μιας άλλης εποχής μάθαιναν μια τέχνη, κατά μαρτυρία ενός παλιού «μαστόρου»: «Για να μάθω την τέχνη ο πατέρας μου πλήρωσε 100 λοϊγκια (χρυσά εικοσόφραγκα) στον μάστορα... έμενα στο σπίτι του μαστόρου... κοιμώμουνα κάτω από μια σκάλα... έκανα όλα τα μπασοδούλια του σπιτιού εγώ βαροκοπούσα μόνο. Δεν μούδειχνε πράμα έκλεβα με το μάτι ό,τι μπορούσα ο ίδιος ο μάστορας ήταν σκληρός πολλές φορές με καταχέριζε. Συχνά και το φαί ήτανε λιγοστό. Εγώ όμως έκανα υπομονή και στα 4 χρόνια πήρα το τεστίρι και άνοιξα δικό μου μαγαζί». Με τέτοιους όρους και κάτω από τέτοιες συνθήκες τα παιδιά πήγαιναν σε κάποιο μάστορα για να μάθουν μια τέχνη.
Ξαφνικά, σε ένα μικρό και απομονωμένο Κρητικό χωριό παρουσιάζεται ένα κληροδότημα που εντυπωσιάζει για τις πρωτοποριακές για την εποχή του ιδέες, σχετικά με την επαγγελματική εκπαίδευση των νέων. Αντί της απαίτησης καταβολής διδάκτρων στο «μάστορα», η εκπαίδευση θα προσφερόταν δωρεάν. Αντί των απίστευτα σκληρών συνθηκών «φιλοξενίας» που παρείχε ο «μάστορας», οι εκπαιδευόμενοι θα διέμεναν και θα διατρέφονταν σε ειδικούς για τον σκοπό αυτό χώρους, μέσα στο εκπαιδευτήριο. Και τέλος μια πραγματικά εντυπωσιακή πρόβλεψη του κληροδότου, σχετικά με τα είδη που θα κατασκευάζονταν στο σχολείο κατά την εκπαιδευτική διαδικασία, όπως π.χ. σκαπέτια, μανάρες, λούρα, σκάφες, σοφράδες, πιατοθήκες, στιβάνια κ.λ.π. και τα οποία όπως ήταν λογικό θα πουλιόνταν στο κοινό. «Το προκύπτον κέρδος εκ της εκποιήσεως των κατασκευαζομένων έργων εν τω ιδρυθησομένω τεχνικώ Σχολείω, μετά την αφαίρεσιν της αξίας του υλικού και των λοιπών δαπανών, θέλει διανέμεσθαι αναλόγως υπό της ενταύθα Επιτροπής εις τους εκμανθάνοντας μίαν τουλάχιστον των ανωτέρω τεχνών, κατά την αποφοίτησίν των εκ του ανωτέρω σχολείου, προτιμωμένων αύθις των γινωσκόντων τα κοινά γράμματα και επιμελέστερον εκμαθόντων μίαν τουλάχιστον των ανωτέρω τεχνών».
Προέβλεψε δηλαδή ο συντάκτης της Διαθήκης ότι ο απόφοιτος του τεχνικού σχολείου δηλ. ο καινούργιος τεχνίτης, θα ενισχύεται με κάποιο χρηματικό ποσό από το ίδιο το σχολείο, για να αγοράσει τα βασικά εργαλεία της δουλειάς του και τις πρώτες ύλες για την άσκηση του επαγγέλματός του.
Και στο σημείο αυτό, όπως και σε άλλα σημεία του καταπληκτικού αυτού κειμένου, παρατηρούμε μια ευνοϊκή μεταχείριση αλλά και υλική αμοιβή
α) «των γινωσκόντων τα κοινά γράμματα»
και β) «των επιμελέστερον εκμαθόντων μίαν τουλάχιστον των ανωτέρω τεχνών», δηλ. της επιμέλειας που επιδεικνύουν οι διδασκομένοι.
Το ιστορικό της ίδρυσης και της πορείας στον χρόνο του πρωτοποριακού για τους σκοπούς και την οργάνωση κληροδοτήματος του Ι.Καμπάνη, του επωνομαζομένου και Πολυτεχνείου, θα εξετάσουμε στη συνέχεια.
Πριν προχωρήσουμε όμως στην εξέταση του θέματός μας ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε την ζωή και την δράση των συντελεστών της δημιουργίας του κληροδοτήματος, ειδικότερα δε των : α) Αντωνίου Φ. Παπαδάκη, μεγάλου πατριώτου και οραματιστού, που συνέλαβε και υλοποίησε την ιδέα ενός πρωτοποριακού εκπαιδευτικού συγκροτήματος στην γενέτειρά του, το Ψυχρό Λασυθίου
β) Ιωάννου Α. Καμπάνη, πρωτεξαδέλφου του Αντωνίου, χορηγού των υλικών μέσων για την σύσταση του κληροδοτήματος
και γ) Εμμ. Δ. Γαλανάκη, συγχωριανού των δύο προηγουμένων, του μακροβιότερου διαχειριστού του κληροδοτήματος Ι. Καμπάνη, ο οποίος με την διαθήκη του άφησε ολόκληρη την περιουσία του στο κληροδότημα Καμπάνη, καταστάς με την ενέργειά του αυτή ο μεγαλύτερος ευεργέτης του. Περισσότερα στοιχεία για τους τρεις πρωταγωνιστές θα βρει ο αναγνώστης στην μονογραφία του υπογράφοντος, με τίτλο «Ευεργέτες από το Οροπέδιο Λασυθίου» έκδοση Πνευματικής Εστίας Οροπεδίου Λασυθίου, Τζερμιάδω )
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Φ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ (ΚΑΜΠΑΝΗΣ), (1811-1878)
Η ιστορία του Αντ. Φ. Παπαδάκη ( Α.Φ.Π) και της οικογένειάς του, μια συγκλονιστική ιστορία που διαδραματίστηκε στο Λασύθι τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 21, μοιάζει περισσότερο με μυθιστόρημα παρά με πραγματικό γεγονός. Όμως πολλές φορές η ζωή δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις που ξεπερνούν A. Παπαδάκης και την πιο ζωηρή φαντασία. |
A. Παπαδάκης Ο Εμπνευστής νους |
Ο Α.Φ.Π.γεννήθηκε στο Ψυχρό το 1811 και ήταν γιός του παπα Φραγκιού Καμπάνη.
Όταν οι Τούρκοι πάτησαν το Λασύθι τον Ιανουάριο του 1823, η επταμελής οικογένεια του παπά Φραγκιού αιχμαλωτίστηκε. Για την τύχη των αιχμαλώτων υπάρχουν πολλές εκδοχές. Βέβαιο είναι ότι ο παπάς εσφάγη και τα παιδιά, τουλάχιστον τα μεγαλύτερα, πουλήθηκαν σαν σκλάβοι. Από τα πέντε παπαδοπαίδια, θύματα της τουρκικής θηριωδίας που συνόδευε την καταστολή του Μεγάλου Σηκωμού του 21, δύο τουλάχιστον θα επιζήσουν και θα παίξουν αργότερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην άλλη μεγάλη Επανάσταση του 1866-69 , αλλά (άσχημο παιγνίδι της μοίρας) τοποθετημένοι σε εχθρικά μεταξύ τους στρατόπεδα. Ο ένας, ο Αντώνης, βασικό μέλος και ψυχή της Κεντρικής Υπέρ των Κρητών Επιτροπής των Αθηνών, που βοηθούσε και κατηύθηνε την Επανάσταση. Ο άλλος, ο Μανώλης, γνωστός τώρα με το τουρκικό του όνομα Ισμαήλ Σελίμ Πασάς, στρατηγός, επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος, ήρθε στην Κρήτη να βοηθήσει στην καταστολή της Επανάστασης των ομόαιμών του, την οποία με όλες του τις δυνάμεις υποστήριζε ο αδελφός του!!
Αλλά ας γυρίσουμε πίσω στην εξιστόριση της ζωής του Αντώνη.
Μετά την αιχμαλωσία του πουλήθηκε σαν σκλάβος. Τον αγόρασε κάποιος Τούρκος πασάς και τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη έζησε λίγα χρόνια, εωσότου κατόρθωσε να δραπετεύσει και να έλθει στην Οδησσό. Εκεί γνωρίστηκε με τον κόμητα Στούρτζα, ο οποίος τον βοήθησε να μορφωθεί και στη συνέχεια τον προσέλαβε στην υπηρεσία του σαν επιστάτη των κτημάτων του στην Βεσσαραβία, όπου απέκτησε μεγάλη περιουσία.
Ταξίδευε συχνά στην ελεύθερη Ελλάδα και γύρω στα 1850 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με χρηματιστηριακές εργασίες και κτηματικές συναλλαγές, αυξάνοντας σημαντικά την περιουσία του, ώστε σε μικρό διάστημα να εξελιχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της πρωτεύουσας. Παράλληλα με την επαγγελματική του δραστηριότητα, ο Αντώνιος ενδιαφέρθηκε ζωηρά και για τα γενικότερα προβλήματα που απασχολούσαν την ιδιαίτερή του πατρίδα, την προσφιλή του Μητρίδα, όπως αποκαλούσε την Κρήτη. Έχοντας ο ίδιος μεγάλη μόρφωση, πίστευε πως η ελευθερία, η πρόοδος και η ευημερία της πατρίδας θα επιτευχθούν με την παιδεία του λαού. Κάνοντας πράξη το πιστεύω του αυτό, ίδρυσε από το 1858 και συντηρούσε επί 29 χρόνια μέχρι το θάνατό του ελληνικό αλληλοδιδακτικό σχολείο στην γενέτειρά του.
Αργότερα πρότεινε στον εξάδελφό του Ιωάννη Καμπάνη κι εκείνος δέχτηκε να διαθέσει την περιουσία του για την σύσταση στο Ψυχρό ενός τεχνικού σχολείου δίπλα σ εκείνο που ο ίδιος είχε ιδρύσει εκεί. Έτσι, παράλληλα με την διδασκαλία των κοινών γραμμάτων, που πρόσφερε δωρεάν το Παπαδάκειο, οι νέοι της περιοχής θα μπορούσαν να μάθουν επίσης δωρεάν, στο Καμπάνειο Τεχνικό Σχολείο Ψυχρού, κάποια τέχνη που θα τους επέτρεπε να ζήσουν καλύτερα. Έναν αιώνα, λοιπόν, πριν η ελληνική πολιτεία καθιερώσει την δωρεάν παιδεία και την τεχνική εκπαίδευση, ο Αντώνιος Φ. Παπαδάκης είχε διείδει την αξία των και είχε προβλέψει την εφαρμογή των στο πρότυπο εκπαιδευτήριο που είχε οραματισθεί για το χωριό του.
Μετά την μόνιμη εγκατάστασή του στην Αθήνα, ο Α.Φ.Π. ενδιαφέρθηκε για την τύχη τυχόν επιζώντων συγγενών του. Ζήτησε από τον εξάδελφό του Ι.Α.Καμπάνη να μεταβεί στην Αίγυπτο και να ελέγξει μια πληροφορία, σύμφωνα με την οποία ένας αδελφός του ζούσε εκεί, κατέχοντας μάλιστα μεγάλη θέση. Και εάν η πληροφορία ήταν σωστή να τον πείσει να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου εκείνος είχε τα μέσα να ζήσουν άνετα τα δύο αδέλφια μαζί. Όπως διαπίστωσε ο Καμπάνης, οι πληροφορίες του Α.Φ.Π. ήταν σωστές. Ο αδελφός του ζούσε πράγματι εκεί, αλλά είχε αλλαξοπιστήσει, γνωστός τώρα με το όνομα Ισμαήλ Σελίμ Πασάς, έφερε το βαθμό του Φερίκ (αντιστράτηγου) και κατείχε μεγάλη θέση στην Αιγυπτιακή Διοίκηση.
Τα επιχειρήματα του Καμπάνη δεν στάθηκαν ικανά να πείσουν τον εξισλαμισθέντα συγγενή του να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αντίθετα επείσθη ο ίδιος να παραμείνει στην Αίγυπτο, όπου με την υποστήριξη του πασά δημιούργησε αξιόλογη περιουσία, την οποία διέθεσε αργότερα για την ίδρυση του Καμπανείου Τεχνικού Σχολείου.
Κατά την διάρκεια της μεγάλης Κρητικής Επανάστασης του1866-69 ο Α.Φ.Π. εργάσθηκε με ζήλο για την επιτυχία της και πρόσφερε σημαντικά χρηματικά ποσά για την ενίσχυσή της. Μια προσφορά του μόνο αφορούσε την αγορά 2000 όπλων Σασεπό, προέλευσης Μάντσεστερ Αγγλίας, ενώ είχε διαθέσει τα σπίτια του στην Αθήνα για την στέγαση των Κρητών προσφύγων.
Και ενώ ο Αντώνιος αγωνιζότανε με όλες τις δυνάμεις του για την νίκη των Ελλήνων, ο αδελφός του Ισμαήλ Σελίμ Πασάς, κατέχοντας τώρα το αξίωμα του Υπουργού των Στρατιωτικών της Αιγύπτου, ερχόταν στην Κρήτη επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος 23.500 ανδρών για να βοηθήσει τον Σουλτάνο στην καταστολή της Επανάστασης. Έτσι τόφερε η μοίρα τα δυο παιδιά του παπά Φραγκιά από το Ψυχρό να βρεθούν αντιμέτωποι, αγωνιζόμενοι ο ένας εναντίον του άλλου. Όταν δε ο Ισμαήλ έχασε την ζωή του στη Μάχη του Λασυθίου τον Μάιο του 1867, πολεμώντας στην ίδια την γενέτειρά του και το γεγονός γνωστοποιήθηκε στην Κεντρική Επιτροπή που συνεδρίαζε εκείνη την ώρα, να πώς αντέδρασε ο αδελφός του: «επί τω ακούσματι τούτω ο μέγας πατριώτης Παπαδάκης, μέλος της Επιτροπής, ωχριά και πίπτων επί του ανακλήτρου κλαίων και οδυρόμενος εκραύγαζε : «Δυστυχής εγώ. Ίσως εφονεύθη εξ ενός των αποσταλέντων υπ εμού όπλων». Ήτο ο αδελφός του.
Η πικρία που δοκίμασε ο Αντώνιος από την αποτυχία του αγώνα και ο θάνατος του αδελφού του εκλόνισαν σοβαρά την υγεία του και περιόρισαν την δραστηριότητά του. Απεβίωσε στις 28/12/1878 σε ηλικία 67 ετών.
Πότε εγκατέλειψε ο Α.Φ.Π. το οικογενειακό επώνυμο Καμπάνης και υιοθέτησε το Παπαδάκης, δηλωτικό της πατρικής ιδιότητας, δεν είναι γνωστό. Γνωρίζουμε όμως ότι τουλάχιστον από το 1846 χρησιμοποιεί το δεύτερο αυτό επώνυμο στα επίσημα έγγραφα που υπογράφει.
Η ζωή του υπήρξε λιτή. Ζούσε μόνος και ελάχιστα μετείχε στην κοσμική ζωή της πρωτεύουσας. Στην μεγάλη καρδιά του, που την γέμιζε η Ελλάδα, δεν υπήρξε θέση για γυναίκα. Αγάπησε με πάθος την πατρίδα και ανάλωσε την ζωή και την περιουσία του για την ευημερία και την πρόοδό της. Έθεσε σαν σκοπό της ζωής του την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του της Κρήτης, χωρίς όμως να ευτυχήσει να δει πραγματοποιούμενο το όνειρό του. Αυτή με λίγα λόγια υπήρξε η μυθιστορηματική ζωή του Αντωνίου Φ. Παπαδάκη, που έφυγε γυμνό και ξυπόλυτο σκλαβάκι από το Ψυχρό και επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα, Μεγάλος Εθνικός Ευεργέτης στην Αθήνα.
Το κληροδότημα Α. Φ. Παπαδάκη προς το Εθνικόν Πανεπιστήμιον
Η από 8 Ιουλίου 1868 ιδιόγραφη διαθήκη του Α.Φ.Παπαδάκη δημοσιεύτηκε στις 30/12/1878 και μ αυτήν ο δωρητής κατέστησε γενικόν κληρονόμο του το Εθνικόν Πανεπιστήμιο, παραγγέλοντας σ αυτό από την πρόσοδον της περιουσίας του να σπουδάζουν δωρεάν σ αυτό δέκα νέοι απ όλη την Ελλάδα. Σύμφωνα με την απογραφή που ακολούθησε η κληρονομουμένη ελευθέρα και δούλη περιουσία εκτιμήθηκε σε ύψος 1.105.992 δραχ. δηλ. λίγο μικρότερο από το ενεργητικό της Εταιρείας Αεριόφωτος Αθηνών, που έφθανε στο ποσό των 1.672.457δραχ. Σήμερα η αξία της περιουσίας Παπαδάκη έχει αυξηθεί σημαντικά και κατά συνέπεια μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των χορηγουμένων υποτροφιών.
Το κληροδότημα Παπαδάκη αποτελεί κεφάλαιο αυτοτελούς διαχείρισης από την υπόλοιπη περιουσία του Πανεπιστημίου.
Ο Παπαδάκης είναι ο μεγαλύτερος Ευεργέτης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Ηπειρώτης Ι. Δόμπολης μεγαλος επίσης ευεργέτης του Πανεπιστημίου, εγκατεστημένος στην Ρωσία και φίλος του Καποδίστρια, άφησε επίσης την περιουσία του, που απετελείτο από 232.857 αργυρά ρούβλια 1.257.254 ( δραχ.), κατατεθειμένα στην Ρωσική αυτοκρατορική Τράπεζα. Δυστυχώς από το παραπάνω ποσό ένα μικρό μόνο μέρος περιήλθε στο Ελληνικό δημόσιο, γιατί το υπόλοιπο εξωφλήθη με ρωσικά χρεόγραφα, τα οποία μετά την επικράτηση των Σοβιετικών έχασαν την αξία των. Κατά συνέπεια μπορεί η κληρονομιά Δόμπολη να ήταν ελαφρά μεγαλύτερη, αλλά ευρισκομένη στο εξωτερικό δεν κατέστη δυνατόν να εισπραχθεί, ενώ εκείνη του Παπαδάκη, ευρισκομένη στην Ελλάδα, εισπράχθηκε στο ακέραιον.
Το Παπαδάκειο Αλληλοδιδακτικό Σχολείο
Το σχολείο αυτό ιδρύθηκε το 1858 στην γενέτειρα του Παπαδάκη και στεγάστηκε σε διάφορα ιδιωτικά κτίρια. Πρώτος δάσκαλος που δίδαξε σ αυτό ήταν ο ιερομόναχος Μεθόδιος Περάκης από την Πλάτη, μετέπειτα ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος Βιδιανής. Το σχολείο λειτούργησε επί 20 χρόνια δαπάναις του Παπαδάκη μέχρι το θάνατό του (1878). Άλλοι δάσκαλοι που δίδαξαν στο Παπαδάκειο ήταν ο Αντ. Βορεάδης, ο Εμμ. Μηλιαράς, ο Πέτρος Γαλανάκης κ.ά
Λίγα χρόνια μετά την έναρξη λειτουργίας του Παπαδάκειου, το έτος 1862, άρχισε η ανέγερση του κτιρίου, στο οποίο θα εγκαθίστατο. Κατά την Μάχη του Λασυθίου στις 20 Μαϊου 1867 η ανέγερση του κτιρίου είχε προχωρήσει, αφού οι Τούρκοι κατέφυγαν εκεί για να προστατευθούν. Η ανέγερση του διδακτηρίου είχε αρκετά προχωρήσει, αλλά μετά το θάνατο του Παπαδάκη εγκαταλήφθηκε από το Πανεπιστήμιο και το κτίριο αποπερατώθηκε δαπάναις του Καμπανείου το έτος Το Παπαδάκειο διέκοψε την λειτουργία του το 1982
ΙΙ. ΙΩΑΝΝΗΣ Α. ΚΑΜΠΑΝΗΣ
 |
| Ι. Καμπάνης Ο Ιδρυτής Ευεργέτης |
Ο Ιωάννης Α. Καμπάνης είναι ο κληροδότης που άφησε την περιουσία του για να ιδρυθεί στην γενέτειρά του ένα Πρακτικό Τεχνικό Σχολείο. Γυιός πολυμελούς οικογενείας (5 αδελφοί και 1 κόρη) γεννήθηκε στα 1830 στο Ψυχρό Λασυθίου. Για τα παιδικά του χρόνια δεν υπάρχουν πληροφορίες. Έφηβος εγκατέλειψε το χωριό του και μετέβη στα Χανιά κοντά σε κάποιο θείο του γιατρό ονόματι Ζερβάκη, από τον οποίο πήρε κάποιες πρακτικές γνώσεις ιατρικής. Γύρω στα 1855 εγκατέλειψε τα Χανιά και εγκαταστάθηκε στην Ιεράπετρα, όπου ασκούσε το επάγγελμα του πρακτικού γιατρού. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1860, ο Καμπάνης επισκέπτεται την Αίγυπτο, πιθανότατα κατόπιν παρακλήσεως του Αντωνίου, για να ερευνήσει το ενδεχόμενο εάν κάποιος από τους εκεί διαπρέποντες πασάδες είναι Έλληνας, ενδεχομένως δε και συγγενής του. Στην Αίγυπτο ο Καμπάνης διαπίστωσε πραγματικά ότι ένας διάσημος πασάς, ο Ισμαήλ Σελιμ πασάς, ο αποκαλούμενος και «Γκιριτλή» δηλ. Κρητικός, δεν ήταν άλλος από τον Μανώλη Καμπάνη, γυιό του παπά Φραγκιά από το Ψυχρό, αδελφό του Αντωνίου και δικό του πρωτεξάδελφο. Τον πλησίασε και σύμφωνα με τις οδηγίες του Αντωνίου του πρότεινε να επιστρέψει στην Ελλάδα και να ζήσει με τον αδελφό του. Εκείνος, προβάλλοντας οικογενειακούς λόγους, αρνήθηκε την πρόταση και αντιπρότεινε στον Καμπάνη να παραμείνει και ο ίδιος στην Αίγυπτο, όπου ο ίδιος θα τον βοηθούσε να βρει δουλειά και να ζήσει. Ο Καμπάνης δέχθηκε την πρόταση του εξαδέλφου του, παρέμεινε στην Αίγυπτο και με υπόδειξη και εγγύηση του πασά νοίκιασε ένα μεγάλο πανδοχείο στην Αλεξάνδρεια, ιδιοκτησία της Μονής Σινά, της οποίας μάλιστα υπήρξε Επίτροπος στην Αλεξάνδρεια (1861). Εκτός όμως από την παρέμβαση αυτή στην Μονή Σινά για την, ο πασάς φαίνεται ότι βοήθησε και με άλλους τρόπους τον εξάδελφό του για να δημιουργήσει αξιόλογη περιουσία. Το έτος 1874 η υγεία του κλονίσθηκε και ταξίδεψε στην Αθήνα για θεραπεία. Φιλοξενήθηκε από τον εξάδελφό του Αντώνιο, ο οποίος, όταν διαπίστωσε την ταχεία επιδείνωση της υγείας του, του υπέδειξε ότι θα πρέπει να φροντίσει για την τύχη της περιουσίας του. Ο Καμπάνης δέχθηκε την συγγενική υπόδειξη και στις 26 Νοεμβρίου 1874 υπέγραψε «τρέμων την χείραν ως ηδύνατο» την διαθήκη του, την οποία συνυπέγραψε και ο Παπαδάκης. Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε και την νύκτα 2 προς 3 Φεβρουαρίου απεβίωσε σε ηλικία 44 ετών. Ο Καμπάνης δεν είχε ποτέ νυμφευθεί, απέκτησε όμως ένα νόθο γυιό, τον Αντώνιο, από την οικονόμο του.
ΙΙΙ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Δ. ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ
 |
| Ε. Γαλανάκης Ο μεγάλος δωρητής και Ζηλωτής. Διαχειριστής |
Ο Εμμαν. Δ. Γαλανάκης υπήρξε ο μακροβιώτερος εκτελεστής της Διαθήκης Καμπάνη (1875-1924), εργάσθηκε με ζήλο και επιμονή για την επίτευξη του σκοπού του κληροδοτήματος και, τέλος, με την από 20-6-1887 διαθήκη του κατέστησε το Καμπάνειο κληρονόμο του. Ο Γαλανάκης γεννήθηκε στο Ψυχρό το 1843, διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα στο Ψυχρό και κατόπιν στην Κρουσταλλένια. Μαθήματα Ελληνικού Σχολείου παρακολούθησε στο Ηράκλειο και αργότερα το 1864 ήρθε στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα Α και Β τάξης Γυμνασίου. Αναγκάσθηκε να διακόψει τις σπουδές του αφενός μεν λόγω οικονομικών δυσχερειών, αφετέρου δε γιατί προσλήφθηκε σαν γραμματέας στην υπηρεσία του Α.Φ.Παπαδάκη, ενώ παράλληλα διατηρούσε την Γραμματεία και το Αρχείον της Κεντρικής Υπέρ των Κρητών Επιτροπής, που στεγαζότανε στην οικία Παπαδάκη. Το έτος 1882 νυμφεύτηκε την Ευαγγελινή Κυριακίδου, με την οποία έζησε λίγο καιρό χωρίς να αποκτήσουν παιδιά. Το έτος 1887 κατέβηκε στην Κρήτη και αγόρασε το οικόπεδο στο οποίο θα ανεγείρονταν το Καμπάνειο Πρακτικό Τεχνικό Σχολείο και το οποίο βρισκότανε στην δυτική πλευρά του Ψυχρού, συνεχόμενο του χώρου του Παπαδάκειου Σχολείου και του Ι. Ναού Κοιμήσεως. Το ίδιο έτος με δικές του δαπάνες και με την συνδρομή των κατοίκων του χωριού ανήγειρε το υδραγωγείο των Τριών Ιεραρχών Ψυχρού. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με χρηματιστηριακές εργασίες οι οποίες φαίνεται δεν εξελίχθηκαν καλά, ενώ παράλληλα μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του απορροφούσαν τα διάφορα θέματα του Καμπανείου, τα οποία διαχειριζόταν για πολύ καιρό μόνος, με την ιδιότητα του Εκτελεστού της Διαθήκης Ι. Καμπάνη. Απογοητευμένος από την κακή πορεία των οικονομικών του και από την δυσμενή εξέλιξη των υποθέσεων του Καμπανείου, αποσύρθηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην οικία του, αποφεύγοντας να έρχεται σε επαφή με το κοινό. Απεβίωσε τον Απρίλιο του 1924 στην Αθήνα. Επειδή δε δεν υπήρχε κάποιος συγγενής του εδώ ούτε και ενδιαφέρθηκε κάποιος άλλος για τον νεκρό, η κηδεία του έγινε με μέριμνα της Αστυνομίας η οποία και εσφράγισε την κατοικία του. Να σημειωθεί ότι όταν η σημερινή διοίκηση του Καμπανείου αποφάσισε να αξιοποιήσει το επί της οδού Κλεισόβης 3 οικόπεδο, αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα, γιατί δεν υπήρχε πιστοποιητικό θανάτου του Γαλανάκη στον φάκελο του Καμπανείου. Το πρόβλημα ξεπεράστηκε με την έκδοση σχετικής δικαστικής απόφασης. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Γαλανάκης δια της από 20-6-1887 διαθήκης του διόριζε και καθιστούσε κληρονόμο της περιουσίας του το Καμπάνειο Πρακτικό Τεχνικό Σχολείο με τους ιδίους όρους που διελάμβανε η διαθήκη Καμπάνη. Ο Γαλανάκης υπήρξε φιλόπατρις εις το έπακρον και επιδίωξή του ήταν να φανεί χρήσιμος στην πατρίδα, ειδικότερα δε στην γενέτειρά του. Οι σύγχρονοί του δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τον χαρακτήρα του και πολλές φορές τον κατηγόρησαν άδικα.
ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑ
Μετά την παράθεση ορισμένων στοιχείων σχετικά με την ζωή και την δράση των τριών κυριότερων συντελεστών της δημιουργίας του Καμπανείου κληροδοτήματος, θα εξετάσουμε εν συντομία και κατά χρονολογική σειρά την σύσταση του Καμπανείου, τα προβλήματα που συνάντησε και την ιστορική του πορεία έως σήμερα.
Α. ΕΠΟΧΗ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ
1874. ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Το Καμπάνειο κληροδότημα συστάθηκε με διάταξη της από 26-11-1874 μυστικής διαθήκης Ι. Καμπάνη, την οποία συνέταξε και
συνυπέγραψε ο πρωτεξάδελφός του Α.Φ.Παπαδάκης και η οποία δημοσιεύτηκε από το
Πρωτοδικείο Αθηνών στις 3-2-1875.
Αμέσως μετά την δημοσίευση της διαθήκης η υπ αυτής προβλεπομένη Επιτροπή
Εκτελεστών, αποτελουμένη από τους: Α.Φ.Παπαδάκη, Νικ. Δεικτάκη και Εμμ. Δ.
Γαλανάκη, προέβη στις νόμιμες ενέργειες αναγνώρισής της και στην απογραφή της
κληρονομουμένης περιουσίας η οποία εκτιμήθηκε στο ποσό των 304.668 δραχ. Στην
δήλωση δεν περιελήφθησαν οι δύο οικίες της Αλεξανδρείας και το ελαιόφυτο της
Ιεράπετρας, επειδή βρίσκονταν στην αλλοδαπή.
1875. ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ
Τα προβλήματα που συνάντησαν τα κατά καιρούς μέλη της Επιτροπής για την επίτευξη του σκοπού του κληροδοτήματος ήταν πολλά και διέφεραν ανάλογα με την εποχή που αφορούσαν. Για διευκόλυνση της παρακολούθησής των διακρίνουμε κατά την εξιστόρηση των δύο εποχές: η μία αρχίζει με την σύσταση του κληροδοτήματος το 1875 και τελειώνει με τον θάνατο του Γαλανάκη. Η δεύτερη αρχίζει με τον διορισμό νέας Επιτροπής (1924) και φθάνει έως σήμερα.
Ι.Περίοδος Προεδρίας Α.Φ.Παπαδάκη (1875-1878Ι.)
Η Επιτροπή Εκτελεστών της Διαθήκης Ι.Καμπάνη, η οποία του λοιπού θα αναφέρεται απλά ως Επιτροπή, ενημέρωσε τις Οθωμανικές Αρχές για την σύσταση του κληροδοτήματος και ζητούσε την άδεια ιδρύσεως του προβλεπομένου από την Διαθήκη σχολείου, αφού όπως είναι γνωστό, η Κρήτη, όπου θα ανέπτυσσε την δραστηριότητα του το κληροδότημα, αποτελούσε ακόμη τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Οθωμανική πρεσβεία Αθηνών με το από 14/2 Ιουνίου 1875 έγγραφό της ανακοίνωνε στην Επιτροπή ότι η Τουρκική Κυβέρνηση επέτρεψε την ίδρυση του Τεχνικού Σχολείου στο Ψυχρό. Δυστυχώς όμως την θετική αυτή απόφαση της Κυβέρνησης ακολούθησαν ορισμένες παρεμβάσεις εκ μέρους του Γενικού Διοικητικού Συμβουλίου Κρήτης, που ακύρωναν στην πράξη την θετική Κυβερνητική απόφαση, καταργούσαν τον ρόλο της Επιτροπής, ενώ η περιουσία του κληροδοτήματος περιερχότανε σ αυτό. Μια άλλη παρέμβαση του Συμβουλίου θα πραγματοποιηθεί, όπως θα δούμε παρακάτω, κατά την επικύρωση του συμβιβασμού αδελφών και ανεψιών Ι.Καμπάνη και της Επιτροπής.
1875. Αγωγή αδελφών Καμπάνη για ακύρωση της διαθήκης.
Όταν, μετά την δημοσίευση της διαθήκης Ι.Καμπάνη, οι αδελφοί του πληροφορήθηκαν ότι ο αδελφός τους αφήνει και σ αυτούς ένα αξιοσέβαστο κληροδότημα από 3.000 δραχ. στον καθένα, θεώρησαν ότι το ποσό αυτό θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο και για τον λόγο αυτό στις 20 Ιουλίου 1875 υπέβαλαν στο Πρωτοδικείο Αθηνών αγωγή ακυρότητος της διαθήκης του αδελφού των. Επικαλούντο ως λόγους αφενός μεν την άποψη ότι η ασθένεια από την οποία έπασχε ο αδελφός τους δεν του επέτρεπε να συντάξει διαθήκην, αφετέρου δε ότι η διαθήκη αυτή είναι άκυρος, γιατί εγκαθιστούσε ως κληρονόμο του νομικό πρόσωπο μη υφιστάμενο κατά την σύνταξη της διαθήκης. Το Πρωτοδικείο απέρριψε την αγωγή αλλά οι ενάγοντες την εξεκάλεσαν ενώπιον του Εφετείου Αθηνών. Ενώ η υπόθεση εκκρεμούσε ακόμη στο Εφετείο έγινε πρόταση συμβιβασμού, σύμφωνα με την οποία οι μεν ενάγοντες θα παραιτούνταν από την αγωγή, οι δε Εκτελεσταί θα διπλασίαζαν το κληροδότημα των 21.000 δραχ. προς τους αδελφούς του διαθέτου. Η Επιτροπή αποδέχθηκε τον συμβιβασμό, τον οποίο θεώρησε ικανοποιητικό για το Καμπάνειο και ξεκίνησε τις ενέργειες για την επικύρωσή του από την Γενική Διοίκηση Κρήτης. Στην διαδικασία αυτή η Επιτροπή συνάντησε ορισμένες δυσκολίες ακόμη και αλλαγής του τόπου ανέγερσης του σχολείου. Τελικά όμως η υπόθεση έληξε ευνοϊκά για το Κληροδότημα, με την προσωπική παρέμβαση του προέδρου της Επιτροπής Μάρκου Ρενιέρη, προσωπικού φίλου του πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα Ιωάννη Φωτιάδη.
1878. Ο θάνατος του Α.Φ.Παπαδάκη.
Το σοβαρότερο πλήγμα που υπέστη το Καμπάνειο στα πρώτα του βήματα υπήρξε ο πρόωρος θάνατος του εμπνευστού της ιδέας σύστασής του και πρώτου προέδρου της Επιτροπής μεγάλου πατριώτου και Εθνικού Ευεργέτου Α.Φ.Παπαδάκη, που συνέβη στις 28 Δεκεμβρίου 1878. Οι επιπτώσεις του θανάτου του Παπαδάκη στην εξέλιξη του Καμπανείου υπήρξαν σε δύο επίπεδα. Σε ένα πρώτο, σαν εμπνευστής της ιδέας σύστασης του Κληροδοτήματος και σαν πρόεδρος της Επιτροπής επέδειξε μεγάλο ζήλο και δραστηριότητα, ώστε να πετύχει ο σκοπός του κληροδοτήματος και έτσι να υλοποιηθεί και το δικό του όραμα για την γενέτειρά του. Για μια τετραετία ήταν ο κύριος μοχλός ενεργειών και η ψυχή του Κληροδοτήματος. Το δεύτερο επίπεδο έχει άμεση σχέση με τα οικονομικά του Καμπανείου. Έτσι και ενώ ακόμη ζούσε ο εξάδελφός του, προκειμένου η περιουσία του να αποδίδει το μέγιστο δυνατόν, είχε τοποθετήσει εντόκως μεγάλο μέρος της περιουσίας Καμπάνη στις επιχειρήσεις του. Έτσι, μετά τον θάνατο του Παπαδάκη βρέθηκε να οφείλει στην περιουσία Καμπάνη 169.004,40 δραχ. ποσό που ανέλαβε να πληρώσει ο εκ διαθήκης κληρονόμος του Παπαδάκη, δηλ. το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από την οφειλή αυτή πληρώθηκαν κατά καιρούς τα τροφεία και το κληροδότημα προς τον φυσικό γυιό του Καμπάνη και για άλλους σκοπούς 140.938,85 δραχ. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του κληροδοτήματος σε μετρητά από την κληρονομία Καμπάνη που διαχειρίστηκε για πολύ καιρό το Πανεπιστήμιο Αθηνών σαν κληρονόμος του Παπαδάκη, ελάχιστα συνέβαλε στην επιτέλεση του σκοπού του κληροδοτήματος.
ΙΙ.Περίοδος Προεδρίας Μ. Ρενιέρη (1879-1893) 1888.
Ανέγερση του πρώτου κτιρίου στο Ψυχρό.
Μετά τον θάνατο του Παπαδάκη η Επιτροπή, ευρισκομένη σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, δεν μπορούσε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σκοπού του κληροδοτήματος. Αρχές όμως του 1887 εισπράχθηκε η επιδικασθείσα αποζημίωση για την οικία Καμπάνη στην Αλεξάνδρεια που πυρπολήθηκε και το αντίτιμο της εκποιηθείσης άλλης. Έτσι η Επιτροπή διαθέτουσα τα οικονομικά μέσα αποφάσισε να προχωρήσει στην ανέγερση του κτιρίου που θα στέγαζε το σχολείο Ψυχρού. Ανέθεσε λοιπόν στον μηχανικό Δέδε να συντάξει πρόχειρο προϋπολογισμό του έργου που ανήλθε σε 71.761,80 δραχ. και στη συνέχεια σε σύνταξη κανονικής μελέτης. Βάσει αυτής προβλεπότανε η ανέγερση διορόφου κτιρίου σχήματος Π, το οποίο θα περιελάμβανε εργαστήρια σιδηρουργίας, υποδηματοποιϊας, λεπτουργείον, καλλιτεχνικά, επιπλοποιείο, αίθουσα διδασκαλίας, αίθουσα εστίασης, κοιτώνας για 66 εσωτερικούς μαθητές κ.λ.π. Εις το υπό ανέγερση κτίριο θα εντασσότανε και το υπάρχον του Παπαδακείου ώστε να αποτελέσουν ένα ενιαίο οικοδομικό συγκρότημα. Μετά την σύνταξη της μελέτης ο Ε.Δ.Γαλανάκης εξουσιοδοτημένος και από τα λοιπά μέλη της Επιτροπής, κατέβηκε στην Κρήτη τον Ιούνιο του 1877 και πρώτη του φροντίδα ήταν η αποπεράτωση της δυτικής αίθουσας του Παπαδάκειου, -οι δυο άλλες είχαν αποπερατωθεί από το 1875- και η συγκέντρωση των αναγκαίων οικοδομικών υλικών για την έναρξη των εργασιών ανέγερσης του κτιρίου από το επόμενο έτος. Πράγματι, το έτος 1888 κατέβηκε εκ νέου στην Κρήτη και συνέχισε τις οικοδομικές εργασίες. Τον Ιούνιο του 1888 με το υπ αριθ. 162/4.6.1888 συμβόλαιο του συμβ/φου Λασυθίου Γ.Κοζύρη αγόρασε το οικόπεδο του Σχολείου έκτασης 5.311 τ.μ. Το συμβόλαιο μεταγράφηκε στον τόμο ΖΛΨ με αριθ. 268 στις 9 Ιουνίου 1888. Ο ασβέστης παρασκευάστηκε στο Κάτω Μετόχι, τα «πελέκια» εξορύχθηκαν από τα «Χαβούδια» Μέσα Λασυθίου και μεταφέρθηκαν στο Ψυχρό με δυο δίτροχα κάρα, τα πρώτα τροχοφόρα που κυκλοφόρησαν στο Λασύθι. Η οικοδομική ξυλεία, τα κουφώματα, οι σιδεροδοκοί μεταφέρθηκαν στην Σταλίδα και απ εκεί με ζώα αλλά και επ ώμου (οι σιδεροδοκοί) στο Ψυχρό. Οι εργασίες ανέγερσης του Καμπανείου εκτελούντο υπό την διεύθυνση του αρχιτεχνίτου Ι.Ρεμούνδου. Οι κτίστες ήρθαν από την Άνδρο, οι μαρμαροτεχνίτες από την Αθήνα και το Ηράκλειο και οι διάφοροι εργατοτεχνίτες από τα χωριά του Οροπεδίου. Το έτος 1888 η ανέγερση του κτιρίου είχε φθάσει στο ύψος του πρώτου ορόφου, πραγματοποιήθηκε η περίφραξη του οικοπέδου με μανδρότοιχο και αφέθηκε περιφερειακός δρόμος πλάτους 4 μ. για την εξυπηρέτηση των κατοίκων. Με την έναρξη της χειμερινής περιόδου ο Γαλανάκης συγκέντρωσε όλα τα υλικά και τα εργαλεία στις αίθουσες του Παπαδάκειου, τα παρέδωσε σε μια τετραμελή τοπική επιτροπή και αναχώρησε για την Αθήνα. Εν τω μεταξύ από την άνοιξη του επομένου έτους άρχισε νέα περίοδος ταραχών στην Κρήτη, που κατέληξε στην αναγνώριση της αυτονομίας και η οποία δεν προσφερόταν για ειρηνικά έργα, οπότε οι εργασίες του Καμπανείου διακόπηκαν.
Διάφορα προβλήματα που αντιμετώπισε το κληροδότημα.
Εκτός από τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετώπιζε το Καμπάνειο λόγω των επαναστατικών δραστηριοτήτων που άρχισαν το 1889, μια σειρά άλλων γεγονότων θα επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξή του.
1892. Αγωγή Αντωνίου Ι. Καμπάνη εναντίον της Επιτροπής.
Το έτος 1892 ο Αντώνιος Ι.
Καμπάνης, φυσικός γυιός του διαθέτου, ήγειρε αγωγή εναντίον του Γαλανάκη ως
εκπροσώπου του Καμπανείου και ζητούσε να του καταβληθούν τα τροφεία και το
κληροδότημα που του άφησε ο πατέρας του. Ακολούθησε μακρύς και σκληρός
δικαστικός αγώνας, που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Καμπάνη, χωρίς να υπάρξει
τελεσίδικη απόφαση. Βέβαια η αγωγή αυτή στην ουσία ήταν άνευ αντικειμένου,
γιατί τα τροφεία (300 δραχ. τον μήνα) καταβάλλονταν κανονικά από τον Δεικτάκη
στην μητέρα του στην αρχή, στον ίδιο αργότερα.
1894. Ο θάνατος των Εκτελεστών Μάρκου Ρενιέρη (1893) και Νικ. Δεικτάκη (1894).
Το έτος 1893 απεβίωσε ο Πρόεδρος της Επιτροπής Μάρκος Ρενιέρης, διοικητής της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος και το επόμενο έτος ο Νικόλαος Δεικτάκης, το τρίτο μέλος της Επιτροπής. Οι θάνατοι αυτοί υπήρξαν βαρύ πλήγμα για το Καμπάνειο, γιατί το στέρησαν από το κύρος του Ρενιέρη και φαίνεται ότι είχαν επιπτώσεις στην περιουσία Καμπάνη, μέρος της οποίας διαχειρίζονταν ο Δεικτάκης.
Αγωγή Πετρίνης, συζ. Αντωνίου Ι. Καμπάνη.
Το έτος 1894 ένα νέο πρόβλημα ήρθε να προστεθεί στο ήδη ταλαιπωρούμενο Καμπάνειο. Η Πετρίνη, σύζυγος Αντ. Καμπάνη, με την οποία βρισκόταν σε διάσταση, ήγειρε αγωγή με την οποία ζητούσε νόμιμη διατροφή. Παράλληλα προέβη στην κατάσχεση των μετοχών της ΕΤΕ και των μερισμάτων που φυλάσσονταν στην Εθνική Τράπεζα, γιατί αποτελούσαν περιουσία του Καμπανείου, το οποίο όφειλε στο σύζυγό της το κληροδότημα των 80.000 δραχ. που του άφησε ο πατέρας του. Η Τράπεζα, με αφορμή την απαίτηση αυτή, αρνείτο να πληρώνει τα μερίσματα και έτσι ξεκίνησε ένας τραχύς και μακροχρόνιος δικαστικός αγώνας, που έληξε επιτέλους το 1932, με την είσπραξη εκ μέρους των Εκτελεστών των καθυστερουμένων μερισμάτων.
ΙΙΙ.Περίοδος διαχείρισης Ε. Γαλανάκη (1895-1919)
Μετά τον θάνατο των Μάρκου Ρενιέρη και Νικ. Δεικτάκη και τα σοβαρά προβλήματα που ανέκυψαν εν τω μεταξύ, ο μόνος εναπομείνας εκτελεστής της διαθήκης Καμπάνη Εμμ. Δ. Γαλανάκης, αισθάνθηκε την ανάγκη να συμπληρωθεί η Επιτροπή και μαζί με άλλα πρόσωπα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του Καμπανείου. Απευθύνθηκε λοιπόν στον Θ. Λυμπρίτη, συνταγματάρχη του Μηχανικού και βουλευτή και του πρότεινε να καταλάβει την θέση του Μάρκου Ρενιέρη, αλλά εκείνος, άγνωστο για ποιο λόγο, αρνήθηκε. Έτσι λοιπόν ο Γαλανάκης μόνος και χωρίς οικονομικά μέσα αγωνιζότανε από το ένα δικαστήριο στο άλλο για τις υποθέσεις του Καμπανείου, αλλά και για τις δικές του. Εν τω μεταξύ το εποπτεύον το κληροδότημα υπουργείο επενέβη και ζητούσε λογοδοσία της διαχείρισης Γαλανάκη, την οποία όμως αρνήθηκε ο ίδιος. Αλλά και στις προσκλήσεις του Υπ. Γεωργίας, στο οποίο περιήλθε η αρμοδιότητα των κληροδοτημάτων, ο Γαλανάκης ετηρούσε την ίδια τακτική και για τον λόγο αυτό προχώρησε στην αντικατάστασή του δια του Ν.Τριανταφυλλόπουλου, καθηγητού Πανεπιστημίου. Στην ενέργεια αυτή ο Γαλανάκης αντέδρασε με αγωγή ακύρωσης της απόφασης. Φαίνεται όμως ότι ο Τριανταφυλλόπουλος δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα, ενώ ο Γαλανάκης δεν έπαυσε ποτέ να ενδιαφέρεται για το Καμπάνειο. Έτσι το 1919 υπέβαλε στο Υπουργείο Γεωργίας συνοπτική κατάσταση του Ενεργητικού και του Παθητικού του Καμπανείου, σύμφωνα με την οποία η περιουσία του στις 31.12.1919 ανερχότανε σε 1.000.000 και πλέον δραχ. Το γεγονός ότι αφενός μεν τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε υπεύθυνη διοίκηση στο Καμπάνειο, αφετέρου δε υπήρχε ένα σημαντικό χρέος του Γαλανάκη προς αυτό, καθώς και πιέσεις παραγόντων του νομού Λασυθίου, ώθησαν το Υπουργείο να διορίσει το 1924 νέους Εκτελεστές της διαθήκης Καμπάνη τους: Γεώρ. Αντωνακάκη Αεροπαγίτη (ο οποίος λόγω ασυμβιβάστου αντικαταστάθηκε από τον Ζαχ. Ζαχαριάδη Γεν. Αρχίατρο από την Πλάτη), Εμμ.Αγγελάκη δικηγόρο από την Σητεία και Κων. Μανωλόπουλο συμβολαιογράφο Αθηνών από το Ψυχρό, οι οποίοι αποδεχθέντες τον διορισμό ανέλαβαν καθήκοντα τον Ιούλιο του 1924. Εν τω μεταξύ τον Απρίλιο του ιδίου έτους είχε αποβιώσει ο Γαλανάκης. Όταν έγινε η αποσφράγιση της οικίας του παρουσία του Κ.Μανωλόπουλου, ως εκπροσώπου της Κοινότητος Ψυχρού, αναβρέθηκε η από 20-6-1887 διαθήκη του, η οποία δημοσιεύτηκε στις 28 Ιουνίου 1924. Μ αυτήν ο αείμνηστος Γαλανάκης «διορίζει και καθιστά κληρονόμον του απάσης της μικράς περιουσίας του παρούσης και μελλούσης το εν τω τόπω της γεννήσεώς του χωρίω Ψυχρώ της εν Κρήτη Επαρχίας Λασυθίου ιδρυθησόμενον όσον ούπω Καμπάνειον Πρακτικόν Σχολείον υφ ούς όρους διαλαμβάνει η διαθήκη Καμπάνη» Με την δημοσίευσιν της διαθήκης Γαλανάκη οι Εκτελεσταί της Διαθήκης Καμπάνη γίνονταν αυτόματα Εκτελεστές και της διαθήκης Γαλανάκη. Σχετικά με την τελευταία να σημειώσουμε ότι αυτή συντάχθηκε λίγο πριν αναχωρήσει ο Γαλανάκης για την Κρήτη, για να ξεκινήσει την ανέγερση του κτιρίου του Καμπανείου. Το γεγονός αυτό δείχνει πόσο ειλικρινές ήταν το ενδιαφέρον του για το Καμπάνειο και πόσο άδικο είχαν οι επικριτές του. Επίσης με την διαθήκη του ο Γαλανάκης γινότανε ο μέγας ευεργέτης του Καμπανείου, του οποίου ο επίσημος τίτλος γινότανε «κληροδότημα Ιωάννου Καμπάνη-Εμμ. Γαλανάκη»
Β) ΕΠΟΧΗ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΟΣ ΙΩΑΝ. ΚΑΜΠΑΝΗ-ΕΜΜ. ΓΑΛΑΝΑΚΗ 1924-σήμερα
Στην εποχή αυτή διακρίνουμε τρεις περιόδους:
α) περίοδος 1924-1940 με προέδρους διαδοχικά τους: Γεώργιο Αντωνακάκη, Αρεοπαγίτη και Ζαχαρία Ζαχαριάδη, Γενικό Αρχίατρο ε.α.. Κατά την περίοδο αυτή μεγάλη δραστηριότητα επέδειξε ο Κων. Μανωλόπουλος.
β) περίοδος 1940-1971 με πρόεδρο της Επιτροπής τον Γρηγόριο Μωράκη δικηγόρο από το Ρέθυμνο
γ) περίοδος 1971-σήμερα. Κατά την περίοδο αυτή πρόεδροι της Επιτροπής υπήρξαν διαδοχικά οι: Κων. Μανωλόπουλος (δεύτερη θητεία), Ιωάν. Εμμ. Παπαδάκης αξ/κός πολεμικού Ναυτικού σε πολεμική διαθεσιμότητα, Παναγιώτης Μανωλόπουλος, και Κωνσταντίνος Παπαδάκης.
Η σημερινή Δ.Ε. αποτελείται από τους : Αντώνιο Τζομπανάκη, Ιατρό (Πρόεδρο), Δημήτρη Πλευράκη, Δικηγόρο (Γραμματέα) και Σοφοκλή Πιταροκοίλη (Ηλεκτρολόγο Μηχανικό) Ταμία.
α) περιοδος 1924-1940
Ι. Θέματα τα οποία απασχόλησαν την νέα Επιτροπή κατά την περίοδο αυτή:
1924. Απογραφή περιουσίας
Πρώτη μέριμνα της Επιτροπής με την νέα αρμοδιότητα (λόγω δημοσίευσης διαθήκης Γαλανάκη) υπήρξε η απογραφή της περιουσίας Γαλανάκη, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1924 από τον συμβολαιογράφο Γ.Κασσαβέτη και όπως προκύπτει από την σχετική έκθεση η κληρονομηθείσα περιουσία (μετρητά, κινητά και ακίνητα) εκτιμήθηκε σε 580.280 δραχ. Να σημειώσουμε ότι μεταξύ των κινητών αντικειμένων περιλαμβανότανε και μια σπάθα με αργυρή θήκη, δωρεά της πόλεως του Μεσολογγίου προς τους αγωνιζόμενους Κρήτας, η οποία μαζί με το Αρχείον της Υπέρ των Κρητών Επιτροπής, το οποίο ως γραμματέας αυτής τηρούσε ο Γαλανάκης, παραδόθηκε το 1928 στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Μετά την απογραφή της περιουσίας Γαλανάκη η συνολική περιουσία του Καμπανείου έφθασε στο ποσό των 2.073.127,50 δραχ. Επειδή η διαχείριση του Καμπανείου από τον Γαλανάκη κατά την τελευταία περίοδο της θητείας του ήταν καταφανώς ανεπαρκής, η νέα Επιτροπή δεν θεώρησε σκόπιμο να προχωρήσει σε έλεγχό της, γιατί με την δημοσίευση της διαθήκης του με την οποία το Καμπάνειο καθίστατο γενικός του κληρονόμος, επήλθε η λεγομένη νομικά «Σύγχυση».
1924. Απαίτηση του Κων. Κυριακίδου, γαμβρού επ αδελφή του Γαλανάκη
Με αίτησή του (3-12-1924) στο Πρωτοδικείο Αθηνών ο Κυριακίδης ζητούσε να εγγραφεί υποθήκη στα ακίνητα του Γαλανάκη δια χρέη 25.204 δραχ. Η υπόθεση αυτή δεν είχε περαιτέρω εξέλιξη.
1925. Διασφάλιση περιουσίας
Με απόφαση της Επιτροπής εξουσιοδοτήθηκε ο εκ των μελών της Κ.Μανωλόπουλος να μεταβή στην Κρήτη το καλοκαίρι του 1925 και προέβη: - Στην συγκέντρωση και απογραφή των διαφόρων οικοδομικών υλικών που βρίσκονταν στον τόπο της οικοδομής, τα οποία διασφάλισε σε μια αίθουσα του Παπαδάκειου σχολείου που επισκευάσθηκε γι αυτόν τον σκοπό. - Στον διορισμό μιας τοπικής Επιτροπής υπό την προεδρία του ιατρού Ν.Κασάπη - Στην εκποίηση της ακίνητης περιουσίας κληρονομιάς Γαλανάκη στο χωριό Κοιλούς Πεδιάδος - Στην λήψη διαφόρων ασφαλιστικών μέτρων προστασίας της περιουσίας του Καμπανείου. Με την ίδια απόφαση ανατέθηκε στο άλλο μέλος της Επιτροπής Εμμ. Αγγελάκη η μελέτη και η τακτοποίηση των δικογραφιών του Καμπανείου.
1926. Αγωγή των αδελφών Γαλανάκη για ακυρότητα της διαθήκης του.
Οι συγγενείς του Γαλανάκη με εξώδικο πρόσκλησή τους εζήτησαν από την Επιτροπή να μην αναμειγνύεται στην διαχείριση της περιουσίας, ενώ στις 26 Ιανουαρίου 1926 ήγειραν αγωγή εναντίον των Εκτελεστών ενώπιον του Πρωτοδικείου Λασυθίου, που τους επέβαλε όρκο τον οποίο αυτοί έδωσαν. Δεν είναι γνωστό ποια υπήρξε η εξέλιξη της δίκης, πάντως το 1948 αυτή εκκρεμούσε ακόμη. Το 1965 οι συγγενείς του Γαλανάκη ζήτησαν από το Υπ. Οικονομικών να πληροφορηθούν εάν πραγματοποιήθηκε ο σκοπός της διαθήκης και εάν η καταληφθείσα περιουσία διατέθηκε για τον σκοπό που προέβλεπε η διαθήκη ή διατέθηκε για κάποιον άλλο. Μετά την απάντηση της αρμοδίας υπηρεσίας καμία άλλη ενέργεια δεν έγινε.
ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
Όταν ανέλαβαν καθήκοντα τα μέλη της νέας Επιτροπής διαπίστωσαν ότι τα οικονομικά του κληροδοτήματος δεν ήταν και πολύ ανθηρά και για τον λόγο αυτό αποφάσισαν να ρευστοποιήσουν τα εν Αθήναις αποκτηθέντα από την κληρονομία Γαλανάκη δύο ακίνητα. Όμως η προσφερθείσα τιμή κρίθηκε ασύμφορος. Το έτος 1925 εκποιήθηκε μέρος της αγροτικής περιουσίας εις Κοιλούς Πεδιάδος και το επόμενο έτος το υπόλοιπο. Εν τω μεταξύ αποφασίστηκε καθένα από τα τρία μέλη να μελετήσει τις υποθέσεις του Καμπανείου που εκκρεμούσαν. Έτσι ο μεν Αντωνακάκης ανέλαβε τις υπόθεση του Εθνικού Πανεπιστημίου και της Εθνικής Τραπέζης, ο Αγγελάκης την υπόθεση του οικοπέδου Αλεξανδρείας και του ελαιόφυτου Ιεράπετρας και ο Μανωλόπουλος φαίνεται να είχε τις υποθέσεις Ψυχρού.
α) αποπεράτωση του κτιρίου στο Ψυχρό (1927-1937)
Μετά από επιτόπια έρευνα ο Μανωλόπουλος πρότεινε σε ένα πρώτο στάδιο να επισκευασθούν και να στεγασθούν τα υφιστάμενα κτίρια και να γίνει έναρξη λειτουργίας του σχολείου σ αυτά (έκθεση Μανωλοπούλου 20-1-1927). Ωστόσο υπήρξε παρέμβαση του Υπ. Εθνικής Οικονομίας, το οποίο εκδήλωσε ενδιαφέρον για την κατάσταση του κληροδοτήματος. Στις επαφές που ακολούθησαν μεταξύ των υπηρεσιών του Υπουργείου και της Επιτροπής, αποφασίστηκε να γίνει διαγωνισμός για την αποπεράτωση του Σχολείου με την συνεργασία της Τεχνικής Υπηρεσίας της Γενικής Διοίκησης Κρήτης, η οποία προέβη στην κατάρτιση προϋπολογισμού αποπεράτωσης του κτιρίου του Σχολείου, τον οποίο υπέβαλε για έγκριση στο Υπ. Εθνικής Οικονομίας. Κατόπιν τούτου το Υπουργείο έδωσε εντολή στην Επιτροπή να προχωρήσει στην εκτέλεση του έργου. Εν τω μεταξύ και το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ηρακλείου εκδήλωσε επίσης ενδιαφέρον για το Καμπάνειο, στο οποίο ανταποκρίθηκε θετικά η Επιτροπή. Προφανώς από την περίοδο αυτή χρονολογείται ο νέος τίτλος που παρουσιάζεται για το Σχολείο. «Καμπάνειος Βιοτεχνική Σχολή Ψυχρού» Ύστερα από την εξέλιξη αυτή και σε εφαρμογή της από 19-5-1930 απόφασης της Επιτροπής, ο εκ των μελών της Κων/νος Μανωλόπουλος συνοδευόμενος από τον μηχανικό Ζαχ. Βόνδα κατέβηκαν στην Κρήτη, προκειμένου να μελετήσουν επί τόπου το θέμα. Ο μηχανικός προέβη στην εκπόνηση μελέτης αποπεράτωσης του κτιρίου του Καμπανείου, την οποία η Επιτροπή υπέβαλε προς έγκριση στο Υπ. Εθνικής Οικονομίας. Λόγω κατάργησης της Τεχνικής Υπηρεσίας η μελέτη επεστράφη με την εντολή να προχωρήσει η εκτέλεση του έργου κατά τον οικονομικότερο τρόπο. Μετά την εξέλιξη αυτή η Επιτροπή ανέθεσε στον εργολάβο Ν.Τσακίρη, κάτοικο Ηρακλείου, την αποπεράτωση του κτιρίου του Σχολείου σύμφωνα με την μελέτη Βόνδα, με έκπτωση 25%, με την επίβλεψη του Νομομηχανικού Λασυθίου Κ.Χρυσικοπούλου και μιας τοπικής Επιτροπής που αποτελούνταν από τον Εμμ. Μανωλόπουλο ιατρό, Ι Χαλαμπαλάκη δάσκαλο και Αλέξ. Σακελλάρη. Η εκτέλεση του έργου έγινε πλημμελώς και δεν τηρήθηκαν οι όροι συγγραφής υποχρεώσεων και για τον λόγο αυτό η Επιτροπή διόρισε υπεύθυνο επιστάτη παρακολούθησης του έργου τον Κ.Πιταροκοίλη. Τον Ιανουάριο του 1933 ο εργολάβος κηρύχθηκε έκπτωτος και ακολούθησε διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο πλευρών. Το επόμενο έτος ο εκ των μελών της Επιτροπής Κων/νος Μανωλόπουλος κατέβηκε στην Κρήτη για επιτόπια αντιμετώπιση του προβλήματος. Μεταξύ των ετών 1934 και 1936 επιδιώχθηκε η επισκευή του κτιρίου με δαπάνη του εγγυητού του Τσακίρη εργολάβου Ι.Γρυλιωνάκη, ο οποίος όμως τελικά υπαναχώρησε. Έτσι τον Μάιο του 1936 ηγέρθη αγωγή από το Καμπάνειο κατά του εργολάβου Ν.Τσακίρη και του εγγυητού του Ι.Γρυλιωνάκη με αίτημα την καταβολή αποζημίωσής του για την ζημιά που υπέστη από την κακή εκτέλεση του έργου. Το έτος 1937 έγινε νέα δημοπρασία για την αποπεράτωση του κτιρίου χωρίς όμως να παρουσιασθεί αξιόπιστος μειοδότης. Κατόπιν τούτου η Επιτροπή αποφάσισε να εκτελέσει το έργο δι αυτεπιστασίας, με ευθύνη της υποεπιτροπής Ψυχρού υπό την προεδρία του ιατρού Νικ. Κασάπη.
β) Έλεγχος διαχείρισης του Κληροδοτήματος,(1938)
Ενώ η Επιτροπή κατέβαλε σοβαρές προσπάθειες να επιλύσει τα προβλήματα που είχαν προκύψει από την ανέγερση του κτιρίου στο Ψυχρό (εργολαβία Τσακίρη), τον Σεπτέμβριο του 1938 το Υπ. Οικονομικών έδωσε εντολή στον Επιθεωρητή Οικονομικών Εφοριών Ιωάννη Παπαζαχαρία να ενεργήσει έλεγχο της διαχείρισης του κληροδοτήματος, ο οποίος ολοκληρώθηκε στις 8-2-1939. Από την λεπτομερή έκθεση (71 δακτυλογραφημένων σελίδων) του διενεργηθέντος ελέγχου διαπιστώθηκε ότι υπήρξε πλημμελής ενάσκηση των καθηκόντων των Εκτελεστών της Διαθήκης και οικονομικές ζημίες για το Κληροδότημα, οι οποίες καταλογίσθηκαν. γ) Διορισμός μελών νέας Επιτροπής, (1940) Το Υπουργείο Οικονομικών, προφανώς κατόπιν του διενεργηθέντος ελέγχου, προχώρησε στην αντικατάσταση των μελών της Επιτροπής από τους: α) Γρηγόριο Μωράκη, δικηγόρο από το Ρέθυμνο β) Ευστρ. Φωτάκη, δικηγόρο πρώην γερουσιαστή επίσης από το Ρέθυμνο γ) Παναγιώτη Τσούτσουρα, δικηγόρο πρώην βουλευτή από την Αττική Σημειώνουμε ότι λόγω θανάτου ο Φωτάκης αντικαταστάθηκε από τον Γ.Παραθυράκη, καθηγητή από το Ψυχρό.
Β. ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1941-1970
Τα σημαντικότερα θέματα της περιόδου αυτής είναι:
α) το κληροδότημα Ι.Καμπάνη-Εμμ. Γαλανάκη κατά την ΙταλοΓερμανική κατοχή.
Όπως προαναφέραμε η Επιτροπή Εκτελεστών των διαθηκών Ι.Καμπάνη και Εμμ. Γαλανάκη που είχε διορισθεί το 1924 και είχε επιδείξει μεγάλη δραστηριότητα, αντικαταστάθηκε το 1940. Η νέα Επιτροπή ανέλαβε τον Σεπτέμβριο του 1941. Η εξέλιξη αυτή υπήρξε πολύ δυσμενής για το Καμπάνειο, πρώτον γιατί η αλλαγή διοίκησης συνέπεσε με την περίοδο της κατοχής οπότε οποιαδήποτε επαφή της διοίκησης του κληροδοτήματος με το εν Ψυχρώ Καμπάνειο ήταν σχεδόν αδύνατη και δεύτερον γιατί τα νέα μέλη δεν φαίνεται να είχαν ακριβή γνώση ούτε των ειδικών συνθηκών ούτε του τόπου δράσης του κληροδοτήματος.
β) επιπτώσεις Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι επιπτώσεις του Β Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξαν πολύ δυσμενείς για το Καμπάνειο, το οποίο προς στιγμήν βρέθηκε στα πρόθυρα διάλυσης. Αυτές ήταν:
1) Με την δημοσίευση του Ν 14/1944 ολόκληρη η εκ μετρητών περιουσία του Καμπανείου, που υπερέβαινε τις 700.000 δραχ. από τις οποίες 604.141 δραχ. προπολεμικές καταθέσεις στην Εθνική Τράπεζα, εξανεμίσθηκαν.
2) Το ίδιο συνέβη και με την οφειλή του Εθνικού Πανεπιστημίου, που υπερέβαινε τις 200.000 δραχ.
3) Η αξία των ομολογιών που βρίσκονταν στα χέρια της Επιτροπής και του Εθνικού Πανεπιστημίου εξανεμίσθηκε
4) Η απαίτηση που υπήρχε από το έτος 1935 έναντι του Νικ. Τσακίρη, εργολάβου ανέγερσης του κτιρίου της Σχολής στο Ψυχρό, εξανεμίσθηκε λόγω πληθωρισμού
5) Τα ακίνητα του Κληροδοτήματος που βρίσκονταν στην Αθήνα (οδός Ζήνωνος 33 και Κλεισόβης 3) κατέχονταν από ενοικιαστές που προστατεύονταν από το ενοικιοστάσιο και δεν απέδιδαν σχεδόν τίποτε στο Κληροδότημα.
6) Τα κτίριο του Σχολείου στο Ψυχρό, ενώ ήταν σχεδόν έτοιμο να δεχθεί την λειτουργία της Σχολής, καταλήφθηκε από τα στρατεύματα κατοχής, υπέστη φοβερές καταστροφές και δηώσεις και την επομένη της απελευθέρωσης παρουσίαζε εικόνα ερειπίου. Όλα τα κουφώματα και άλλα ξύλινα εξαρτήματα είχαν χρησιμοποιηθεί σαν καύσιμη ύλη.
ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΟ ΨΥΧΡΟ
Μετά την λήξη του Β Παγκοσμίου πολέμου η Κοινότητα Ψυχρού, η Επιτροπή, Σύλλογοι, προσωπικότητες και Λασυθιώτες πολιτικοί αναζήτησαν τρόπους αξιοποίησης του κτιρίου της Σχολής στο Ψυχρό, τους οποίους εν συντομία χρονολογικά παραθέτουμε:
1947. Η Κοινότητα Ψυχρού ζήτησε την παρέμβαση της Νομαρχίας για την εξεύρεση τρόπου αξιοποίησης του κτιρίου. Την ίδια εποχή ο Γεωργικός Συνεταιρισμός Ψυχρού ζήτησε την παραχώρηση μέρους του κτιρίου για στέγαση των δραστηριοτήτων του. Το σχετικό αίτημα έγινε δεκτό.
1949. Πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα σύσκεψη παραγόντων (Εμμ. Μαρινάκης, Υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας από το Καμινάκι, Νομάρχης Λασυθίου, Στυλιανός Κούνδουρος πολιτευτής Λασυθίου, Γρηγ. Μωράκης μέλος της Επιτροπής) κατά την οποία αποφασίσθηκε να ζητηθεί η ενίσχυση του Καμπανείου από το Εφεδροταμείο. Φαίνεται ότι το αίτημα έγινε δεκτό, αφού στο άρθρο 11 του από 31-11-1957 Β.Δ. προεβλέπετο η διάθεση του 50% των εσόδων του ταμείου για την διαρρύθμιση του κτιρίου του Καμπανείου και την εν γένει λειτουργία του τεχνικού σχολείου. Δυστυχώς όμως, πριν εφαρμοσθεί το ευνοϊκό για το Καμπάνειο Διάταγμα, αυτό τροποποιήθηκε εις βάρος του (Διάταγμα 468/1960 άρθρο 4 παράγ.3). Έτσι το Καμπάνειο δεν έλαβε απολύτως τίποτε από τους πόρους του ταμείου εφέδρων. Παράλληλα η Κοινότητα Ψυχρού ζήτησε από το Υπουργείο Ανοικοδόμησης την ενίσχυσή του για την ανοικοδόμηση του Καμπανείου με το σκεπτικό ότι η καταστροφή του οφειλόταν στην δράση των στρατευμάτων κατοχής. Δυστυχώς όμως και το αίτημα αυτό δεν βρήκε καμία ανταπόκριση από τους αρμοδίους.
1950. Επειδή η επισκευή του καταστραφέντος από τα στρατεύματα κατοχής κτιρίου κρίθηκε απολύτως αναγκαία για να αποφευχθεί επιδείνωση της ήδη κακής κατάστασης και επειδή η Επιτροπή δεν διέθετε το απαιτούμενο ποσό, εκποιήθηκαν δύο μετοχές της Εθνικής Τραπέζης και το αντίτιμό των διατέθηκε για την επισκευή του κτιρίου της Σχολής.
1951. Πριν πραγματοποιηθεί η επισκευή του κτιρίου μια αίθουσα του άνω ορόφου παραχωρήθηκε στην νεοσύστατη τότε ομάδα προσκόπων Ψυχρού, την οποία χρησιμοποιούσε σαν Λέσχη. Την ίδια εποχή, κατόπιν προτάσεως της Δ/σης Γεωργίας προς το Εθνικόν Ίδρυμα, συστάθηκε στο Ψυχρό Αγροτολέσχη με οικοκυρική Σχολή, που άρχισαν να λειτουργούν από την άνοιξη (εγκαίνια στις 13-5- 1951) και οι δυο αυτές υπηρεσίες και στεγάστηκαν στο κτίριο του Καμπανείου.
1952. Πραγματοποιήθηκε η επισκευή του κτιρίου από τον εμπειροτέχνη Εμμ. Ν. Μαυροφόρο (επισκευή της κεραμοσκεπούς στέγης, τοποθέτηση νέων κουφωμάτων και διάφορες άλλες μικροεπισκευές). Το ίδιο έτος, κατόπιν συντονισμένων ενεργειών τοπικών και πολιτικών παραγόντων, η εκπλήρωση της επιθυμίας του διαθέτου είχε φθάσει πολύ κοντά στην υλοποίησή της. Πράγματι το Εθνικόν Ίδρυμα αποφάσισε την επέκταση της υφισταμένης αγροτολέσχης με την διδασκαλία σ αυτήν τεχνικών μαθημάτων και από το νέο έτος να λειτουργήσει σαν τεχνική σχολή σε συνδυασμό με εκείνη που λειτουργούσε στην Νεάπολη. Δυστυχώς η προσπάθεια αυτή δεν ευδοκίμησε. Στη θέση της Τεχνικής Σχολής προτάθηκε από το Εθνικόν Ίδρυμα η ίδρυση Γεωργικού Κέντρου, αλλά ούτε και η πρόταση αυτή υλοποιήθηκε ποτέ.
1955. Μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες αξιοποίησης του Καμπανείου μέσω του Εθνικού Ιδρύματος, η Κοινότητα Ψυχρού πρότεινε στην Επιτροπή (έγγρ. 477/21-12-55) να παραχωρηθεί το μη χρησιμοποιούμενο από την Αγροτολέσχη τμήμα του κτιρίου στο Υπουργείο Παιδείας για την μόνιμη εγκατάσταση σ αυτό των παιδικών κατασκηνώσεων της εκπαιδευτικής περιφέρειας Μεραμβέλλου. Δυστυχώς η απάντηση του Υπουργείου Οικονομικών στην πρόταση αυτή υπήρξε αρνητική.
1957. Το Καμπάνειο κατόπιν σχετικού αιτήματος της Κοινότητος Ψυχρού ενίσχυσε το έργο κατασκευής δικτύου ύδρευσης, υπό τον όρο διοχέτευσης νερού στον περίβολο του Σχολείου.
1958. Η Κοινότητα Ψυχρού εκτιμούσα ότι τουλάχιστο ορισμένα μέλη της Επιτροπής δεν επιδεικνύουν τον απαιτούμενο ζήλο στην εκτέλεση των καθηκόντων των ζήτησε το 1952 την αντικατάσταση του Π.Τσούτσουρα δια του Γεωρ. Παραθυράκη, καθηγητού από το Ψυχρό. Εν τω μεταξύ ο επελθών θάνατος του Ευστρ. Φωτάκη διευκόλυνε την είσοδο του Γ.Παραθυράκη στην Επιτροπή (1958) παραμένοντος και του Π.Τσούτσουρα. Η Επιτροπή των Εκτελεστών διαπιστώνουσα την δυσκολία εκπλήρωσης του σκοπού του διαθέτου και απογοητευμένη από την μεταφορά της Αγροτολέσχης από το Ψυχρό, εισηγήθηκε στο Υπ. Οικονομικών την διάθεση των εισοδημάτων του κληροδοτήματος για την χορήγηση υποτροφιών, εγκαταλειπομένης της ίδρυσης τεχνικής σχολής στο Ψυχρό, λόγω έλλειψης μέσων. Η ιδέα αυτή της Επιτροπής δεν φαίνεται να είχε συνέχεια, γιατί το Υπ. Παιδείας πιθανόν λόγω ανακίνησης του θέματος στην Βουλή από τον Στυλ. Κούνδουρο, φαίνεται ότι αντιμετώπιζε σοβαρά την ίδρυση Τεχνικής Σχολής στο Ψυχρό, αφού με το υπ αριθ.133241/18-11-1958 έγγραφό του ζητά σχετικές πληροφορίες από την Επιτροπή. Παράλληλα το ίδιο Υπουργείο προέβη στην κατάρτιση σχεδίου Νόμου, από το οποίο προβλεπότανε η ίδρυση Τεχνικών Σχολών από τις Επιτροπές Διαχείρισης των Κληροδοτημάτων με δυνατότητα επιχορήγησης των Σχολών αυτών από το Κράτος, σε περίπτωση ανεπάρκειας των ιδίων πόρων. Μετά την ψήφιση του παραπάνω Ν.Δ. η συντονισμένη προσπάθεια της Επιτροπής, τοπικών και πολιτικών παραγόντων είχε φέρει την ίδρυση Δημόσιας Τεχνικής Σχολής στο Ψυχρό, σε συνεργασία με το Καμπάνειο, πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της και το 1960 αναμενόταν η συγκρότηση σχετικής γνωμοδοτικής επιτροπής για την ίδρυση της Σχολής. Δυστυχώς όμως και πάλι, άγνωστο για ποιο λόγο, η ίδρυση της Σχολής δεν πραγματοποιήθηκε.
1959. Κατά την συζήτηση στη Βουλή του Ν.Δ. «περί τεχνικής και επαγγελματικής οργανώσεως της Μέσης Εκπαιδεύσεως και Διοικήσεως της Παιδείας» ο τότε βουλευτής Λασυθίου Εμμ. Κοθρής υπέβαλε τροπολογία στο άρθρο 20 του συζητουμένου Ν.Δ.που είχε ως εξής: «3. Δια Β.Δ. εκδιδομένου προτάσει Υπουργών Παιδείας και Οικονομικών μετ αίτησιν του εκπροσώπου του Καμπανείου Κληροδοτήματος ιδρύεται εν Ψυχρώ Λασυθίου Κρήτης Δημοσία Επαγγελματική Σχολή. Δια του αυτού Β.Δ. ορίζεται ο τύπος της Σχολής και η συμβολή του Καμπανείου Κληροδοτήματος δια τας δαπάνας λειτουργίας αυτού» Η τροπολογία αυτή έγινε δεκτή (ίδε εφημ. Συζητήσεων Βουλής Περιδ. Ε, Συνοδ.Α, τόμος Δ σελ.272. Συνεδρίασις 72α της 7-7-1959) Παρά την αποδοχή της τροπολογίας η Υπουργική υπόσχεση ποτέ δεν τηρήθηκε.
1960. Μεγάλη ανεμοθύελλα ενσκήψασα στο Ψυχρό ανήρπασε την κεραμοσκεπή στέγη του Σχολείου και κατόπιν τούτου αποφασίσθηκε η αντικατάστασή της από πλάκα σιδηροπαγούς σκυροδέματος.
1961. Με εργολαβία του Αλεξανδρίδη πραγματοποιήθηκε η εργασία αντικατάστασης της στέγης από τον εμπειροτέχνη Ζαχ. Πετράκη.
1962. Προσπάθεια ίδρυσης από το Υπ. Γεωργίας Κέντρου Γεωργικής Εκπαίδευσης στο Καμπάνειο. Μετά την αποτυχία ίδρυσης Τεχνικής Σχολής τόσο από το Εθνικό Ίδρυμα (1952) όσο και από το Υπ. Παιδείας (1958), οι προσπάθειες αξιοποίησης του Καμπανείου στράφηκαν στο Υπ. Γεωργίας, από το οποίο ζητήθηκε να ιδρύσει στο Ψυχρό Κέντρο Γεωργικής Εκπαίδευσης. Και ενώ η κεντρική Υπηρεσία ήταν ευνοϊκά διατεθειμένη για την ίδρυση του ΚΕΓΕ στο Ψυχρό (αρμόδιος Δ/ντής ο τ. Δ/ντής Γεωργίας Λασυθίου Κάβουρας) όταν ζητήθηκε η γνώμη της Δ/νσεως Γεωργίας Λασυθίου αυτή υπέδειξε σαν προσφορότερο τόπο ίδρυσης του ΚΕΓΕ την Σητεία, υπόδειξη που έγινε δεκτή.
1965. Ίδρυση Αγροτικής Μεταβατικής Οικοκυρικής Σχολής. Μετά την αποτυχία ίδρυσης του ΚΕΓΕ η Επιτροπή με την συμπαράσταση του νεοσύστατου Συλλόγου Λασυθιωτών ο Δικταίος και άλλων παραγόντων, εστράφη προς το Υπ. Προνοίας, από το οποίο ζήτησε (1963) την ίδρυση Οικοκυρικής Σχολής στο Ψυχρό. Το αίτημα έγινε ευνοϊκά δεκτό και με το Β.Δ Φεκ 115Α 1965, ιδρύθηκε η Αγροτική Μεταβατική Οικοκυρική Σχολή Ψυχρού. Το επόμενο έτος έγινε επισκευή του κτιρίου του Καμπανείου και την 27-5-1968 η ΑΜΟΣ εγκαταστάθηκε σ αυτό. Η ΑΜΟΣ Ψυχρού λειτούργησε επιτυχώς για μια τετραετία και ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1972 μεταφέρθηκε στην Ιεράπετρα.
1966. Πρόταση συγχώνευση Καμπανείου-Κρητικής Εστίας Σύμφωνα με την πρόταση θα παραχωρούνταν η περιουσία του Καμπανείου στην Κρητική Εστία, η οποία εις αντάλλαγμα θα χορηγούσε υποτροφίες (τροφή και στέγη) σε οκτώ νέους από τον νομό ή την επαρχία Λασυθίου. Στην πρόταση αυτή, για την οποία η τότε διοίκηση του Καμπανείου δεν θεωρήθηκε αμέτοχος, αντέδρασαν παράγοντες του Ψυχρού και δεν προωθήθηκε παραπέρα.
1967. Παραίτηση του Γ. Παραθυράκη και αντικατάστασή του από τον Κων. Μανωλόπουλο. Οι προσδοκίες που συνόδευσαν τον διορισμό του Παραθυράκη (1958) δυστυχώς δεν υλοποιήθηκαν και λίγα χρόνια αργότερα παραιτήθηκε. Στην θέση του διορίσθηκε (6-12-1967) ο Κων. Μανωλόπουλος, συνταξιούχος συμβολαιογράφος Αθηνών, δραστήριο μέλος της Επιτροπής την περίοδο 1924-1940. Το ίδιο έτος απεβίωσε ο Παν. Τσούτσουρας και στην θέση του διορίσθηκε ο Ιωάννης Μ. Καραβαλάκης, κτηνίατρος, από το Ψυχρό (ανάληψη καθηκόντων τον Μάιο του 1968) Η νέα Επιτροπή, δύο μέλη της οποίας κατάγονταν από το Ψυχρό (Μανωλόπουλος, Καραβαλάκης) ξεκίνησε την δραστηριότητά της με μεγάλο ζήλο. Έχουσα την υπόσχεση αρμοδίων υπηρεσιακών παραγόντων για επέκταση των δραστηριοτήτων της ΑΜΟΣ και προκειμένου να υλοποιηθεί η υπόσχεση αυτή, προέβη στην επισκευή του κτιρίου της Σχολής στο Ψυχρό (έναρξη εργασιών τον Σεπτέμβρη του 1969). Παράλληλα η Επιτροπή άρχισε διάφορες ενέργειες για την αξιοποίηση των δύο ακινήτων του κληροδοτήματος στην Αθήνα, οι οποίες όμως παρά τις προσπάθειες της Επιτροπής δεν είχαν αποτέλεσμα. Τον Ιανουάριο του 1970, ύστερα από τριάντα χρόνια προσφοράς Υπηρεσίας στο Καμπάνειο, παραιτήθηκε ο Γρηγόριος Μωράκης, λόγω φόρτου εργασίας. Στην θέση του διορίσθηκε ο Γεώρ.Ξεν.Φουκαράκης, συνταξιούχος Τραπεζιτικός, από τον Αβρακόντε. Μετά την αποχώρηση από την Επιτροπή του Γρ. Μωράκη και την ανασύνθεση που ακολούθησε με την συμπλήρωση της θέσης του αποβιώσαντος το 1967 Π.Τσούτσουρα, την ευθύνη της διαχείρισης του κληροδοτήματος ανέλαβε ο έχων τα πρεσβεία της ηλικίας Κων. Μανωλόπουλος. Γ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: 1970-ΣΗΜΕΡΑ
Μετά την αποχώρηση του Γρ. Μωράκη και τον θάνατο του Παν. Τσούτσουρα (1967), έγινε συμπλήρωση της Επιτροπής, την Προεδρία της οποίας ανέλαβε σε δεύτερη θητεία ο Κων/νος Μανωλόπουλος. Τα σπουδαιότερα θέματα που απασχόλησαν την Επιτροπή κατά την περίοδο αυτή ήταν :
1970. Νέα προσπάθεια αξιοποίησης των ακινήτων.
Το Ν.Δ. 424/1970 προέβλεπε νέο τρόπο αξιοποίησης των ακινήτων των κληροδοτημάτων. Κατόπιν τούτου η Επιτροπή υπέβαλε αίτηση χορήγησης δανείου στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για την ανοικοδόμηση των ακινήτων του Καμπανείου. Και ενώ αυτή αναμενότανε, με Κυβερνητική απόφαση τον Δεκέμβριο του 1973, ανεστάλησαν όλες οι χορηγήσεις δανείων.
1970. Έγκριση του Κανονισμού λειτουργίας του Καμπανείου Ιδρύματος.
Στα πλαίσια της προσπάθειας αναζωογόνησης του Καμπάνειου, η Επιτροπή, παράλληλα με τις λοιπές δραστηριότητες, προέβη στην σύνταξη Κανονισμού λειτουργίας, όπως προβλεπότανε από τον νόμο 2039/1939, ο οποίος εγκρίθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών και τέθηκε σε ισχύ με το Β.Δ. 205/26-3-1971 (ΦΕΚ Α 61 1971). Με τον Κανονισμό αυτό το Καμπάνειο αναγνωρίσθηκε σαν Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου με την επωνυμία «Καμπάνειον Ίδρυμα», διοικούμενο από τριμελή Διοικούσα Επιτροπή. Η πρώτη αποτελέσθηκε από τα μέλη της μέχρι τότε Επιτροπής Εκτελεστών Διαθηκών Ι.Καμπάνη-Εμμ.Γαλανάκη ως εξής: α) Κων.Μανωλόπουλος, συνταξιούχος συμβολαιογράφος από το Ψυχρό, πρόεδρος
1972. Παραίτηση Γ.Φουκαράκη
Το μέλος της Δ.Ε. Γ.Φουκαράκης υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους υγείας και στην θέση του διορίσθηκε ο Ιωάν. Εμμ. Παπαδάκης, αξ/κός πολεμικού Ναυτικού σε πολεμική διαθεσιμότητα από το Ψυχρό.
1972. Νέα προσπάθεια ίδρυσης Τεχνικής Σχολής
Την άνοιξη του 1973 η Δ.Ε του Καμπανείου με αίτημά της προς το Υπ. Παιδείας ζητούσε την ίδρυση Τεχνικής Σχολής στο Ψυχρό, σε συνεργασία με το Καμπάνειο Ίδρυμα. Το αίτημα έγινε κατ αρχήν δεκτό και ζητήθηκε η γνωμοδότηση του ΑΣΕΠ. Η Κυβερνητική αλλαγή τον Νοέμβριο του 1973 ματαίωσε για μια ακόμη φορά την επίτευξη του σκοπού του Κληροδοτήματος
1974. Ίδρυση σχολής ταπητουργίας από τον ΕΟΜΕΧ
Με υπόμνημα-αίτηση της Δ.Ε. με ημερομηνία 26-1-1970 προς τον Εθνικό Οργανισμό Χειροτεχνίας προτάθηκε η παραχώρηση του κτιρίου της Σχολής για την εγκατάσταση σ αυτό μιας ταπητουργικής, ξυλοτεχνικής ή άλλης παρεμφερούς Σχολής. Η Σχολή λειτούργησε το 197
1976. Δημοσίευση του Ν 455/76 «περί επωφελεστέρας αξιοποιήσεως ή διαθέσεως των υπέρ κοινωφελούς σκοπού καταληφθέντων ή δωρηθέντων περιουσιακών στοιχείων κατά το άρθρο 109 παράγ.2 του Συντάγματος. Άρθρο 2. «Οσάκις η θέλησις του διαθέτου ή δωρητού ως προς τον υπ αυτού ταχθέντα κοινωφελή σκοπόν δεν δύναται να πραγματοποιηθεί εξ οιουδήποτε λόγου καθ ολοκληρίαν ή κατά το μείζον του περιεχομένου ταύτης, επιτρέπεται η διάθεσις του καταληφθέντος ή δωρηθέντος προς τον αυτόν ή άλλον κοινωφελή σκοπόν εις την υπό του διαθέτου ή δωρητού καθοριζομένην περιοχήν ή εις την ευρυτέραν ταύτης περιφέρειαν»
1976. Έκθεση διοικητικού και διαχειριστικού ελέγχου του Καμπανείου Ιδρύματος
Στις 12-1-1976 υποβλήθηκε η έκθεση διοικητικού και διαχειριστικού ελέγχου του Ηλία Ηλιόπουλου με ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας παρατηρήσεις για τον τρόπο κατάρτισης του απολογισμού κ.λ.π. β) Γεώρ.Ξεν.Φουκαράκης, συντ. τραπεζιτικός από τον Αβρακόντε, ταμίας-διαχειριστής γ) Ιωάν.Μ.Καραβαλάκης, κτηνίατρος, από το Ψυχρό, γραμματέας
1977. Πρόταση για ίδρυση Τεχνικής και Επαγγελματικής Σχολής από το Υπουργείο Παιδείας.
Με το από 7-12-1977 υπόμνημα της Δ.Ε. του Καμπανείου προς το Υπ. Παιδείας εζητείτο η ίδρυση τεχνικής και επαγγελματικής Σχολής στο Ψυχρό. Το Υπουργείο αντέδρασε ζητώντας περισσότερες πληροφορίες και στοιχεία από τον Επιθεωρητή Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, χωρίς όμως να υπάρξει περαιτέρω συνέχεια.
1980. Θάνατος του Κων. Μανωλοπούλου. Στην θέση του διορίσθηκε ο γυιός του Παναγιώτης Κ.Μανωλόπουλος, συμ/φος Αθηνών.
1981. Παραίτηση Ι.Μ.Καραβαλάκη από μέλος της Δ.Ε. Λόγω μακροχρόνιας Υπηρεσιακής του μετακίνησης εις Βρυξέλλες ο Ι.Μ.Καραβαλάκης υπέβαλε την παραίτησή του στις 6-2-81 από μέλος της Δ.Ε.
1988. Κέντρο νέας προσαρμοσμένης τεχνολογίας στο Καμπάνειο-COMETT
Προήλθε από την συνένωση των στόχων του προγράμματος COMETT της ΕΟΚ για μια τοπική τεχνική σχολή προσαρμοσμένης τεχνολογίας με τους στόχους του Καμπανείου Ιδρύματος. Στο κέντρο αυτό λειτούργησε τμήμα παραγωγής μάλλινων και πλεκτών, ηλεκτρονικών υπολογιστών κ.λ.π. Επιστάτις του προγράμματος ήταν η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Μάντσεστερ Σόνια Γκρέγερ. Δυστυχώς το Κέντρο αυτό αποτέλεσε αντικείμενο κομματικής διαμάχης, με τελικό αποτέλεσμα να λήξει άδοξα η λειτουργία του.
1992. Απεβίωσε το μέλος της Δ.Ε. Ι. Παπαδάκης
1993. Διορισμός Κων. Ι. Παπαδάκη, υιού του αποβιώσαντος Ιωάννου Παπαδάκη
1994.Σύνθεση Δ.Ε.: Παν. Μανωλόπουλος, πρόεδρος, Κων.Ι.Παπαδάκης ταμίας, Κων.Ζαχ.Κανδυλάκης γραμματέας
1996. Παραίτηση Παν. Μανωλόπουλου από μέλους της Δ.Ε. και σε αντικατάσταση αυτού διορισμός Σταματίου Παπασταμάτη.
1998. Διοργάνωση Επιστημονικής Ημερίδας με θέμα: «Βιολογικές καλλιέργειες, φυτοπροστασία και νέες προοπτικές από την Βιοτεχνολογία». Η Ημερίδα διοργανώθηκε επί προεδρίας Κωνσταντίνου Παπαδάκη στις εγκαταστάσεις του Καμπανείου στο Ψυχρό στις 23-8-1998 με την συμβολή του Εμμ.Στρατάκη, καθηγητού της Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Στην Ημερίδα αυτή ομίλησαν 9 καθηγητές και άλλοι επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και έλαβαν μέρος πολλοί κάτοικοι της περιοχής. Υπήρξε μια πρωτόγνωρη εκδήλωση για το Καμπάνειο και για την Επαρχία Λασυθίου.
2002. Σύνθεση Δ.Ε.: Παπαδάκης Κωνσταντίνος, Παπασταμάτης Ανδρέας, Πάκτου Βικτωρία.
2004. (Φεβρουάριος). Ο Δήμος Οροπεδίου με το υπ αριθ. 277/2-2-2004 έγγραφό του προς το Υπ. Οικονομικών ζητά την αντικατάσταση της υπό τον Κων.Παπαδάκη Δ.Ε. από τους Αντώνιο Τζομπανάκη, Ιωάννη Πιταροκοίλη και Σοφοκλή Πιταροκοίλη, που διορίζονται τον Νοέμβριο του 2005(ΦΕΚ 18-11-2005).
2006 ( Ιούνιος). Παραίτηση του Ιωάννη Πιταροκοίλη και αντικατάσταση του από τον Δημήτριο Πλευράκη(ΦΕΚ 29-1-2007). 2007 (22 Φεβρουαρίου) σύστασης της νέας Δ.Ε.(Α. Τζομπανάκης, Πρόεδρος, Δ. Πλευράκης, Γραμματέας, Σ. Πιταροκοίλης, Ταμίας), οπότε και αρχίζει ουσιαστικά νέα προσπάθεια για την αξιοποίηση της περιουσίας και την εκπλήρωση των σκοπών του Ιδρύματος.
2007 (Οκτώβριος) Κατεδάφιση της ερειπωμένης οικίας στην οδό Ζήνωνος 33 και απόφαση της Δ.Ε. για μελλοντική ανοικοδόμηση της με τη μέθοδο της αντιπαροχής, για την οποία όμως απαιτείται νέα έγκριση από το Εφετείο Αθηνών, δεδομένου ότι η Δ./ση Εθνικών Κληροδοτημάτων έκρινε ως μη ισχύουσα την από το 1973 υπάρχουσα τοιαύτη. 2007. (Απρίλιος). Προσπάθεια αξιοποίησης του κτιρίου του Καμπανείου στο Ψυχρόυ σε συνεργασία με τη Σπηλαιολογική Εταιρεία και την δημιουργία του Καμπανείου Κέντρου Σπηλαιολογικών ερευνών και περιβαλλοντολογικής εκπαίδευσης.
2008. α)πρόταση συνεργασίας Καμπανείου Ιδρύματος και ΤΕΙ Ηρακλείου. β)πρόταση Δήμου για τη λειτουργία κέντρου μετεκπαίδευσης, συνεδριακού κέντρου και σπηλαιολογικού Μουσείου. γ) Πρόταση Ι. Καραβαλάκη για τη δημιουργία επιστημονικού κέντρου μελέτης προβλημάτων γεωργίας ενόψει λειτουργίας του φράγματος Αποσελέμη. Συνομιλίες για την συνεργασία του Καμπανείου Ιδρύματος με το Πανεπιστήμιο των Ορέων,
2008. Μετά την έκδοση της υπ αριθ. 1542/08 οικοδομικής άδειας άρχισαν οι εργασίες οικοδόμησης πενταορόφου κτιρίου στο οικόπεδο της οδού Κλεισόβης 3 στην Αθήνα με χρηματοδότηση από τα αποθεματικά του Ιδρύματος, που ολοκληρώθηκε σε 20 μήνες (μηχανικοί Ε. Βαβανάτσος, Ε. Ντενέζος, Κοτζιάς, εργολάβος Ν. Παπαδογιαννάκης)
2009. Επαφές και συνομιλίες για συνεργασία με το Πανεπιστήμιο των Ορέων με σκοπό α) την εκμάθηση και διατήρηση των παραδοσιακών επαγγελμάτων και β) την ίδρυση Μουσικής Ακαδημίας «ΡΕΑ» - πρόταση του ομ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Κρήτης Μανώλη Στρατάκη - η οποία θα λειτουργούσε στα κτίρια του Καμπανείου στο Ψυχρό
2010. Αγορά 12.000 μετοχών της ΕΤΕ αυξάνοντας τον αριθμό τους σε 40.000.
2011 (Ιούνιος) Ενοικίαση του νεόδμητου κτιρίου Κλεισόβης 3 στο ΙΤΕ Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης για 12 χρόνια.
2012. Τις ημέρες που γράφονται οι γραμμές αυτές έχει ληφθεί απόφαση από τη Δ.Ε, για την υπογραφή Μνημονίου Συνεργασίας μεταξύ Καμπανείου και Δήμου Οροπεδίου Λασυθίου και την παραχώρηση των κτιριακών εγκαταστάσεων Ψυχρού στο Δήμο για 25 χρόνια, προκειμένου να δημιουργηθούν χώροι εκπαιδευτικών διαδραστικών ψηφιακών πολυμέσων, στα πλαίσια του ολοκληρωμένου σχεδίου ανάπτυξης περιοχών υπαίθρου, σύμφωνα πάντα με τους σκοπούς και το καταστατικό του Ιδρύματος.
ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΜΠΑΝΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
ΠΗΓΗ
Αναδημοσίευση απο
Tριμηνιαία έκδοση όλων των Λασιθιωτών
ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
https://docplayer.gr/7894504-To-lasithi-tpimhniaia-ekdosh-olon-ton-lasithioton.html#show_full_text https://mydaimoncom.blogspot.com/2021/04/blog-post_35.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως