Άγονοι αγώνες

Κάποιοι αγώνες όπως αυτός που δίνουν οι κάτοικοι της Σητείας συνεχίζονται ακόμη δυναμικά , παρότι οι συσχετισμοί είναι τελείως άνιση, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος έχουν επιτυχή έκβαση.
Αναπάντεχα αισιόδοξη είδηση, σε μια διαταραγμένη εποχή που τα περισσότερα από τα κοινωνικά ζητήματα έχουν υποχωρήσει μοιραία σε δεύτερη μοίρα, υπό το βάρος των δυσμενών κοινωνικών συνθηκών που διαμορφώθηκαν λόγο των αλλεπάλληλων δυσυπέρβλητων κρίσεων που μας μαστίζουν.

Αποανάρτηση

Αποαναρτώ (μετά παρόδου αρκετών ημερών, η αλήθεια) την πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιο, (αν και για την ακρίβεια πρόκειται για επαναδημοσίευση) άρθρου γνώμης που επέλεξα με την δέουσα σοβαρότητα.

Δυσλειτουργίες

Το να λειτουργείς δημιουργικά εκφράζοντας υπόκωφα κύματα διανοητικής ιδιομορφίας,
(…)*  να δημιουργείς λειτουργικά, καταθέτοντας ιδιοτελή αθροίσματα επίκτητης ιδιοκτησίας.

*(…)

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει

Σχόλια επιπέδου «τουίτ»
Ένας δημοφιλέστατος και καθόλα συμπαθέστατος νεανίας, κατά πως φαίνεται απέκτησε μια ακόμη εμπειρία στο διάβα, του ιδιαίτερα επιτυχημένου (προς ώρας) ταξιδιού του στην ζωή, εκφράζοντας εντελώς αυθόρμητα μια διαπίστωση, σύμφωνα με όσα πληροφορούμαστε από τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», κάτι που επί των ημερών μας άλλωστε συνηθίζουν να πράττουν όλοι οι προκομμένοι η μη φερέλπιδες συνομήλικοι του.

Ένας λόγος για να πούμε δυο λόγια

Δίχως να έχω την παραμικρή διάθεση μεμψιμοιρίας, ιδιαίτερα τώρα εν μέσο θερινής ραστώνης που όπως κι αν το κάνουμε εδώ στις (φαιδρές) εσχατιές στον Νότο της ευρωπαϊκής επικράτειας ισχύει (ολίγον τι) παραπάνω. Αιτία η παρατεταμένη διάρκεια υψηλών θερμοκρασιών (συνθήκες καύσωνα) που χαρακτηρίζουν το δικό μας καλοκαίρι, φαινόμενο γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων καλούμενο χαρακτηριστικά ως «Κυνικά καύματα», εποχή κατά την οποία (ως κατ΄ εξοχήν μεσογειακός λαός) διάγουμε περίοδο ιδιαίτερης ιλαρότητας.

Περί (Α)πατρίδος

Στον αστικό ιστό της επαρχιώτικης μεγαλούπολης του Ηρακλείου, εκτός από την ιστορική καθημερινή εφημερίδα «πατρίς», κυκλοφορεί κι ένα άλλο σχεδόν ομότιτλο έντυπο πέριξ των παρυφών της πόλης, το οποίο τιτλοφορείτε «άπατρις»,

Τομπρούκ γιόκ

Προς μεγάλη μου απογοήτευση διαπίστωσα «ιδίοις όμμασι» ότι η αμμώδης παραλία που οριοθετείται στο ανατολικό άκρο της μακράς ακτογραμμής του Καρτερού, γνωστή με το τοπωνύμιο Τομπρούκ δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον με το ανάγλυφο που έως τα τώρα την γνωρίζαμε, απλός ''εξαφανίστηκε''. Φαίνεται ότι με την κακοκαιρία του χειμώνα που πέρασε η θάλασσα κυριολεκτικά την κατάπιε, συρρικνώνοντας την τόσο ώστε το μόνο που απόμεινε από την εκτεταμένη αμμουδιά της είναι μερικά ''αφιλόξενα'' βραχάκια. Παραλία λοιπών γιόκ, για να χρησιμοποιήσω την λέξη που συνηθίζει να αναφέρει στα καθημερινά απειλητικά ''γαβγίσματα'' του και το σκυλολόι παραδίπλα.

Αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος !

Αυτή η γνωστή σε όλους μας φράση συνοψίζει στην πραγματικότητα την αδηφάγο πρακτική που αντιμετωπίζονται οι κοινοί πόροι στον πλανήτη μας.
Παραθέτω μερικές εμπεριστατωμένες παρότι (κωμικοτραγικές) απόψεις περί των κοινών:

Όσο ζει κανείς πεθαίνει

Το παραδέχομαι προκαταβολικά προτού καν χρειαστεί να μπει κανείς στον κόπο και αρχίσει να κράζει, ο τίτλος της παρούσης ανάρτησης είναι μια βλακεία και μισή,

Αιχμές και παρακμές

«Δημοσιογραφία είναι η χαρά να πίνεις εις υγείαν των κορόιδων»*
«"Πρέπει να αγαπά κανείς πολύ τη δημοσιογραφία, την πατρίδα του, τους φτωχούς και κατατρεγμένους αυτού του κόσμου για να ασχολείσαι μαζί τους, ακόμα και όταν είσαι πολυεκατομμυριούχος. Πρέπει νομίζω, η ΕΣΗΕΑ να κατεβάσει τη ρήση του Ιάκωβου Μάγερ, του δημοσιογράφου που σκοτώθηκε στο >Μεσολόγγι κατά την Εξοδο, "η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης" και να τοποθετήσει προτομή του Γιώργου Τράγκα με την επιγραφή: Δημοσιογραφία είναι η χαρά να πίνεις εις υγείαν των κορόιδων.»
*Από άρθρο του καθηγητή Δημήτρη Ψυχογιού στα Νέα.

Μπορεί γενικά να μην συμφωνώ σε πολλά με τις τοποθετήσεις του κου καθηγητή άλλα με το προηγούμενο σχόλιο "έγραψε".