Περί (Α)πατρίδος

Στον αστικό ιστό της επαρχιώτικης μεγαλούπολης του Ηρακλείου, εκτός από την ιστορική καθημερινή εφημερίδα «πατρίς», κυκλοφορεί κι ένα άλλο σχεδόν ομότιτλο έντυπο πέριξ των παρυφών της πόλης, το οποίο τιτλοφορείτε «άπατρις»,

από την συγκεκριμένη φυλλάδα εστιάζω μόνο στον τίτλο της, σημειώνοντας ότι είναι ''τίμιος'', τουλάχιστον απέναντι στις ιδέες του χώρου που εκπροσωπεί.
Κρατώντας αυτήν την υποσημείωση περνάμε τώρα στην ''απέναντι'' όχθη, ανακαλώντας ένα κείμενο που κυκλοφόρησε πρόσφατα, κάπου! στον πανελλήνιο τύπο, με την επικεφαλίδα «Για τη Φιλοπατρία», υπογεγραμμένο δε από 71 συμπολίτες μας. Αφήνοντας κατά μέρος την συζήτηση με το αν συμφωνεί κανείς η όχι με την ενυπόγραφη δημοσίευση (εδώ που τα λέμε για ποιον λόγο άραγε να διαφωνεί;).
Κατ΄ εμέ, αυτό που πρωτίστως συμπεραίνεται από αυτήν την πρωτοβουλία είναι ότι, μέσα από τις ιδιαίτερα προσεκτικά διατυπωμένες, λεπτεπίλεπτες αποχρώσεις εθνεγερτικών εκφράσεων, πίσω από τα αναγκαία κελεύσματα εθνικής αφύπνισης, πέρα ακόμα κι από τα αριστεία αρχαιοελληνικών ρήσεων, δυστυχώς διακρίνεται ότι το όλο κείμενο διακατέχεται από ένα ενοχικό σύμπλεγμα.
Ενοχή την οποία διατρέχει οποιαδήποτε ακαδημαϊκού επιπέδου αναφορά σχετίζεται με την πατρίδα, την αυτοθυσία, των ηρωισμό, οποιαδήποτε δηλαδή αξία εκφράζει θεμελιώδεις υποχρεώσεις απέναντι στην άμυνα της πατρίδας. Υπό το κράτος λοιπών μιας τέτοιας νοοτροπίας, καμία παρόμοια προσπάθεια δεν συνάδει με το όλο εγχείρημα, καθώς είναι προφανώς ασύμβατη με την ψυχή και το πνεύμα που εμπνέεται ''ηρωικών παιάνων''. Αργά η γρήγορα όμως κι εδώ, όπως συμβαίνει με το κάθε τι, θα κληθούμε να καταβάλουμε το ανάλογο τίμημα των επιλογών μας.