Κωνσταντίνος Κατσούλης. Η δικαστική διαδικασία για την δολοφονία του δεν έχει τελεσιδικήσει.

«Ξαναζώ με τον φόνο του Αλκη το δράμα του παιδιού μου»

Οκτώ χρόνια περιμένει ο Βασίλης Κατσούλης να τελεσιδικήσει η υπόθεση του θανάτου του γιου του, που χτυπήθηκε από οπαδούς αντίπαλης ομάδας σε κερκίδες, για να πεθάνει έπειτα από 15 ημέρες.

Κωνσταντίνος Κατσούλης ένας φίλαθλος που πρέπει να τον ντρέπεται μια πόλη.

Στοιχειωμένα κρίματα.

«Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο», προτού ακόμα σιγήσουν να αντηχούν στις συνειδήσεις μας οι απεγνωσμένες εκλύσεις από την άνανδρη και εντελώς αναίτια σφαγή του 19χρονου παλικαριού στην Θεσσαλονίκη, από μια συμμορία οργανωμένων αλητών. Σαν ένας «άγγελος θανάτου» να τράβηξε ξαφνικά το βαρύ πέπλο του χρόνου ξεσκεπάζοντας μια μακάβρια λίστα από στοιχειωμένα κρίματα.

Ο καλός ο κακός ο άσχημος και ο θιγμένος.

Μέσα στο καθόλα κόσμιο διαδικτυακό περιβάλλων όπου συνήθως διαχειμάζω, ξάφνου άθελα μου κι όλος τυχαίος περιέπεσε στην αντίληψη μου ένας όχι και τόσο καθώς πρέπει διαλεκτικός ΄΄καυγάς΄΄. Έκ πρώτης σκέφτηκα να μην ανακατευτώ, επειδή ούτε λόγος μου πέφτει αλλά ούτε με αφορά, αναλογιζόμενος εδώ που τα λέμε συν της άλλης και την παροιμία «Όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». ΑΛΛΑ ως γηγενής Έλλην βλέπεται, η ελληνώνυμος κατά άλλους, με τρώει και μένα η κούτρα μου και είπα να το εκμυστηρευτώ κατά κάποιο τρόπο. Όσο για την επικεφαλίδα που επέλεξα διευκρινίζω προς αποφυγή παρανοήσεων, ότι εκτός από τον κλασικό τίτλο ταινίας που αυτόματος παραπέμπει στο κλίμα μονομαχίας, δεν υποδεικνύει ούτε υπονοεί πρόσωπα η καταστάσεις, μιας και τα κείμενα παραθέτονται με χρονολογική σειρά. Αυτά τα ολίγα από μένα, στην συνέχεια μπορείτε να απολαύσετε με την ησυχία σας τους μετρ του είδους να ανταλλάσουν πυρά κατά ριπάς αδειάζοντας αδυσώπητα κατά των αντιπάλων την καυστική τους μελάνι.

Το Μαρόκο του Rayan και η Ελλάδα του Άλκη.

Την ώρα που η απονευρωμένη κοινωνία στην Ελλάδα για ακόμη μια φορά εμβρόντητη προσπαθούσε να καταλάβει τον λόγο της αναίτιας, εν ψυχρό δολοφονίας ενός παλικαριού της πάνω στο άνθος της ηλικίας του, στο Μαρόκο εξελισσόταν ένα διαφορετικό δράμα, οι αντιδράσεις όμως από τους μαροκινούς πολίτες αναδεικνύουν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των κοινωνικών νευρώνων των δυο λαών.

Το τελευταίο ριζίτικο ;

Ο πλούτος μου είναι το σπαθί κι δόξα το ντουφέκι, που ρίχνει στους τυράννους μου φωθιά και αστροπελέκι.*
Στίχοι που στάθηκαν αφορμή, (δεδομένο ότι στην εποχή μας δεν νοούνται επ’ ουδενί ) να αναρωτηθώ πιο θεωρείται ως το τελευταίο χρονικά καταγραμμένο ριζίτικο;. Με μια διαδικτυακή αναζήτηση που έκανα, παρότι βρήκα αρκετές αξιόλογες πληροφορίες, δεν νομίζω ότι καλύπτεται πλήρως το θέμα. Εκτός του ότι θεωρώ έκπληξη το γεγονός ότι η πιθανή χρονολογία των τελευταίων ριζίτικων μετατοπίζεται σε πιο πρόσφατο χρόνο.

Μια μισή σελίδα.

Μια μισή σελίδα πριν το τέλος.
Αυτά που ως τα τώρα στην ζωή, θεωρούσα με αγωνία, αισίως μετεξελίσσονται σε ιλαροτραγωδία.
Εξηγείται και αλλιώς.
Στο δια ταύτα,
ο κάθε ένας, επιβεβαιώνει την γελοιότητα του με τον τρόπο του.
Τώρα που οι πρότεροι μου “φύγαν”, το τελευταίο που θα τους έπρεπε, θα ήταν κλαψωδία.

...1932...

«...ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. »

 

Αφιλότιμο σταμνί.

Το ότι θα ερχόταν καιρός που θα τολμούσα να έπιανα στο “στόμα” του μπλοκ μου, τον περί πολλού κο Σαραντάκο, ούτε που θα μπορούσα να το διανοηθώ. Συνήθως όποτε διέρχομαι από το δημοφιλές ιστολόγιο του, το πράττω με κάποιο δέος, συναισθανόμενος πραγματικά την πνευματική αξία του ως βαθύ γνώστη των γραμμάτων.

Ασκήσεις επι του πληκτρολογίου.

Εκμυστηρεύομαι ότι όσο περισσότερο μονολογώ, μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο, τόσο λιγότερο ακούω τους γύρω μου, κι αν όπως “κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια”, ισχύει γενικός κάτι τέτοιο. Ίσως έτσι, μέσο των πρόσφορων διαδρομών, μετέχω τρόπον τινά, στην εξέλιξη ενός αλληλεπιδραστικού κώδικα επικοινωνιακής προσέγγισης.

Άκαδρο.

Παραθέτω λευκό κάδρο, ελλείψει μιας φώτο, που μου άρεσε τόσο πολύ, που εκπλάγηκα και ο ίδιος ακόμα, μιας και ο συγκεκριμένος καλλιτεχνικός τομέας εκτός ολίγων ιδιαίτερων περιπτώσεων (ιδίως παλαιότερων) σπανίως μου προξενεί ιδιαίτερη αίσθηση. Επειδή όμως είναι συνηθισμένο στον μάταιο τούτον κόσμο, οι προθέσεις, αρκετές φορές να μην συμπίπτουν με τις προϋποθέσεις. Ιδίως όταν συναρτώνται εντός πλαισίων που ορίζονται, από την δυναμική που διέπει τις ανθρώπινες δράσεις, στάσεις, συμπεριφορές, και λοιπές καταστάσεις. Παρότι λοιπών δεν εξελίχθησαν τα πράγματα κατά πώς το φανταζόμουν, εν τούτοις δεν προτίθεμαι να καταθέσω τα όπλα αμαχητί, όχι προτού επιχειρήσω, έστω μια άνιση προσπάθεια, να παρουσιάσω, αυτό που στη φωτογραφία καταγράφηκε με ένα κλικ, με λόγια.