Αφιλότιμο σταμνί.

Το ότι θα ερχόταν καιρός που θα τολμούσα να έπιανα στο “στόμα” του μπλοκ μου, τον περί πολλού κο Σαραντάκο, ούτε που θα μπορούσα να το διανοηθώ. Συνήθως όποτε διέρχομαι από το δημοφιλές ιστολόγιο του, το πράττω με κάποιο δέος, συναισθανόμενος πραγματικά την πνευματική αξία του ως βαθύ γνώστη των γραμμάτων.

Σεβόμενος πάντοτε την ιδιαίτερη προσέγγιση που έχει στα θέματα που αναφέρεται, κι ώμος εδώ κολλάει αυτό που λέγεται, «η στάμνα πολλές φορές πάει στη βρύση και μια φορά σπάει ». Αυτό φαίνεται ότι συνέβη ετούτη την φορά, που το σταμνί πήγε για φιλότιμο και φιλότιμο δεν βρήκε, αφού ο καθ όλα συμπαθής κος Σαραντάκος, φαίνεται πως το συγκεκριμένο θέμα το είχε βάλει σκοπό να το "αποδόμηση". Δεν κατάφερα να βγάλω διαφορετικό συμπέρασμα διαβάζοντας το συγκεκριμένο άρθρο του.  Όλο ναι μεν αλλά, το πηγαίνει από εδώ, το σέρνει από κει, γυροφέρνοντας το πέρα δώθε, σαν την άδικη κατάρα,. Ξετυλίγοντας όπως κάθε φορά άλλωστε συνηθίζει, διεξοδικά και στο ακέραιο την ευρυμάθεια του, σε συνδυασμό με τον πάντοτε εντυπωσιακό, αν και μόνιμα μονομερή εστιασμένο λόγο του. Είτε δικαίως, είτε λιγότερο αδίκως, τέλος πάντων, δεν διαθέτω τις απαραίτητες γνώσεις ώστε να καταφέρω να αντιπαραθέσω τις όποιες διαφωνίες μου, εκτός του ότι και το να συμφωνώ απλός συνέχεια μαζί του, καμιά αξία δεν θα είχε. Έτσι τώρα το μόνο που μπορώ να εκφράσω, είναι το συναίσθημα που μου προξένησε, ώστε να αναρωτηθώ, αν πρέπει να έχεις φιλότιμο, για να μην ασχολείσαι με το φιλότιμο, η αν, δεν πρέπει να έχεις φιλότιμο, για να ασχολείσαι με το φιλότιμο.