Ο καλός ο κακός ο άσχημος και ο θιγμένος.

Μέσα στο καθόλα κόσμιο διαδικτυακό περιβάλλων όπου συνήθως διαχειμάζω, ξάφνου άθελα μου κι όλος τυχαίος περιέπεσε στην αντίληψη μου ένας όχι και τόσο καθώς πρέπει διαλεκτικός ΄΄καυγάς΄΄. Έκ πρώτης σκέφτηκα να μην ανακατευτώ, επειδή ούτε λόγος μου πέφτει αλλά ούτε με αφορά, αναλογιζόμενος εδώ που τα λέμε συν της άλλης και την παροιμία «Όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». ΑΛΛΑ ως γηγενής Έλλην βλέπεται, η ελληνώνυμος κατά άλλους, με τρώει και μένα η κούτρα μου και είπα να το εκμυστηρευτώ κατά κάποιο τρόπο. Όσο για την επικεφαλίδα που επέλεξα διευκρινίζω προς αποφυγή παρανοήσεων, ότι εκτός από τον κλασικό τίτλο ταινίας που αυτόματος παραπέμπει στο κλίμα μονομαχίας, δεν υποδεικνύει ούτε υπονοεί πρόσωπα η καταστάσεις, μιας και τα κείμενα παραθέτονται με χρονολογική σειρά. Αυτά τα ολίγα από μένα, στην συνέχεια μπορείτε να απολαύσετε με την ησυχία σας τους μετρ του είδους να ανταλλάσουν πυρά κατά ριπάς αδειάζοντας αδυσώπητα κατά των αντιπάλων την καυστική τους μελάνι.

Το ασυμβίβαστο Εκκλησίας και θρησκείας

Christos Yiannaras | 29 Nov 2020

Η διπλή αθλιότητα του Χρήστου Γιανναρά

Γιάννης Η. Χάρης 19.12.2020

Η Ελλάδα της Γιορτής

Χρήστος Γιανναράς 26.12.2020 

Η πανουργία του Γιανναρά, … η Μπουμπουλίνα και ο Ραψωδός

Γιάννης Η. Χάρης 09.01.2021,

Σαράντα χρόνια μονοτονικό

Χρήστος Γιανναράς 23.01.2022 

Σαράντα χρόνια μονοτονικό

 sarant 27 Ιανουαρίου, 2022

Μια φορά κι έναν καιρό… ένας Γιανναράς…

Γιάννης Η. Χάρης 05.02.2022

«Ελληνώνυμοι» οι Ελληνες και «Ελλαδιστάν» η Ελλάδα;

Παντελής Μπουκάλας 06.02.2022  

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η ''υπαρξιακή'' διαμάχη με τις εκατέρωθεν αντιπαραθέσεις μεταξύ των συστεγασμένων ''κονδυλοφόρων'' μπορεί να συνεχιστεί, αλλά ωσότου βρίσκεται σε εξέλιξη, «μιας και φύτρωσα εκεί που δεν με σπέρνουν» θα προσπαθώ να ενημερώνω την παρούσα ανάρτηση με ότι σχετικό νέο υποπέσει στην αντίληψη μου. Εν τω μεταξύ αναδημοσιεύω απόσπασμα από την τελευταία απάντηση του Χ. Γ. παίρνοντας τρόπον τινά θέση, ευρισκόμενος θέλω να πιστεύω στην «σωστή πλευρά της Ιστορίας» όσον αφορά τουλάχιστον ετούτον τον αναίμακτο διαξιφισμό.

Θριαμβική ασυνεννοησία.

Χρήστος Γιανναράς  20.02.2022

Τις δυο προηγούμενες Κυριακές, 6 και 13 Φεβρουαρίου, η «Κ» δημοσίευσε διαδοχικά δύο κείμενα του μόνιμου συντάκτη της Παντελή Μπουκάλα, που αφορούσαν στη δική μου «συλλήβδην» επιφυλλιδογραφία. Ο Π.Μ. κατέθετε απερίφραστα ότι τα κείμενά μου στην «Κ» είναι τόσο αυθαίρετα και διαστρεβλωτικά, ώστε να τον προσβάλλουν προσωπικά («νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά» λέει). Αλλά προσβάλλουν εμπρόθετα (σκόπιμα, εκ προθέσεως) και όλους τους Ελλαδίτες «γνώριμους και άγνωστους, που έτυχε να γεννηθούν σε τούτα τα μέρη». Και παραθέτει φραστικά αλιεύματα, διάσπαρτα σε διάστημα πενήντα περίπου χρόνων επιφυλλιδογραφίας, στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδα

Τα επιχειρήματα και το λεξιλόγιο των δύο άρθρων του Π.Μ. ομολογώ ότι με ξάφνιασαν, δεν είχα ξαναδεί στην «Κ» τέτοιο είδος επιθετικότητας. Περιθώριο για απάντηση δεν υπάρχει, θα μου επιτραπεί μόνο να παραθέσω «σποράδην» θραύσματα της εκφραστικής του Σεφέρη, από τις «Δοκιμές», σαν έμμεση απάντηση που αποκλείει οπωσδήποτε το ενδεχόμενο να «προσβληθεί προσωπικά» (άλλη μια φορά, αθέλητα) ο Π.Μ. Αντιγράφω, λοιπόν, από τον Σεφέρη
«Πάει καιρός που θα έπρεπε να είχα τελειώσει. Κι όμως, μολονότι ξεπέρασα το μέτρο, έχω την εντύπωση πως δεν έκανα τίποτα παρά να δώσω λίγες ενδείξεις (μαζί με πολλά χάσματα) που μπορεί να χρησιμοποιήσουν άλλοι, αν τους ενδιαφέρει, για να υποστηρίξουν αυτές ή τις αντίθετες απόψεις, με περισσότερη ακρίβεια…
…Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθειά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τρόφιμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη; Θα παραδεχθούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα, μήτε το γύρισμα προς τα πίσω. Γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός…
…Ο Θεός μάς χάρισε μια γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμη, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε… Δεν ξέρω πόσο θα βαστάξει ακόμη αυτό. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η μαγιά λιγοστεύει… Δεν είναι καινούργια τα σημεία που δείχνουν πως αν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, αν αφεθούμε μοιρολατρικά στη δύναμη των πραγμάτων, θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μια γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη…
…Ο άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν… Οταν ένας τόπος δε δείχνει προκοπή μέσα σε σαράντα χρόνια, αυτό σημαίνει πως πέφτει κατακόρυφα… Δεν ξέρω αν η Ελλάδα θα σωθεί ποτέ μόνο με την αηδία…»