Εκμυστηρεύομαι ότι όσο περισσότερο μονολογώ, μέσα από αυτό εδώ το ιστολόγιο, τόσο λιγότερο ακούω τους γύρω μου, κι αν όπως “κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια”, ισχύει γενικός κάτι τέτοιο. Ίσως έτσι, μέσο των πρόσφορων διαδρομών, μετέχω τρόπον τινά, στην εξέλιξη ενός αλληλεπιδραστικού κώδικα επικοινωνιακής προσέγγισης. Που καθότι εξυφαίνεται από βιωματικές τάσεις, ενίοτε συντελεί δραστικά, στην δημιουργία μιας ευρύτερης κοινωνικής δυναμικής.
Παρατηρώ, παρότι έτερον εκάτερον, ότι όσο περισσότερο καιρό ομιλώ, παρεμβαίνοντας επί παντός επιστητού, τόσο ευκολότερα αίρονται οι άμυνες μου, παραμερίζοντας τους ανασταλτικούς περιορισμούς, που δρουν κατασταλτικά, αποτρέποντας με από το να εκφράζομαι ανεπιφύλακτα. Ωστόσο φαίνεται ότι ευτυχώς, λειτουργούν ακόμα μερικές δικλίδες, ώστε προτού να είναι αργά, να περιορίζεται, η ανεπανόρθωτη έκθεση μου, από έναν αυθόρμητο κατακλυσμό, από ακατάληπτες εκθέσεις φαϊνών ιδεών.
Δεν παραγνωρίζω επίσης ότι η ανεπαίσθητη ψηφιακή παρουσία μου, το περισσότερο που μπορεί να συγκριθεί είναι ως ψευδαίσθηση ίχνους αποτυπωμένου σε καπνό. Εν μέρει όμως αρκεί, καθώς φαίνεται ότι καλύπτει την επίκτητη ανάγκη, που υποβάλει το εγωιστικό υπαρξιακό μου αποτύπωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως