Το Μαρόκο του Rayan και η Ελλάδα του Άλκη.

Την ώρα που η απονευρωμένη κοινωνία στην Ελλάδα για ακόμη μια φορά εμβρόντητη προσπαθούσε να καταλάβει τον λόγο της αναίτιας, εν ψυχρό δολοφονίας ενός παλικαριού της πάνω στο άνθος της ηλικίας του, στο Μαρόκο εξελισσόταν ένα διαφορετικό δράμα, οι αντιδράσεις όμως από τους μαροκινούς πολίτες αναδεικνύουν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των κοινωνικών νευρώνων των δυο λαών.

Δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί το λιγότερο ως συγκινητικό, το πώς μια χώρα, ένας λαός, αντιδρά με ολόθερμες εκδηλώσεις μετέχοντας με όλη την θέρμη της ψυχής του στην αγωνία του άτυχου μικρού μαροκινού, όταν επί πέντε μερόνυχτα διεξάγονταν ένας τιτάνιος αγώνας στην προσπάθεια να σωθεί η ζωή του εγκλωβισμένου παιδιού. Παρά την υπερπροσπάθεια των διασωστών λόγο των ιδιαίτερων δυσκολιών του επιχειρήματος η περιπέτεια του μικρού Rayan είχε τραγική κατάληξη, δυστυχώς το μικρό παιδάκι δεν τα κατάφερε, ξεψύχησε λίγο προτού τα συνεργεία διάσωσης καταφέρουν να τον προσεγγίσουν απεγκλωβίζοντας τον
είδη νεκρό.
Πόσο ανατριχιαστικό από την άλλη, όταν ανεξέλεγκτες συμμορίες που απαρτίζουν αλητάμπουρες και χαμένα αποβράσματα με ύφος, και θέση προεξάρχοντα στην ευυπόληπτη ιεραρχία της ανώνυμης μάζας των κουρελόψυχων οπαδών.
Τούτοι λοιπών οργανωμένα, μεθοδικά, συστηματικά, σεργιανίζουν ανενόχλητοι στους δρόμους των πόλεων κόβοντας το νήμα της ζωής ανυποψίαστων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων όποτε και όπου αποφασίσουν.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ
Αυτήν την κοινωνία φτιάξαμε, αυτή η κοινωνία μας αξίζει, το μαρτυρά το ένα γεγονός μετά το άλλο, μιας μακράς σειράς σκαιών πράξεων, πολλές από τις οποίες ενδεχόμενος να συνιστούν ιδιαίτερο κίνδυνο ώστε να προκαλέσουν ντόμινο ανεξέλεγκτων αντιδράσεων. Τούτο το κακό δεν ξορκίζεται πια με παρηγορητικά κλισέ, επιδείξεις αλληλεγγύης η ευρηματικούς αφορισμούς, πολύ δε περισσότερο με συνθήματα μίσους και αντεκδίκησης. Τούτο το κακό δεν αρκεί μόνο να το απομονώσεις, μέχρι να παιδευτούμε, θα εξακολουθεί να ριζώνει όπου βρίσκει πρόσφορο έδαφος, είτε είναι γήπεδα είτε είναι κόμματα είτε
παρατάξεις…
Εν τω μεταξύ παρά το σοκ από αυτήν την τραγωδία θα μείνουμε πάλι με το σύνηθες αίσθημα πικρίας, ξέροντας ότι αμέσως μετά από ενός λεπτού σιγή, ως είθισται, απλός δεν θα αλλάξει τίποτα, καθώς δεν πρόκειται ούτε για το πρώτο μα ακόμη χειρότερα ούτε για το τελευταίο αποτρόπαιο γεγονός. Κατά τα άλλα ας σπεύσουμε να επανέλθουμε στην μίζερη χίμαιρα της αυταρέσκειας μας συνεχίζοντας ατάραχοι να κομπάζουμε, παπαγαλίζοντας τις αρχέγονες αξίες μας, ως οι μοναδικοί πρεσβευτές των φώτων του πολιτισμού.