 |
Προς θεού, μην θεωρηθεί ότι υπαινίσσομαι άλλα τινά,
αλλά στην πραγματικότητα ισχύει ότι,
όταν η ανάγκη να διαγράφεις,(αποσύνθεση) είναι τόσο έντονη,
ώστε να υπερισχύει της διάθεσης να γράφεις, (σύνθεση)
τούτο σημαίνει ότι η όποια έστω δημιουργική πορεία προς την πνευματική αναζήτηση έχει ανακοπεί,
αφού όντας εκ του αποτελέσματος, με δεδομένη την τραγική κατάσταση επί των γεωπολιτικών πεδίων,
θεωρητικά έχουμε περιέλθει πλέον σε ιδεολογικό αδιέξοδο.
ΥΓ
Εξάλλου, με «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», δεν …
Επανέρχομαι με ένα από τα πολλά ''γραφικά'' που εξακολουθούν να συμβαίνουν ακόμα σ΄ αυτόν τον έρμο τόπο, που όπως φαίνεται δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψουν ποτέ. Ενδεικτικό η καταφανής καταπάτηση, ''προστατευόμενης'' ζώνης παρά τον χαρακτηρισμό της περιοχής με διατάξεις εγκυκλίους κλπ ως βιότοπου, καθώς εκτός από αιγιαλό μιλάμε για τις εκβολές ποταμού, σημαντικό χώρο ανάπαυσης για τα αποδημητικά πουλιά.
«Χρονιά ρεκόρ για τις εκτοξεύσεις πυραύλων στο Διάστημα»
Καθώς το ένστικτο μου με ωθούσε στην δημιουργία μιας ακόμα τρομερής και φοβερής παρουσίασης, αυτήν την φορά εμπνεόμενος από γεγονότα αιχμής που σηματοδοτούν την πρόοδο σχετικά με την κατάκτηση του διαστήματος.: «Το 2023 ήταν χρονιά-ρεκόρ για τις πετυχημένες (τροχιακές) εκτοξεύσεις.»
Από την παρουσίαση της προηγούμενης σελίδας που αναφέρεται στην γέφυρα στο Σελινάρι στις αρχές του αιώνα, συνειδητοποίησα πάλι ότι ενίοτε το ένα φέρνει τ΄άλλο κι έτσι μερικές φορές καταφέρνουμε να οδηγούμαστε σε κόσμους παλιούς κι αγαπημένους, χαμένους πια μα που διασώζονται έστω περιγραφικά από κάποιους ''ξένους'' κυρίως που αποδείχθηκαν αρκούντως οξυδερκής ώστε να εκτιμήσουν έναν μοναδικό ζώντα πολιτισμό, αυτόν τον χαμένο πολιτισμικό θησαυρό της Κρήτης.
Αναδημοσίευση φωτογραφίας με παραπομπή σε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση που δημοσιεύεται στο ιστολόγιο Νόστιμον ήμαρ.. με τίτλο :
«Πρόκειται για τρεις πολύ παλιές φωτογραφίες στο Φαράγγι του Σελλιναριού που λογικά τοποθετούνται από 1915 – 1930».
