Μπυρολογισμοί

 Όσο διάβαζε και ξαναδιάβαζε το καινούργιο του σχόλιο, σε κάθε επανάληψη τον διακατείχε ολοένα περισσότερο η πεποίθηση ότι κατάφερνε για μια ακόμη φορά να αποδώσει ακόμη και μέσο αυτής της ελάχιστης ύλης του συγγραφικού του εγχειρήματος, ατόφιο το γνήσιο λογοτεχνικό του ταλέντο.

Γεγονός που ούτως η άλλος τον ικανοποιούσε ιδιαίτερα, αλλά ένα παραπάνω τώρα καθώς αιτία κι αφορμή ετούτης εδώ της ευρηματικής σύλληψης στάθηκε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά προϊόντα, παρότι η καθημερινή σχεδόν κατανάλωση αυτού του δημοφιλούς προϊόντος λαμβάνει διαστάσεις εσμού. 
Κλίνει όμως παρόλα αυτά κι αυτό άδοξα τον κύκλο του οδεύοντας προς τον κάδο ανακύκλωσης μιας και οι άδειες συσκευασίες που το περιέχουν πετάγονται ως άχρηστες .
Χικ!
-Παρεμπίπτοντος στο σημείο αυτό, κολλάει δεν κολλάει και να με συγχωρεί γι αυτό ο αγαπητός αναγνώστης, θα ήθελα να παραθέσω μια παρατήρηση, η καλύτερα μια απορία μου -
Πώς συμβαίνει τώρα; κι αυτός που σε κάθε περίπτωση τυγχάνει να χειρίζεται γενικά τον λόγο, είτε καθώς γράφει, είτε όταν αγορεύει, κλπ, να επιδιώκει να τον επιμηκύνει το δυνατόν περισσότερο, κατά πολύ πέραν του φιλότιμα ανεκτού, ενώ παράλληλα σαφώς γνωρίζει ότι πιθανότατα όλοι οι υπόλοιποι, όπως κι ο ίδιος άλλωστε, όταν τυγχάνει να παρακολουθεί αντίστοιχα "σοφιολογικά γκαλά " να βαριέται ανυπόφορα, ανυπομονώντας να τελείωση όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα αυτή η μονότονη διαδικασία.
(Πιθανών ίσως να υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, ελάχιστες υποθέτω )
Η απορία μου πάντως αυτή αν και σχεδόν ξεχασμένη, εξακολουθεί να παραμένει, παρότι βρίσκεται τελευταία πίσω από μια μακρά σειρά από χαρακτηρισμούς ως επακόλουθα της υποβόσκουσας ματαιοδοξίας μου, και διάφορα άλλα ψυχοτοξικά συνώνυμα όπως υπερφίαλος, αλαζόνας, επηρμένος, ξιπασμένος, υπερόπτης, φαντασμένος κι όλα όσα ανήκουν στην συγκεκριμένη συνομοταξία, κάνοντας με να πιστεύω ότι κάπως έτσι, θα καταφέρω να γεμίσω με ζωηρό ενδιαφέρων το ψυχρό κι αδιάφορο κενό, ανάμεσα σε ένα κατάμεστο ακροατήριο, αφενός κι εμένα ιστάμενο αφ υψηλού επάνω σε ένα παλλόμενο από ζέση πόντιουμ, αφετέρου.
-Και πίνω ζύθους πίνω ζύθους πίνω ζύθους...
(Μ΄ ότι αυτό συνεπάγεται!)
-Ιδιαίτερα στις μεγάλες αλλά όχι μόνο εταιρείες ζυθοποιίας παράγεται το δημοφιλές προϊόν της μπύρας ,το οποίο όλοι ξέρουμε ότι ειδικά την καλοκαιρινή περίοδο με το «πιάσε μια παγωμένη» η κατανάλωση ''φτάνει ταβάνι'' που αλλού θα μπορούσε να κάνει περισσότερο θραύση ; πέρα από τα μαγαζιά που τις προσφέρουν κατά αποκλειστικότητα;
Τις αγαπητές μας μπυραρίες.
Στην πιάτσα πάντως, δεν απαντάς πουθενά κατάστημα με την επωνυμία ζυθοπωλείον, όπως ίσως θα υπέθετε κάποιος αυστηρός φιλόλογος.
Αλλά κι από την άλλη πάλι παραδόξως, ούτε για επιχειρήσεις που προβάλλονται ως μπυροποιίες ακούς, διότι όσες μεγάλες εταιρείες του κλάδου σέβονται τον εαυτό τους κι εδώ πάλι αφορά την συντριπτική πλειοψηφία, επιλέγουν να αποκαλούνται ως εργοστάσια ζυθοποιίας.
Παρότι τα χουμε βολέψει εξαιρετικά καλά με την εκφραστικότητα της γλώσσα μας και καταλαβαινόμαστε μια χαρά, σαφώς δεν τίθεται τέτοιο θέμα, (κουβέντα να γίνεται) όμως είναι αλήθεια ότι αυτή η ασυμφωνία γραμματικών όρων, δεν παύει δομικά να συνιστά μια συντακτική ελαφρότητα, δημιουργώντας ένα αδικαιολόγητο χάσμα -ανάλογο με αυτό π.χ του πιλοποιείου με το καπελοπωλείο – Δυσαρμονία τελικά που δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται ειδικά όταν πρόκειται για έναν τόσο σύντομο δρόμο, από την παραγωγή στην κατανάλωση.
(Σας ευχαριστώ)

Υ.Γ
Ομολογώ ότι ανεβάζοντας κι αυτό το κειμενάκι (κι αυτό σπεύδω να το δηλώσω εξ αρχής) ευελπιστώ ότι ολοκληρώνεται επιτέλους αυτός ο κύκλος παράξενων ιδεο-κειμένων, που τώρα τελευταία ταλανίζουν την ''δημιουργική'' μου σύλληψη και τα οποία αλίμονο μου, παρά τον φόβο Θεού και ''κοινού'' δημοσιεύω,το πρόσφατο διάστημα .