Σε μια ψυχή που λείπει (Χρήστος Λίατης)

Όταν κάποτε, κάποια στιγμή, ετούτη η ιστοσελίδα θα έχει πια πάψει από καιρό να αναγγέλλει παρηγορητικούς αποχαιρετισμούς, όπως συνηθίζει να κάνει για αγαπητά πρόσωπα, με μια δυστυχώς σχετική συχνότητα, αυτό πιθανότατα θα σημαίνει ότι ο υποφαινόμενος θα έχει κι αυτός με την σειρά του αποχαιρετήσει, κι αναμφίβολα δεν θα έχει βρεθεί κανείς να τον αποστρατήσει. 

Μετά από αυτήν την αχρείαστα μακάβρια εισαγωγή, που προηγήθηκε, σαν ένας άκαιρος επικήδειος ενός αδιόρθωτου προπέτη, άντε τώρα να εξηγήσεις, ότι αυτές ακριβός οι σκέψεις "μου κατέβηκαν" καθώς συλλογιόμουν να αφιερώσω μερικές κουβέντες, σε έναν παλιό φίλο.

Η παρούσα λοιπόν ανάρτηση δικαιωματικά πια αποδίδεται σε εκείνον για τον οποίο εξ αρχής προοριστικέ, στον δικό μας άρχοντα, των μοναχικών νυχτοπερπατητών, σ΄ όσα σκοτεινά και νοτισμένα σοκάκια έχουν απομείνει από το μεγάλο ιστορικό ανακάτεμα, να σχηματίζουν το κουασιμόδιο σύμπλεγμα του σύγχρονου οικοδομικού ιστού αυτής της πόλης, τον Χρήστο Λιάτη, τον μεγάλο μας Χρηστάρα. 
Πώς να παραλήψεις αλώστε να αναφερθείς, σε αυτήν την μετρημένη προσωπικότητα, αφού με την παρέα του μπουζουκιού του ξημερώναμε νύχτες και νύχτες, σε μια σχεδόν μυσταγωγική μάζωξη, μαζί με όλους όσους γούσταραν να ακούν τα τέλια από τα όργανα να υμνούν με το : «Θε μου μεγαλοδύναμε...». 
Ο Χρηστάρας και η μουσική παρέα του συντελούσαν μια από τις ελάχιστες αυθεντικές προτάσεις με αρχοντορεμπέτικα ακούσματα. 
Ειδικά την δεκαετία του 90 κατά τα μακρά χρόνια της μουσικής ξενεραΐλας, που η λαϊκομπαρόκ τσιφτετελοκουλτούρα, ένεκα του νεοπλουτισμού ενδημούσε στα περισσότερα σκυλάδικα μαγαζιά της πόλης.
Καλό κατευόδιο, ρε Χρηστάρα.