'Ενα παλιό άρθρο για τη ντίβα της Ανατολής
Umm Kulthum - Enta Oumry (Concert) | ام كلثوم - انت عمرى (حفلة)
The Black Day of Egypt :Um Kalthoum Funeral 1975
"Φρόνιμοι και νοικοκυροί,δεν ζουν στον Ψηλορείτη. Οι κουζουλοί την κάμανε αθάνατη την Κρήτη"
Umm Kulthum - Enta Oumry (Concert) | ام كلثوم - انت عمرى (حفلة)
The Black Day of Egypt :Um Kalthoum Funeral 1975
Να λοιπόν που οι ιδέες αρνούνται πεισματικά να πεθάνουν, τούτο όπως αίφνης διαπιστώνουμε ισχύει ακόμα και για την παντελώς ανίδεη εποχή μας, αυτό τουλάχιστον υποδεικνύουν οι πρόσφατες δηλώσεις του ''ιδιόρρυθμου προεδρικού διδύμου'' των ΗΠΑ, που πριν ακόμα εγκατασταθούν στην αυτοκρατορική τους έδρα, άρχισαν να εκφράζουν βουλιμικές βλέψεις προς τις όμορες χώρες.*
Η αλλοίωση των όρων ασφαλείας της χώρας (Ι)
Του Νίκου Λεβεντάκη(Για συνέχεια κάντε κλικ στον τίτλο)
Ως ανθρώπινα όντα είναι στην φύση μας εν ριπή οφθαλμού να ολισθαίνουμε στις αδυναμίες μας, τούτο το γεγονός της κατάπτωσης δεν αλλάζει όσο ψαγμένος κι αν θεωρεί ότι είναι κανείς, ακόμη κι αν μερικές φορές καταφέρνει να δαμάζει κάποια πάθη, πολύ δύσκολα ωστόσο μπορεί να υπερβεί άπαξ από τα ελαττώματα της ανθρώπινης ψυχής.
Είναι κάποιες σπάνιες στιγμές, που το υποφαινόμενο όν,
παρότι έχει βαθιά στο πετσί του την επίγνωση του πεπερασμένου και της φθαρτότητας του,
καταφέρνει να υπερβεί την μονοτονία της ρηχής του ύπαρξης
πλημμυρισμένος ως τα τρίσβαθα,
από ένα αίσθημα πλήρους κι απόλυτης ικανοποίησης.
Αίσθηση που όμως πηγάζει μέσα από πραγματάκια ταπεινά,
που ίσα ίσα χωρούν μέσα στην απλότητα τους.
Κάπως έτσι ρολάρουν οι μέρες και κυλούν τα φάλτσα χρόνια,
κι αν κάτι καταγράφεται στο κοντέρ της μηδενικότητας
είναι όταν σκαρώνω αυτοσχέδια στιχάκια,
που πολύ τα γουστάρω κάθε που ξεπετιούνται στο μυαλό μου,
ενίοτε δε πασίχαρα.
Παραθέτω αυτό το κειμενάκι όχι επειδή το θεωρώ άξιο λόγου, το εναντίων μάλιστα, μιας κι έχω ακόμη συναίσθηση των περιορισμένων περιγραφικών μου δεξιοτήτων (τα χουμε ξεκαθαρίσει αυτά )
Αποφάσισα να το εκθέσω κατά κύριο λόγο στην κρίση σας, επειδή θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της έκπληξης, διότι ίσως υποδεικνύει ότι ακόμα κι από την ανάποδη καμιά φορά μπορείς να φτάσεις στα ίσια.
Είναι κάποιες φορές κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι έχω γκρεμοτσακιστεί μαζί με τις αξίες μου, σε ένα βαθύ ρήγμα υπαρξιακής ανυποληψίας, οπού κατά την αγωνιώδη πάλι μου για να ξεφύγω από αυτήν την τρομακτική άβυσσο που με κυριεύει, το μόνο που καταφέρνω είναι να εναποθέσω τυφλά τις ελπίδες μου, υιοθετώντας ως πραγματικότητα, κάθε λογής υποχόνδριο αποκύημα που εκείνες τις στιγμές εκκολάπτεται στην σφαίρα της αλόγιστης φαντασίας μου.
Αν κάποτε στην στράτα σου τύχη να κατηφορίζεις ξέγνοιαστα, αργοδιαβαίνοντας ανάμεσα από ανέμελους και χαμογελαστούς λόφους, όμοιους με αυτούς που με θαυμασμό περιέγραφε στο: « Ένας γύρος της Κρήτης στα 1415» ο Χριστοφόρος Μπουοντελμόντι, η αν πάλι άλλοτε ελπίδες κομίζοντας από στίχους του Ρασούλη, βρεθείς κατάκοπος οδοιπόρος να διασχίζεις αφηνιασμένα φαράγγια, τα θαυμαστά μνημεία ταραγμένων εποχών.