Εδώ είμαι στου Ρασούλη # 421

Ως ανθρώπινα όντα είναι στην φύση μας εν ριπή οφθαλμού να ολισθαίνουμε στις αδυναμίες μας, τούτο το γεγονός της κατάπτωσης δεν αλλάζει όσο ψαγμένος κι αν θεωρεί ότι είναι κανείς, ακόμη κι αν μερικές φορές καταφέρνει να δαμάζει κάποια πάθη, πολύ δύσκολα ωστόσο μπορεί να υπερβεί άπαξ από τα ελαττώματα της ανθρώπινης ψυχής. Αυτή η τοιαύτη εντύπωση μου προξενίθει μόλις από τον πρόλογο ακόμη στο διάβασμα του βιβλίου του πολύ αγαπητού μου, λαϊκού γκουρού κι ακαπέλωτου εκφραστή του κόσμου τούτου.
Διαβάζοντας λοιπών την αυτοβιογραφία του σε ένα καλαίσθητο κι εντυπωσιακού σε όγκο είναι η αλήθεια βιβλίου, ήδη από την «εισαγωγή της εξαγωγής » όπως διευκρινίζει ο συγγραφέας σπεύδει να προεξόφληση την έκδοση του επόμενου πολύτιμου συγγραφικού του κειμήλιου, όπως θα το εφαντάζετο προφανώς.
Για να καλύψει δηλαδή τί με αυτό; το πολύ πολύ να συμπλήρωνε μερικά ακόμα σκόρπια αποκόμματα μνήμης από τον συναρπαστικό βίο της τρίτης ηλικίας (φαντάζομαι εγώ τώρα) για τα οποία καθώς αφήνει να εννοηθεί παρέλειψε διότι δεν ταίριαζαν στο υπάρχον πλαίσιο!
Μα εδώ αγαπητέ μου δεν στάθηκε αρκετό ολάκερο κιτάπι και μάλιστα σεβαστού μεγέθους (με το συμπάθιο) καθώς το περιεργάζομαι έτσι απτό όπως το κρατώ τώρα, πάντα με την αρμόζουσα αγάπη ανά χείρας, ώστε να εκθέσεις τα δικά σου, με τον τρόπο τον δικό σου.
-Αλλά εφησυχάστηκε στο ..ΘΑ..
Παρόλο που δεν ΘΑ ΄πρεπε, καθώς διατελούσες ζηλωτής στην αναζήτηση της εσώτερης ευδαιμονίας και φυσικά διέκρινες τις πιθανές λούμπες που πέφτει το ΕΓΩ, αλλά κι ως προοιωνισμένος μύστης κατείχες την τέχνη του αυτοσαρκασμού για να ρετουσάρεις τυχόν ηθικά στραβοπατήματα.
-Την εξέλιξη την γνωρίζουμε δυστυχώς
Όσο για το δια ταύτα, δηλαδή το καθαυτό περιεχόμενο, διαπιστώνουμε ότι κι εδώ δεν παύει να ισχύει το κλασικό «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ …» ιδίως αν κριθεί μόνο από τον όγκο, αποτέλεσμα το οποίο οφείλεται κυρίως επειδή στις σελίδες του εκθέτει όλον τον πλούτο του δισκογραφικού του ρεπερτορίου.
Έτσι το βιβλίο μοιάζει να μας παραδίδεται εν είδει ενός πνευματικού κουμπαρά στον οποίο εκτός από αρκετά δεν αντιλέγω χοντρά χαρτονομίσματα, περιέχει ουκ ολίγα ψιλά κέρματα, θα έλεγα εάν η αξιολόγηση της τέχνης επέτρεπε ταπεινούς όρους χρηματοπιστωτικού συναλλάγματος.
Τραβώντας το λίγο παραπέρα, έχω να πω ότι, λες κι είμαστε υποχρεωμένοι, επειδή κάποτε μας άρεσαν αυτά τα τραγούδια κι ενίοτε τα ακούμε ακόμα, πρέπει υποχρεωτικά να τα διαβάζουμε κιόλας; τέλος πάντως δεν πρόκειται βέβαια επ' ουδενί να χαλάσουμε μια διαχρονική σχέση συμπάθειας επ αυτού.
Επανέρχομαι παρότι, αν κι έχω τονίσει αρκετά το υπερβολικό του μεγέθους του εν λόγο βιβλίου, πραγματικά διόλου δεν με ξενίζει, κάθε άλλο μάλιστα είναι περίπου όπως το ανέμενα, καθότι ο γκρινιάρης φιλόσοφος ήταν αγαπητός για την υπέροχη φλυαρία και για την οποία εκτιμήθηκε δέοντος, με την συναρπαστική διαπλάτυνση κατά την ανάπτυξη των αναστοχασμών του.
Για αυτό και θα ανέμενε κανείς, ότι τούτες οι σελίδες θα προσέφεραν πεδίον εκφραστικής λαμπρότητας, κατά μια παρεμφερή έκφραση.
Αλλά εδώ μας προέκυψε περισσότερο το Μανωλιό, κατά τα άλλα, και μόνον τα αθρόα κουτσομπολιά, που συνήθιζε να καυτηριάζει προσωπικότητες ανάλογες του βεληνεκούς του, θα αρκούσαν ώστε εύκολα θα μπορούσε να γεμίζει σελίδες επι σελίδων
Καλή ώρα σαν το ξεκατίνιασμα που κάνω εγώ τώρα, το να κατακρίνει όμως κανείς τον Ρασούλη και μάλιστα ως εκλιπών γαρ, εκτός από αταίριαστο, το θεωρώ ύβρις, ακόμα κι αν υποπίπτω σε αυτό εγώ ο ίδιος, με την διάφορα θέλω να ελπίζω, ότι για τον Ρασούλη καταφέρνω να εκφράζομαι κατά τον Ρασουληκό τρόπο, χωρίς να σαλιαρίζω γλυκανάλατα.