Ύποπτη αλληλουχία

«Δεν πας καλά εσύ !»
«Τι είναι αυτά τα πράματα που σκέφτεσαι !»
-Άκουγε να τον νουθετούν σε αυστηρό τόνο οι ενδόμυχες σκέψεις του, κάθε φορά που τολμούσε να πλησιάσει λίγο περισσότερο.«ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΡΕ ΠΑΡΑΩΡΕ» αναφώνησε με φωνή μεγάλη ξέχειλη από αγανάκτηση κάποια ευέξαπτη χορδή του χαρακτήρα του και προτού καλά καλά ολοκληρωθεί αυτή η βαριά φράση να σου να ξεπετάγεται θρασύδειλα από το ημίφως του υποσυνείδητου ένας ξεκάθαρα ανασφαλής τύπος από το περιβάλλον του διττού εαυτού του και με ολοφάνερη κακεντρέχεια να συμπληρώνει :
«ΑΝ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΗΤΑΝ ΕΡΓΟΧΕΙΡΟ ΘΑ ΕΙΧΕΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΙΚΑ ΣΟΥ ΡΕεεε...»
Μ΄ αυτά κι αυτά περνούσε ο χρόνος δίχως ποτέ να ρισκάρει να πάρει την μεγάλη απόφαση για να κάνει επιτέλους το οριστικό βήμα ώστε να διαβεί τον Ρουβίκωνα, παρόλο που πολύ δύσκολα θα βρίσκονταν κάποιο άλλο αντάξιο των προσόντων του ρωμαλέο σπερματοζωάριο.
-Κι ενώ αυτά τα παιδαριώδη αστεΐστηκα σκετσάκια παρουσιάζονται σχεδόν αυθόρμητα καθώς τείνουν να βγαίνουν αβίαστα, προξενούν όμως μια εκνευριστικά ύποπτη αλληλουχία, κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν ίσως θα ήταν απαραίτητο να ασχοληθώ λίγο περισσότερο με τα ενδόμυχα μου γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω τις επόμενες γραμμές που ακολουθούν.
-Καθ΄όλη την διάρκεια των ολοένα πιο εμφανών ελλειπτικών κύκλων του βίου της ζωής μου, έβλεπα τους ηλικιακά μεγαλύτερους μου μέσα από το συναισθηματικό μου πρίσμα σχεδόν με περιφρόνηση, ενώ τους νεαρότερους από εμένα αγκιστρωμένος καθώς ήμουν στην ίδια σχιζοειδή οπτική τους παρατηρούσα με προφανή απαξίωση.
Σαφέστατα συμπεριφορές απαίσιες με τις οποίες αδιακρίτως απευθυνόμουν σε κάθε συνομήλικο μου.
-Εξάλλου δεν θα μπορούσα να έχω από κανέναν άλλον την απαίτηση να υπογραμμίσει την ύπαρξη μου.