Συστήνοντας τον δεινό, απαίσιο, φοβερό, καταπληκτικό, Σμερδαλέο.

smerdaleos

Ένας τουρίστας που ταξιδεύει με την ιστοσελίδα του στο συναρπαστικό κόσμο της Ινδο-Ευρωπαϊκής (ΙΕ) Γλωσσολογίας και της Βυζαντινολογίας...

Με αφορμή τις

Εθνολογικές παρατηρήσεις στη Νέα Ιστορία του Ζωσίμου #1

Εθνολογικές παρατηρήσεις στη Νέα Ιστορία του Ζωσίμου #2

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΒΗΣΙΓΟΤΘΩΝ ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ (397 μ.Χ.)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τα όρη της Φολόης και του Ερυμάνθου απετέλεσαν μαζί με άλλες γειτονικές ορεινές περιοχές τα τελευταία καταφύγια των Βησιγότθων στην Πελοπόννησο, οι οποίοι επέδραμαν το 396 μ.Χ. κατά της χερσονήσου. "Όπως έχει επισημάνει η ιστορική έρευνα η συγκέντρωση των στους ορεινούς όγκους της ΒΔ Πελοποννήσου είχε τον σκοπό της μόνιμης εγκαταστάσεως. 'Αλλά ο Στελίχων κατεδίωξε τους Βησιγότθους, οι οποίοι προσωρινώς συγκεντρώθηκαν στο όρος της Φολόης, «είς Φολόην συμφυγείν τους βαρβάρους ηνάγκασε» (Ζώσιμος), προτού αναχωρήσουν από την Αχαΐα για την "Ήπειρο. Η παρουσία των Βησιγότθων στα όρη της Φολόης και του Ερυμάνθου, στα όρια 'Αχαΐας και'Ηλείας όπου είχαν τελικώς αποσυρθεί, επιβεβαιώνεται από ενδιαφέρουσα αρχαιολογική μαρτυρία προερχόμενη από το ιερό της Ψωφίδος, ευρισκόμενα ΝΑ του Ερυμάνθου και Β της Φολόης σε μικρή απόσταση από τις υπώρειές των. Αποδεικνύεται με την ερμηνεία των αρχαιολογικών δεδομένων, ότι η εσκεμμένη καταστροφή του αρχαίου ιερού στο β΄ ήμισυ του 4ου μ.Χ. αι. δεν προήλθε από τις εχθρικές θρησκευτικές διαθέσεις των χριστιανών, αλλά από την συγκέντρωση των Βησιγότθων στα προαναφερθέντα όρη το 397 μ.Χ. "Έτσι η μαρτυρία του ρωμαίου ποιητή Κλαυδιανού και εκείνη του ιστορικού Ζωσίμου για την παρουσία των βαρβάρων στα εδάφη αυτά αποδεικνύεται όρθή.

Παναγιώτης Βελισσαρίου.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΒΗΣΙΓΟΤΘΩΝ
ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ (397 μ.Χ.)
(pdf)

Συστήνοντας τετράδια.

 Η μνημονιακή «ειμαρμένη» και το επικυριαρχούμενο μέλλον μας.

Λαοκράτης Βάσσης

Οι μεροληπτικές «αναγνώσεις» της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να θολώσουν την αλήθεια: αφενός για τον χαρακτήρα της Χρεοκοπίας και αφετέρου για τη βαθύτερη (μεταπολιτευτική) αιτιότητά της, που απογυμνώνει τους υπεύθυνους της πρόκλησης και διάπραξης αυτού του εγκλήματος εις βάρος του Τόπου μας.

A΄. Ως προς τον χαρακτήρα της: Η Χρεοκοπία δεν είναι απλά ένα οδυνηρό επεισόδιο, ιδίως στην οικονομική διάσταση της ζωής μας, αλλά ένα βαθύ ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας μας προς το μέλλον. Καθώς, έκτοτε, μεταπέσαμε σε καθεστώς μετανεωτερικής αποικίας, εντός μάλιστα… Ευρωζώνης! Με τους αντιπροσωπευτικούς μας θεσμούς, ως διαμεσολαβητικούς πλέον μεταξύ της ευρωδυτικής επικυριαρχίας και του λαού μας, να μη συνιστούν, όπως σε κάθε κανονική χώρα, αυθεντική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας και αυθεντική έκφραση, συνακολούθως, της εθνικής μας αυτεξουσιότητας και ανεξαρτησίας.

Ένα, επίσης, βαθύ ρήγμα που ορίζει: Πρώτον, το τέλος της Μεταπολίτευσης, όσο κι αν «αντιστέκονται» και «ανακυκλώνονται» οι νοσηρότητές της, όπως δείχνει η άγονη εφταετής διαχείριση των συνεπειών αυτού του «ρήγματος». Δεύτερον, το τέλος του μεταπολεμικού κοινωνικο/οικονομικού μας «μοντέλου», με όλα του τα ενδογενή συμπαρομαρτούντα. Και τρίτον, έστω και καθ’ υπερβολήν, την εξάντληση συνολικά του ελλαδικού «μοντέλου» της Εθνικής Παλιγγενεσίας, μια ανάσα πια απ’ την διακοσιοστή της επέτειο. Καθώς έχουμε φτάσει, ως Ελλάδα και Ελληνισμός, σε ένα δύσκολο όριο στρατηγικής αμηχανίας, αν όχι μιας επικίνδυνης στρατηγικής ακινησίας. Που προφανώς και δεν αντιμετωπίζεται με τακτικισμούς και «μαγγανείες» ή με ευρωπαθή υποκατάστατα της ζητούμενης κινούσας «εθνικής ιδέας» μας. Με αυτονόητη, πάντοτε, τη διαφορά της δεδομένης ευρωπαϊκότητάς μας και της προσαρτηματικής ευρωπάθειας της ultra «εκσυγχρονιστικής» και απο-εθνοποιητικής διανόησής μας.

Από τον χαρακτήρα της αυτό προκύπτει και το αδυσώπητα ανελαστικό εθνικό μας δίλημμα: διαχειριστική υποτέλεια (μετανεωτερικής κοπής) ή εθνική αξιοπρέπεια (αυτεξουσιότητα και ανεξαρτησία). Χωρίς ούτε υποψία ενδιάμεσου δρόμου διαφυγής ή παραπλανητικής, με όποια τερτίπια, «επικάλυψής» του.

Η συνέχεια στον δικτυακό τόπο του περιοδικού

 Τετράδια

ΠΗΓΗ

τετράδια

ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ (Μέρος Α)

Κ Α Μ Π Α Ν Ε Ι Ο   Ι Δ Ρ Υ Μ Α   

 (Ο Μύθος και η Πραγματικότητα) 

 Μέρος Α

Το Καμπάνειο Ίδρυμα είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο και περισσότερο γνωστό από τα ιδρύματα που αφορούν το Οροπέδιο Λασιθίου. Τόσο το ιστορικό της ίδρυσης του και η στενή συγγένεια του ιδρυτή του Ιωάννη Καμπάνη με τον μεγάλο ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών Αντώνιο Παπαδάκη, όσο και η ομοιότητα των σκοπών τους, έχει από την αρχή της σύστασης του δημιουργήσει μια έντονα φορτισμένη συσχέτιση ανάμεσα στα δύο ιδρύματα και υψηλές προσδοκίες από τη δράση του. Ενώ όμως το Κληροδότημα Παπαδάκη ευτύχησε όχι μόνο να εκπληρώσει, αλλά και μεγάλως να υπερακοντίσει τους σκοπούς και τα οράματα του εμπνευστή του, μεγάλου ανδρός, δεν συνέβη το ίδιο και με το Καμπάνειο, το οποίο στη μακρόχρονη πορεία του μόνο δυσκολίες, εμπόδια και κακοτυχίες έχει συναντήσει.

ΚΑΜΠΑΝΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ( Μέρος Β)

 ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΜΠΑΝΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ  

(όπως έχει περιγράψει από έρευνά του ο κ. Ι. ΚΑΡΑΒΑΛΑΚΗΣ) 

Μέρος Β

Θεωρήσαμε χρήσιμο να περιλάβουμε σε ένα χωριστό κεφάλαιο όσες πληροφορίες μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε για τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία του Καμπανείου Ιδρύματος, τόσο της κληρονομιάς Καμπάνη, όσο και της κληρονομιάς Γαλανάκη και την τύχη που είναι στην συνέχεια. Η έλλειψη σωστής πληροφόρησης στο αντικείμενο αυτό, εκτός του ότι δημιούργησε προβλήματα στο ίδρυμα παλαιότερα (έριδες Λασιθιωτών 1891-92) αλλά και πρόσφατα ακόμη (ενέργειες συγγενών Γαλανάκη για ακύρωση της Διαθήκης), δημιουργεί επίσης αμφιβολίες για την καλή διαχείριση της περιουσίας του Καμπανείου με όλα τα δυσμενή επακόλουθα για τα εκάστοτε μέλη της Διοικούσης Επιτροπής. Τα περιουσιακά στοιχεία που θα εξετάσουμε στα κεφάλαιο αυτό είναι εκείνα που περιήλθαν τελικά στην κατοχή του ιδρύματος όπως αναφέρονται στην σχετική απογραφή της περιουσίας και όχι αυτά που αναφέρονται στην Διαθήκη αφού ορισμένα από αυτά είτε δεν έγινε δυνατόν να εκκαθαριστούν (π.χ. Χρέος 2.300 λίρες του Ισμαήλ Σελίμ Πασά προς τον Ι. Καμπάνη) ή απωλέσθηκαν ενώ ακόμη ζούσε ο διαθέτης (διάφορες μετοχές που αναφέρονται στη διαθήκη του Γαλανάκη).

Γεγονότα, μικρής, μεγάλης σημασίας.

Η ταφολογία ως φαίνεται θα συνεχιστεί για πολύ ακόμη, καθότι αν και πρόκειται για τετελεσμένα γεγονότα, μικρής - μεγάλης  σημασίας, που πέρασαν απαρατήρητα μέσα στον χρόνο, ξάφνου αποκαλύπτονται στην δημοσιότητα συνεχώς νέες λεπτομέρειες αναζωπυρώνοντας το ενδιαφέρων μας. Παρεμπιπτόντως εμπλουτίζουμε την γνώση μας ανακαλύπτοντας “πολυεπίπεδες” διαδρομές ανέλιξης στο κοινωνικό status. Δεν μπορούμε πάντως να μείνουμε ασυγκίνητοι με το ότι συμβαίνει περί του ταφικού μνημείου του Α. Φ. Παπαδάκη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Αντί να κείται εν ειρήνη, ο μεγάλος Κρητικός ευεργέτης , αναπαυμένος μέσα σε δάφνες δόξας, που ακριβοδίκαια η πολιτεία του οφείλει, αντιθέτως, παραγκωνισμένος με πλάγιους τρόπους από ότι φαίνεται , αν μη τι άλλο τελικά απαξιώνεται.

Επί του θέματος. 

Σχόλια για έναν ευπατρίδη.

Ιάκωβος Τσούνης. (Ο νεότερος βετεράνος του Β' ΠΠ).
Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι την υποχρέωση να αφιερώσω έστω κι από ετούτο εδώ το ελάχιστο πόστο, ένα λιθαράκι ευγνωμοσύνης σε αυτόν τον μεγάλο σύγχρονο μας εθνικό  ευεργέτη. Θεωρώντας κατά την γνώμη μου, ότι τίποτε άλλο δεν θα ήταν περισσότερο τιμητικό προς την μνήμη του (πολλάκις παρασημοφορημένου) άλλωστε, από το να μπορούσε να δει την συντριπτική πλειοψηφία των πάντοτε διχογνωμούντων συμπατριωτών του, με τι ομοψυχία και με πόσο λάβρα λόγια των εγκωμιάζουν στα πολυάριθμα σχόλια τους. Μέσα στο πλήθος ξεχωρίζουν μερικά εξαιρετικού επίπεδου σχόλια όπου επισημαίνεται η αδήριτη ανάγκη της Ελληνικής κοινωνίας να παραδειγματίζεται με αναλόγου ήθους ευγενείς υπερβάσεις.                         Για τούτο παραθέτω αυτούσια χωρίς διαλογή, τα σχόλια από ειδησεογραφική ιστοσελίδα με την είδηση του θανάτου του.

Απεβίωσε ο Ιάκωβος Τσούνης, ο εφοπλιστής που δώρισε την περιουσία του στιςΈνοπλες Δυνάμεις .

ΣΧΟΛΙΑ

Η ΑΝΑΚΛΗΣΗ !

Ταφικό μνημείο Α.Φ. Παπαδάκη, Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. 

Γεώργιος Βρούτος (1881) 
ΥΠΠΟ - Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο & Έργο Τέχνης

ΦΕΚ 1604/Β/4-12-2001
"Χαρακτηρίζουμε ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με το αρ. 1, παρ. 3 του Ν 1469/1950, το ταφικό μνημείο Α.Φ. Παπαδάκη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών (Α' Ζώνη, 1ο τμήμα), διότι είναι έργο του Λ. Βρούτου, φιλοτεχνήθηκε στη μνήμη του Α. Παπαδάκη μεγάλου ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρουσιάζει εξαίρετο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον".

Δεν μιλάμε, δεν γεννάμε, δεν ομονοούμε μέχρι να χαθεί η χώρα.

Δεν μιλάμε.  Δεν γεννάμε.  Δεν ομονοούμε μέχρι να χαθεί η χώρα  

Πιστεύω πως είμαστε ένα έθνος που πεθαίνει. 

Πεθαίνουμε ως έθνος και βιολογικά (γεννάμε πολύ λιγότερα παιδιά) και πολιτισμικά (τα παιδιά μας χάνουν το βασικό όργανο που μας συνδέει με το νήμα μας: την ελληνική γλώσσα).   

Είμαστε Έλληνες γιατί μιλάμε ελληνικά.

Όταν χαθεί αυτή η γλώσσα, δεν θα υπάρχουν Έλληνες.

Μαρία Ευθυμίου: Έχουμε εθιστεί να είμαστε μωρά.

Με τα μυαλά και τη νοοτροπία που έχουμε σήμερα, δεν σωζόμαστε..

Συνέντευξη στον Νότη Παπαδόπουλο

Μαρία Ευθυμίου: «Η βαθιά και παρατεταμένη κρίση που περνάμε δεν μας έδωσε κανένα ουσιαστικό μάθημα. Η πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν θέλει να αλλάξει, άρα οποιαδήποτε βελτίωση υπάρξει θα είναι προσωρινή. Δεν θα επιτρέψει να κάνουμε το άλμα που χρειάζεται. Εάν η δυσλειτουργία, η σήψη και η διάλυση παραταθούν, κάποιοι από τους γείτονές μας που εποφθαλμιούν θα μας διαμελίσουν και θα μας απορροφήσουν». Το να ακούς μια τέτοια μαύρη εκτίμηση από την Μαρία Ευθυμίου, έναν άνθρωπο σοβαρό που σπάνια μιλάει στα Μέσα, αλλά έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη της Ιστορίας, σου προκαλεί σύγκρυο.

Από το 2006 η Μαρία Ευθυμίου έχει δώσει χιλιάδες διαλέξεις σε όλη την Ελλάδα διδάσκοντας Παγκόσμια και Ελληνική Ιστορία. Δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων έχουν προσέλθει στα μαθήματα αυτά για να μπορούν να ερμηνεύουν καλύτερα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» Νότη Παπαδόπουλο και ο σχολιασμός του δημοσιογράφου, που καταγράφεται στο τέλος της, είναι πραγματικά χρήσιμο να διαβαστούν.

Η μακρά πορεία του ελληνισμού μέσα στο χρόνο:

 Η μακρά πορεία του ελληνισμού μέσα στο χρόνο: πραγματικότητα ή επινόηση;

Σπύρος Κουτρούλης

Ο ελληνισμός είναι συνομήλικος με την ελληνική γλώσσα. Ό,τι έχει γραφεί στην γλώσσα αυτή, είναι το ζωντανό αλλά όχι και το μοναδικό τεκμήριο της ύπαρξής του. Συνεπώς στο χρονικό εύρος αυτής της γλώσσας, δηλαδή στην διάσταση περίπου τριών χιλιάδων χρόνων ξετυλίγει την ιστορική του πορεία ως σύνολο που έχει συνείδηση της ενότητάς του.

Η γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων

 Η γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων – Οι νεότερες προσεγγίσεις και η ελληνική ταυτότητα.

από Γιώργος Κοντογιώργης

1.      Το έθνος ως έννοια

α. Η κρατούσα άποψη θεωρεί ότι η έννοια του έθνους «αποτελεί σχετικά σύγχρονο δημιούργημα και μια κοινωνική οντότητα μόνο στο βαθμό που παίρνει τη μορφή του σύγχρονου εδαφικά προσδιορισμένου κράτους, δηλαδή του ‘εθνικού κράτους’». «Όλα τα έθνη είναι σχετικά πρόσφατα και σχετικά τεχνητά δημιουργήματα. Αυτό ισχύει και για το ελληνικό έθνος που δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα». Η έννοια του “ελληνικού έθνους” δεν αποτελεί σε τελική ανάλυση παρά (τεχνητό) δημιούργημα του νεοελληνικού κράτους-έθνους. Επομένως, τα έθνη που ισχυρίζονται ότι προϋπήρξαν του «κράτους-έθνους έχουν μία ψευδή αντίληψη του ιστορικού παρελθόντος»¹.

Έθνος, εθνισμός, εθνικισμός.

Το πρόβλημα της ορολογίας*

 Κώστας Χατζηαντωνίου

Ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα της επιστημονικής συζήτησης και μοιραία και της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι η πλήρης σχεδόν έλλειψη κοινής παραδοχής κριτηρίων και κοινών αναφορών ως προς τους βασικούς τουλάχιστον όρους και τις θεμελιώδεις έννοιες της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Η σύγχυση αυτή αφενός γεννά μια σειρά από παθογένειες και αφετέρου επιτείνει μιαν αδιέξοδη διαμάχη που μόνο τις ιδεοληψίες, τον φανατισμό και τον σκοταδισμό εξυπηρετεί.

Υποτέλεια ή συντριβή.

Το δίλημμα: υποτέλεια ή συντριβή. 

Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή.

Αν υπάρχει ένα ακαταμάχητο τεκμήριο της παρακμής μας των σημερινών Ελλήνων, δεν είναι η ολοκληρωτική οικονομική χρεοκοπία του κωμικού μας κρατιδίου ούτε η ανίατη, μικροπρεπέστατη συμφεροντολαγνεία όσων διαχειρίζονται την εξουσία και όσων τη διεκδικούν. Δεν είναι η κατακόρυφη πτώση επιπέδου της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ο εξωφρενικός πρωτογονισμός της δημόσιας «πληροφόρησης» και «ψυχαγωγίας», η ανυποληψία του σχολείου, ο ιλιγγιώδης εκπεσμός των πανεπιστημίων. Δεν είναι ο αδίστακτος σε αναισχυντία αμοραλισμός, η διαστροφή ως «δικαίωμα», η αρνησιπατρία ως κορδακισμός, η ατιμία ως προϊόν. Ούτε είναι το ξέφρενο ξεπούλημα κάθε στοιχείου κοινωνικής περιουσίας – οδικών δικτύων, λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, ηλεκτροδότησης, τηλεπικοινωνιών, υποδομών τουρισμού – δεν απομένει τίποτε από αυτά και από ανάλογα απειράριθμα «τζιβαϊρικά πολυτίμητα». Το εφιαλτικότερο τεκμήριο παραίτησής μας των Ελλήνων από τη μετοχή στην Ιστορία είναι ότι παρακάμψαμε απεγνωσμένες προειδοποιήσεις για τον επερχόμενο εφιάλτη του ιστορικού μας τέλους.