Σαραντάπηχοι.

Θρύλοι της Κρήτης: Ιστορίες με Σαραντάπηχους.

Στην Κρήτη εντοπίζονται βράχοι με περίεργο σχήμα, πάνω στους οποίους φαίνεται να αποτυπώνονται τεράστια πέλματα, τα οποία θρυλείται πως είναι πατημασιές των Σαραντάπηχων.

Στην κορυφή Αφέντης της Δίκτης στη θέση που φωλιάζει σήμερα η μικρή εκκλησία του Αφέντη Χριστού υπήρχε σπήλαιο, που σύμφωνα με την μυθολογική παράδοση ήταν η κατοικία του αρχηγού των Σαραντάπηχων. Η κορυφή στα μινωικά χρόνια φιλοξενούσε ιερό κορυφής, όπως μαρτυρούν τα πήλινα αγαλματίδια που έχουν βρεθεί. 

Οι Σαραντάπηχοι ήσανε αθρώποι τον παλιόν καιρό πολλά ψηλοί κι εζούσανε στην αμαρτία, καληώρα σαν κι εμάς εδά. Ο Θεός για να τσι ξυλοθρέψη σήκωσε τη θάλασσα σαράντα πήχες απού το ψηλύτερο βουνό κι απάνω για να τσι καταστρέψη αυτούς. Μ’ αυτοί ήσανε πιο ψηλοί κι από το νερό και δεν επνίγουντανε. Τοτεσά ο Θεός τως ήδωκεν όργητα κι εβγαίνανε σκουλήκους, κάτω από την πατούχα. Εσκύφτανε να τσι ξύσουνε κι επνίγουντανε κι ετσά τσι ξωλόθρεψε.

 Παρακάτω παρουσιάζονται μερικές από τις ιστορίες που διασώζονται ακόμα στην Κρήτη.

ΟΙ ΔΡΑΚΟΙ ΤΗΣ ΟΞΑΣ ΚΑΙ ΟΙ 101 ΣΤΕΡΝΕΣ

Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟΙ 

ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟΙ 

ΠΗΓΗ
http://oldstoriesforvillages.blogspot.com/2016/04/101.html
http://repository.kentrolaografias.gr/xmlui/handle/20.500.11853/292104https://historyofmerabello.com/2020/01/14/%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%87%CE%BF%CF%82/

Γουσταύος Ντουράν

Ο Κρητικολάτρης ευεργέτης.

Επέλεξε τις Αλώνες για τελευταία κατοικία 

Στα νότια του Ρεθύμνου, στον ίσκιο του Κρυονερίτη μας περιμένουν οι Αλώνες. Όνομα που καθιερώθηκε μάλλον από το σχήμα του χωριού με τους φιλόξενους και καλόχαρους ανθρώπους. Είναι πολλές οι ομορφιές που σε τραβάνε να επισκεφθείς τον ευλογημένο τόπο. Κυρίως όμως μετρά η ιστορία του, με συγκλονιστικά κεφάλαια από την Εθνική Αντίσταση και το προνόμιο να το έχει επιλέξει για τελευταία του κατοικία ένας σπουδαίος Κρητικολάτρης. Ο Γουσταύος Ντουράν.

O Kρυονερίτης  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΛΩΝΩΝ Η Μ Ε Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Ο

Ποιος ήταν Ο Γουσταύος Ντουράν γεννήθηκε 14 Νοεμβρίου του 1906 στην Βαρκελώνη της Ισπανίας.
Ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Φράνκο, εναντίον της οποίας αγωνίστηκε σθεναρά, αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ. Απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα και από τότε υπηρέτησε στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, όπου διετέλεσε ειδικός σύμβουλος διαδοχικά στην πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κούβα, στην Αργεντινή και παρά τω βοηθώ υπουργώ Εξωτερικών για τις υποθέσεις της αμερικανικής Συμπολιτείας στην Ουάσιγκτον. Το 1946 τοποθετήθηκε στην υπηρεσία του ΟΗΕ με αντικείμενο, λόγω της μόρφωσης και των ικανοτήτων του κατ’ αρχήν τον τομέα των κοινωνικών υποθέσεων, τόσον στη Ν. Υόρκη έδρα των Ηνωμένων Εθνών όσον και αλλού. Τον Σεπτέμβριο 1960 διορίστηκε στην αποστολή του ΟΗΕ στο Κογκό και κατά την επιστροφή του στην Νέα Υόρκη μετά από ένα χρόνο, έγινε ειδικός Σύμβουλος επί των πολιτικών υποθέσεων της ίδιας χώρας. Από τον Απρίλιο 1965 διετέλεσε μόνιμος αντιπρόσωπος του ΟΗΕ στην χώρα μας, διευθυντής του εν Ελλάδι προγράμματος τεχνικής βοηθείας του Οργανισμού. Ο Γκουστάβο Ντουράν από τον γάμο του με την γνωστή επίσης εις το Ρέθυμνο, κ. Μπόντε το γένος Κρόμπτον απέκτησε τρεις θυγατέρες. (Εφ. «Κρητική Επιθεώρηση»).

Το εγκώμιο του τσούκου.

Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς...τσούκους;  

Με επίκεντρο τον λαϊκό πολιτισμό της Κρήτης. Πολυσκεύος και πολυεργαλείο 

σημάδεψε την εξέλιξη του πολιτισμού για χιλιάδες χρόνια. 

Το φτηνό υλικό που άλλαξε την ιστορία.

 (Η πολύτιμη συνεισφορά της νεροκολοκύθας)

Κείμενο: Νίκος Ψιλάκης
Πάνε χρόνια από τότε που είδα τον τελευταίο καφετζή να κρατά μια κολοκύθα γεμάτη κρασί και να σερβίρει τους πελάτες του. Πάνε χρόνια κι από τότε που είδα για τελευταία φορά φλασκιά και τσούκους μέσα σε βούργες, κρεμασμένα στις ζώνες των ανθρώπων ή στα σκαρβέλια των γαϊδάρων. Κι αν γράφω τούτες τις γραμμές, δεν είναι (μόνο) για να πλέξω το εγκώμιο... του τσούκου, αλλά για να μεταφέρω μερικές απλές σκέψεις σχετικά με τις διαδοχικές εξελίξεις του υλικού πολιτισμού και την ταχύτητα με την οποία μεταπίπτει το πολύτιμο σε ασήμαντο, φτηνό, ευτελές. Μετά την εμφάνιση του πλαστικού, και μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, το πιο πολύτιμο υλικό του προβιομηχανικού κόσμου απαξιώθηκε και πέρασε σε μιαν άλλη εννοιολογική κατηγορία: στην κατηγορία των «αζήτητων». Γιατί η νεροκολοκύθα (ο κρητικός τσούκος) υπήρξε ένα από τα πιο χρηστικά φυτικά είδη όλων των εποχών. Άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολυ-σκεύος!