Κάποτε οι Κρήτες παρήγαγαν περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορούσαν να καταναλώσουν.

“The people of Crete unfortunately make more history than they can consume locally”

«Οι κάτοικοι της Κρήτης δυστυχώς παράγουν περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορούν να καταναλώσουν τοπικά.»

Τάδε έφη πολύ εύστοχα ο Βρετανός διηγηματογράφος και συγγραφέας (Εκτορ Χιου Μάνρο) 1870-1916  Hector Hugh Munro (Saki)  (παρότι [εδώ ταιριάζει το δυστυχώς] στην επικεφαλίδα παρατίθεται ως προς παρελθόντα χρόνο). Κάτι όμως που τότε ίσχυε απόλυτα, όπως βεβαία εύκολα το αντιλαμβάνονταν και οι υπήκοοι της βρετανικής αποικιοκρατίας, πόσο δε μάλιστα ένας ενήμερος Βρετανός διηγηματογράφος. Εξάλλου είναι γνωστό ότι οι Βρετανοί. αφότου πρώτο-πάτησαν στην Κρήτη ως μια από τις εγγυήτριες δυνάμεις, πολύ θα επιθυμούσαν να ριζώσουν το πόδι και περισσότερο την σημαία τους και σε αυτόν τον νευραλγικό τόπο. Αλλά προφανώς αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι εκτός από τις υπόλοιπες εγγυήτριες δυνάμεις, δεν θα ξέμπλεκαν εύκολα ούτε με τους ανυπότακτους κρητικούς, δικαιώνοντας ακόμη μια φορά την διορατικότητα της πάλε ποτέ παντοδύναμης εγγλέζικης κοσμοκρατορίας, προτίμησαν να βολευτούν στην υπερκείμενη νήσο της Κύπρου και έτσι ξεκουμπίστηκαν από την Κρήτη οικειοθελώς. Παρά ταύτα οφείλουμε μια αναφορά στον εν λόγο «τρομερό παιδί της βρετανικής διηγηματογραφίας», για ετούτα τα ντόμπρα λόγια του για τους Κρητικούς.

"Put that bloody cigarette out!

Πηγή Φώτο
From Wikipedia, the free encyclopedia
https://en.wikipedia.org/wiki/Saki

Ούτε για την ιστορία.

Προτιμώ ν΄ αφήσω τούτη την ανάρτηση κενή, με ένα ''ξερό'' τίτλο μόνο, παρά να απαριθμώ «Κατουρημένες ποδιές» και «kolotumbes».

 
«Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μία παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού προέρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε από την αρχή».

Καρλ Σάντμπεργκ (1878-1967)

Γ΄

Για όσο καιρό μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, η ''αντιπαράθεση'' μεταξύ των υπερδυνάμεων μέρα με την μέρα ολοένα κλιμακώνεται με εκθετικό βαθμό. Καθώς τα αντίπαλα στρατόπεδα ένθεν κι ένθεν οξύνουν συνεχώς το κλίμα, κάθε ελπίδα για συμβιβασμό δυναμιτίζεται. Δεδομένου του μεγέθους των δυνάμεων που αντιπαρατίθενται, η απειλή μιας παγκόσμιας ανάφλεξης παραμένει πιθανή. Εάν δεν αποκλιμακωθούν σύντομα, με οποιονδήποτε τρόπο οι συγκρουσιακές εντάσεις, ανά πάσα στιγμή ελλοχεύει ο κίνδυνος, τα έως τώρα παγιωμένα δόγματα στρατιωτικής δράσης να εκτροχιαστούν και τα πράγματα να γίνουν εντελώς ανεξέλεγκτα. Το μόνο ''παρήγορο'' είναι, ότι ίσως οι αντιμαχόμενοι ιέρακες συλλογιστούν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει (Δ΄).

Εκ των υστέρων.

Όσο μακρύτερη είναι η περίοδος που διαρκεί η ειρήνη, τόσο περισσότερο δυνατό γίνεται το ενδεχόμενο να εκραγεί κάποια ανεξέλεγκτη σύρραξη.
Με δεδομένο ότι η εποχή της ευλογημένης ειρήνης που ζούμε κρατάει επί μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτό το απευκταίο ενδεχόμενο, φαντάζει όλο και πιο πιθανό.
Το παιχνίδι στον κοντινό μας γεωπολιτικό ορίζοντα ολοένα χοντραίνει, τα διάφορα έμμισθα πιόνια ακόμα και τα πιο ασήμαντα έχουν ενεργοποιηθεί, διαδραματίζοντας λίγο πολύ το κάθε ένα από τις θέσεις τους το προκαθορισμένο ρόλο που έχει αναλάβει…

Σοι ἡ πόλις σου.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε,
ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοί,
Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς και οι μαθητευόμενοι μάγοι.

Μισελληνισμός

«…μια σταγόνα αμερικανικού αίματος αξίζει περισσότερο από το αίμα των Ελλήνων όλου του κόσμου.»

Αφελληνισμός

Ελληνωνύμων ενεργός αφελληνισμός

Χρήστος Γιανναράς

Ο γλωσσικός αφελληνισμός

ΓιάννηςΚαλιόρης

Αποελληνισμός

Dehellenization

Εξελληνισμός του Χριστιανισμού
ή εκχριστιανισμός του Ελληνισμού.

Σαράντος Καργάκος

Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού.

"Ἐμοὶ μὲν ἡ πατρὶς ὄνειδος, σὺ δὲ τῇ πατρίδι·"

Εξελληνισμός

Hellenization

Ο Ελληνοέλληνας

Οι Νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες ούτε φοράδες. Είμαστε μούλοι. Δηλαδή μουλάρια. Και τα μουλάρια δε γεννούν.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γκέμμα» του Δημήτρη Λιαντίνη (κεφάλαιο «Ο Ελληνοέλληνας»)

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της. Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντι της εμάς τους Νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί να ‘χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;