Ετούτα είναι η αρχή έπεται η συνεχεία παντέρμη ενδελέχεια που θα μας υποστεί

Δεν στάζει ο νους ούτε μια λέξη, που να μην μοιάζει με μια άλλη
καμιά ιδέα δεν προβάλει, ούτε κατά διάνοια,
ο ουρανός δεν βοηθάει, μα αντανακλά από κακεντρέχεια
κι η θεία έμπνευση τρολάρει απαιτώντας μου εχέγγυα.
Νοιώθω απόγνωση και θλίψη, αχ να μπορούσε να μου στύψει,
στο κολλημένο μου ρημάδι ας βρέξει· κι ότι κατεβάσει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Με ένα καφέ, χωρίς τσιγάρο, κομμένο δίχως πρόσχημα,
ξόδεψα όλο μου το απόγευμα, κι η δύση ακόμα με χλευάζει...
Συστρέφουν σαν ανεμοζάλη φόβοι ανασφάλειες και πάθη
μα ουδέν κακό δεν έχω πάθει όσο ξεζούμιζα την νιότη μου.
Ω! μούσα πάψε να σερφάρεις, πια μην πληκτρολογείς ανώφελα,
μα΄ μήτε εξέγερση προβάλλει, μήτε άλλη αντεπανάσταση,
χορτάτα χαίρονται τα πλήθη μες στην αποκατάσταση,
το έχουν χάψει το τροπάρι, με ένα γεμάτο καλεντάρι να αποπληρώσουν δάνεια.
Ωστόσο το καράβι εχάθει, η φάση πάει ξέφυγε,
απόμερα μπρος στο φεγγάρι, ολονυχτίς με ένα καλάμι
στης μεσογείου το περιγιάλι ανακατώνω απόβλητα.
Πώς διάολο να αποφορτίσεις από αλλεπάλληλα δελτία
εμμονική αλληλουχία, του τι εστί πραγματικότητα,
άιντε τώρα να υπερέβης, είμαι η δεν είμαι εικονικότητα,
εδώ ο Άσιμος και πάλι, (παρότι χρίστηκε Τζένταϊ).
Αν και ποσώς δεν με τιμάει, βλέπω να ξαναπέφτω πάλι, σε αντιγραφή και επικόλληση.