«Τοις κείνων ρήμασι»

Αφού χωρίς λόγο και αίτια κατά πως το συνηθίζω απείχα για κάποιο χρονικό διάστημα από το να καταγίνομαι με το παρών ιστολόγιο, κι αφού για ακόμη μια φορά στάθηκα συνεπής στην ασυνέπεια μου, φαίνεται ότι έφτασε ο καιρός να επιχειρήσω την διακοπή αυτής της παρατεταμένης μουγκαμάρας παραθέτοντας πρόχειρα κάποιες ελάχιστες γραμμούλες. Χωρίς προς θεού τούτο να θεωρηθεί ότι τρέφω καμιά αυταπάτη για πιθανές διαδραστικές αλληλεπιδράσεις, αφού ούτως η άλλος η αλήθεια είναι πως ο υποφαινόμενος ουδόλως φαίνεται να απασχολεί κανέναν. Τυγχάνει τώρα μάλιστα (όντας εντελώς τυχαίως) ετούτη η συγκλονιστική στιγμή (καθόσον αφορά εμένα) να συμπίπτει με την προκήρυξη των εθνικών εκλογών και την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ενός πράγματι εξαιρετικά σπουδαίου γεγονότος (καθόσον αφορά κι εσάς) που ως εκ θαύματος «εν μία νυκτί» συνετέλεσε στην ολική επαναφορά των επιφανών ηγητόρων της οργανωμένης ανοργανωσιάς του υδροκέφαλου συνόλου της δημοσιονομικής μας κανονικότητας. Τι κι αν ακόμη δεν σίγησαν οι θρήνοι για τα προσφάτως αδικοχαμένα νιάτα ; τι κι αν εξακολουθεί να διογκώνεται το ιλιγγιώδες χρέος της χώρος μας ; τι κι αν μαίνεται η διαδικασία της επαπειλούμενης ανάφλεξης μεταξύ των υπερδυνάμεων; τι κι αν δεν έχει πάψει να υποβόσκει ανάμεσα μας ο αγνώστου ακόμη! Πατρός!!, (κατά περίσταση δολοφονικός) ιός ; τι κι αν από την μια ενώ δημογραφικά ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώνετε, οι νέοι μας μεταναστεύουν άνευ δευτέρας σκέψεως και από την άλλη εισέρχονται ανεξέλεγκτες καραβιές απελπισμένων ; τι κι αν πρόκειται για την αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας, η της ραγδαίας αύξησης του κόστους ζωής, της ανεργίας, της φτώχειας, η την γεωμετρική αύξηση περιπτώσεων αυτοχειρίας λόγω απόγνωσης ; τι ακόμα κι αν δεν έχει τέλος αυτός ο θλιβερός κατάλογος που καταγράφει το ασταθές περιβάλλον μιας κοινωνίας που βρίσκεται υπό διαρκεί σύνθλιψη ;