Σε κάθε καθιερωμένη εορταστική εκδήλωση, προς τιμήν κάποιας τοπικής επετείου μνήμης, από την υπερχειλίζουσα σπαραχτικών γεγονότων, πόνων, δακρύων και αίματος ιστοριογραφίας των ηρώων του Κρητικού, πανθέου.
Είθισται σύσσωμος η παριστάμενη ηγεσία εκπρόσωπων των τοπικών φορέων, μαζί με τα λοιπά επιφανή μέλει της εξέχουσας κοινωνίας μας , να επαίρονται για τις ηρωικές παρακαταθήκες των χιλιοβασανισμένων πλην όμως ένδοξων προγόνων μας.
Πράγμα αναγκαίο πράγματι, ειδικότερα τώρα, όπου οι εποχές μας προσπέρασαν και μας άφησαν να ασθμαίνουμε ανάσκελα ,όχι όμως αναπάντεχα , ούτε εντελώς άδικα , ιδιαίτερα όσον αφορά τα καθ' ημάς , και δη συλλήβδην όλους τους σύγχρονους μετα-Κρήτες.
Παρότι από αιώνες, έχοντας χαράξει ρητά το υπαρξιακό μας αποτύπωμα, καταμεσής στο βαθύτερο εύρος του ιστορικού και γεωπολιτικού γίγνεσθαι του κέντρου της Μεσογείου, με αδιάλειπτο σημείο αναφοράς την Κρήτη.
Στο ξεδίπλωμα αυτού του βαθέως ιστορικού χρονικού, η νήσος Κρήτη αναφέρεται με σαφή διακριτά στοιχεία που διαμορφώνουν και ανασυνθέτουν χαρακτηριστικά τα οποία αποτελούν την ρίζα μιας ιδιαίτερης οικογένειας, μιας κοινότητάς, μιας φυλής, ενός λαού, ενός έθνους, ή έστω ενός πλάνητα. Για να μην αναφερθούμε στην σφαίρα του υπερεγώ, και της ηρωοποίησης ταυτοτήτων, που σε ορισμένες περιπτώσεις στην Κρήτη αγγίζει τα όρια συλλογικής σχιζοφρένειας.*
Αλλά έως εδώ, η αλήθεια είναι πως ως αυτοδιάθετο ιστοριογραφικό copyright, στην βάση των καθ ημών πεπραγμένων, δυστυχώς έχουμε πια ανεπιστρεπτί εξαϋλωθεί.
Κι αν ίσως κάπου κάπου αναδεικνύεται κάποιο στοιχείο που να χαρακτηρίζει το συλλογικό μας ιδιαίτερο, οφείλεται όπως χαριστικά μπορούμε να ισχυριστούμε στο ότι βιώνουμε το ύστατο παρακμιακό μας διάστημα, σαν τους Δροσουλίτες μια φευγαλέα ανάμνηση δηλαδή .
Η πάλε ποτέ χαμένη ιδιοσυγκρασία στην καθημερινότητα της Κρητικής κοινωνίας εκφράζεται πια εντός μιας ξεθωριασμένης καλλικρατικής περιφερειακής ενότητας, απέχοντας παρασάγγας από τα μακραίωνα κελεύσματα προς διαφύλαξη των φυσικών οριογραμμών στα σύνορα των άλλοτε διαρκώς ετοιμοπόλεμων επαρχιών της.
Μιας κοινότητας γαλουχούμενης ανάμεσα σε ένα είδος μεταλλαγμένου δυστροπικού αντάρτικου, και μιας κοινωνίας ενίοτε ερμητικά κλειστής, σαν σε καβούκι που το κουβαλάμε ακόμη μάλλον λόγο κεκτημένης ταχύτητας ως οι υποδελιποι, ντεμί μεν, αλλά αναγκαστικά οι μόνοι κληρονόμοι της ράτσας.
Συνάμα με την καθυστερημένη έλευση του εκπολιτισμένου 20ου αιώνος ,οσονούπω φραγκέψαμε και εν τέλει προθυμότατα ξεβρακωθήκαμε, κι ενόσω καβαλούσαμε (πρώτη θέση μάλιστα), στο σαρωτικό τραίνο της αλήστου μνήμης εποχής της αλλαγής, καταφέραμε τρόπον τινά. και εκμοντερνίστηκαμε.
Κρῆτες ἀεὶ ψεῦσται, κακὰ θηρία, γαστέρες ἀργαί.
Για άλλη μια φορά τιμώντας την πατροπαράδοτη αδούλωτη ρίζα μας, συν τον χρόνο, εντός ενός εντατικού πλαισίου στοχευόμενου εκσυγχρονισμού, προσθέτοντας και τα πάμπολλα πακέτα πανωγραμμένων επιδοτήσεων, εν τέλει καταφέραμε να εκφυλισθούμε ολοκληρωτικά, ενώ η περιρρέουσα κρητική κουζουλάδα απλώς αποσυντέθηκε εις τα εξ ων συνετέθη.
Το αποτέλεσμα είναι κοινό μυστικό, το ότι δυστυχώς δεν υπάρχουν προ πολλού πια απο την σήμερον , αρκετοί, αρκετά αντάξιοι απόγονοί της άλλοτε λεβεντογέννας μεγαλονήσου, ικανοί να δύνανται να βαστάξουν ψηλά την πάλαι ποτέ αδούλωτη Κρητική ψυχή.
Κατάσταση ειλικρινά λυπηρή αν όχι τραγική, εάν αναλογιστεί κανείς έστω ελάχιστα ανδραγαθήματα, από τις καταγεγραμμένες παρακαταθήκες στις στοίβες επί στοιβών των ιστορικών Κρητικών μελετών.
Εξάλλου η ιστορία έχει χρόνους που δεν γράφεται πια στην Κρήτη, κι αν αυτό μοιάζει τώρα απόλυτα φυσιολογικό, αναρωτηθείτε ότι μέχρι σχετικά πρόσφατα υπήρξε μια Κρήτη που όχι μόνο κατέγραφε την δική της ιστορία , αλλά είχε τον δικό της μοναδικό πολιτισμό, την δική της ιδιαίτερη γλώσσα ,την ξεχωριστή της κουλτούρα, στις τέχνες, τα γράμματα, την μουσική, το τραγούδι, το θέατρο, την ζωγραφική, την ποίηση , τον χορό, την ενδυμασία, τα ήθη τα έθιμα, κι ακόμα το απαράμιλλο στον κόσμο Κρητικό τοπίο.
Όλα αυτά μέχρι πρότινος συντελούσαν την Κρήτη και τον Κρητικό κόσμο. Μια ζωντανή διαδικασία εξελικτικής συνέχειας μέσα στα βάθη των αιώνων , παρά όλες τις κοσμογονικές πολλές φορές αλλαγές που συντελέσθηκαν στο νησί, πάντοτε στο επίκεντρο τον γεγονότων συνέχιζε να ηχεί αυτεξούσια η καρδιά της χαρακτήριζε την ιδιαιτερότητα της Κρήτης .
Δηλαδή το Κρητικό στοιχείο κατάφερνε πάντα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να χωνεύει να αφομοιώνει η να μετουσιώνει ακόμα και τις πιο ισχυρές εξωτερικές πολιτισμικές επιδράσεις και επιρροές που δεχόταν το νησί.
Έναν μακραίωνο πολιτισμό που ενώ παραλάβαμε, αδιατάρακτα είναι απορίας άξιον τό πόσο εύκολα εμείς αφήσαμε να εξαφανιστεί. Στο χρονικό διάστημα τον τελευταίων πενήντα χρόνων, αν εξαιρέσουμε την ταχέως φθίνουσα κρητική ροκ (sic) μουσική δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο από την Κρήτη που να υπόκειται στην διαδικασία της αυτούσιας παραγωγής.
(Κείμενο υπό επεξεργασία)
* Φράση που δανείστηκα από (Η λαογραφική έρευνα στους οικισμούς των Αστερουσίων)
(Κείμενο υπό επεξεργασία)
* Φράση που δανείστηκα από (Η λαογραφική έρευνα στους οικισμούς των Αστερουσίων)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως