Η κρητική ταυτότητα µέσα από τις µαρτυρίες ξένων ταξιδιωτών.

Manuel Serrano Espinosa    
Η κρητική ταυτότητα µέσα από τις µαρτυρίες ξένων ταξιδιωτών του ΙΘ΄ αιώνα*

1

Της Kρήτης την παράδοση µε ευλάβεια στηρίζω

και όπου σταθώ και όπου διαβώ µια Kρήτη ζωγραφίζω.

Στον Γ.Π. Εκκεκάκη

Ο κύριος σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η µελέτη ορισµένων βασικών χαρακτηριστικών και ιδιαιτεροτήτων της κρητικής κοινωνίας του δέκατου ένατου αιώνα, ειδικά µετά την έναρξη της µεγάλης επανάστασης του 1821, αλλά στην προκειµένη περίπτωση δε θα το κάνουµε µέσω των γραπτών πηγών και ιστορικών εγγραφών από τα αρχεία, αλλά µέσα από τις µαρτυρίες των περιηγητών που επισκέφθηκαν το νησί σε όλη τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, αναµφίβολα, µία από τις περιόδους, καλύτερα τεκµηριωµένη όσο αφορά τις µαρτυρίες των περιηγητών, και εποµένως, από τις µεγαλύτερες επίσης σε διάχυση και ηχώ των γεγονότων που είχαν συµβεί στο νησί για τις µεγάλες ευρωπαϊκές δυνάµεις της εποχής. Μάλλον ό, τι βρήκαν οι ευρωπαίοι επισκέπτες του δέκατου ένατου αιώνα ήταν µια περιοχή όπου επεκτείνεται η φλόγωση και το πνεύµα της ελληνικής επανάστασης εναντίον της οθωµανικής κυριαρχίας.1

Σε αυτό το πεδίο δράσης βρίσκεται το επίκεντρο πολλών επαναστάσεων και εξεγέρσεων του κρητικού λαού ενάντια στην καταπιεστική Οθωµανική Αυτοκρατορία, πλαισιώνονται σε αυτό το γενικό πόλεµο εναντίον των Τούρκων που καταλήγει στην τελική νίκη και την απελευθέρωση στις αρχές του εικοστού αιώνα. Αλλά το γεγονός ότι η τουρκική κυριαρχία στην Κρήτη ξεκίνησε µε µεγάλη καθυστέρηση (1669) σε σχέση µε άλλες περιοχές της ελληνικής ηπειρωτικής χώρας, του δίνει κάποιες ιδιαιτερότητες που δεν εµφανίζονται στην υπόλοιπη Ελλάδα, ιδιαίτερα προς το τέλος της Τουρκοκρατίας.2.

* * *

*Το έργο αυτό έγινε χάρη στη χρηµατοδότηση του DIGICOTRACAM  [Βαλένθια, Generalitat Valenciana]. Ref: PROMETEO-2009-042, στο πλαίσιο της οµάδας IVITRA του Πανεπιστηµίου του Αλικάντε Ισπανίας.

1)H σχετική βιβλιογραφία είναι πολύ εκτενής. Όσο αναφορά την ιστορία της Κρήτης του ΙΘ΄αιώνα, θα αναφέρω δύο συγγραφείς και ορισµένα βασικά τους έργα: Θ. Δετοράκης, Ιστορία της Κρήτης, Ηράκλειο 1990, 319-437. "Η Τουρκοκρατία στην Κρήτη", Κρήτη: Ιστορία και Πολιτισµός, τόµος Β, 332-436. Σχετικά µε τις επαναστάσεις, Ν. Β. Τοµαδάκης, “Συµβολή εις την βιβλιογραφίαν των κρητικών επαναστάσεων”, ΕΕΚΣ (1) 1938, 530-555 (2) 1939, 198-238. “Η Κρητική Επανάστασις 1866-69: (Σύντοµον ιστορικόν διάγραµµα µετά βιβλιογραφίας)”, Νέα Εστία τεύχος 80 (1966), 1488-1502. Για τους περιηγητές το πολύ γνωστό βιβλίο του Κ. Σιµόπουλου, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, 4 τόµοι, Αθήνα 1999, δεν µας βοηθάει πολύ διότι µόνο συµπεριλαµβάνει ως την επανάσταση του 1821. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια χάρη στο γιγάντιο κόπο και εντυπωσιακή δουλειά του µεγάλου ρεθεµνιώτη συλλέκτη Γ. Π. Εκκεκάκη και της οικογένειάς του, έχουµε την ευκαιρία να µεγαλώσουµε τη γνώση µας για τους περιηγητές της νήσου. Γ. Εκκεκάκης, Περιηγητές και περιηγητικά κείµενα για την Κρήτη - 15ος µέχρι και 20ός αιώνας, Ρέθυµνο 2006.

2

Στη µελέτη ορισµένων από αυτές τις µαρτυρίες και για την ανάλυση της ταυτότητας αυτής της προβληµατικής περιόδου της ιστορίας του κρητικού λαού θα προσπαθήσουµε να επικεντρωθούµε σε εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που ξεχωρίζουν τα άπληστα µάτια των ταξιδιωτών. Και θα δώσω προτεραιότητα στα κείµενα περιηγητριών, πράγµα που µπορεί επίσης να µας δώσει µία εικόνα της επικρατούσας νοοτροπίας εκείνης της εποχής, αν και τα θέµατα είναι συνήθως κοινά.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις προτίµησα να διαλέξω εκείνα τα χρονικά ταξιδιωτών που έµειναν για πολύ µικρό χρονικό διάστηµα στο νησί. Ακολουθώντας αυτή τη γραµµή δράσης επιδιώκω διπλό σκοπό: να βρω την φρεσκάδα των πρώτων εντυπώσεων και παράλληλα να αποφύγω τη γνωστή αρρώστια που συνήθως παθαίνουµε οι ξένοι όταν επιστρέψουµε ξανά στη Μεγαλόνησο.3 Επειδή για τους περισσότερους ταξιδιώτες της εποχής τόσο οι Τούρκοι, όσο οι Έλληνες ήταν κατά κάποιον τρόπο ξένοι γι΄αυτούς, µπορούµε να πούµε ότι τις περισσότερες φορές οι απόψεις τους είναι ουδέτερες και δεν διστάζουν να κριτικάρουν µια ή τις δυο πλευρές αντίστοιχα.

Is it not a dream, a delusion? Am I really in Crete?, αναρωτιέται η περιηγήτρια Α. Vivanti4 όταν την ηµέρα 3 Απριλίου του 1865 φτάνει, όπως σχεδόν όλοι οι ταξιδιώτες εκείνου του αιώνα, στο κρητικό λιµάνι των Χανίων στην αναζήτηση για το άγνωστο, το εξωτικό, τις ακτίνες και τις περιπέτειες. Αυτό ακριβώς το ζήτηµα που έχουµε κάνει όλοι αυτοί που αγαπάµε βαθιά αυτό το νησί που υπερβαίνει τις δυνατότητες έκπληξης µετά την πρώτη επίσκεψή µας. Η Α. Vivanti διέµεινε µόλις δύο εβδοµάδες στο νησί, αλλά µας έδωσε κάποιες ειδήσεις που έχουν ιδιαίτερη σηµασία για το δικό µας θέµα.

* * *

2)Γνωρίζουµε ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες της εποχής καθυστέρησαν σε µεγάλο βαθµό την απελευθέρωση του νησιού της Κρήτης. Το Ηνωµένο Βασίλειο εµπόδιζε την απελευθέρωση της Κρήτης φοβίζοντας την αυξανόµενη δύναµη της Ρωσίας στην περιοχή, µετά τη σειρά των ρωσοτουρκικών πολέµων. Όπως είναι γνωστό, δε θα ήταν η τελευταία φορά που η βρετανική αυτοκρατορία θα χειριστεί στο θέµα αυτό. Μετά την περίοδο της "Αιγυπτοκρατίας" (1831-1840) η Συνθήκη του Λονδίνου του 1840 θα δώσει το νησί πίσω στην Οθωµανική Αυτοκρατορία.

3)Πρόκειται για τη γνωστή και µεγάλη ταξιδιώτισσα Ελπίδα Μέλαινα (Marie Espérance von Schwartz). Τα λόγια της Μέλαινα δηλώνουν καθαρά τους λόγους για τους οποίους ήθελα να αποφύγω σ΄αυτή την εργασία ορισµένα χρονικά.

Η Ελπίς Μέλαινα έµεινε στην Κρήτη το διάστηµα 1865-1893, µε λίγες απουσιάσεις λόγω υγείας. Δεν έχουµε, βέβαια, σ΄αυτή τη µικρή εργασία, χώρο να εξετάσουµε τη µεγάλη σηµαντικότητα των έργων της Μέλαινα για την Κρήτη. Παραθέτω την πρόσφατη έκδοση Ελπίς Μέλαινα. Περιηγήσεις στην Κρήτη 1866-1870. ΠΕΚ, Ηράκλειο 2008 µε άριστη επιµέλεια της Ιωάννας Μυλωνάκη. Η παραποµπή είναι της σελίδας 243: "Όταν το 1865 στο Μόναχο o Franz von Löher µε παρακίνησε να ταξιδέψω στην Κρήτη και πρόσθεσε ότι για να γνωρίσω καλά το νησί του Μίνωα, θα χρειαζόµουν δύο ταξίδια, αυτή η τελευταία παρατήρηση δεν µου άρεσε ιδιαίτερα. Ο µορφωµένος φίλος µου γνώριζε πολύ καλά τι σηµαίνει η λέξη «Κρήτη», γνώριζε ότι, όποιος πατήσει το πόδι του στον τόπο αυτό, τον σηµαδεµένο από την ιστορία και ευλογηµένο από τη φύση, αντλεί συνεχώς νέες χαρές από την αστείρευτη πηγήτων θαυµάτων του. "

4)A Journey to Crete, Constantinople, Naples and Florence. Three Months Abroad. By Anna

Vivanti. London 1865, p. 40 

3

Η µορφωµένη Vivanti, ιταλικής καταγωγής, µιλούσε αγγλικά, και παντρεµένη µε έναν πλούσιο έµπορο εβραϊκής καταγωγής, είναι ευαισθητοποιηµένη στα ήθη της Βικτωριανής κοινωνίας και, γι΄αυτό, όταν συναντά στο Ρέθυµνο την οικογένεια του άγγλου υποπρόξενου στην Κρήτη, που προερχόταν από την Ιωνία, αναφέρει κάποια δυσκολία µε το τυπικό βρετανικό φλέγµα:

"Η σύζυγος, η κόρη και οι νύφες του κ. Ο. δεν καταλάβαιναν παρά µόνο Ελληνικά. Ως εκ τούτου, µπορούσα να τους µιλάω µόνο µε νοήµατα και, καθώς µε τον τρόπο αυτό µπορεί κανείς να µεταδίδει µόνο πολύ απλά νοήµατα, δεν είπαµε πολλά. Ήταν ντυµένες µε τρόπο που ήταν µείγµα πρωτόγονης απλότητας και υπέροχης κοµψότητας. Ενώ ήταν ντυµένες, για παράδειγµα, µε ένα απλό βαµβακερό φόρεµα και είχαν µαντίλι δεµένο γύρω από το κεφάλι, φορούσαν συγχρόνως εντυπωσιακά διαµαντένια σκουλαρίκια, µαργαριταρένια κολιέ, βραχιόλια κλπ. Η ίδια ασυµφωνία ήταν ορατή και στα σπίτια τους. Ενώ τους έλειπαν πολλά από αυτά που σε εµάς θεωρούνται βασικές και απολύτως αναγκαίες ανέσεις της ζωής, τα κρεβάτια είχαν καλύµµατα µε χρυσά κεντήµατα. Με τα παιδιά τα πήγαινα καλύτερα απ΄ ό, τι µε τις κυρίες".5

Ενώ, σε ένα άλλο µέρος της διήγησης της επαινεί τη φυσική ευκολία των Ελλήνων για να µάθουν την αγγλική γλώσσα6. Επιπλέον, αναφέρει λεπτοµερώς την ιστορία του Σουλτάνου Ισµαίλ Πασά και έχει την µεγάλη ευκαιρία να επισκεφθεί το χαρέµι του. Η Vivanti δεν διστάζει, όµως, να ολοκληρώνει την άποψή της σ΄ορισµένα χαρακτηριστικά των οπαδών της αυτοκρατορίας:

"Κάναµε τα κουρασµένα µουλάρια µας να βιαστούν όσο περισσότερο επέτρεπαν οι δρόµοι, αλλά η προσπάθεια ήταν µάταιη, δεν θα φτάναµε στην ώρα µας. Ο κ. Α., που ήξερε το µεγάλο τρόµο µου για τους πολύ άσχηµους και βρώµικους µαύρους, τους «Άραβες» όπως λέγονται εκεί, που ζουν σε καλύβες από λάσπη και βρώµικες σκηνές έξω από την πόλη, πρότεινε να τους ζητήσουµε να µας φιλοξενήσουν, επί του οποίου εγώ δήλωσα πολύ ζωηρά και αποφασιστικά ότι εγώ από την πλευρά µου θα προτιµούσα να περάσω τη νύχτα µε τα χαριτωµένα άσπρα αρνάκια στη λοφοπλαγιά, των οποίων τα κουδούνια ακούγονταν µέσα στην ησυχία της νύχτας, παρά µε εκείνα τα άσχηµα µαύρα πρόβατα".7

Ενώ λίγα χρόνια αργότερα επισκέφθηκε το νησί µια άλλη αγγλίδα η Μary A.Walker8, η οποία µας ενηµερώνει περί θηλυκών πρωτότυπων µόδας.

"Οι γυναίκες, τόσο οι µουσουλµάνες όσο και οι χριστιανές, γνέθουν και υφαίνουν ένα γερό ύφασµα, καθώς και πολύχρωµες ριγωτές κουβέρτες από µαλλί ή βαµβάκι. Στις περιοχές που είναι αποµακρυσµένες από τις ευρωπαϊκές καινοτοµίες µπορεί να βρει κανείς ακόµα κάποιες από τις παλιές φορεσιές: γυναικεία ενδύµατα, πλούσια

* * *

5)Το µαγεµένο Νησί. Οι εντυπώσεις της Anna Vivanti από την Κρήτη του 1865. Μετάφραση Λ. Εκκεκάκη, Ρέθυµνο 2006, 17.

6)A. Vivanti, 2006, p.7.

7)A. Vivanti, 2006, p.12.

8)M. A. Walker, Eastern life and scenery with excursions in Asia Minor, Mytilene, Crete, and Roumania, London 1886.

4

χρωµατιστά κεντήµατα, τα σχέδια των οποίων φέρουν σηµάδια βενετσιάνικου γούστου και στιλ. Αλλά αυτά τα περίεργα κατάλοιπα υψηλής τέχνης δεν τυγχάνουν της εύνοιας των κυριών από την Κρήτη, που προτιµούν οποιοδήποτε µοντέρνο φανταχτερό και ψεύτικα αριστοκρατικό και µεγαλόπρεπο των γιαγιάδων τους. Ο κ. Sandwith, ο πρόσφατα Εξοχότατος Πρόξενος στην Κρήτη, κατά τη διάρκεια της µακράς παραµονής του δηµιούργησε µια πολύ µεγάλη και όµορφη συλλογή µε αυτά τα κεντήµατα αγορασµένα σε πολύ υψηλές τιµές. Η χωρική της Κρήτης ξέρει πώς να βγάλει µεγάλο κέρδος από τις «αντίκες» της, αν δεν τους δίνει µεγάλη αξία για τη δική της αµφίεση".9

Η ίδια ταξιδιώτισσα µας ενηµερώνει από ένα βασικό πρόβληµα της εποχής που τονίζουν αρκετοί ταξιδιώτες για τους ξένους τουρίστες και τουρίστριες10: η έλλειψη ξενοδοχείων στα Χανιά. Η Walker το περιγράφει µε το δικό της τρόπο συνδυάζοντάς το µε την περιέργεια των ντόπιων κατοίκων:

"Την προηγούµενη νύχτα [για παράδειγµα] είχε αποβιβαστεί ένας κύριος από το ατµόπλοιο. Ήταν ένας Άγγλος τουρίστας, που κι αυτός προσπαθούσε να βρει κατάλυµα για λίγες εβδοµάδες. [Και οι περίεργοι αναρωτιόνταν]: Μα τι µπορούσαν να σηµαίνουν αυτές οι απρόσµενες αφίξεις; Ο νεοφερµένος άρχισε µε τον πιο αθώο τρόπο να κάνει ζωγραφικές σπουδές των τύπων και ενδυµασιών της χώρας. Ήταν εντελώς ήσυχος και διακριτικός. Μα...µα...εν ολίγοις, τι µπορεί να τον έφερε στην Κρήτη; Είναι φανερό ότι εδώ υπήρχε κάποιο µυστήριο".11

Αλλά η αληθινή πραγµατικότητα για τις ελληνίδες γυναίκες της Κρήτης της εποχής σε σύγκριση µε τις αναφερόµενες ευρωπαίες ταξιδιώτισσες που περιγράφουν έθη και έθιµα του νησιού δεν είναι και πολύ ευχάριστη. Μας το υπενθυµίζει ένας άντρας, ο τότε γάλλος πρόξενος στην Περσία M.J. Tancoigne που επισκέφθηκε το νησί στις αρχές του ΙΘ΄αιώνα και έζησε ένα διάστηµα στα Χανιά12. Ας παραθέσουµε δυο παραδείγµατα. Το πρώτο µιλάει για την περίεργη παιδεία και συµπεριφορά του πατέρα στις κόρες του µε αποτέλεσµα να πάθουν το εξής όταν γερνάνε:

* * *

9)Οι περιγραφές και τα σκίτσα της αγγλίδας Μary Walker από την Κρήτη της δεκαετίας του 1870. Μετάφραση Λ. Εκκεκάκη, Ρέθυµνο 2005, σ. 7-8.

10)M. Walker, 2005, σ. 8: “Οι ξένοι, και ιδιαίτερα οι γυναίκες που έρχονται στην Κρήτη µε την πρόθεση να µείνουν για λίγες εβδοµάδες, αποτελούν φαινόµενο τόσο ασυνήθιστο. Η δική µας εγκατάσταση προκάλεσε πολύ µεγάλη αίσθηση κι έδωσε υλικό στους κουτσοµπόληδες για κουβέντες και εικασίες”.

11)M. Walker, 2005, σ. 9.

12)Tancoigne, J. M. Voyage à Smyrne, dans l’Archipel et l’île de Candie, en 1811, 1812, 1813 et 1814; suivi d’une notice sur Péra et d’une description de la marche du Sultan Paris (Nepveu), 2 vol., 1817, VIII-176, 148 pp. in-8, grav.

5

"Οι γονείς δεν πρέπει να περιµένουν τότε υπόληψη ή σεβασµό, αλλά ένα ύφος υπέροχης αγενές και απότοµο, στη θέση του φοβισµένου ύφους που τους είχε επιβληθεί αναγκαστικά".13

Το δεύτερο είναι ακόµα πιο υποδειγµατικό:

"Οι ελληνίδες της Κρήτης δυσκολεύονται να αντιληφθούν τι συµβαίνει πέρα από το σπίτι τους και συνεπώς δεν µπορούν να βρουν ενδιαφέρον σε αναγνώσµατα τα οποία άλλωστε απαιτούν παιδεία και γνώσεις, κάτι που δεν έχουν δυνατότητα να αποκτήσουν"14.

Ένας από τους κορυφαίους περιηγητές όλων των εποχών που ήρθε στην Κρήτη, ο διάσηµος άγγλος R. Pashley15, επισκέφθηκε το νησί κάποιες δεκαετίες πριν τις δυο αναφερόµενες ταξιδιώτισσες. Όπως είναι γνωστό, το έργο του Pashley ξεχωρίζει ως το πρώτο που διαθέτει µια πλήρη έρευνα και εκτενείς αναφορές για τις αρχαιότητες του νησιού. Για παράδειγµα, συνέβαλε αποφασιστικά την τοποθεσία της αρχαίας πόλης της Κυδωνίας και η φιλολογική του παιδεία τον ώθησε να συµβουλευτεί το χειρόγραφο της Μαρκιανής Βιβλιοθήκης της Βενετίας. Το µεγαλύτερο αριθµό περιηγητών κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα ήταν, φυσικά, από τη Μεγάλη Βρετανία, που επικρατούσε πραγµατικά τη φήµη της µεγάλης ισχύος για την ώρα, αλλά και για τις ιδιαιτερότητες και την περιπετειώδη και ταξιδιωτική µορφή που για αιώνες είχε χαρακτηρίσει και δεσπόσει το βρετανικό πνεύµα. Πρέπει να σηµειωθεί ότι οι δηµοσιεύσεις ορισµένων Βρετανών ταξιδιωτών ήταν αναµφίβολα καθοριστικές στον αρχαιολογικό χώρο, για παράδειγµα, για την ανασκαφή του Arthur Evans στην ανάκτορο της Κνωσού.16

Σε αυτή τη σύντοµη περίληψη του έργου του πρέπει να τονίσω κάποιες αναφορές στην καθηµερινή ζωή της εποχής. Ένα σηµαντικό µέρος των αναφορών για την Κρητική κοινωνία της εποχής στο έργο του R. Pashley είναι αφιερωµένο στα

* * *

13)Πληροφορίες και βιώµατα του Μ. Ι. Tancoigne από την Κρήτη του 1811-1814. Ένα ξεχασµένο κείµενογια την εποχή του Χ. Οσµάν Πασά. Επιµέλεια Γ.Π. Εκκεκάκης. Ρέθυµνο 2008, 51-52.  

14)Πληροφορίες και βιώµατα του Μ. Ι. Tancoigne…, σ. 53.

15)R. Pashley, Travels in Crete, 2 τόµοι, Cambridge 1837. Υπάρχει µια ανατύπωση του αγγλικού πρωτότυπου στη συλλογή της Βιβλιοθήκης Ιστορικών Mελετών, αρ. 229 Αθήνα 1989. Υπάρχει µια υπέροχη ελληνική µετάφραση από την Δ. Γόντικα, Ταξίδια στην Κρήτη, Ηράκλειο 1994. R. Pashley σπούδασε µαθηµατικά και κλασικά στο Trinity College του Cambridge. Μετά έκανε ένα ταξίδι στις ακτές της Μεσογείου και έφθασε στην Κρήτη το 1834 στο λιµάνι των Χανίων.

16)Για τους βρετανούς περιηγητές, P. Warren, "Early Travellers from Britain and Ireland" στο Cretan Quests. British Explorers, Excavators and Historians. (D. Huxley ed.) BSA Αthens, 2000, 1-8. Σε αυτό το έργο, ο µεγάλος Άγγλος αρχαιολόγος κάνει µια σύντοµη ανασκόπηση των Βρετανών ταξιδιωτών προς την Κρήτη. Eπίσης, G. Cadogan, "Τhe pioneers: 1900-1914" στο Cretan Quests. British Explorers, Excavators and Historians. (D. Huxley ed.) BSA Athens,

2000, 15-27.

6

χαρακτηριστικά των κρητικών γυναικών εκεί που πάει. Αναφέρει για παράδειγµα ο Άγγλος περιηγητής τη φορεσιά τους, θαυµάζει την οµορφιά τους παρά το γεγονός ότι σχεδόν πάντα καλύπτονται όπως και οι τουρκάλες και σηµειώνει επίσης στο χρονικό του, τον έκτακτο χρόνο που αφιερώνονται στην προσωπική τους υγιεινή. Ένα από τα πιο διάσηµα τυχαίνει στον Pashley όταν διέρχεται στο χωριό της επαρχίας Μυλοπόταµου ψάχνοντας την περίφηµη οµορφιά των γυναικών του17.

Παρόλα αυτά υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά των κρητικών γυναικών που προσελκύουν την προσοχή του άγγλου περιηγητή. Όταν συνοδευόµενος από τον οδηγό

του, εισέρχεται στο χωριό Κακοδίκι, στην όµορφη ορεινή περιοχή του Σελίνου, βρέθηκε µια οµάδα γυναικών που εργάζονταν στη συγκοµιδή του ελαιοκάρπου, ιθαγενείς του Αγίου Ιωάννη Σφακίων. Ο Pashley εκφράζει το θαυµασµό του για τα προϊόντα της περιοχής και επαινεί την προφορά των γηγενών –µιλώντας προφανώς στα αγγλικά–, αλλά στη συνέχεια µια όµορφη κοπελιά ανταπαντάει το εξής:"Είστε µόνο δύο άνδρες και, συνεπώς, δεν φοβόµαστε, είµαστε πολύ περισσότερες".18

Φαίνεται ότι η παραµονή του Pashley στο νησί της Κρήτης ήταν πολύ θετική διότι, µεταξύ άλλων, τονίζει και υµνεί την ιερή φιλοξενία των ιθαγενών. Όταν έφτασε στο χωριό Πηγή Ρεθύµνης φιλοξενείται από τον χωριανό Σπυρίδωνα Παπαδάκη19 σε ένα µεγάλο δείπνο και πίνει το καλύτερο κρασί που είχε ποτέ δοκιµάσει και το δηλώνει:

"Σε ποια χώρα της Ευρώπης ένας χωρικός ή ένας κύριος φυλά ανέγγιχτο το κρασί του ώστε να το µοιραστεί µε έναν περιπλανώµενο ξένο;".20

Ένα άλλο µοτίβο που περιγραφούν ορισµένοι ταξιδιώτες είναι η κατάσταση της καθηµερινής ζωής του λαού της Κρήτης εναντίον των τούρκων, ειδικά βάσανα και δυσκολίες. Ο αυστριακός F.W. Sieber που επισκέφθηκε την Κρήτη στις αρχές του ΙΘ΄αιώνα είναι αναµφίβολα από τους πιο σηµαντικούς21. Εκτός από το επαγγελµατικό

* * *

17)Pashley 1989, I, 144: “Garazo´s dames are facile as they´are fair”.

18) Pashley 1989, II, 127.

19)Γ.Π. Εκκεκάκης, Το χωριό Πηγή του Ρεθύµνου. Αναφορές στο παρελθόν, καταγραφές για το µέλλον, Ρέθυµνο 2007, σ. 40, 44, 106.

20)Pashley 1989, I, 115-116, το κρασί προερχόταν από το Αρκάδι.

21)Reise nach der im griechischen Insel Kreta im Jahre 1817 von Archipelagus FW Sieber der Regensburger botan. Gesellschaft der Königl. Akademie zu München, der Gesellschaft zu Paris. Naturforschenden correspondirendem Russisch und der Kais. Akad. zu Mosca. Η δηµοσίευση έγινε σε δύο τόµους στη Λειψία το 1823. Η αρχική έκδοση περιέχει στο τέλος µια ολοκληρωµένη δείκτη όνοµα και ένα παράρτηµα µε λεπτοµερείς παρατηρήσεις µε 14/16 λιθογραφίες. Η αγγλική και ολλανδική µετάφραση παρουσιάστηκε το ίδιο έτος: F.W. Sieber, Travels in the Island of Crete in the year 1817, London, R. Philipps, 1823. W. Sieber, Reis naar het Eiland Kreta Griekschen In den Archipel, Haarlem 1823. Για ορισµένες σύγχρονες µαρτυρίες του ταξιδιού του Sieber: Πληροφορίες και βιώµατα του Μ. Ι. Tancoigne από την Κρήτη του 1811 - 1814 - Ένα ξεχασµένο κείµενο για την εποχή του Χ. Οσµάν Πασά. Επιµέλεια Γ.Π. Εκκεκάκης. Ρέθυµνο 2008, 34 σ. Ανατύπωση του έργου του Sieber στη συλλογή Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών, αριθ.58, Αθήνα 1975. Υπάρχει επίσης µια µετάφραση στα ελληνικά µε πολλές σηµειώσεις και την άριστη εισαγωγή του Γ. Γρυντάκη: F.W. Sieber, Ταξιδεύονταςστη νήσο Κρήτη το 1817, Αθήνα 1994. Επίσης, πρέπει να προσέξουµε τις εργασίες: Γ. Ζοµπανάκης, 

"Ο αυστριακός περιηγητής F.W. Sieber στην Κρήτη", EEKS 1939, II, 269-284. Ε. Πλατάκης "Ξένοι φυσιοδίφαι, γεωγράφοι και περιηγηταί περί Κρήτης κατά τους ΙΒ΄-ΙΘ΄ αιώνας", Αµάλθεια Α' (1970), 63-70, Β' (1971), 99-106, 87-90, 105-112, 151-158, 201- 208, 257-264, Γ' (1972), 7-16, 241-250, Δ' (1973), 17-28. Γ.Π. Εκκεκάκης, Περιηγητές και περιηγητικά κείµενα για την Κρήτη (15oς µέχρι και 20ος αιώνας), Ρέθυµνο 2006.

7

του ενδιαφέρον για τη χλωρίδα και την πανίδα του νησιού, τις ιατρικές πτυχές, όπως η πανούκλα και συνεπώς τις καταστροφές που προκαλούσε τότε στο νησί, παρέχει πολύτιµες πληροφορίες σχετικά µε τη διοίκηση του νησιού, µόλις τέσσερα χρόνια πριν από την έναρξη της επανάστασης του 21’ εναντίον των Οθωµανών. Εµάς, όµως, µας ενδιαφέρουν άλλες πληροφορίες της κατάστασης του κρητικού λαού λίγο πριν ξεσηκωµούς και εξεγέρσεις. Αναφέρουµε, λοιπόν, δυο χαρακτηριστικά παραδείγµατα της απελπισµένης κατάστασης του κρητικού λαού. Το πρώτο έχει τραγικό τέλος.

"Η κακοµεταχείριση που έπρεπε να υποµείνουν οι Έλληνες µέχρι την εποχή του Οσµάν πασά, είναι σχεδόν απίστευτη µερικά παραδείγµατα αρκούν: Ακόµα και τώρα, αν ένας έφιππος Έλληνας συναντήσει κάποιον διακεκριµένο Τούρκο, πρέπει να αφιππεύσει και να περιµένει να περάσει αυτός. Δύο έφιπποι Τούρκοι συνάντησαν κάποτε έναν Έλληνα πάνω σ΄ένα µουλάρι. «Σταµάτα και κατέβα», φώναξε ο ένας από αυτούς. «Μείνε εκεί που είσαι», φώναξε ο άλλος, «αλλιώς θα σε σκοτώσω». Ο πρώτος επανέλαβε τη διαταγή του και ο άλλος ακριβώς την αντίθετη διαταγή. Ο Έλληνας έµεινε µε το ένα πόδι στον αναβολέα και µε το άλλο στο έδαφος, µε τη σκέψη να το περάσει σαν αστείο. Οι Τούρκοι προσβλήθηκαν µε την ενέργεια του αυτή και πυροβόλησαν αµέσως και οι δυο τον άφησαν νεκρό στο δρόµο και συνέχισαν το ταξίδι τους".22

Είναι επίσης χαρακτηριστικό όταν ο Pashley περιγράφει το πρόβληµα των σχέσεων µεταξύ των δυο λαών και το θέµα της αλλαγής θρησκείας πολλών Κρητικών

* * *

22)F.W. Sieber, 1994, 272-273.

8

που αγκαλιάζουν το Ισλάµ23 λόγω της σκληρότητας της οθωµανικής εξουσίας και άλλα σχετικά µε τον χαρακτήρα των Κρητικών24.

Το δεύτερο κείµενο του Sieber µας δείχνει επίσης τις καθηµερινές δυσκολίες και εξευτελισµούς που έπασχαν οι έλληνες κάτοικοι του νησιού:

"Ακόµα και οι επίσκοποι και οι ηγούµενοι, των οποίων τα αξιώµατα δεν έχουν και τόσο µεγάλο κύρος εδώ, αναγκάζονται να ξεπεζέψουν και να δώσουν τα µουλάρια τους στους υπηρέτες τους. Αυτή είναι µια απ' τις οφθαλµοφανείς ταπεινώσεις για το ελληνικό έθνος. Γενικά, δεν επιτρέπουν στους έλληνες να ιππεύουν στους δρόµους της πόλης. Ένας χωριάτης κάποτε, που είχε για πούληµα παιχνίδια, καλαθάκια και άλλα τέτοια αντικείµενα, δεν µπορούσε να τραβήξει το γάιδαρο του µε φορτωµένα τα χέρια και έτσι δεν ξεπέζεψε µέσα στην πόλη. Μια οµάδα Τούρκων που τον είδε, χτύπησε το ζώο στα πίσω πόδια, αυτό έχασε το βήµα του και ο δύστυχος χωριάτης βρέθηκε βουτηγµένος µέσα στη λάσπη και µε όλη την πραµάτεια του σπασµένη. Ο καηµένος άρχισε να κλαίει και, όταν πέρασε µπροστά µου, του έδωσα λίγα χρήµατα".25

Μέσα από αυτές τις αναφορές, τα περισσότερα κείµενα γυναικών περιηγητριών, θέλαµε να αντικατοπτρίσουµε την πραγµατικότητα της κοινωνίας της Κρήτης του δέκατου ένατου αιώνα από εκείνους που ήρθαν από αλλού µε ένα πιο προχωρηµένο πολιτισµό, στον οποίο οι γυναίκες, τουλάχιστον της αριστοκρατικής τάξης, είχαν ήδη την ευκαιρία να ταξιδέψουν και γράψουν τις εµπειρίες τους. Αν και πρέπει επίσης να τονίσουµε ότι οι περισσότεροι από αυτούς έφεραν και τις ισχυρές πεποιθήσεις της βικτοριανής τους εποχής που προκάλεσαν ιδιαίτερες προσεγγίσεις για τα έθιµα των ντόπιων κρητικών.

* * *

23)Οι σύγχρονες πηγές συµφωνούν ότι περίπου το 45% των κατοίκων του νησιού στα χρόνια πριν από την επανάσταση του 1821, είχε ασπασθεί το Ισλάµ. Ένα µικρό ποσοστό ήταν Κρυπτο-

Χριστιανοί (Κουρµουλήδες). Κατά το τέλος του αιώνα το ποσοστό των Χριστιανών ήταν, κατά πολύ, ανώτερη από µουσουλµάνους. Σε πληθυσµό 290 χιλιάδων, 160 χιλιάδες είναι Κρήτες Χριστιανοί και 130 χιλιάδες Κρήτες Μουσουλµάνοι, το δε σύστηµα που επικρατεί είναι ολέθριο για τους Χριστιανούς, που θεωρούνται δούλοι και δεν έχουν καµία δηµοτική ελευθερία.

24)R. Pashley, 1989, I, 34-35: "Ένας µάλιστα από αυτούς µου χάρισε και ένα µικρό µαρµάρινο χέρι. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι βρισκόµουν ανάµεσα σ' έναν λαό πολύ διαφορετικό από αυτούς πού συναντούν οι ταξιδιώτες όταν ακολουθούν τους πολυσύχναστους δρόµους της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας. Άρχισα άλλωστε να υποψιάζοµαι πώς, ότι και να ήταν οι αρχαίοι Κρήτες από την εποχή του Πολυβίου έως τον Άγιο Παύλο, στη σηµερινή φυλή δεν άξιζε ό κακός χαρακτήρας πού είχαν προσδώσει στους προγόνους τους".

25)F.W. Sieber, 1994, 138-139.

Manuel Serrano Espinosa 

ΠΗΓΗ

Αναδημοσίευση εργασίας από  

http://www.eens.org/EENS_congresses/2010/Serrano_Manuel_(ng).pdf