Πολλοί Κρητικοί, για να
αποφύγουν τις σφαγές, που έκαναν οι Τούρκοι, έπειτα από κάθε κρητική
επανάσταση, κατέφευγαν στην άλλη Ελλάδα, συνήθως σε νησιά ή σε παράλια μέρη της
Πελοποννήσου.Με επικεφαλής τους οπλαρχηγούς, οι Κρήτες αγωνιστές και χιλιάδες γυναικόπαιδα εγκατέλειψαν τον τόπο τους και αναζήτησαν σωτηρία στη μητέρα πατρίδα. Υπολογίζεται ότι περίπου 60.000 ψυχές ανεχώρησαν γα την Ελλάδα, όπου και εγκαταστάθηκαν (Ι.Δ. Μουρέλλου: "Ιστορία της Κρήτης", Ηράκλειο 1932, Β' τόμος, σελ. 1228). Στην Κρήτη απόμειναν "μόνον εκείνοι που δεν πρόφθασαν να φύγουν ή δεν μπορούσαν να απομακρυνθούν για πολλούς λόγους" (Ι.Δ. Μουρέλλου). Συγκινητική αλλά και δραματική ήταν η ώρα της αναχώρησης. Την περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά ο ιστορικός της Κρήτης Ι.Δ. Μουρέλλος: "Με δάκρυα και θρήνους, προτού μπουν στα καράβια εκείνοι που έφευγαν, έσκυφταν και φιλούσαν τις πέτρες και το χώμα ου άφηναν για πάντα πίσω τους. Άλλοι αγκάλιαζαν εκείνους που έμεναν, γιατί σκληρές οικογενειακές συνθήκες τους καθήλωναν στο πολυβασανισμένο νησί κι άλλοι μαζί με τα εικονίσματά τους έπαιρναν και λίγο χώμα από την πατρίδα, που δεν θα ξανάβλεπαν πια. το αισθανόντανε καθαγιασμένο από το αίμα και τα δάκρυα, που το πότισαν τόσα και τόσα χρόνια. Και σαν τα βουνά της Κρήτης χανόντανε πίσω τους κι έσβηναν στην απόσταση, τα πλανταμένα αναφιλητά του ηρωικού λαού που έφευγε, τάραζαν τα καράβια, που τους έφερναν στη νέα γη, στη νέα πατρίδα" (Ι.Δ. Μουρέλλου: "Ιστορία της Κρήτης", Β' τόμος, σε΄. 1214).
ΠΗΓΗ
Αναδημοσίευση αποσπάσματος από το ιστολόγιο: ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μην πυροβολείτε ασκόπως