Κριτική εξ αντικειμένου

Σα να μου φαίνεται ότι οι νέοι κυρίως το έχουν παρακάνει, όχι βέβαια ότι ήταν «τύπος και υπογραμμός» οι παλαιότεροι αρθρογράφοι και νυν διακεκριμένα στελέχη των πάντοτε έγκυρων ΜΜΕ, ίσα ίσα ως «πρώτοι διδάξαντες», αλλά οι ''μαθητές'' έχουν ξεφύγει πια από κάθε μέτρο.
Μα! πως να κάνουν διαφορετικά, θα μου πεις, όταν το παιχνίδι πλέον παίζεται υπό αυτούς τους όρους.
Κι έτσι φτάσαμε σε τέτοιο βαθμό τρομολαγνικής αρθρογραφίας, όπου ακόμη σε άρθρα σχετικά με τον καιρό, να διαβάζουμε με τους συνήθεις πηχυαίους με έντονη γραφή τίτλους: «Έρχεται πολικό Jetstream»
Και στην συνεχεία πληροφορούμαστε ότι: «Ένα σπάνιο φαινόμενο έρχεται αυτή την εβδομάδα όσον αφορά τον καιρό, που θα διατηρήσει την απουσία βροχών και θα ανεβάσει τη θερμοκρασία στα κανονικά για την εποχή επίπεδα.» !!!
Ώστε ο κακός μας ο καιρός εξαρτάται από τον βαθμό όπου η κανονική για την εποχή θερμοκρασία οφείλεται σε ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο!
Αν κατάλαβα καλά!
Είναι τώρα να μην κάνω την τρίχα τριχιά, το τραβώ λοιπόν με την ευκαιρία, μιας και έχω σκοπό να αναφερθώ στα του ''οίκου'' μου, κι αν όπως λένε «δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει» αυτό ακριβώς έχω σκοπό να κάνω.
Λέω εγώ τώρα, σε σύγκριση με την σχετική "αξία" κάθε "αφανούς" σχολιαστή όπως του υποφαινομένου που δρα (έστω και στοιχειωδώς) ''πνευματικά'' σε αυτήν την ταπεινή γωνιά της παρούσας ιστοσελίδας.
‘Όπου το κάθε κειμενάκι όσο προχειρογραμμένο κι αν είναι, παρά τα εξόφθαλμα πολλές φορές ορθογραφικά λάθη, το ατελές συντακτικό, κι όσο ακόμα κι αν στερείται το χάρισμα της δεξιότητας στην έκφραση, στο κάτω κάτω δεν εκφέρει παρά εντελώς ξεκάθαρα μια ανιδιοτελή άποψη, η οποία κατά βάση δεν μπορεί παρά να εκφράζει και την μέση μαζική συνισταμένη, από όπου σαν σπλάχνο της προέρχεται.
Εφόσον μπορεί ναι μεν αναπόφευκτα να αντανακλά προσωπικές απόψεις αλλά έως εδώ, ούτε κατευθυνόμενη είναι, ούτε συμφέροντα εξυπηρετεί, ούτε μεθοδεύει εξελίξεις και κυρίως δεν υπηρετεί γραμμές ώστε να διαμορφώνει κλίμα και να επηρεάζει απόψεις.
Δεν παραλείπω το κυριότερο παρότι εννοείται, ότι εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει η ικανότητα, ιδίως από αυτό το πόστο για οτιδήποτε από τα παραπάνω.
Μιας και φτάσαμε ως εδώ με αφορμή τον κακό μας τον καιρό ας πούμε δυο λογάκια για το τι συμβαίνει γύρο μας, εν μέσο συνεχιζόμενων πολέμων, συγκρούσεων, συρράξεων κλπ
Όπου εμείς υποχρεωτικά πρέπει ντε και καλά να ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε και να χάψουμε ως ανίδεα χάπατα κάθε αφηγηματικό κατασκεύασμα που έχουν βαλθεί να μας πλασάρουν όλο αυτό το διάστημα τα πάντα αξιόπιστα ένθεν κακείθεν συστηματικά ΜΜΕ.
Τα οποία άλλοτε καταπίνουν την κάμηλο κι άλλοτε διυλίζουν τον κώνωπα, αναλόγως τι εξυπηρετεί, με το αζημίωτο φυσικά τα συμφέροντα των μεγάλων αφεντικών τους.
Εντάξει δεν υποστηρίζω ότι λέω, πρωτόγνωρα πράγματα, επίσης δεν επιθυμώ να συνεχίσω περεταίρω, άλλωστε είναι σεβαστό ο κάθε ένας να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.
Εν κατακλείδι απλά θα πρότεινα μια πιο ρεαλιστική ματιά στον χάρτη, τόσο απλό, αλλά νομίζω ότι πάντα βοηθάει.

Εδώ είμαι στου Ρασούλη # 421

Ως ανθρώπινα όντα είναι στην φύση μας εν ριπή οφθαλμού να ολισθαίνουμε στις αδυναμίες μας, τούτο το γεγονός της κατάπτωσης δεν αλλάζει όσο ψαγμένος κι αν θεωρεί ότι είναι κανείς, ακόμη κι αν μερικές φορές καταφέρνει να δαμάζει κάποια πάθη, πολύ δύσκολα ωστόσο μπορεί να υπερβεί άπαξ από τα ελαττώματα της ανθρώπινης ψυχής.

Συμβαίνει

Είναι κάποιες σπάνιες στιγμές, που το υποφαινόμενο πλάσμα,
παρότι έχει ως στο πετσί του επίγνωση το πεπερασμένο και την φθαρτότητα του,
καταφέρνει να υπερβεί την μονοτονία της ρηχής του ύπαρξης
πλημμυρισμένος ως τα τρίσβαθα,
από ένα αίσθημα πλήρους κι απόλυτης ικανοποίησης.
Αίσθηση που όμως πηγάζει μέσα από πραγματάκια ταπεινά,
που ίσα ίσα χωρούν μέσα στην απλότητα τους.
Κάπως έτσι ρολάρουν οι μέρες και κυλούν τα φάλτσα χρόνια,
κι αν κάτι καταγράφεται στο κοντέρ της μηδενικότητας
είναι όταν σκαρώνω αυτοσχέδια στιχάκια,
που πολύ τα γουστάρω κάθε που ξεπετιούνται στο μυαλό μου,
ενίοτε δε πασίχαρα.

Ως την ειρήνη

Παραθέτω αυτό το κειμενάκι όχι επειδή το θεωρώ άξιο λόγου, το εναντίων μάλιστα, μιας κι έχω ακόμη συναίσθηση των περιορισμένων περιγραφικών μου δεξιοτήτων (τα χουμε ξεκαθαρίσει αυτά )
Αποφάσισα να το εκθέσω κατά κύριο λόγο στην κρίση σας, επειδή θεωρώ ότι χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της έκπληξης, διότι ίσως υποδεικνύει ότι ακόμα κι από την ανάποδη καμιά φορά μπορείς να φτάσεις στα ίσια.

Αέρες*

Είναι κάποιες φορές κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι έχω γκρεμοτσακιστεί μαζί με τις αξίες μου, σε ένα βαθύ ρήγμα υπαρξιακής ανυποληψίας, οπού κατά την αγωνιώδη πάλι μου για να ξεφύγω από αυτήν την τρομακτική άβυσσο που με κυριεύει, το μόνο που καταφέρνω είναι να εναποθέσω τυφλά τις ελπίδες μου, υιοθετώντας ως πραγματικότητα, κάθε λογής υποχόνδριο αποκύημα που εκείνες τις στιγμές εκκολάπτεται στην σφαίρα της αλόγιστης φαντασίας μου.

Ήταν κάποτε η Κρήτη

Αν κάποτε στην στράτα σου τύχη να κατηφορίζεις ξέγνοιαστα, αργοδιαβαίνοντας ανάμεσα από ανέμελους και χαμογελαστούς λόφους, όμοιους με αυτούς που με θαυμασμό περιέγραφε στο: « Ένας γύρος της Κρήτης στα 1415» ο Χριστοφόρος Μπουοντελμόντι, η αν πάλι άλλοτε ελπίδες κομίζοντας από στίχους του Ρασούλη, βρεθείς κατάκοπος οδοιπόρος να διασχίζεις αφηνιασμένα φαράγγια, τα θαυμαστά μνημεία ταραγμένων εποχών.

Για όλα φταιν τα δόγματα (εν μέρει)

Πριν εξηγήσω το πώς κατέληξα στο σκεπτικό των παρακάτω παρατηρήσεων στο σχόλιο που ακολουθεί.
Να πω καταρχάς ότι παίρνω κι ετούτη την δημοσίευση (έτσι ως έχει) επάνω μου εξυπακούεται δε ότι εφόσον το ΄΄δημοσιεύω΄΄, χρεώνομαι και τις αστοχίες του.

Περί μπλόκινγκ!

Πάγια άποψη μου όσον αφορά αναρτήσεις σχετικά με το μπλοκ, είναι ότι το καλύτερο για κάθε καλογραμμένο έστω και πρόχειρο κειμενάκι, καλό θα ναι να αναρτάται το συντομότερο δυνατόν ώστε να αναδύει αύρα φρεσκάδας, όσο ακόμα ως θέμα, η ως ιδέα παραμένει επίκαιρο κι όχι να σιτεύει αρχειοθετημένο σε κάποιο φάκελο μέσα σε ένα ερμάριο κάποιου ηλεκτρονικού συρταριού ενός Η/Υ.

Τζενίν (Άρχισαν λοιπόν από τα λιόδεντρα)

«Άρχισαν λοιπόν από τα λιόδεντρα,
συνέχισαν με τους δενδρόκηπους,
ύστερα με τις πολυκατοικίες,
κι όταν όλα όσα απαριθμήσαμε είχαν πια εξαφανιστεί,
έριξαν ανάκατα παιδιά, γέρους και νιόπαντρους,
νεκρούς ή ημιθανείς, σε τάφο ομαδικό,
και παράχωσαν τα πάντα,
κιόλα αυτά για να πουν στον κόσμο των νεκροζώντανων
ότι δεν υπήρχαμε,
ότι δεν είχαμε υπάρξει ποτέ
και πως έτσι, λοιπόν, δικαίως…
μας εξολόθρευσαν.»

ποίημα «Τζενίν» της Ετέλ Αντναν

 «ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΛΟΓΟΚΡΙΜΕΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΤΑΔΟΣΗ»

Ομφάλιος λώρος

Τι να κάνουμε, ας το παραδεχθούμε, εξάλλου είναι κοινό μυστικό, είμαστε αναγκασμένοι ελλείψει σοβαρής εναλλακτικής προτάσεως, ν΄ ανεχόμαστε υποχρεωτικά τον κό Κόυλη μας.