Σπύρος Μπλαζάκης και Γιώργης Τσομπανάκης « οι αντάρτες φάντασμα »

12/2/ 1975: Οι δύο αντάρτες της Κρήτης, Γιώργος Τζομπανάκης και Σπύρος Μπλαζάκης αμνηστεύονται με νομοσχέδιο, που κατέθεσε η κυβέρνηση στη βουλή :

 Σπύρος Μπλαζάκης και  Γιώργης Τσομπανάκης, μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, που δεν παραδόθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν κυνηγημένοι στα βουνά της Κρήτης τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια:

 «Μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο πέρασαν από την παρανομία στην ελευθερία, το Σάββατο το βράδυ, οι δυο αντάρτες της Κρήτης, Ψύχραιμοι, αλλά και κεφάτοι, οι δυο αντάρτες έπεσαν στις αγκαλιές φίλων και αγνώστων, για πρώτη φορά χωρίς τον φόβο του αποσπάσματος, μετά 34 χρόνια σκληρού κυνηγητού στα βουνά της Κρήτης...».(«ΤΑ ΝΕΑ»)

Tο "θαύμα" της αντοχής των τσακισμένων υπολειμμάτων του Δημοκρατικού Στρατού, μετά τον Εμφύλιο, στη Δ. Κρήτη και την αυτοθυσία των απλών ανθρώπων που τους τροφοδοτούσαν και τους έκρυβαν τόσα χρόνια.
 Μια απίστευτη προσπάθεια επιβίωσης, σε μια πολύ μοναχική διαδρομή που ξεκινούσε με το τέλος του Εμφυλίου στην Κρήτη.
Στη Δυτική Κρήτη, την άνοιξη του 48, γύρω στους 300 αντάρτες, με 13 γυναίκες ανάμεσα τους, συγκεντρώθηκαν στην περιοχή του Ομαλού. Το μέλλον τους κρίθηκε στη μάχη της Σαμαριάς, τον Ιούνιο του ’48. 
Από τη μάχη της Σαμαριάς γλύτωσαν περίπου 100 αντάρτες. 
Ένα χρόνο μετά, είχαν μείνει καμιά 40αριά, σε όλες τις επαρχίες του Ν. Χανίων. Διασκορπισμένοι, κρύβονταν κυρίως στα Λευκά Όρη, τις Μαδάρες,  
Στο  τέλος του Αυγούστου του ’49. μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. όσοι αντάρτες επέζησαν και δεν αιχμαλωτίστηκαν υποχωρούν στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες. Όμως από την Κρήτη δεν μπορούν να φύγουν. Εγκλωβισμένοι στα Λευκά Όρη, οι αντάρτες που έχουν απομείνει, κρύβονται σε απόκρημνες σπηλιές, σε καταφύγια, σε δύσβατα μέρη. Ώσπου ο ένας μετά τον άλλο σκοτώνονται ή συλλαμβάνονται.
Γύρω στο ’50 έχουν μείνει 14.Το κυνήγι των παρανόμων συνεχίζεται αμείωτα όλη τη δεκαετία του 50. Το 1958 έχουν μείνει 8. Οι υπόλοιποι έχουν συλληφθεί. Οι 6 από αυτούς θα μεταβούν σταδιακά στην Αθήνα και από εκεί θα οργανώσουν τη διαφυγή τους. Οι 6 παράνομοι αναχωρούν το 1962, αρχικά για την Ιταλία. Από εδώ, με τη βοήθεια Ιταλών συντρόφων, διέφυγαν στη Βουδαπέστη και από εκεί, έφτασαν στην Τασκένδη της Σοβιετικής Ένωσης όπου έμειναν 14 χρόνια. Το 1968 διαφώνησαν με το επίσημο Κόμμα και πλήρωσαν ακριβά τις συνέπειες των απόψεων τους. Επαναπατρίστηκαν όλοι τους το 1976, διαγραμμένοι από το Κόμμα.
Πίσω στην Κρήτη, έμεναν 2 ακόμα αντάρτες από την ίδια κάποτε αρχική ομάδα : οι αντάρτες φάντασμα, παραμένουν στα βουνά και κρύβονται, καταφέρνοντας να ξεφεύγουν κυνηγημένοι πάνω από τρεις δεκαετίες, θα εμφανιστούν αφού αμνηστευθούν μετά τη μεταπολίτευση.

Ο Σπύρος Μπλαζάκης και ο Γιώργης Τσομπανάκης, μαχητές και οι δυο του Δημοκρατικού Στρατού, που δεν παραδόθηκαν ποτέ, αλλά έζησαν τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια κυνηγημένοι στα βουνά: από τη μάχη της Σαμαριάς το 1948 έως την. μεταπολίτευση το 1975  ώσπου με νομοσχέδιο, οι δύο αντάρτες αμνηστεύονται.
Πώς αυτοί οι άνθρωπο άντεξαν τόσα βάσανα, κυνηγημένοι από πολυάριθμους, πάνοπλους και φανατισμένους κυνηγούς, μέσα στις σπηλιές των βουνών και της θάλασσας, στους στάβλους, στους βόθρους, σε κρύπτες κάτω από τα θεμέλια των σπιτιών, νηστικοί και διψασμένοι, γυμνοί και ξυπόλυτοι, παγωμένοι και άρρωστοι ;
Πώς και γιατί, ενώ όλα τα σκιάζε η φοβέρα, οι "αφανείς", οι απλοί άνθρωποι, άνοιγαν μαζί με τη ψυχή τους και τα σπίτια τους για να δεχτούν τους κυνηγημένους, να τους κρύψουν, να τους ταΐσουν και να τους βοηθήσουν

ΠΗΓΗ : http://allos-dromos-den-ypirxe.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

 ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ;