Περί Ανώνυμων Εταιρειών & μπάλας

Καθότι:
επαγγελματίας δεν είμαι,
προσωπικό συμφέρον δεν έχω,
προκατειλημμένο δεν με λες
λεφτά δεν βγάζω, (μάλλον δίνω ως ''πελάτης'')
και σε τελευταία ανάλυση, η αγαπημένη μου ομάδα είναι αυτή κι όχι αυτή για να με απασχολούν τα διοικητικά προβλήματα.
Αλλά, έλα μου όμως που έχω κολλήσει το "μικρόβιο" και δεν μπορώ να σταθώ πάλι εντελώς αδιάφορος, καθώς νοιώθω ότι οφείλω να εκφέρω την (ταπεινή κι ανέξοδη) άποψη μου για τα τεκταινόμενα στον Όμιλο Φιλάθλων Ηρακλείου.

Για μια ακόμα φορά λοιπόν φαίνεται ότι οι μπίζνες στο ασπρόμαυρο ''γωνιακό μαγαζάκι'' δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, ενώ και τα μεγαλόπνοα επενδυτικά σχέδια απέμειναν μόνο στα χαρτιά, γενικά δηλαδή οι δουλειές πάτωσαν κατά την λαϊκή ορολογία, όπως και η αγωνιστική πορεία του συλλόγου.
Τελικά επειδή «όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος» διαπιστώνουμε ότι μια επένδυση ήταν και πάει πέρασε, καθώς μάλλον βγήκε ξινή στον νέο «ιδιοκτήτη» η κάψα να το παίξει ''Big'' στα ποδοσφαιρικά σαλόνια της πιάτσας, παρέα με τα υπόλοιπα μεγαλώνυμα αλάνια, που απαρτίζουν την εκλεκτή ομήγυρη της ελληνικής super league! πραγματικότητας.
Ουδέν μεμπτό ωστόσο επί των καλών προθέσεων.
Αυτό όμως που πρέπει να πιστωθεί στον "πρώην" νέο ιδιοκτήτη του πολύπαθου σωματείου, εκτός της πετυχημένης προσπάθειας να βάλει τάξη σε πολλές χρόνιες οικονομικές παθογένειες, είναι ότι επιχείρησε με αλαζονική έπαρση και βέβαια το κατάφερε, να μετατρέψει μια λαοφιλή ομάδα σε μια ψυχρή κι απρόσωπη ανώνυμη εταιρεία.
Πρώτα με την φαεινή ιδέα να καταργήσει «εν μία νυκτί» τα ιστορικά σύμβολα του συλλόγου παρά το γεγονός ότι επί 100 περίπου χρόνια είναι συνυφασμένα στην συνείδηση του κόσμου με την εξελικτική πορεία της, ενώ σε δεύτερο χρόνο απέκλεισε το δικαίωμα κάθε ''λόγου'' στους φιλάθλους, αποξενώνοντας σταδιακά τον κόσμο από την αγαπημένη του ομάδα, με τελικό αποτέλεσμα, αυτό που τώρα όλοι βλέπουμε μέσα στο γήπεδο, η ομάδα να έχει μεταλλαχτεί σε ένα τυπικό, αδιάφορο, απρόσωπο κι άψυχο σύνολο.
-Άντε το λοιπόν, κάνε μας και συ την χάρη, εφόσον νομίζεις ότι με την αποχώρηση σου τιμωρείται παραδειγματικά ο αγνώμων κι αχάριστος κόσμος του ευεργετηθέντος συλλόγου, με το να επιστρέψει ξανά στο γήπεδο που αγάπησε, για να υποστηρίξει υπερήφανα την ομάδα με την ασπίδα στην φανέλα.-
-Εν το μεταξύ μετά από τόσους και τόσους "αγώνες" ποιος να το πίστευε ότι θα το βλέπαμε κι αυτό, το να τρέχουν δηλαδή με την ουρά στα σκέλια τα οργανωμένα τσικό της κερκίδας και με ακατάσχετα σαλιαρίσματα να γλείφουν τον ωσεί "φευγάτο" επενδυτή - ιδιοκτήτη - πρόεδρο - αφεντικό... μπας και μας λυπηθεί και παραμείνει !
-Τι να πω! τόσο συνετοί οπαδοί ! και δη οργανωμένοι ! Θα «τρίζουν τα κόκαλα» πολλών παλιών φίλων της ομάδας.

ΥΓ
Κι όλα αυτά πάνω που σκεφτόμουν μια πρόταση ώστε να τοποθετηθεί στην θύρα 4 μια αναμνηστική πλακέτα στην μνήμη ενός από τους ιδρυτές των snakes. (Αλλά, άστο καλύτερα ρε Βαγγέλη, αν είναι να χαλιέσαι με αυτά που θα αντικρίζεις )

ΥΓ (1)
 Παρ΄όλη την νηφαλιότητα που μπορεί τρόπον τινά να απορρέει λόγο μιας κάποιας ηλικιακής μεστότητος, δεν παύω να αμφιβάλω για το κατά πόσο κατάλληλα έχω επιλέξει να οξύνω η να αμβλύνω ενίοτε τους χαρακτηρισμούς στο παρόν κείμενο.
Παρά ταύτα θεωρώ ότι το μέλλον ανήκει στον υγιή ερασιτεχνικό αθλητισμό.