Πρό επαφής

Όλος μου ο καημός οι πέντε συλλαβές γράμματα, όσες καταφέρνω να σκαρώσω όλες κι όλες δηλαδή κι αυτές με τα χίλια ζόρια, αφού παιδεύομαι επί ώρες να αναζητώ μια προς μια τις πιο κατάλληλες λέξεις από όσες μου επιτρέπει να διαχειρίζομαι η περιορισμένη εκφραστική μου δεινότητα. Μα να που έρχεται κάποτε η στιγμή ύστερα από όλο ετούτο το κοπιαστικό ξεζούμισμα της νοερής μου περιπλάνησης, που μένω με την απατηλή προσδοκία ότι κατάφερα επιτέλους να αποδώσω στον ταλαίπωρο λόγο μου αυτό το παντέρμο νόημα μέσα από ένα συνοθύλεμα αξεδιάλυτων σκέψεων.
Έχοντας παράλληλα εκπληρώσει και μάλιστα σωστά, όλα τα αυστηρά κριτήρια των απαιτητικών και δυσνόητων κανόνων γραμματικής, ορθογραφίας και συντακτικού που τόσο πεισματικά εξακολουθούν δια βίου να με βασανίζουν.
Τίποτε ωστόσο από όλα τα παραπάνω καλαμαρίστικα προσκόμματα και τις μείζονες πρακτικές δυσχέρειες, μήτε καν ακόμα κι αυτό το απογοητευτικά πενιχρό συγγραφικό ''κατόρθωμα'' δεν με πτοεί από το να αισθάνομαι ιδιαίτερη ικανοποίηση, πλήρης πραγματικών συναισθημάτων ολοκλήρωσης, απλά και μόνο για το κάθε ταπεινό κειμενάκι, η έστω απλοϊκή στιχομυθία που ολοκληρώνω, για τον απλούστατο λόγο ότι η κατασκευαστική του σύσταση αποτελεί κατ ουσία τον δομικό σκελετό της εκφραστικής μου διάστασης, καθώς πρόκειται και είναι πράγματι «κατάθεση ψυχής», ένα αληθινά 100% προσωπικό δημιούργημα, ανεπηρέαστο από προσομοιώσεις, δοκιμαστικά, περισπασμούς, αντιγραφές, αναδιαμορφώσεις κλπ.
Παρά τον περιορισμό οποιασδήποτε περαιτέρω αξίας, πέραν της προσωπικής διάστασης, δεν παύει να είναι για εμένα πολύ προτιμότερο από το να σχολιάζω το δελτίο των ειδήσεων η δεν ξέρω τι άλλο.
Εδώ που τα λέω πάντως, όντως αναρωτιέμαι κατά πόσο ακόμα θα εξακολουθώ να παραμένω αυτούσιος, διατηρώντας την ίδια κι απαράμιλλη ιδιοσυγκρασία, έπειτα από την εμπειρία της πρώτης ''επαφής'' με ένα από τα προγράμματα ΤΝ.