Ξεδοντιασμένος

Στην αρχή συζητάς κι αιτιολογείς,
μετά πάλι μιλάς κι επιχειρηματολογείς,
αργότερα αρχίζεις να φωνάζεις και να διατείνεσαι,
στο τέλος πάντως, πάντα βρίσκεσαι να ωρύεσαι,
διαμαρτυρόμενος για «τα κακώς κείμενα» αυτής της χώρας. Τότε περίπου είναι που χαρακτηρίζεσαι κι επισήμως ως γραφικός, καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι πέρασε ο καιρός που προκαλούσες το ''σύστημα'' διαμαρτυρόμενος ενάντια στο κατεστημένο.
Ήταν άλλωστε το Ιδανικό άλλοθι για όλες σου τις αποτυχίες,
το μόνιμο υποζύγιο να φορτώνεις τα λάθη σου,
κι ο συνήθης ύποπτος για κάθε σου ανασφάλεια,
το ''αποδιοπομπαίο κράτος'', η εύκολη δικαιολογία για κάθε ανεκπλήρωτο.
Τώρα συνειδητοποιείς την ματαιότητα τόσων και τόσων πύρινων λόγων, σαν όλοι τους σκόρπισαν στον άνεμο, τώρα τα αγανακτισμένα λόγια σου δεν έχουν πια καμία σημασία.
Αποτραβηγμένος στο καβούκι σου, μουρμουρίζεις ακαταλαβίστικους χαρακτηρισμούς, καθώς ξερογλείφεσαι σαν ξεδοντιασμένο σκυλί που αναπολεί τον καιρό, όταν καμάρωνε για τα κοφτερά του δόντια.
Τι κρίμα όμως, τόσο ωραία και γερά δόντια πήγαν χαμένα, δεν δάγκωσαν κανέναν, μοναχά τα έδειχνες.