Εντός πλαισίων

Αν και δεν μπορώ να το ξέρω με σιγουριά, πάντως δεν νομίζω ότι η άποψη μου αποτελεί εξαίρεση από την επικρατούσα κοινή γνώμη, αυτό το υπόκωφο κύμα που διαπερνά τέμνοντας όλες τις κοινωνικές δομές, ωστόσο όμως, είμαι πεπεισμένος ότι η γνώμη μου έχει απολέσει προ πολλού το όποιο ''βάρος'' της και μαζί οπωσδήποτε την οποιαδήποτε αξία της (αν θεωρηθεί ότι ποτέ εκτιμήθηκε).
Ειδικά άπαξ περατώσεως της διαδικασίας του ύψιστου καθήκοντος κάθε ''ενεργά'' συνειδητοποιημένου πολίτη, αν πάρουμε όντας τις μετρητής τι διατείνονται τα εθιμοτυπικά κλισέ των ταλαντούχων πολιτευτών μας.

Έλα μου όμως που στην πολιτική πραγματικότητα, ισχύει ακριβώς το αντίθετο, για την ακρίβεια μάλιστα (άπαξ απομακρύνσεως εκ του ''ταμείου'' της κάλπης ) σύμφωνα με τις ετσιθελικές συμπεριφορές των εκλεγμένων ταγών μας ακόμα και η πλειοψηφική άποψη θεωρείται περιττή. Την καταθέτω όμως έστω κι αβολίδωτη για την τιμή τον όπλων.
Για παρεμφερείς λόγους άλλωστε, ένεκα της μεγαθυμίας των ηγετικών κολοσσών μας, έχει εξοβελιστεί στις καλένδες κάθε νύξη περί δημοψηφίσματος, αν και αντικειμενικά θεωρείται ως ο πλέων αντιπροσωπευτικός θεσμός έκφρασης της λαϊκής βούλησης* κι αυτό, στην χώρα που κοκορεύεται εκτός των άλλων μεγαλειωδών επιτευγμάτων της, ότι αποτελεί το λίκνο της δημοκρατίας.
Τα προβλήματα που προκύπτουν με μερικούς ''παράξενους'' νεωτερικούς τύπους διακυβέρνησης, ιδίως όταν πρόκειται η εφαρμογή τους να αφορά ενεχυριασμένες δημοκρατίες, όπως η αυστηρή επιβολή της πολιτικής ορθότητας (π.χ) αλλά κι όλα τα παρόμοια «woke» καλούδια, κλπ ετερόκλιτα κινήματα δικαιωματιστών, έχουν πρωτίστως να κάνουν από την υπόσταση που εκτιμάται ότι αξίζει το άτομο ως πολίτης (όχι το εγώ). Καθώς κάθε άτομο ως μονάδα πολιτικής οντότητας, αποτελεί το δομικό κύτταρο που μετέχει στην συγκρότηση κάθε κοινωνίας κτλ γνωστά...
Εφόσον σε ένα πολίτευμα που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, επί μακρόν χρονικό διάστημα δεν παύει να απαξιώνεται συστηματικά η ιδιότητα του κάθε ατόμου ως πολίτη, σε όλες του τις εκφάνσεις, οριζόντιος και καθέτως, τότε πια μιλάμε ότι έχει απαξιωθεί στο σύνολο της η ίδια η κοινωνία.
Συμπαθάτε μου εδώ την τάση να μιμούμαι το πεπατημένο φρασεολογικό ύφος, προσφεύγοντας στις ίδιες βαρύγδουπες αοριστολογίες που έχουν συνηθίσει να μας φλομώνουν οι αξιότιμοι εκπρόσωποι που έχουν επωμιστεί το καθήκον να υπηρετούν τα συμφέροντα μας από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, αλλά ενδείκνυται ως το πλέων σοβαροφανές λόγο της κρισιμότητας των περιστάσεων.
Θα μου πει τώρα κάποιος, αφού κόπτεσαι τόσο για τα ατομικά δικαιώματα προς τι ενίστασαι ;
Μα ακριβώς γι αυτό ! γιατί εδώ φτάσαμε πια στο σημείο να απαξιώνεται πολλές φορές αδικαιολόγητα η συντριπτική πλειοψηφία, προς χάριν ισχνών μειονοτήτων.
Εδώ τίθενται δυο τινά, κατά πρώτον δεν υποστηρίζω τον ''φασισμό'' της πλειοψηφίας και επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταπιέζονται η να υστερούν σε δικαιώματα οι ιδιαιτερότητες, κάθε άλλο, ΑΛΛΑ με την διαφορά ότι : οι διεκδικήσεις τους να είναι εντός πλαισίων των ιδιαιτεροτήτων της επιλογής τους.
Παρότι, το τι συνιστά πολιτικά ορθό και το τι όχι, ασφαλώς και επιδέχονται διαφορετικές ορμήνιες που δεν περιμένουμε να επιλυθούν σήμερα.
Όμως η αποδοχή ενός μέτρου η όχι από την κοινωνία σαφώς κι αποτελεί ένα βασικό κριτήριο.
Όταν λοιπόν για να επανέλθω, συνεχίζεται επανειλημμένα η απαξίωση της κοινής βούλησης, ιδίως σε μια κοινωνία που θεωρείτε ''χρεωκοπημένη'' και υποβάλλεται σε ειδικές συνθήκες, εγκλωβισμένη σε ένα διαρκές σπιράλ πολλαπλών προβλημάτων, ακόμα και υπαρξιακών κρίσεων, με οξυμένα δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά,κι αξιακά προβλήματα, γενικά είναι μια κοινωνία που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, δεν πρέπει και δεν μπορεί να σύρεται σε ακραίες επιλογές.
Αν παράλληλα δεν της δίνεται καμιά αξιόπιστη επιλογή πολιτικής διεξόδου, τότε ρισκάρονται τριγμοί στα θεμέλια αυτής της πολύπαθης και καταταλαιπωρημένης δημοκρατίας, καθώς πρόκειται για αντίξοες καταστάσεις που προμηνύουν μια εκ βαθέων κοινωνική αναταραχή, που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και συθέμελες ανατροπές.

* Ελληνικό δημοψήφισμα του 2015