Εν μέσω ιστορικών περιστροφών

Δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιος έχω αποκομίσει πάντως την εντύπωση ότι επισήμως η αποδεκτή εξιστόρηση της καθαυτής ευρωπαϊκής ιστορίας ξεκινάει (κάπου από την μέση) και πιο συγκεκριμένα από τους χρόνους της στέψης του Καρλομάγνου.
Το κομβικό χρονικό σημείο δηλαδή που κρίθηκε ότι συμβολίζει το σύνολο της ευρωπαϊκής "ηπείρου" ως ενιαίας οντότητας. Παρότι εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνεται άστοχη αυτή η εισαγωγική παρατήρηση, χρησιμεύει όμως σαν ένα από τα καλοδουλεμένα λιθόχτιστα γεφύρια εκείνης της περιόδου για να μας βοηθήσει να μεταβούμε στον σύγχρονο κόσμο μιας πολύ πιο προηγμένης εποχής, ίδιας κι απαράλλακτης όμως βαρβαρότητας.
Συμπερασματικά πάντως επ΄ αυτού σε όλες τις ιστορικές διενέξεις παγκοσμίως, θεωρείται «Κοινός τόπος» η επιλεκτική προσέγγιση από διαφορετική αφετηρία των ιστορικών γεγονότων.
Για τα περισσότερα αναδομημένα ιστορικά αφηγήματα ισχύει ο κυνικός κανόνας ότι δεν χρειάζεται απαραιτήτως να ξεκινάνε ακριβώς από την "αρχή" αλλά μπορεί κάλλιστα το νήμα των γεγονότων να πιάνεται κατά το δοκούν και δη από το χρονικό σημείο όπου εξυπηρετούνται καλύτερα οι εκάστοτε σκοπιμότητες.
Να όμως τώρα που για πρώτη ίσως φορά κινδυνεύει να καταρρεύσει ένα τέτοιου είδους κυρίαρχο αφήγημα, όπως αυτό επιβάλλεται από την πλευρά των ισχυρών, καθώς ένας διεθνής Οργανισμός "αναμφισβήτητου" κύρους όπως των Ηνωμένων Εθνών, κατάφερε επιτέλους να σταθεί στο ύψος του, αρθρώνοντας αμερόληπτα την αμφισβήτηση του στην μονόπλευρη οπτική, επισημαίνοντας παράλληλα την ιστορική συνέχεια μιας μακρόχρονης κρίσης, που δεν μπορεί να επιλυθεί μονομερώς όση συντριπτική βία κι αν εξακολουθεί να ασκείται.
Υποτίθεται τώρα ότι μέσα από όλες αυτές τις αχρείαστες περιφράσεις το ζητούμενο είναι να προκύπτει ξεκάθαρα μια κάποια "αλήθεια" κι αυτό ακριβώς συμβαίνει, έστω κι αν τα «μασημένα λόγια» λειτουργούν περισσότερο μόνο ως προσωρινό καταπραϋντικό συνειδήσεων.
Μόνον που με όλες αυτές τις φραστικές αποστροφές στην ουσία υποδηλώνεται και η αγωνιώδης έκφραση κατακραυγής ενάντια στον διάχυτο παροξυσμό βαρβαρότητας που για πολλοστή φορά απειλεί να ξεσπάσει σε όλο τον κόσμο.
Εντωμεταξύ η κρεατομηχανές του πολέμου εξακολουθούν αδιάκοπα να αλέθουν τα θύματα τους αδιακρίτως «επί δικαίων και αδίκων», όχι όμως όλους ανεξαιρέτως, αλλά μόνο εκείνους που τυγχάνει και τώρα να βρίσκονται από την "σωστή" πλευρά των αδυνάτων.