Κιονόκρανος

Πρώτα από όλα εγώ και μετά, ας πνιγούν (κόσμιο) όλοι οι άλλοι,
ας είμαι εγώ καλά και δεν πα να βουλιάξει ο κόσμος όλος.
– Ω, αλί μου! ποια μαύρη συμφορά με βρήκε πάλι;
Μα γιατί;
Γιατί πάντοτε εμένα τυχαίνουν όλα τα κακά;
Βοήθεια χριστιανοί! Τρέξτε σύντροφοι!
-Να πάρει! τι στα ανάθεμα!
Κανείς!
Κανένας δεν νοιάζεται ποια για τον διπλανό του;
κανένας δεν ενδιαφέρεται για τον πλησίον του;
τέτοια αναλγησία; τέτοια κατάντια; -Οι παραπάνω συλλαβούλες ναι μεν μπορεί να απέχουν πολύ από το να αποδοθούν ως στιχομυθία, αλλά ως εκδήλωση κρίσης εσωστρέφειας μια χαρά νομίζω ότι τα καταφέρνουν.
Αυτός ο μονόλογος λοιπών δεν αποτελεί παρά ένα μικρό δείγμα, με το οποίο προσπαθώ να προσδώσω όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα από ότι αποτελεί τον θλιβερό μικρόκοσμο της καθημερινότητας μου.
Παρά την ανησυχία ότι το κείμενο κινδυνεύει να αρχίσει βαθμιαία να εξελίσσεται σε ενοχλητικό πριν καν καταφέρω να καταδείξω την τυραννία του να αναλώνεται κανείς περιστρέφοντας συνεχώς σε ένα μονότονο γύρω γύρω από τον εαυτό του.
Διότι πράγματι αδυνατώ έστω να διανοηθώ οτιδήποτε το διαφορετικό έξω και πέρα από το υπερτροφικό εγώ μου, το οποίο εξαντλεί και την πιο παραμικρή λεπτομέρεια του συρρικνωμένου τρόπου διαβίωσης μου στην ζήση ετούτη.
Είναι πράγματι πολύ μικρός, περιορισμένος ασφυκτικά εντός των στενών πλαισίων μιας ευρυτάτης στενοκεφαλιάς.
Κολλημένος κι αμέριμνος στην αφασία του (για τον εαυτούλη μου αναφέρομαι πάντα) δεν αναγνωρίζει καμιά από τις ποικίλες συναισθηματικές εμπειρίες του χειμάρρου της ζωής, πέρα ίσως από μια κάποια υποτυπώδη ενσυναίσθηση ελαχίστων αναγκαίων αντανακλάσεων των βασικών αισθήσεων.
Ως εκ τούτων ρέπει ολοένα περισσότερο στο να μην ρέπει, σταλίζει στα λιμνάζοντα μοτίβα μιας αδιατάρακτης στασιμότητας, αναδίδοντας σήψη από την όσμωση με το επέκεινα.
Ώσπου κι ο χτύπος της καρδιάς να μοιάζει πλέον με ένα απαθές άτονο ήχο μονότονο σαν όλα τα μονότονα πράγματα , η σαν σκουριασμένο στον τοίχο καρφί, ξεχασμένο κι αχρείαστο σε κάποιο σημείο έτσι ανούσια ανώφελα και προπάντων βαρετά.
Οπότε συλλογιέμαι τι κι αν πάψω το περιαυτολογίας παραληρηματικό μουρμουρητό μου, τι αν επακολουθήσει «σιγή», δεν πρόκειται δα και για τον Ρασούλη, έναν από τους ύστατους μεγάλους εκφραστές της τελευταίας ελληνικής εποχής, πλανεμένο λάτρη των βαθύτερων μυστηρίων της Ανατολής, ο οποίος πράγματι εξεστόμισε ουκ ολίγα.
Πάντως «ειρήσθω εν παρόδω» μου άρεσε να παρακολουθώ συχνότατα για να μην πω φανατικά τις εβδομαδιαίες ιδιόρρυθμες εκπομπές του από τον αέρα των ερτζιανών τα Κυριακάτικα πρωινά . Θυμάμαι μάλιστα κατά την διάρκεια της οποίας η διεύθυνση του «περί ου ο λόγος» τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού έσπευδε με μεγάλη βιάση όχι μόνον προ της ενάρξεως αλλά και μετά το πέρας της ραδιοφωνικής μετάδοσης των εκπομπών του αντισυμβατικού καλλιτέχνη, μουσικό-στιχουργού,να ανακοινώνει από τις "σαστισμένες" συχνότητες των ραδιοφωνικών κυμάτων «ρητά και κατηγορηματικά» ότι ο σταθμός «οχι μόνον δεν εκφράζεται αλλά αποποιείται»
καθ' όλων των λεγομένων του προλαλήσαντος παραγωγού ραδιοφωνικών προγραμμάτων.
Που μυαλό των επίδοξων τότε καναλαρχών να κρατήσουν κανένα έστω υποτυπώδες αρχείο εκπομπών, μονάχη έγνοια τους μην τυχόν δυσαρεστήσουν κανένα θιγμένο στέλεχος της πανίσχυρης κλαδικής και απολέσουν την εύνοια και προπαντός τις παχυλές χορηγίες της αυλής.
Παρόλα αυτά ούτε βέβαια και για ετούτον τον μακαρίτη πια, πανάξιο εμβληματικό οραματιστή ίσχυσε κάτι διαφορετικό, έστω κι αν άφησε ανεξίτηλο μουσικό έργο και όχι μόνον ως παρακαταθήκη. Ο λόγος του όμως αν και δή εμπνευσμένος, φευ.