Ορνιθοχειρία

H αλλιώς, γεύση κοτόπουλου χωρίς κοτόπουλο.
“Άλλοι παπάδες ήρθανε κι άλλα χαρτιά βαστούνε” ξεκινώ μπαίνοντας άμεσα στο θέμα με αυτήν την πέραν του Ατλαντικού προερχόμενη παροιμία, διότι πάνω που είχαμε καλοσυνηθίσει να ζούμε βάση τα πρότυπα της κυρίαρχης κουλτούρας made in USA, εισαγόμενης από την ούτως η άλλως μοναδική υπερδύναμη που τροφοδοτεί αφειδώς τα διεθνές στάνταρ με τις συνήθειες των υπηκόων της.

Μεταλαμπαδεύοντας με ένα επικερδές βιομηχανικό σύστημα την αίγλη των φώτων του δυτικού πολιτισμού από άκρη σε άκρη έως και την πιο απόμερη γειτονιά του παγκόσμιου χωριού. Ανάμεσα στις τόσες και τόσες επίκτητες αμερικανιές που συνιστούν τον σύγχρονο τρόπο ζωής μας, βλέπε γούεστερν, χάμπουργκερ, μπλού τζίν, χόλυγουντ κλπ-κλπ έως και ορνίθια, τα ευρέως γνωστά ως τσίκεν,* στα οποία οσονούπω θα εστιάσουμε ιδιαίτερα, εφόσον είναι γνωστό ότι ουκ ολίγες οργανώσεις έχουν φρίξει με την μοίρα των κακόμοιρων πουλερικών, μιας και πρόκειται για την εκμετάλλευση του πλέων εντατικότατα βιομηχανοποιημένου ζωικού είδους, κάτι που όπως πολύ σωστά θα έλεγε κανείς αυτό το καθιστά ένα «προϊόν» σε πληθώρα και φθηνού κόστους. Στο εν τω μεταξύ ενώ από αλλού το περιμέναμε από αλλού μας βρήκε, μιας και το πρώην αντίπαλο δέος καταβαραθρώθηκε εις τα εξ ων συνετέθη εγκαταλείποντας άρον άρον μια από χέρι χαμένη υπόθεση. Έκτοτε στην κούρσα της διεθνούς κυριαρχίας διείσδυσε δυναμικά έτερος διεκδικητής καλύτερα διαβασμένος απ ότι δείχνουν τα έως τώρα γεγονότα, ο οποίος με τρόπο έξυπνο μεθοδικό αλλά πρωτίστως επιτυχημένο προωθεί την δική του πρόταση περί άρτου και θεάματος, επιβάλλοντας τα δικά του ήθη στο υπόλοιπο γκλόμπαλ* στερέωμα. Κάπως έτσι από την μια μέρα στην άλλη χωρίς να το πολυκαταλάβουμε μυηθήκαμε σε μια νέου τύπου μόδα με Τζάκι Τσαν, ιδεογράμματα, τικ τοκ, νουντλσ κλπ-κλπ. Πλέων φαίνεται ότι παρακολουθούμε μια εν εξελίξει επική μονομαχία με προεξάρχων πεδίο τους ορνιθώνες κολοσσιαίων υπερδυνάμεων, αυτήν την φορά όμως τα ευέξαπτα καουμπόικα κουμπούρια των KFC και των λοιπών ορνιθοτρόφων δεν έχουν να κάνουν απλώς με την πάντα σκληροτράχηλη αρκούδα, άλλα βρίσκονται αντιμέτωποι με το σινικό κομουνιστικό σύστημα καπιταλιστικής παραγωγής, και των μυστηριωδών δυνάμεων του αναδυόμενου ασιατικού δράκου. Επί του παρόντος παραβλέπουμε τα Νουντλς (ζυμαρικά) όχι γιατί δεν δίνουν λαβή τουναντίον, αλλά αφήνεται χώρος ώστε να αναφερθούμε με ένα ξεχωριστό αφιέρωμα καθώς πρόκειται περί ιταλό-σινικής διένεξης. Εστιάζουμε λοιπών ειδικά στα «νουντλσ με κοτόπουλο» με αφορμή τα συστατικά που εμπεριέχει το φακελάκι που συνοδεύει την συσκευασία. Αντιγράφω επακριβώς: ΦΑΚΕΛΑΚΙ ΜΕ ΚΑΡΥΚΕΥΜΑΤΑ ΓΕΥΣΗ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ (6,5gr) Αλεύρι σίτου, αλάτι, ενισχυτικά γεύσης, Ε621, Ε635, ζάχαρη, εκχύλισμα μαγιάς, μαλτοδεξτρίνη, χρωστική : εναμμώνιο θειώδες καραμελόχρωμα (E150δ), ηλιέλαιο, αντισυσσωματικός παράγοντας διοξείδιο του πυριτίου... Αναφέρονται ακόμη κάνα δυο φαινομενικά αθώα συστατικά, αλλά επειδή «Ο φόβος φυλάει τα έρμα» όπως λέει μια σοφή κινεζική παροιμία, δεν αντιγράφω για να μην τυχών θεωρηθεί κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Αντιλαμβανόμαστε αμέσως μετά από αυτό, πως καταναλώνοντας προϊόντα κοτόπουλου με γεύση κοτόπουλου χωρίς κοτόπουλο, διακτινιζόμαστε στην σφαίρα του απόλυτου ινστρουμενταλισμού, αναβαθμιζόμενοι ταχέστατα στο ευγενές επίπεδο του ινστρούχτορα νομενκλατούρας. Η ανάρτηση ολοκληρώνεται όπως ακριβώς άρχισε με μια ακόμα  παραδοσιακή παροιμία. «Αμέρικα θα λέμε και θα κλαίμε».
«Ο νοών νοείτω»
*Αν και ο γράφων προσπαθεί όσο πιο φιλότιμα μπορεί να ανθίσταται, πλέων τα σημάδια διείσδυσης της ξενόφερτης πολιτιστικής κουλτούρας είναι περισσότερο από εμφανή επηρεάζοντας αισθητά τον καθημερινό κώδικα ομιλία μας.