Έργολαβωμένες ιστορίες.

Αν κι έχουν αναφερθεί αρκετοί στο θέμα του σταδίου, το αναφέρω κι από εδώ εστιάζοντας με τον δικό μου τρόπο στην προκύψασα εργολαβική “πατάτα”.

Το ιστορικό στάδιο ελευθερίας παρότι παραμελημένο και επιβαρυμένο με σωρό προβλημάτων συνέχιζε να λειτουργεί επί χρόνια εξυπηρετώντας τις ανάγκες σωματείων και μεμονωμένων αθλητών του κλασικού αθλητισμού, καθώς πρόκειται για το μοναδικό στάδιο στο Ηράκλειο με ελεύθερη πρόσβαση που προσφέρεται για όλες τις αθλητικές δραστηριότητες του στίβου. 
Εξακολουθώντας σταθερά να αποτελεί το κέντρο έκφρασης του οργανωμένου αγωνιστικού σωματειακού αθλητισμού της Κρήτης, με τις περισσότερες επίσημες διοργανώσεις στίβου κάθε χρόνο από κάθε άλλο στάδιο της Ελλάδας. Ωστόσο το στάδιο εγκαταλειμμένο στην τύχη του επί πολλές δεκαετίες υπέστη σημαντικές ζημιές από την ανηλεή φθορά του χρόνου, αλλά και την εντατική χρήση, των αθλητικών του εγκαταστάσεων. Το τελευταίο διάστημα η απρόσκοπτη και ασφαλή του διαχείριση είχε καταστεί επισφαλής για την σωματική ακεραιότητα των αθλουμένων, με αποτέλεσμα την μη ομαλή του λειτουργία. Έως ότου η πολιτεία ως εκ θαύματος εδεήθη να στέρξει το ενδιαφέρον της ώστε να ανακαινιστούν επιτέλους οι ρημαγμένες υποδομές του καταπονημένου σταδίου.

Πρόσφατα λοιπών ξεκίνησε η ριζική ανακατασκευή του, κρατώντας με την έναρξη των εργασιών όπως άλλωστε νοείται τις πύλες του σταδίου κλειστές για τους αθλούμενους αν και για υπέρ του δέοντος μακρόχρονου διαστήματος όπως εξελίχτηκε προφανώς όλοι κατανοούν ότι θα απαιτούνταν μια μακρά χρονική περίοδος ώσπου να περατωθούν οι εργασίες ανακατασκευής.(Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε μην τρελαθούμε κιόλας.) Χρόνος αθλητικής απραξίας τον οποίον αναγκαστικά υπέμειναν μικροί και μεγάλοι με περισσή καρτερία, σε μια ιδιαίτερη χρονική περίοδο, που συμπτωματικά έτυχε να λήγουν τα κυβερνητικά μέτρα περιορισμού κυκλοφορίας και αθλητικών δραστηριοτήτων λόγο COVID-19, αλλά και πάλι, (παρά την αδημονεί και την ανάγκη για άθληση) λες όλα χαλάλι τέλος πάντων, γιατί στο τέλος το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Κάποια στιγμή ως είθισται η υπομονή ανταμείφθηκε, διότι εν τέλει όπως αρχικά διαφάνηκε όλα πήγαιναν κατ΄ ευχήν, και ιδού ένα ακόμη υπερσύγχρονο πεδίο δόξης παρεδόθη προς χρήση στο αθλούμενο κοινό, πλήρως ανακαινισμένο στολίδι πλέων για τον ελληνικό στίβο. Πρόκειται για το μοναδικό ταρτάν που είναι γκρι και μπεζ και έχει την έγκριση από την Αρχαιολογική Υπηρεσία για να εναρμονίζεται ο χρωματισμός με το πέτρινο τείχος στο πλάι του χώρου... Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου (WA) έχει δώσει συγκατάθεση για να διεξαχθούν στο προσεχές μέλλον αγώνες διεθνούς επιπέδου...  Διατείνονταν με περίσσιο αυτοθαύμασμα, συνοδευόμενο με όλες τις δέουσες διαφημιστικές φανφάρες των μελών της η νέα διοικούσα επιτροπή του ΕΑΚΗ. Αλλά έλα μου που ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, πριν δηλαδή ακόμη προλάβουν οι αθλητές να πατήσουν στο πλήρες ανακαινισμένο και άστρωτο ακόμη ταρτάν και να επανέλθουν στους αγωνιστικούς ρυθμούς τους, διαρκούντος βεβαίως ακόμη των απαραιτήτων επίσημων τυμπανοκρουσιών παρουσίασης του μεγάλου επιτεύγματος. Σε διάστημα λιγότερο πάντως από το να ολοκληρωθεί χρόνος από την παράδοση του, το πολυδιαφημισμένο απαστράπτον ταρτάν του σταδίου, άρχισε να διαλύεται (εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη ) εμφανίζοντας τάχιστα σημαντικές φθορές σε τέτοιο βαθμό ώστε να καθίσταται εντελώς ακατάλληλο, όπως ήταν και πριν από την επιβεβλημένη ριζική ανακαίνιση του, και τώρα ΤΙ!  Ω ποία φοβερή προχειρότητα, τσαπατσουλιά, κακοτεχνία, η αρπαχτή, χαρακτηρίζει το αποτέλεσμα που προέκυψε μετά το πέρας των εργασιών του ανάδοχου εργολάβου, αντικρίζοντας αυτό το κατάντημα που παρουσιάζει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από την ανακατασκευή του, έργα χρυσοπληρωμένα από όλους μας, τα οποία υποτίθεται θα έπρεπε να τηρούν προδιαγραφές ώστε να αντέχουν για χρόνια. Αλλά τι να πεις πάλι όταν γνωρίζεις ότι όλα γίνονται κάτω από την μύτη (αν όχι μέσα) του έχοντος την εποπτεία ξεχαρβαλωμένου δημόσιου τομέα, όπου το καθήκον αλλά προπάντων η ευθύνη είναι άγνωστες έννοιες, εντελώς ασύμβατες με τις αρμοδιότητες των “αρμοδίων”.