Εμφιαλωμένη πόλη.

Το κακό παράγινε όταν μια από τις πολλές φορές που είτε τα παιδιά θα ήταν απασχολημένα στην μελέτη τους! (λέμε τώρα), η θα ήταν χαμένα στο διαδίκτυο,(σιγουράκι), η την άλλη θα βαριόντουσαν, συνέβαλε και το πείσμα μου δεν λέω, την μια το ένα, την άλλη το άλλο, πάντως οι σκουπιδοσακούλες της ανακύκλωσης (το προσπαθούμε) μαζεύτηκαν σωρός στο σπίτι, ξεχειλισμένες με πλαστικές συσκευασίες, επί το πλείστον από άδεια πλαστικά μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού! Φαντάσου τώρα, για μια στιγμή συνειδητοποίησα πως εάν από ένα μόνο σπίτι, παράγονται -καταναλώνονται- χρησιμοποιούνται, τόσα πολλά πλαστικά απορρίμματα! κι όλο αυτό το σκουπιδαριό να προκαλείται μόνο και μόνο από τις ανάγκες για πόσιμο νερό, μιας τυπικής σε αριθμό μελών νεοελληνικής οικογένειας. Για να προλάβω εδώ  κανέναν ο όποιος τυχόν θα σπεύσει να χαρακτηρίσει τα προαναφερόμενα ως υπερβολές, αρκεί να επισημάνω ότι στα καθέκαστα δεν υπολογίζονται οι συσκευασίες που επίσης χρησιμοποιούνται καθημερινά για το σχολείο, τις δραστηριότητες, η την εργασία (καφές χωρίς νερό;). Ξαναφαντάσου τώρα το τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο; δεδομένου ότι ελάχιστα είναι τα προϊόντα που καταναλώνουμε και δεν είναι συσκευασμένα σε πλαστικό. Όλα αυτά συναισθανόμενος, οφείλω τώρα να αναπτύξω κείμενο προσπαθώντας να αποδώσω όσο πιο περιφραστικά μπορώ το χάλι μας το πλαστικοποιημένο. Έλα μου όμως που από την μια δεν το ΄χω διόλου εύκολο, και από την άλλη το μόνο που μου βγαίνει αυθόρμητα είναι μπινελίκ αλά γαλλικά, αλλά επειδή για εμάς εδώ ο μικρός ο μέγας κόσμος είναι η Κρήτη, και πιο συγκεκριμένα η περιφερειακή ενότητα Ηρακλείου, αναγκαστικά προέχουν τα του οίκου μας. Επ’ αυτού θα προσπαθήσω να περιγράψω μια παγιωμένη δυσαρμονία, που έχει πάψει πια να απασχολεί την ημεδαπή κοινοί γνώμη, θεωρώντας την επικρατούσα κατάσταση ως κάτι το φυσιολογικό, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που έχει γίνει τρόπος ζωής. Νομοτελειακά λοιπών αφού το ένα φέρνει το άλλο, η βασική αίτια της ανεξέλεγκτης επιβάρυνσης του όγκου των πλαστικών απορριμμάτων πάνω στην κεφαλή μας, έγκειται στο ότι καθημερινά (ως κάτοικοι της πιο άνυδρης πόλης της χώρας, για να ξεδιψάσουμε στα σπίτια μας), αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε ντάνες από συσκευασίες εμφιαλωμένου νερού πλαστικών μπουκαλιών 1,5 η 2 λίτρων. Καθώς η αγορά είναι μεγάλη, και το πεδίο εξαιρετικά αποδοτικό, συν το χρόνο ο ανταγωνισμός εξελίχθηκε προσφέροντας διάφορες συσκευασίες από πλαστικές μπουκάλες χωρητικότητας περισσότερων λίτρων, όμως επικράτησαν πάλι αυτές της ΜΙΑΣ ΧΡΗΣΗΣ, κι αυτό με την προϋπόθεση βέβαια να έχεις αγοράσει επιπλέον ειδικό ψύκτη. Η αν περνιέσαι για πιο έξυπνος τοποθετείς φίλτρα νερού που πρέπει να τα αλλάζεις ανάλογα με την ποσότητα κατανάλωσης, αλλά και από την ποιότητα του νερού. Τουτέστιν επιπλέον έξοδα άνευ λόγου, για ένα αγαθό που ούτως η άλλως οι ταλαίπωροι καταναλωτές πληρώνουν κανονικά ως πόσιμο, ασχέτως αν είναι μόνο για λάντζα και φασίνα. Διαδικασίες τέλος πάντων οι οποίες πέραν του ότι είναι κοστοβόρες, χρονοβόρες και κουραστικές, δεν νομίζω ότι ασχολούνται σε άλλα αστικά κέντρα της Ελλάδας. Το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ καθώς πρόκειται για το νερό, ένα από τα πλέων πολύτιμα φυσικά αγαθά, το οποίο θα ΕΠΡΕΠΕ η υπηρεσία ύδρευσης όπως άλλωστε ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΕ να το παρέχει ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ στους κατοίκους της Κρητικής μεγαλούπολης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ τόσο σε ΠΟΣΟΤΗΤΑ (χωρίς δελτία) όσο και σε ΠΟΙΟΤΗΤΑ (πόσιμο). ‘Όπως το κατάφερναν οι βενετοί με τα υδραγωγεία, αλλά και οι τούρκοι με τις δημόσιες κρήνες που κατασκεύαζαν σε καίρια σημεία του μεγάλου κάστρου. Αλλά που!, ακόμη φαντάζει ακατόρθωτος άθλος παρά τα εξελιγμένα μέσα της εποχής μας. Η ύδρευση αυτής της πόλης υπήρξε ένα δυσεπίλυτο ζήτημα, διαχρονικό όσο και το Ηράκλειο. Αρκεί να προστρέξουμε στις παιδικές θύμισες ανακαλώντας στην μνήμη την γραφική φιγούρα του νερουλά, του πάλε ποτέ αδιαμφισβήτητου υδωρκράτωρα αλλοτινών εποχών, να διαβαίνει τους καστρινούς δρόμους, με το σε σχήμα ταυ (Τ) κλειδί του ανοιγοκλείνοντας τις στρόφιγγες των φρεατίων, συνηθισμένος στα παρακάλια, κι ενίοτε τις κατάρες των μπαϊλντισμένων νοικοκυράδων, συνέχιζε ασυγκίνητος να ρυθμίζει την πίεση της παροχής του νερού ώστε να φθάσει σε όλες τις αφυδατωμένες συνοικίες. Όπως ακόμη και το νωχελικό πήγαινε έλα των δημοτικών υδροφόρων αρκετά παλαιοτέρα, που κατέφθαναν έστω και μισοάδειες στις γειτονιές προς τροφοδοσία των κοριζασμένων* νοικοκυριών, τα όποια πάνω στην αδήριτη ανάγκη, σύμπασα τα μέλη των οικογενειών συνέλεγαν αυτό το πολυτιμότατο για την ζωή στοιχείο με κάθε πρόχειρο μέσο που μπορούσε να γεμίσει, είτε ήταν κουβάδες, μπιτόνια, ντενεκέδες, κανίστρες, λεκάνες… Σκηνές λες κι ήταν βγαλμένες από ταινία με πρωταγωνιστές κυανοκράνους του ΟΗΕ σε αποστολή στις υποσαχάριες χώρες. Τις στεγνωμένες καταστάσεις δεν μπόρεσε να επιλύσει ούτε η λύση των ντεπόζιτων που τοποθετηθήκαν σωρηδόν σε μεταγενέστερα χρόνια, κατακλύζοντας στην κυριολεξία τις ταράτσες των σπιτιών, παρόλα ταύτα η μάχη της σταγόνας ήταν από χέρι χαμένη, το Ηράκλειο θα εξακολουθούσε να έλεγε το νερό νεράκι. Γεγονός είναι ότι επί δημαρχίας κανενός πολυπράγμονα δημάρχου κι ας παρέλασαν κατά καιρούς ουκ ολίγοι δημαρχηγικοί φερέλπιδες, δεν κατορθώθηκε να επιλυθεί το πρόβλημα, παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, το νερό εξακολουθεί να ΜΗΝ ΠΙΝΕΤΕ με τίποτα, εξ ου και στην πράξη κανένας δημότης δεν τολμάει ακόμη να πιει έστω ένα ποτήρι από του δήμου μας το παρεχόμενο ύδωρ.
Άνυδρη
*Κορίζασα (Διψώ πολύ) Λέξη της κρητικής διαλέκτου, το αναφέρω όπως το έχω ακούσει παλαιοτέρα και έχει αποτυπωθεί στην εμπειρική μου γνώση με αυτό το νόημα.