Εκτελέσεις στην Άμμο των Μυσσιρίων.(1941)

Μάχη της Κρήτης στο Ρέθυμνο.
Το διήμερο των εκτελέσεων

 1974. Το ΚΕΝΟΤΑΦΙΟ όπως ήταν 
 Άμμο των Μυσσιρίων, στον ίδιο χώρο που έγινε το μεγάλο κακό.

Στις 23 και 24 Μαΐου 1941 ημέρα Παρασκευή και Σάββατο αντίστοιχα, έγιναν οι ομαδικές εκτελέσεις στην Άμμο των Μυσσιρίων.

Πόσοι, ακριβώς ήταν οι εκτελεσθέντες από τους Γερμανούς, κανείς δεν το γνωρίζει. Σημασία, όμως, δεν έχει τόσο ο αριθμός, όσο η βάρβαρη πράξη των απάνθρωπων Ούνων, οι οποίοι δεν εσεβάστηκαν διεθνείς νόμους και συμβάσεις περί αιχμαλώτων πολέμου και θέλησαν «δια πυρός και σιδήρου» να κάμψουν την αδάμαστη ψυχή και το ηρωικό φρόνημα του λαού της Κρήτης.

Οι εκτελέσεις έγιναν στο διήμερο 23 και 24 Μαΐου από τους αιχμαλώτους που οι Γερμανοί είχαν συγκεντρώσει στο συγκεκριμένο διήμερο.

Τους αιχμαλώτους αυτούς που ήταν και γυναικόπαιδά τους είχαν κλείσει σε δύο σπίτια στα Μυσσίρια. Το ένα ήταν το καφενείο του Θεοδώρου Δουλουμπέκη πάνω στην αμαξιτή οδό που σήμερα είναι αποθήκη κτηνοτρόφων. Δυστυχώς βρίσκεται σε άθλια κατάσταση από απόψεως αισθητικής και που κανείς αρμόδιος παρά τις κατά καιρούς οχλήσεις μου δεν προβαίνει σε καμιά ενέργεια καλλωπισμού του χώρου ή έστω της τοποθέτησης μιας αναμνηστικής πλάκας που να μαρτυρεί το γεγονός ότι δηλαδή εξήντα τουλάχιστον γυναικόπαιδα ήταν εκεί αιχμαλωτισμένα από τους Γερμανούς και στις 23 και 24 του Μάη τα οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα στην Άμμο των Μυσσιρίων.

Το δεύτερο σπίτι – στρατόπεδο – συγκέντρωσης – ήταν το σπίτι του Γιάννη Μελισσουργού που ήταν στην παραλία. Αυτό το σπίτι όμως σήμερα δεν υπάρχει.

Έτσι στις 23 του Μάη, ημέρα Παρασκευή και ώρα 5:30΄ έως 6η απογευματινή, διάλεξαν 36 από τους νεότερους άνδρες που είχαν συλλάβει προ διημέρου και τους οδήγησαν στην παραλία και με το παράγγελμα αλτ, έβαλαν συγχρόνως ριπές εναντίον τους με ταχυβόλα όπλα και έτσι εκτέλεσαν 32 και τραυμάτισαν ένα που πέθανε αργότερα από το τραύμα του. Τη στιγμή της ομαδικής εκτέλεσης και μάλιστα όταν ρίχνονταν οι χαριστικές βολές, άρχισε το καταιγιστικόν πυρ των όπλων του πυροβολικού ενός τμήματος Αυστραλών στρατιωτών που βρίχνονταν 500 περίπου μέτρα μακρύτερα. Οι Γερμανοί ταράχτηκαν και εγκατέλειψαν τους τουφεκιζόμενους προσωρινά. Έτσι με τη σύγχυση που δημιουργήθηκε διασώθηκαν έρποντες προς την παραλία οι Μανούσος Μανουσάκης, ο Γιάννης Τερζιδάκης, ο Δημήτρης Λαδιάς και ο Γιάννης Λαγός που είχε πάρει τη χαριστική βολή στο πρόσωπο και πέθανε αργότερα.

Την άλλη μέρα το πρωί, πήραν από το καφενείο του Δουλουμπέκη άλλους 16 μεταξύ των οποίων ήταν και ένας ενενηντάρης γέροντας και μάλιστα τυφλός και τους εκτέλεσαν με τον ίδιο τρόπο. Οι εκτελέσεις δυστυχώς συνεχίστηκαν. Οδήγησαν και πάλι περίπου τριάντα ένα αιχμαλώτους τους οποίους αφού τους εκτέλεσαν αντί να του θάψουν τους έριξαν μέσα σε ένα πηγάδι και αφού αυτό γέμισε, τους άλλους τους παράχωσαν γύρω από το πηγάδι.

Έτσι, ή κάπως έτσι τελείωσαν οι ομαδικές εκτελέσεις του άμαχου πληθυσμού.Γράφοντας τον επίλογο των εκτελέσεων μπορούμε να συμπληρώσουμε ότι οι Ήρωες έπεσαν και θάφτηκαν χωρίς παπά, χωρίς τρισάγιο, χωρίς κερί, χωρίς λιβάνι, μα όμως στεφανωμένοι με τον Αμάραντο της Δόξας Στέφανο.

Μετά την απελευθέρωση όλες οι εκδηλώσεις που γίνονταν από την πολιτεία ή όποιους άλλους φορείς, για πολλά χρόνια είχαν ως επίκεντρο τα Περιβόλια και τον τόπο του θυσιαστηρίου στα Μυσσίρια. Ό,τι είχε σχέση με εκδηλώσεις από την Πολιτεία ή άλλους φορείς γίνονταν στο χώρο των Μυσσιρίων. Εκεί με την παρουσία όλων των Αρχών και της εκκλησίας εκφωνούνταν ο πανηγυρικός της ημέρας ενώ οι εκπρόσωποι όλων των φορέων υπόσχονταν υποστήριξη και συνεχή συμπαράσταση σε όλα τα θύματα. Στις εκδηλώσεις αυτές της Μνήμης, όπως τις έλεγαν έπαιρναν μέρος όλοι οι τοπικοί φορείς αλλά και σχεδόν το σύνολο του λαού. Πολλές χιλιάδες αριθμούσε το σύνολο του λαού που προσήρχετο για να τιμήσει τους Ήρωες νεκρούς. Ο Δήμος φυσικά έκανε τις σχετικές προετοιμασίες ντύνοντας την περιοχή με τα εθνικά χρώματα. Δάφνινες αψίδες ξεκινούσαν κατά αποστάσεις από το Δημοτικό Σχολείο των Περιβολίων μέχρι τα Μυσσίρια. Κάτω από τις αψίδες υπήρχαν επιγραφές εθνικού περιεχομένου. Όπως: «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος» «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» κ.λπ.

Ένοπλα τμήματα στρατού κατά διμοιρίες, με πολεμική εξάρτηση καθώς και τμήματα χωροφυλακής και αεροπορίας και κάθε άλλη αρχή απέδιδαν τιμές.

Αντιπροσωπείες από όλα τα σχολεία της πόλης, τα Δημοτικά και Γυμνάσια ήταν παρόντα. Στις εκδηλώσεις αυτές, που ποτέ δεν ονομάστηκαν εορτές, ήταν όλοι παρόντες και όλοι συμμετείχαν τιμητικά στις εκδηλώσεις.

Σήμερα όμως οι εκδηλώσεις αυτές έχουν τυποποιηθεί. Έχουν μετονομαστεί σε γιορτές και γίνονται δυστυχώς σχεδόν, μόνο από τις επίσημες Αρχές με συμμετοχή πολλών ξένων Αυστραλών και Νεοζηλανδών που πολέμησαν στη Μάχη της Κρήτης.

Η συμμετοχή του κόσμου έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστον. Οι συγγενείς των Νεκρών όλο και χάνονται. Και η νέα γενιά, λίγο ενδιαφέρεται για τους ηρωισμούς και τα κατορθώματα των γονιών τους ή των παππούδων τους.

Τελειώνοντας θέλω να ευχηθώ σε όλους τους λαούς και στην Κρήτη να έχουν πάντοτε ειρήνη και όλοι μαζί να βαδίζουν το δρόμο της ειρήνης της φιλίας της προόδου και του πολιτισμού.

ΠΗΓΗ
Αναδημοσίευση αποσπάσματος  από το ιστολόγιο

Άγονη γραμμή 

 https://agonigrammi.wordpress.com/2008/05/21/%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF-1941-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%81%CE%AD%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%BF/