Συστήνοντας την ιστοσελίδα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών ασχολείται από το 1930 με την έρευνα της ιστορίας και του πολιτισμού του Μικρασιατικού ελληνισμού, ιδίως κατά την τελευταία φάση της μακραίωνης διαδρομής του στις αρχαίες του κοιτίδες. Πρωταρχικό αντικείμενο της έρευνας υπήρξε η περισυλλογή της προφορικής παράδοσης του Μικρασιατικού ελληνισμού και η τεκμηρίωση της παρουσίας του σε ολόκληρο το γεωγραφικό εύρος της Μικρασιατικής χερσονήσου.

Το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών εκδίδει επιστημονικό περιοδικό, επιστημονικές μονογραφίες και άλλες εκδόσεις για να καθιστά γνωστά τα αποτελέσματα των ερευνών του.

 

http://www.kms.org.gr/

Κωσταράζι Καστοριάς - συστήνοντας το Μαρτυρικο χωριο.

«Στ΄αετόμορφα βουνά, στη φωλιά για λευτεριά στέκει έρμο και βουβό το καμένο μου χωριό»

Η μαρμάρινη επιγραφή πάνω στα απομεινάρια ενός πέτρινου τοίχου περικλείει τα συναισθήματα των κατοίκων που έφυγαν και άφησαν πίσω τους ένα ερειπωμένο χωριό:

Η ιστορία του Κωσταραζίου μέσα στο χρόνο... Από το Παλιό Κωσταράζι στο Νέο.

Συστήνοντας τον δεινό, απαίσιο, φοβερό, καταπληκτικό, Σμερδαλέο.

smerdaleos

Ένας τουρίστας που ταξιδεύει με την ιστοσελίδα του στο συναρπαστικό κόσμο της Ινδο-Ευρωπαϊκής (ΙΕ) Γλωσσολογίας και της Βυζαντινολογίας...

Με αφορμή τις

Εθνολογικές παρατηρήσεις στη Νέα Ιστορία του Ζωσίμου #1

Εθνολογικές παρατηρήσεις στη Νέα Ιστορία του Ζωσίμου #2

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΒΗΣΙΓΟΤΘΩΝ ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ (397 μ.Χ.)

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τα όρη της Φολόης και του Ερυμάνθου απετέλεσαν μαζί με άλλες γειτονικές ορεινές περιοχές τα τελευταία καταφύγια των Βησιγότθων στην Πελοπόννησο, οι οποίοι επέδραμαν το 396 μ.Χ. κατά της χερσονήσου. "Όπως έχει επισημάνει η ιστορική έρευνα η συγκέντρωση των στους ορεινούς όγκους της ΒΔ Πελοποννήσου είχε τον σκοπό της μόνιμης εγκαταστάσεως. 'Αλλά ο Στελίχων κατεδίωξε τους Βησιγότθους, οι οποίοι προσωρινώς συγκεντρώθηκαν στο όρος της Φολόης, «είς Φολόην συμφυγείν τους βαρβάρους ηνάγκασε» (Ζώσιμος), προτού αναχωρήσουν από την Αχαΐα για την "Ήπειρο. Η παρουσία των Βησιγότθων στα όρη της Φολόης και του Ερυμάνθου, στα όρια 'Αχαΐας και'Ηλείας όπου είχαν τελικώς αποσυρθεί, επιβεβαιώνεται από ενδιαφέρουσα αρχαιολογική μαρτυρία προερχόμενη από το ιερό της Ψωφίδος, ευρισκόμενα ΝΑ του Ερυμάνθου και Β της Φολόης σε μικρή απόσταση από τις υπώρειές των. Αποδεικνύεται με την ερμηνεία των αρχαιολογικών δεδομένων, ότι η εσκεμμένη καταστροφή του αρχαίου ιερού στο β΄ ήμισυ του 4ου μ.Χ. αι. δεν προήλθε από τις εχθρικές θρησκευτικές διαθέσεις των χριστιανών, αλλά από την συγκέντρωση των Βησιγότθων στα προαναφερθέντα όρη το 397 μ.Χ. "Έτσι η μαρτυρία του ρωμαίου ποιητή Κλαυδιανού και εκείνη του ιστορικού Ζωσίμου για την παρουσία των βαρβάρων στα εδάφη αυτά αποδεικνύεται όρθή.

Παναγιώτης Βελισσαρίου.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΒΗΣΙΓΟΤΘΩΝ
ΣΤΗΝ ΦΟΛΟΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΡΥΜΑΝΘΟ (397 μ.Χ.)
(pdf)

Συστήνοντας τετράδια.

 Η μνημονιακή «ειμαρμένη» και το επικυριαρχούμενο μέλλον μας.

Λαοκράτης Βάσσης

Οι μεροληπτικές «αναγνώσεις» της Μεταπολίτευσης δεν μπορούν να θολώσουν την αλήθεια: αφενός για τον χαρακτήρα της Χρεοκοπίας και αφετέρου για τη βαθύτερη (μεταπολιτευτική) αιτιότητά της, που απογυμνώνει τους υπεύθυνους της πρόκλησης και διάπραξης αυτού του εγκλήματος εις βάρος του Τόπου μας.

A΄. Ως προς τον χαρακτήρα της: Η Χρεοκοπία δεν είναι απλά ένα οδυνηρό επεισόδιο, ιδίως στην οικονομική διάσταση της ζωής μας, αλλά ένα βαθύ ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας μας προς το μέλλον. Καθώς, έκτοτε, μεταπέσαμε σε καθεστώς μετανεωτερικής αποικίας, εντός μάλιστα… Ευρωζώνης! Με τους αντιπροσωπευτικούς μας θεσμούς, ως διαμεσολαβητικούς πλέον μεταξύ της ευρωδυτικής επικυριαρχίας και του λαού μας, να μη συνιστούν, όπως σε κάθε κανονική χώρα, αυθεντική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας και αυθεντική έκφραση, συνακολούθως, της εθνικής μας αυτεξουσιότητας και ανεξαρτησίας.

Ένα, επίσης, βαθύ ρήγμα που ορίζει: Πρώτον, το τέλος της Μεταπολίτευσης, όσο κι αν «αντιστέκονται» και «ανακυκλώνονται» οι νοσηρότητές της, όπως δείχνει η άγονη εφταετής διαχείριση των συνεπειών αυτού του «ρήγματος». Δεύτερον, το τέλος του μεταπολεμικού κοινωνικο/οικονομικού μας «μοντέλου», με όλα του τα ενδογενή συμπαρομαρτούντα. Και τρίτον, έστω και καθ’ υπερβολήν, την εξάντληση συνολικά του ελλαδικού «μοντέλου» της Εθνικής Παλιγγενεσίας, μια ανάσα πια απ’ την διακοσιοστή της επέτειο. Καθώς έχουμε φτάσει, ως Ελλάδα και Ελληνισμός, σε ένα δύσκολο όριο στρατηγικής αμηχανίας, αν όχι μιας επικίνδυνης στρατηγικής ακινησίας. Που προφανώς και δεν αντιμετωπίζεται με τακτικισμούς και «μαγγανείες» ή με ευρωπαθή υποκατάστατα της ζητούμενης κινούσας «εθνικής ιδέας» μας. Με αυτονόητη, πάντοτε, τη διαφορά της δεδομένης ευρωπαϊκότητάς μας και της προσαρτηματικής ευρωπάθειας της ultra «εκσυγχρονιστικής» και απο-εθνοποιητικής διανόησής μας.

Από τον χαρακτήρα της αυτό προκύπτει και το αδυσώπητα ανελαστικό εθνικό μας δίλημμα: διαχειριστική υποτέλεια (μετανεωτερικής κοπής) ή εθνική αξιοπρέπεια (αυτεξουσιότητα και ανεξαρτησία). Χωρίς ούτε υποψία ενδιάμεσου δρόμου διαφυγής ή παραπλανητικής, με όποια τερτίπια, «επικάλυψής» του.

Η συνέχεια στον δικτυακό τόπο του περιοδικού

 Τετράδια

ΠΗΓΗ

τετράδια

ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ