Τι χρείαν έχομεν ;

Ένας πρόχειρος συλλογισμός ως αναλαμπή της στιγμής χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, που παραθέτω έτσι απλά μήπως τυχόν θίξω ορισμένα κατά την γνώμη μου θεμελιώδη υπαρξιακά μας κολλήματα στην πραγματική τους διάσταση.Όταν λοιπόν οι γνώριμοι μας βάρβαροι, γνωστοί μας από παλαιόθεν ως άξεστοι κι αγροίκοι κάτοικοι σπηλαίων, όπως επισήμως έχουν αποτυπωθεί κατά την τελευταία τους καταχώρηση στην εξαιρετικά επιλεκτική ιστορική μας μνήμη. Ετούτοι λοιπών,αυτοί οι κουτόφραγκοι η όπως αλλιώς υποτιμητικά τους αποκαλούμαι τέλος πάντων, όταν εξορμούσαν μετά από το μεγαλύτερο μέρος της γης να κατακτήσουν και το διάστημα. Εμείς εδώ, θέτοντες υμάς υπεράνω όλων, απλά ρεμβάζαμε αμέριμνοι θεωρώντας εαυτούς ως τους μοναδικούς με απόλυτο κληρονομικό δικαίωμα στης δάφνες της ιστορίας. Διασκεδάζοντας κατά το ταπεινό μας συνήθειο τις αυτού μεγαλειώτητες μας μέχρι πρωίας στα μπουζουκσίδικα πέριξ των γραφικών ερειπίων της ακροπόλεως.Καλά ως εδώ, όμως το πράγμα αντί να περιορίζεται δυστυχώς όσο πάει χειροτερεύει, διότι συνεχίζομαι να είμαστε το ίδιο αμέριμνοι, καθώς εξακολουθούμε να επαναπαυόμαστε στις κατάξερες από καιρούς γραφικές μας δάφνες, εξακολουθώντας να αντιμετωπίζομαι με την ίδια ιδιοσυγκρασιακή αφασία τους απολίτιστους όπως αρεσκόμαστε να αποκαλούμε ανατολίτες γείτονες μας. Εκείνοι ωστόσο δρουν οργανωμένα, επιδεικνύοντας απειλητικά αποτελέσματα στην ραγδαία αναπτυσσόμενη πολεμική βιομηχανία τους, καθιστώντας το επεκτατικό έθνος τους ολοένα και πιο ισχυρό.
Ενώ εμείς! μα εμείς! «Τι χρείαν έχομεν» μας αρκεί που απολαμβάνουμε το πατροπαράδοτο (Freddo) καφεδάκι μας κάτω από το ανέσπερο κλέος των ερειπίων της ακροπόλεως. Κι αν δούμε ότι κινδυνεύουμε ,το πολύ πολύ να εκλιπαρήσουμε για βοήθεια, μήπως δεν θα βρεθεί να συντρέξει προς υπεράσπισης μας κανένας αλληλέγγυος Ιουστηνιάνης.