Δειπνοσοφιστικές απορίες

Σήμερα πεθύμησα ένα πιάτο φασόλια,
πράγματι ορέχτηκα τα κλασικά ξερά όσπρια, μαγειρεμένα με σάλτσα ντομάτας, χυλωμένα μαζί με την απαραίτητη εσάνς από τα συνοδευτικά μυρωδικά. Αν και «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», κατά την ταπεινή μου γνώμη θεωρώ το συγκεκριμένο φαγητό ως μια διαχρονικά σταθερή αξία. Παρότι το προτείνω ανεπιφύλακτα, όταν προορίζεται για βραδινό διατηρώ ορισμένες επιφυλάξεις, δυστυχώς υπολείπεται σοβαρά της περιρρέουσας ατμόσφαιρας υπό το απαλό φως των κεριών όσο καλοπροαίρετοι κι αν τυγχάνει να είναι οι συνδαιτυμόνες , εκτός του ότι νυχτιάτικα πέφτει αρκετά βαρύ για το στομάχι, το κώλυμα μεγεθύνεται όταν εστιάζεται στους προφανείς πρακτικούς λόγους.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν όμως παρά μερικές ασήμαντες μικρολεπτομέρειες οι οποίες δεν στερούν ούτε κατ΄ ελάχιστο την δημοφιλία του παραδοσιακού εδέσματος, το οποίο υποχρεωτικός και απαραιτήτως συμπεριλαμβανόταν ταχτικότατα στο μενού της κουζίνας κάθε ελληνικής οικογένειας.
Μεστό στην γεύση, λιτό στην ετοιμασία, δωρικό στα υλικά, παραμένει σίγουρα πέρα και πάνω από τους γκουρμέ πειραματισμούς με τις γλυκανάλατες αλχημικές εξαλλοσύνες.
Αναρωτιέμαι, αν άραγε η θρυλική φασολάδα διατηρείται ακόμη από την συλλογική γαστρονομική μας συνείδηση στην τιμητική θέση του εθνικού πιάτου; η αν θεωρείται πλέον υπερβολικά ταπεινό για τα σύγχρονα ευρωπαϊκά μας στάτους;.