Δειλινά

Την ώρα που η γης αποστρέφει το πρόσωπο της από τον Ήλιο, δημιουργώντας για μια ακόμη φορά ειδυλλιακές αποχρώσεις στην ατμοσφαιρική παλέτα του αιγιάλειου τοπίου, αισθάνθηκε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για να την περιβάλει με την αγκαλιά του.
Εκείνη ανακουφισμένη γέρνοντας απαλά κούρνιασε στην θαλπωρή του κόρφου του, όπως κάνουν τα πουλιά στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων προτού τα βρει το βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Ωστόσο το τρυφερό συναίσθημα δεν διήρκεσε για πολύ, μια αδιόρατη ανησυχία φαινόταν να ταράζει τις ρομαντικές στιγμές του ζευγαριού κι αυτό δεν ήταν μόνο από τα έντονα φώτα των διερχόμενων φορτηγών, κάτι βαθύτερο εξακολουθούσε να τους βασανίζει, ενώ χάνονταν κι οι τελευταίες αχτίδες του πιο κοντινού μας αστεριού από τον δυτικό ορίζοντα. Μονομιάς ένα παγωμένο κύμα ρίγους διέτρεξε πέρα ως πέρα την πλάτη του, όλο του το είναι διαισθανόταν ξεκάθαρα τον «εξ ανατολών» κίνδυνο να απειλή την υπόσταση σε ολάκερη την επικράτεια της αγκάλης του κι αυτό δεν γίνονταν να το παραβλέπει άλλο.