Φθαρτοί και πεπερασμένοι (παραθεριστές)

Τώρα που κατακαθίζει ο κουρνιαχτός, και μειώνεται η έξαψη, των λεγόμενων ως ''παραγωγικών'' χρόνων, συλλογιέμαι πως ότι κι αν ζήσουμε, σύντομα γίνεται ανάμνηση, κι όπως συμβαίνει με τους περισσότερους χωνευόμαστε για τα καλά μέσα στην αφάνεια της ροής του χρόνου.

Εν το μεταξύ όσο μου επιτρέπει ακόμα η ''τύχη'', θα προσπαθήσω εκμεταλλευόμενος το γεγονός να περιγράψω ότι ενθυμούμαι από τα καθέκαστα εκείνων των ανέμελων χρόνων που κατά κύριο λόγο κυριαρχούνταν από την κορύφωση της έκφρασης του επελαύνοντος Rock & roll, όπως ο ίδιος βίωνα να διαδραματίζονται σε μια επαρχιακή πόλη και δη στην έως τότε απονήρευτη κι άβγαλτη ακόμα αλλά ιδιαίτερα πρόθυμη προς στην επικείμενη διακόρευση της, κρητική ενδοχώρα.. Τουτέστιν χρόνια διαρκούς μετακίνησης στις ερημικές παράλιες του Νότου, μικρόν αλλά μοναδικών προσωπικών ανακαλύψεων, δοκιμών, περασμάτων, ημινομιμοπαρανομον πειραματισμών που εν ολίγοις συνοψιζόταν μέσα από το κλασικό σύνθημα S.D και R&R, και φυσικά μη εξαιρουμένων πάμπολλων απογοητεύσεων. Λίγα κι απλά πραγματάκια δηλαδή, συνειδητής όμως επιλογής, εφόσον επέλεξα να μην μεταδειάζω αναμασημένες εκφράσεις από λόγια άλλων. Με την έγνοια μου όμως πρώτιστα να μην κουράσω το εκλεκτό ακροατήριο φιλοθεάμων κοινό, παραλείπω ολοκληρωτικά τις υπόλοιπες ''σελίδες'', παρά τον ''κόπο'' που κατέλαβα ώσπου να τα καταφέρω με την σύνταξη ενός ''αξιοπρεπές'' κειμένου που εν τέλει απάλειψα, με την απόλυτη πεποίθηση όμως ότι οι αγαπητοί αναγνώστες έχουν να ανατρέξουν σε πληθώρα ιδιωτικών τους αναμνήσεων από τις προσωπικές συναισθηματικές τους πατρίδες, οπωσδήποτε περισσότερου ενδιαφέροντος από όσο θα προκαλούσα αν τελικά παρουσίαζα της προσωπικές μου εμπειρίες. Παρά ταύτα νιώθω την ιδιαίτερη ανάγκη ώστε να εκφράσω όπως επιθυμώ,τους οφειλόμενους ''χαιρετισμούς ', σε εκείνους τους φίλους μιας ευρύχωρης παρέας, άλλους για να χαιρετήσω κι άλλους για να αποχαιρετήσω.
Αν και ο λόγος αφορά καλούς μου φίλους, τώρα θεωρώ ότι θα ήταν εις μάτην να παραθέτω ονόματα, πέρα από το ότι θα υποδήλωνε ένα εν τύποις μνημόσυνο αμήχανης ματαιοδοξίας, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να επιδράσει ούτε κατά ελάχιστο στο ανεπαίσθητο αποτύπωμα του αμυδρού ίχνους όπως χαράχτηκε από μια παρέα που συναπάρτιζε την κορύφωση μιας εν δυνάμει σύνοδο των πλανητών, στον μέγα μικρόκοσμο των ταξιδιών του μικρού κύκλου της ζωής.‘Όλοι τους παντελώς άσημοι, άγνωστοι, αδιάφοροι που όσο κι αν αναζητήσει κανείς απλός ματαιοπονεί, γιατί δεν θα βρει κάποια αναφορά ''επιτευγμάτων'', ωστόσο δίχως αυτούς ξέρω καλά πως ο κόσμος ο δικός μου κόσμος δεν θα ήταν ο ίδιος.