Φτωχό βιογραφικό (Η δραματική αποτυχία ενός θεσιθήρα)

Άλλοι με αεροπλάνο σουλατσάρουν στο Μιλάνο* κι άλλοι πάνε για ρετσίνα στην πιο κοντινή καντίνα**.
Με μεμψίμοιρα στιχάκια διεκτραγωδώ την νοσηρότητα πραγμάτων και πακτωμένων καταστάσεων.
Το μόνο πράγμα που όπως φαίνεται τελικά είμαι καλός να κάνω διαπιστώνοντας στωικά τις ανεπάρκειες μου. Όπως τώρα δα μες στο κατακαλόκαιρο καθώς βράζω στο ζουμί μου, εφόσον τα οικονομικά δεν επιτρέπουν να ξεμυτίσω μήτε για ολιγοήμερη εκδρομή, ούτε καν στα εντός και επί τα αυτά.
Αλίμονο όμως, ισχύει αδέκαστα ότι «ο κάθε ένας είναι άξιος της τύχης του»,
έτσι δεν λέγεται;
ναι σύμφωνοι !
αλλά πότε; κι από ποιους; όμως.

Από όσο τουλάχιστον θυμάμαι, διαφαίνονταν από τα μικράτα μου ότι όδευα συστημένος ολοταχώς προς έναν ‘’προβληματικό’’ βίο μιας και τα γράμματα ήταν ηλίου φαεινότερο πως δεν τα ‘πέρνα, θέλοντας και μη βρέθηκα από νωρίς ως τσιράκι στο μεροκάματο, μαθητευόμενος της τέχνης , φορτώθηκα ως ήθιστο τότε όλη την χαμαλοδουλειά, με το υποτιθέμενο ευεργέτημα ότι σιγά σιγά θα μου αποκαλυπτόταν τα εφτασφράγιστα μυστικά της τεχνικής του μάστορα!.
Ε ! αφού πέρασε ο καιρός, κάποτε θεώρησα ότι είχα μαζέψει αρκετή εξειδίκευση οπότε αποφάσισα ότι έφτασε επιτέλους η πολυπόθητη ώρα να αναπτύξω τα επιχειρησιακά φτερά μου, πετώντας απερίσκεπτα μονομιάς ψηλά, σε μια άτσαλη πτήση συγκρίσιμη με αυτήν του έφηβου Ίκαρου, πριν γκρεμοτσακιστώ ΄΄τρώγοντας΄΄ για τα καλά τα μούτρα μου. από μια αλληλουχία άστοχων επιλογών, παλινωδιών και οικονομικών αδιεξόδων. «Εν μία νυκτί» το φιλόδοξο πλην άδοξο επιχείρημα απλά έλαβε τέλος. Για όλες τις προηγούμενες αποτυχίες μου πέραν του ότι οι εποχές όσο αφορά ειδικά στα σχολικά χρόνια ήταν ημιβάρβαρες, θεωρώ ότι έχω πειστικές επεξηγήσεις για ένα προς ένα τα ζητήματα, οι οποίες εκτός του ότι καλύπτουν ικανοποιητικά την συνείδηση μου, πέραν τούτου δεν ωφελούν πλέον σε τίποτε άλλο.
Έτσι βρέθηκα στο σημείο καμπής που μήτε νέος ήμουν πια, μήτε φυσικά ωραίος, αλλά άνεργος άφραγκος και καταχρεωμένος, έτσι ρίχτηκα με τα μούτρα στην αγορά της πιάτσας προς αναζήτηση εργασίας. και φυσικά έβρισκα και ξαναέβρισκα δουλειά μόνο που ήταν στην κυριολεξία η γνωστή μαύρη εργασία.

Άστοργα χρόνια, παρεκτός από ορισμένα ελπιδοφόρα διαστήματα όταν πρωτοξεκίνησα να εργάζομαι ως συμβασιούχος, τα οποία (διαστήματα) έπειτα από τις πρώτες ανανεώσεις, συν το χρόνο ευτύχησα να γίνονται ολοένα και πιο τακτά. Από την εμπειρία που τελικά μάταια συσσώρευσα από τα πολλά χωρίς υπερβολή χρόνια, σε συγκεκριμένη ειδικότητα ως συμβασιούχος ορισμένου χρόνου (ΣΟΧ), έτσι συνήθως αναφέρεται η οκτάμηνη σύμβαση στις υπηρεσίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Όμως παρ όλες αυτές τις τακτικά επαναλαμβανόμενες ανανεώσεις των οκτάμηνων συμβάσεων, (μάρτυρας μου ο Μεγαλοδύναμος ) επί είκοσι συναπτά έτι, εν τέλει η ιστορία κατέγραψε το πρωτοφανές για τα δεδομένα του δημοσίου, ότι δεν στάθηκαν αρκετές ώστε να δικαιολογούν διορισμό.
Οπωσδήποτε ένα τόσο μεγάλο διάστημα γνώρισα ουκ ολίγους ‘’συναδέλφους’,’ χωρίς να ισχυρίζομαι ότι μπορώ να είμαι απόλυτα αντικειμενικός, η ότι δεν τρέφω απωθημένα, η ακόμα ότι δεν υποβόσκουν μέσα μου πολλά που άγονται πλέον στην σφαίρα της ψυχανάλυσης, αλλά έως εδώ. Σε καμιά των περιπτώσεων σε οποιονδήποτε τομέα, ιδιότητα, η προσόν, αν υποθέσουμε οποιουδήποτε είδους σύγκριση, σε καμιά των περιπτώσεων δεν θα βρισκόμουν ούτε κατά το ελάχιστο υποδεέστερος έναντι κανενός, για να το θέσω έτσι κόσμια.
Κι όμως ήμουν στην απ έξω!
«Τις πταίει» όμως άραγε συχνά αναρωτήθηκα, ιδίως όταν διαπίστωνα ότι διάφοροι ‘’αλεξιπτωτιστές’’ που φυτεύονταν σε διάφορες θέσεις αριστερά και δεξιά, μάλλον συμπτωματικά οι περισσότεροι ήταν γόνοι μονίμων. Εκείνη την εποχή διάφορες παράξενες υποψίες άρχισαν να τριγυρνούν στο μυαλό μου θεώρησα ακόμη ότι μπορεί να ευθύνεται ότι το επώνυμο μου δεν τελειώνει σε Σκουλάς, η ακόμα γιατί δεν τυγχάνω μικρανεψιός κανενός κατοίκου από την Κορώνη… και διάφορες άλλες τέτοιες ανυπόστατες σκέψεις. …
( Η ειδική παράγραφος σε αυτό το σημείο του κειμένου παρότι περιλάμβανε μια άρτια κατάρτιση με την σχετική νομοτεχνική ύλη, αρκετά καλοδουλεμένη, πλην όμως παραλείπετε τελείως ως εντελώς βαρετή).* -{ Όπως εξάλλου έγινε και η ζωή μου}.
…Σάμπως δεν έφταναν όλα τούτα, ήρθαν στο καπάκι μια σειρά μνημονικών μέτρων…
(Το αυτό* ισχύει και για τις επόμενες παραγράφους οι οποίες συλλήβδην παραλείπονται ως βαρετότατες). -{‘Όπως εξάλλου προμηνύονταν και οι προοπτικές της ζωής μου}
. …σβήνοντας οριστικά την ελπίδα να δικαιωθώ έπειτα από εικοσαετή καρτερία, ευτυχώντας να δω και εγώ με την σειρά μου να βολεύονταν οι κόποι και οι αγωνίες μου.
Στο δια ταύτα.
«Της κακιάς ψωλής της φταίνε οι τρίχες» θα πείτε, μωρέ κι οι τρίχες μου φταίνε και όλα μου φταίνε αλλά τι αλλάζει;...
Ωστόσο δεν παύει όσο συνεχίζεται η ζωή να είναι αδυσώπητη, απαιτώντας υποχρεωτικά τα αναγκαία, για μένα ήταν πλέον πολύ νωρίς για να εγκαταλείψω, αλλά και πολύ αργά για να ξαναξεκινήσω. Εξάλλου όλο αυτό το διάστημα, όπως τελικά αποδείχτηκε ωρίμασα αποκτώντας την απαραίτητη εμπειρία ώστε να γίνω το πειθήνιο υποζύγιο που ευχαρίστως φορτώνεται για να ικανοποιεί τους γύρω του. Κατάσταση εξάλλου που καρτερικά εξακολουθώ να παραμένω, με την χαρακτηριστική διάθεση φιλοσοφικής στωικότητας που συνήθως με χαρακτηρίζει όπως προείπαμε.
Επειδή ίσως μερικοί μπορεί να αναρωτιούνται διατηρώντας επιφυλάξεις, αν πρόκειται περί πραγματικότητας τα 20 χρόνια που αναφέρω πως εργάστηκα ως συμβασιούχος , τους λέω ότι απλά έχουν χάσει το νόημα και δεν πρόκειται να το βρουν όσο ο προβληματισμός τους εστιάζεται αν η διαφορά είναι μερικούς μήνες πάνω κάτω.
Προσώρας δεν έχω άλλο τι να πω εκτός από:
Όποιος έχει πάει
Όποιος δεν έχει, δεν πάει,
Όποιος έχει και δεν πάει, ξάτου.

Καλό οψιμοκαλόκαιρο 

 
*Δίχως παρεξήγηση από το Μιλανέζικο πόπολο.
**Το αυτό και από την Ηρακλειώτικη μπουρζουαζία.