Όποιο βιβλίο κι αν ανοίξεις για την Ελλάδα θα διαβάσεις.

Το έφερα ''βαρέως'' με την κεφαλίδα παλαιότερης ανάρτησης, με την οποία αναφερόμουν στα Τουρανικά κράτη και την σχέση τους με την απροκάλυπτα αποθρασυνόμενη γείτονα χώρα. Εκτός του ότι, ποτέ δεν έπαψε να ισχύει το σοφό «ουκ εκ το πολλώ το ευ», με σαφή διάθεση για την άμεση αποκατάσταση των πραγμάτων, σπεύδω προς απόδοσιν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», όπως άλλωστε αρμόζει κατά την ορθή τάξη.

Όσον αφορά τουλάχιστον την παγκόσμια βιβλιογραφία, στην οποία η Ελλάδα αποδεδειγμένα έχει την τιμητική της, καθώς ελάχιστα βιβλία η συγγράμματα δεν αναφέρονται ολωσδιόλου στο έργο κάποιου αρχαίου έλληνα, είτε φιλόσοφου, μαθηματικού, ιατρού, ιστορικού κλπ. Αδιαφιλονίκητη λοιπών η πρωτοκαθεδρία στον τομέα της φιλοσοφίας και εν γένει του πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί η μάλλον σωστότερα συντελεί την οικουμενική βάση της κλασσικής παιδείας. Έτσι, δεν θα μπορούσε να εννοηθεί διόλου ως υπερβολική η διατύπωση : Όποιο βιβλίο κι αν ανοίξεις για την Ελλάδα θα διαβάσεις. Προς επιβεβαίωση για του λόγου το αληθές, αναφέρω ως παράδειγμα ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Το εγκώμιο της απραξίας» του Γάλλου φιλοσόφου, σινολόγου και συγγραφέα: Ζυλλιέν Φρανσουά. Το βιβλιαράκι αυτό παρόλο που θεματικά αναφέρεται για την εξωτική Κίνα, προσεγγίζοντας με την ανάλυση του την οπτική της κινέζικής φιλοσοφίας, ο συγγραφέας αντιπαραθέτει τον τρόπο σκέψης του δυτικού πολιτισμού, έναντι του κινέζικου, αντλώντας τα ουσιώδη πνευματικά χαρακτηριστικά του απευθείας από την ρίζα τους,
δηλαδή στην ουσία το βιβλίο βρίθει ελληνική φιλοσοφία.
Αναφέροντας όμως για τον κινέζικο πολιτισμό, αυτομάτως αναγκαζόμαστε να ''προσγειωθούμε'', ειδικά όσον αφορά στην αναφορά περί οικουμενισμού, διότι σαφώς δεν πρόκειται βέβαια περί τέτοιου, καθώς στα μέρη της Άπω Ανατολής κατά τον 5ο πχ αιώνα περίπου, έδρασαν και επέδρασαν μεγάλες φιλοσοφικές μορφές (Λάο Τσε, Κομφούκιος…), διαμορφώνοντας έναν ξεχωριστό πολιτισμό, ερχόμενο σε ευθεία αντιδιαστολή με τον δυτικό, που επηρεάζει όμως λίγο πολύ τον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Επιπλέον θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει, ίσως εύστοχα εν μέρει, ότι πρόκειται πάλι για την συνήθη αρχαιοπληξία ενός λαού που δεν έχει κανενός είδους σύγχρονο επίτευγμα να επικαλεσθεί. Αν αντιλέγω, είναι ότι κάθε λαός επιδεικνύει ότι καλύτερο διαχρονικά διαθέτει, «ο καθένας πολεμάει με ότι όπλα έχει», γιατί εμείς ντε και καλά πρέπει να αρνηθούμε το ασύγκριτο μας πλεονέκτημα.